[HKS] Bear Family SF # เรื่องรักเล็กๆของครอบครัวหมี

ตอนที่ 6 : Bear Family SF #6 อย่ามองตรงนั้น [ต่อจาก #4]

Bear Family SF #6 /// มันเนื่องมาจากว่าเห็นหลายคนอยากเห็นฉากต่อจาก แก้วน้ำกับถังป๊อปคอร์น ไอ้จะไปใส่ต่อตอนที่แล้วมันก็ชักจะยังไงๆอยู่ ขออนุญาตขึ้นเป็นตอนใหม่เลยแล้วกันนะคะ

             ผมพาน้องเดินมาตามทางมืดๆเพราะเวลานี้ร้านรวงต่างๆที่เคยคึกคักได้ปิดลงไปหมดแล้ว แสงไฟบนแพดานเหลือเพียงไม่กี่ดวงที่ยังส่องแสงอยู่เพื่อให้ความสว่างกับคนที่มีดูหนังรอบดึกอย่างผมสองคน อย่างที่รู้ครับว่าผมพาน้องออกมาก่อนหนังฉายได้ครึ่งเรื่องซะอีก ตอนนี้เลยมีแต่เราสองคนเดินอยู่ในห้าง

                “พี่ฮั่นนนน ... ไม่เห็นต้องรีบขนาดเลย” เสียงหวานปนหัวเราะถามผมทำให้ผมหยุดเดินกะทันหัน ร่างบางที่ถูกผมกึ่งจูงกึ่งลากมาจึงชนเข้ากับแผ่นหลังของผมเข้าอย่างจัง

                “โอ๊ยยย ... จะหยุดทำไมไม่บอกก่อนเล่า” ผมหันไปสบตาโตใสของคนเป็นน้อง ผมว่าแค่มองตาแกงก็รู้เหตุผลแล้วครับว่าทำไมผมถึงรีบขนาดนี้

                “เรารีบกลับกันเถอะแกง ก่อนที่พี่จะอดใจไม่ไหว”

                “พูดอะไรของพี่เนี่ย หมีหื่นเอ๊ย” ปากกำลังต่อว่าแต่ใบหน้าของน้องกลับไปในทิศทางตรงกันข้าม แกงส้มก้มหน้างุดด้วยความเขิน ถ้าไม่กลัวประวัติศาสตร์กล้องวงจรปิดจะซ้ำรอย ผมคงเชยใบหน้าหวานขึ้นจูบเสียเดี๋ยวนี้ไปแล้ว

                “แล้วเมื่อกี๊ใครบอก ผมแล้วแต่พี่ฮั่น ล่ะครับ ... ถ้าแล้วแต่พี่ รีบกลับกันเถอะ ... นะคนดี” ผมเชยคางคนเป็นน้องให้มองสบตาผมอีกครั้ง ก็ไม่ได้ตั้งใจจะหื่นเรี่ยราดอย่างนี้หรอกนะครับ แต่คนหน้าหวานตรงหน้าก็น่ารักซะจนผมอดใจไม่ไหว

                “อืม กลับก็กลับสิ ก็บอกแล้วไงว่าแล้วแต่พี่ฮั่น” ผมหัวเราะออกมาเมื่อแกงส้มยังยืนยันคำเดิมคือแล้วแต่ผม

                ผมพาน้องมุ่งหน้าไปยังที่จอดรถด้วยความรวดเร็ว อยากให้ถึงคอนโดเร็วๆจังครับ ตอนนี้เลือดในร่างกายเหมือนกำลังเดือดพล่านไม่ต่างอะไรจากกาต้มน้ำที่ถูกเร่งไฟจนสุด น้ำร้อนที่เดือดอยู่ภายในพยายามจะดันละทุตัวกาที่โอบอุ้มมันอยู่ออกมาให้ได้ ... ผมก็เหมือนกัน

                ไฟแดงไฟแล้วไฟเล่าส่องสว่างเป็นสัญญาณให้ผมต้องเหยียบเบรกอีกครั้ง

                “ทำไมไฟแดงบ่อยจังวะ” ผมบ่นอุบออกมา จะให้ผมฝ่าไฟแดงซะตอนนี้มันก็ได้อยู่หรอกครับเพราะบนท้องถนนไม่มีรถซักคัน แต่เพียงความปลอดภัยของผมและคนรักที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ออ จะเรียกว่านั่งข้างๆคงไม่ถูกนัก ถ้าไม่มีคันเกียร์ขวางกันอยู่ระหว่างผมกับน้อง แกงคงข้ามมานั่งตักผมแล้วครับ

                ก็ใช่ว่าไฟแดงบ่อยจะไม่ดีหรอกนะครับ แต่ผมกลัวว่าตัวเองจะอดใจพาน้องกลับถึงคอนโดไม่ไหวซะมากกว่า ก็แกงน่า... เอ่อออ น่ารักซะขนาดนี้

                กิจกรรมฆ่าเวลาของผมกับน้องระหว่างรอไฟแดงอันแสนยาวนานนั่นช่างเป็นเครื่องช่วยย่นเวลาได้อย่างดีเยี่ยม ตัวเลขสามหลักที่ขึ้นอยู่บนหน้าปัดดิจิตอลนั้นลดลงเร็วจนผมนึกแปลกใจ ทำไมทุกทีมันไม่เร็วเหมือนอย่างนี้นะ นี่คงเป็นครั้งแรกในชีวิตมั้งครับที่ผมอยากให้ไฟแดงกินเวลานานขึ้น

            ลองเดาดูสิครับว่า กิจกรรม ที่ผมว่า ... มันคืออะไร

รสชาติหวานล้ำที่ขยับไหวอยู่บนริมฝีปากของผมคงหาชิมจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว มันไม่เหมือนใคร และไม่มีใครจะสามารถเลียนแบบได้ ... มีแต่แกงส้มคนเดียวเท่านั้นที่มอบให้ผมได้ และทุกวินาทีต่อจากนี้ไป ความหวานล้ำนี้เป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว

ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

เสียงแตรดังลั่นถนนทำให้ผมกับแกงส้มผละออกจากกัน รถคันนั้นขับแซงไปพร้อมส่งสัญญาณมือที่มีความหมาย ... นั่นแหละครับ นึกออกกันใช่มั้ย ... มาให้ผม โชคดีนะครับที่รถผมติดฟิล์มค่อนข้างมืด คนข้างนอกเลยไม่เห็นว่าเราสองคนกำลังทำอะไรกัน

“ขับรถไปเลยยยยย” เสียงของคนที่เริ่มก่อนมีความเหวี่ยงปนอยู่นิดๆ

“มาว่าพี่นะแกง ... แกงนั่นแหละเริ่มก่อน” ผมเหยียบคันเร่งอีกครั้ง ตั้งใจแน่วแน่ว่าคราวนี้ต้องไปให้ถึงคอนโดให้ได้ อะไรบางอย่างช่วงล่างขยายตัวจนแทบจะปะทุออกมาจากกางเกงที่ผมสวมอยู่แล้ว ยิ่งมีคนข้างๆอยู่ด้วยแล้ว ... ผมมองตามดวงตากลมคู่หวานที่กำลังมองอยู่ตรง ...

“อย่ามองตรงนั้น...”

“ไม่ให้มองตรงนั้นแล้วจะให้มองที่ไหนเล่า” ผมละสายตาจากถนนมามองหน้าแกงแว้บนึงก่อนจะกลับไปสนใจถนนโล่งๆข้างหน้าต่อ ใครจะไปคิดครับว่าแกงจะพูดแบบนี้กับผม ... ไม่รอดแน่แกงเอ๊ยยย

“พูดอย่างนี้เดี๋ยวก็ไปไม่ถึงคอนโดหรอกแกง”

“อีกนิดเดียวก็ถึงแล้วน่า พี่จะรีบร้อนไปไหนเนี่ย”

“ก็เพราะใครล่ะ”

ดูน้องสิครับ ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีก ผมวางมือลงบนเข่าของแกงก่อนลากมือไล่ขึ้นมาเรื่อยๆ ระหว่างทางผมก็บีบคลึงต้นขาของน้องเท่าที่สมาธิของผมที่ถูกแบ่งมาจากการขับรถพอมีอยู่ มือบางจับมือผมไว้ได้ทันก่อนที่มือผมจะเลื่อนไปถึง ... ตรงนั้น

“โอเคครับพี่ ... ผมปิดตาละ” มือบางถูกเจ้าตัวยกขึ้นปิดตาแล้วเมินหน้าไปทางอื่น ปากอิ่มยิ้มหวานจนผมอดใจไม่ไหวที่จะหันไปจุ๊บที่ปากน้องเบาๆหนึ่งที ... ถึงจะปิดตาแบบนี้ ยังไงก็ไม่รอดแน่แกง

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

แม่หมู // ทนเสียงเรียกร้องไม่ไหว แม่หมูมาต่อให้ ไปอ่านกันโลดดดดดดดดดดดดดดดด

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ผมกดลิฟต์ชั้นแปดแล้วกดปุ่มให้ประตูลิฟต์ปิดรัวๆ ถึงแม้ตอนนี้จะไม่มีคนเข้าออกคอนโดมากเหมือนตอนกลางวัน แต่ผมก็ไม่อยากให้ใครเข้ามาใช้ลิฟต์ร่วมกับพวกผมด้วยอยู่ดี

ร่างบางของแกงส้มยืนหลับตานิ่งอยู่ในอ้อมกอดของผม ผมเกยคางไว้บนไหลบางของน้อง ใบหน้าเราสองคนที่อยู่ในระดับเดียวกันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะคลอเคลียใบหน้าหวานด้วยริมฝีปากของผมที่เริ่มร้อนผ่าว ... มือที่โอบอยู่รอบเอวบางเริ่มฉายแววความซุกซน มันค่อยๆสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดที่คนเป็นน้องสวมอยู่ ผิวเนื้อที่ถูกปกปิดไว้นั้นช่างนุ่มนวลชวนหลงใหลเสียเหลือเกิน

“อืมมมมม”

ผมรั้งร่างของคนที่อยู่ข้างหน้าให้เข้ามาแนบชิด อะไรบางอย่างที่กำลังขยายตัวอยู่ดุดดันอยู่ด้านหลังน้องอย่างตั้งใจ ... ทำไมผมถึงได้หื่นไม่เลือกที่อย่างนี้เนี่ย? ผมเหลือบสายตามองตัวเลขดิจิตอลที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นอย่างเชื่องช้า ... อีกสองชั้นเท่านั้นฮั่น หายใจไว้ อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงห้องแล้ว

ผมเบียดตัวเองเข้าหาความโป่งพองของคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลัง พอย้อนคิดไปถึงจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้แล้วมันก็น่าหัวเราะออกมาดังๆ แค่เรื่องกินน้ำกับป๊อปคอร์นในโรงหนังไม่น่าเป็นชนวนเหตุทำให้เรื่องมันเดินมาถึงจุดนี้ได้ แต่จะทำยังไงได้ล่ะครับ ในเมื่อมันมาถึงแล้ว

ความต้องการที่อยู่เบื้องลึกในจิตใจถูกทั้งตัวผมเองและคนที่ผมรักปลุกปั่นออกมา ความร้อนรุ่มในร่างกายทวีความรุนแรงเรียกร้องการปลดปล่อย ... จริงอยู่ที่ผมชอบว่าพี่ฮั่นหื่น แต่ผมล่ะ? ผมที่พร้อมสำหรับพี่ฮั่นเสมอ อย่างนี้ผมก็หื่นเหมือนพี่ฮั่นหรือเปล่า?

เมื่อประตูลิฟต์เปิดอ้าออก มือหนาก็กระชากตัวผมให้ออกจากลิฟต์ในทันที ผมก้าวตามแรงนั้นไปเหมือนทุกๆครั้ง ไม่ว่าพี่ฮั่นจะนำทางผมไปทางไหน ผมก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดี ... ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

เสียงฝีเท้าที่ก้าวเร็วๆไปยังห้องดังสลับกับเสียงหัวใจของผมที่เต้นเร็วและแรงไม่แพ้กัน พี่ฮั่นไขกุญแจเปิดประตูห้องด้วยความรวดเร็วก่อนจะดันตัวผมเข้าไปก่อนแล้วตามด้วยร่างหนาของตัวพี่ฮั่นเอง ประตูถูกกระแทกปิดล็อคอย่างแรงจนผมกลัวว่ามันจะทำให้คนที่อยู่ห้องข้างๆสะดุ้งตื่น

กระเป๋า กุญแจ และสิ่งของอย่างอื่นที่ติดตัวอยู่ถูกปล่อยลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างหมดความหมาย ถังป๊อปคอร์นที่ผมถือติดมือมาด้วยจากโรงหนังหล่นตุ๊บอยู่บนพื้นข้างตัว ผมถูกแรงจากร่างหนาที่ผมรักดันจนแผ่นหลังแนบไปกับผนังห้อง ริมฝีปากร้อนที่ฉกฉวยความคิดทุกอย่างไปจากผมประกบลงมาอย่างรวดเร็ว ลิ้นหนาแทรกเข้ามาสำรวจไปทั่ว ผมเกี่ยวกระหวัดลิ้นร้อนนั้นไว้ด้วยลิ้นของตัวเอง ความเปียกชื้นที่สัมผัสกันอยู่นั้นไม่มีทีท่าว่าจะผละออกจากกันง่ายๆ แม้ผมจะรู้สึกเหมือนอากาศในปอดกำลังจะหมด แต่ผมก็ยังไม่อยากให้จูบนี้ยุติลงอยู่ดี

กลับกลายเป็นพี่ฮั่นที่เป็นฝ่ายผละออกก่อน แต่เรียวปากร้อนๆนั้นก็ไม่ได้หนีไปไหนไกล พี่ฮั่นวนเวียนมอบจูบไปทั่งใบหน้าของผมจนแทบจะไม่มีจุดใดที่ปากของคนเป็นพี่ไม่เคยสัมผัส

มือหนาข้างหนึ่งที่ประคองใบหน้าอยู่เลื่อนลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว มือซนๆของคนเป็นพี่สอดเข้ามาในเสื้อของผมเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ลูบไล้เวียนวนจากหน้าท้องขึ้นมาจนถึงตำแหน่งหัวใจ ยอดอกที่เริ่มแข็งเป็นไตยิ่งพอถูกนิ้วของใครคนนั้นปัดผ่านและบดบี้แล้วก็เหมือนมันจะดันจนมองเห็นผ่านเสื้อยืดเนื้อบางที่ผมสวมอยู่

เหมือนตอนนี้ผมไม่ได้ยืนด้วยขาตัวเองอีกต่อไป แข้งขาผมมันหมดแรงไปตั้งแต่ตอนนี้ที่ฮั่นเริ่มจูบผมแล้ว แต่ที่ยังยืนอยู่ได้คงเป็นเพราะความแข็งแรงของคนเป็นพี่กับผนังแกร่งที่รองรับหลังผมอยู่ ร่างแกร่งบดเบียดแนบชิดจนเหมือนสองร่างจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ... และคงจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันในไม่ช้า ...

ความแนบชิดตลอดทั้งร่างทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความต้องการที่ถูกจุดขึ้นมาตั้งแต่ในโรงหนัง ระยะทางไปห้องนอนของเราเพียงไม่กี่ก้าวดูเหมือนจะไกลเกินไปและคนเป็นพี่ก็ไม่สนใจที่จะเดินทางไปให้ถึง ผมรู้สึกได้ถึงร่างกายของตัวเองที่ขยายตัวตึงแน่นจวนระเบิด ยิ่งมีแรงเค้นคลึงจากสะโพกแกร่งของคนตรงหน้าด้วยแล้ว ...

“พะ ... พะ พี่ฮั่นนนน” ผมตกใจกับเสียงตัวเอง มันสั่นพร่าจนผมคิดว่ามันเป็นเสียงของคนแปลกหน้า พี่ฮั่นคำรามฮึ่มฮ่ำในลำคอเบาๆ

“หืมมมมม”

“ไป ... ไปห้องมั้ย” พอพูดออกไปแล้วผมล่ะอยากจะกัดลิ้นตัวเองจริงๆ นี่แกรู้ตัวบ้างมั้ย KS ว่าพูดอะไรออกไป ชวนไอ้หมีหื่นเข้าห้องเนี่ยนะ แต่คำตอบของคนที่ซุกหน้าอยู่กับซอกคอผมนี่สิที่น่าตกใจกว่า

“ไม่ไป”

ดวงตาที่หลับอยู่เบิกกว้างด้วยความตกใจ ... เอาจริงเหรอพี่ฮั่น

////////// NC ปิดรับเมลแล้วค่ะ ขอย้อนหลังได้ทาง moo_kapukluk@hotmail.com เน้นย้ำอีกครั้งว่ากรุณาทำตามกติกาด้วยนะคะ //////////

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

แม่หมู // กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ในที่สุดมันก็กลายเป็น SF ที่มี NC 2 ตอนติดกันจร้าาาาาาา การยืนยันอย่างหนักแน่นว่าตัวเองใสๆเริ่มยากขึ้นทุกวัน แต่แม่หมูยังยืนยันนะคะว่าทุกตัวหนังสือที่ท่านเห็น มันเป็นงานเท่านั้นนะคะรีดขา เพราะรีดเดอร์ใสๆเรียกร้อง แม่หมูใสๆก็เลยจัดมาให้เบาๆ (สาบานว่าเบา? 5555)

อย่างที่ทราบกันแล้วว่า NC ของแม่หมูนับแต่นี้ต่อไปจะมีกติกา คือการตอบคำถามไร้สาระลั้นลาปาจิงโกะของแม่หมูเอง

ขอความร่วมมือในการทำตามกติกาสำหรับการขอ NC ในทุกๆช่องทาง และ เมื่อแม่หมูแจ้งว่า NC ใดปิดรับเมลแล้ว ขอให้ทราบว่าปิดจริงๆ แม้จะเห็นเม้นท์แต่ขอไม่ส่งให้ เราไม่ใช่เด็กๆกันแล้วนะคะรีด คุยกันง่ายๆเข้าใจและรู้เรื่อง .... ตามนี้นะคะ

โอเค คำถามวันนี้คือ .... #6 อย่ามองตรงนั้น ลองบอกมาสิคะว่า ... คืนนี้ ... กี่ครั้ง??? กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คำถามนี้ช่างบอกความใสของคนถามและคนตอบได้เป็นอย่างดี กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก

ตอบคำถามพร้อมทิ้งเมลของท่านไว้ หรือทาง @Chubby_PiG และ moo_kapukluk@hotmail.com ขอความร่วมมือในการตอบคำถามซักเล็กน้อยนะคะ

ปิดรับเมลในนี้แล้วนะคะ ท่านใดที่ทิ้งเมลไว้แล้วแต่ยังไม่ได้ อาจเป็นเพราะท่านไม่ได้ตอบคำถามที่แม่หมูถามเอาไว้ ขออนุญาตใจร้ายไม่ส่งให้นะคะ ตอบคำถามเพียงนิดจิตแจ่มใส จะได้แสดงความใสๆออกมาให้โลกได้รับรู้กันค่ะรีดขาา >w<

คุณ อันอัน ติดต่อแม่หมูทางเมลหรือทวิตด้วยคร๊าาา เมลมีปัญญาส่ง อซ ให้ไม่ได้จ้าา