[HKS] Bear Family SF # เรื่องรักเล็กๆของครอบครัวหมี

ตอนที่ 11 : Bear Family SF #11 ตัวห่างไกลแต่ใจไม่ห่างกัน

Bear Family SF #11 ตัวห่างไกลแต่ใจไม่ห่างกัน

                ห่างไกล...กายห่างไปใจถึงเธอ ทุกวันได้แต่ฝันละเมอ อัดอั้นใจให้พบเจอ ใจฉันมีแต่เธอ พร่ำเพ้อ เฝ้าครวญหา ถึงเธอเพียงผู้เดียว...

            จิตใจ...คิดพะวงหลงแต่เธอ ทุกคืนวันเฝ้าเพ้อแต่เธอ ใจอาวรณ์ร้อนฤทัย อกสะท้อนสั่นคลอนใจให้หวั่นไหว หวั่นว่าความห่างไกล พรากดวงใจจากกัน...

                แหม เพลงเก่าได้โล่ แม่หมูคิดเหมือนฮั่นมั้ยครับว่าเพลงที่ผมกำลังฮัมอยู่ในใจมันเก่าไป คนที่รู้จักและร้องเพลงนี้เป็นต้อง... (แม่หมู//แกจะว่าอะไรฉันอิหมี) ผมปล๊าววววว ผมแค่จะบอกว่าเพลงมันตรงกับความรู้สึกของผมตอนนี้ดีครับ

                ลมหนาวที่พัดมาปะทะใบหน้าทำให้ผมที่ยืนอยู่ในท้องฟ้าสีดำสนิทต้องกระชับเสื้อแขนยาวที่สวมอยู่เข้าหาตัว เนื้อผ้าหนาให้ความอบอุ่นได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เทียบไม่ได้เลยกับผิวเนื้อนวลเนียนของใครบางคนที่อยู่ไกลเกินกว่าผมจะสามารถรวบตัวเข้ามาในอ้อมกอดได้

                ลมหายใจอุ่นๆที่ถูกปล่อยออกมาเป็นกลุ่มควันขาวบ่งบอกความเย็นยะเยือกของอุณหภูมิรอบข้างและอุณหภูมิในหัวใจของผมได้เป็นอย่างดี

                ผมทอดสายตามองออกไปยังสนามหญ้ากว้างที่ทอดยาวออกไปไกลจนหายลับไปในความมืด แปลงดอกไม้สีสวยที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดียังคงชูช่อสวยงามไม่ต่างจากหลายเดือนก่อน ที่นี่แทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากครั้งที่แล้วที่ผมมาเลยแม้แต่น้อย เว้นก็แต่บนสนามหญ้านั้นขาดเต็นท์หลังเล็กที่ผมกับคนใจหัวใจเคยใช้กางนอนร่วมกัน

                คราวก่อนที่มาเชียงใหม่ ผมมีคนให้กอดอุ่นจนถึงเช้า...มาคราวนี้ ผมคงได้แต่กอดตัวเองสินะ ทฤษฎีลูกเสือที่เคยยกมาอ้างกับคนหน้าหวานคงไม่มีประโยชน์แม้แต่น้อยเมื่ออยู่คนเดียว

                ป่านนี้ที่โน่นจะเป็นยังไงบ้างนะ คงเช้าแล้วแน่ๆ...แกงส้มของผมไปเที่ยวต่างประเทศกับครอบครัว ถึงแม้ป๊ากับแม่ของแกงจะชวนให้ผมไปด้วยแต่ผมก็ปฏิเสธออกไป ทำไมน่ะเหรอครับ? บางทีผมก็อยากให้แกงได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองอยู่กับครอบครัวบ้าง ที่ผมพูดอย่างนี้ไม่ใช่ว่าผมกับน้องมีปัญหาอะไรกันหรอกนะครับ ผมแค่อยากให้แกงใช้เวลาอยู่กับครอบครัวจริงๆ

ตอนนี้ผมมาเตรียมเรือนหอให้คู่แต่งงานใหม่ที่บ้านว่าที่เจ้าสาวที่เชียงใหม่ ผมต้องมาคนเดียวเพราะเจ้าโดมดูแลคุณแม่จ๋าที่เพิ่งพาสมาชิกใหม่มาให้ครอบครัวหมีของพวกเรา

                เหมือนผมจะคิดผิดอยู่มากที่ตัดสินใจมาที่นี่คนเดียวแทนที่จะรอให้แกงกลับมาก่อนค่อยมาพร้อมกัน ภาพความหลังของช่วงเวลาสั้นๆที่บ้านของเพื่อนผมฉายขึ้นอย่างชัดเจนในห้วงความคิด ร่างบางที่คอยเอาอกเอาใจตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ค่ำคืนที่คนรักใช้แขนของผมต่างหมอนนอนดูดาวบนท้องฟ้าที่เหมือนอยู่ใกล้แค่เอื้อม ความอบอุ่นจนถึงขั้นร้อนแรงที่ระอุขึ้นในเต็นท์หลังเล็กที่ผมกับแกงส้มนอนเบียดกันแนบชิดจนหลอมรวมเป็นร่างเดียว…

                ผมรีบสะบัดไล่ภาพนั้นออกจากหัวก่อนที่อะไรๆมันจะไปไกลกว่านี้...อยู่คนเดียวแท้ๆ แค่คิดถึงก็ยังจะคิดถึงเรื่องหื่นๆได้อีกนะไอ้ฮั่น

                โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเตี้ยถูกหยิบขึ้นมากดเปิด รูปภาพมากมายถูกเปิดค้างอยู่บนหน้าจอเรียกรอยยิ้มจากผมได้เป็นอย่างดี รอยยิ้มของคนในรูปไม่ว่าจะมองกี่ครั้งผมก็ต้องยิ้มตามทุกครั้งไป...แค่เธอยิ้มก็ทำให้ใจฉันละลาย...ประโยคนี้คงไม่เกินไปที่ผมจะใช้กับรอยยิ้มของแกงส้มของผม

                โซเชียลมีเดียยอดฮิตถูกผมเปิดขึ้นมาแทนที่ บนหน้าไทม์ไลน์เต็มไปด้วยบทสนทนาแสนหวานเลี่ยนของคนที่อยู่ด้วยกันที่กรุงเทพ...นี่มันไม่มีอะไรทำกันหรือไงถึงได้ทวิตหากันอยู่นั่นแหละ ผมล่ะหมั่นไส้จริงๆ (แม่หมู//ทีตอนตัวเองไม่เห็นจะหมั่นไส้ตัวเองบ้างเลย) แม่หมูพูดเรื่องอะไรกันครับ ทำไมผมไม่เห็นจะรู้เรื่อง (แม่หมู//เออๆ โทษที แม่หมูเอาเรื่องจริงไปปนกะฟิคได้ไงว๊า ว่าแต่คุณเคยเกิดเป็นกุ้งไหม? ฮ่าๆๆ รำลึกความหลังครั้งพวกเธอมาเชียงใหม่คราวที่แล้วเบาๆ) หืม? อะไรของแม่หมู?

                ผมเลื่อนดูเรื่อยๆเมื่อไม่มีอะไรน่าสนใจไปกว่าข่าวสารและข้อความทั่วๆไปจนกระทั่งสายตาของผมไปสะดุดกับรูปภาพของใครคนหนึ่ง...ใครคนนั้นที่ผมคิดถึงสุดหัวใจ

                เอาตรงๆป่ะครับ เพิ่งตื่น ฮ่าๆๆ

                ใบหน้าเรียวที่เต็มไปด้วยความง่วงซึมเรียกมุมปากผมให้ยกยิ้มขึ้น นี่ขนาดตื่นนอนก็ต้องอัพรูปเหรอเนี่ย พี่เชื่อแกงเลยจริงๆ เนี่ยนะเด็กที่เถียงผมว่าตัวเองไม่ติดโทรศัพท์ ผมยิ้มอยู่ได้เพียงไม่นานรอยยิ้มที่มาเยือนอย่างว่องไวก็หายไปอย่างรวดเร็ว ไอ้เงาดำๆข้างหลังแกงมันเป็นใคร? ใครมานอนเตียงเดียวกับแกงของผม (แม่หมู//กันไง เอ๊ย ไม่ใช่ ใครอะพี่ฮั่น แม่หมูไม่เห็นจะเห็นเลย รูปมันมืด[กรูจะแซะกันทำไม 555]) คงเป็นใครซักคนในครอบครัวแกงนี่แหละครับ ผมคิดว่างั้นนะ...

                ผมพยายามใช้สัญญาณสามจีที่หายากยิ่งกว่าหมีแพนด้าในป่าประเทศไทยให้เป็นประโยชน์มากที่สุด

                คิดถึงนะครับ

                ผมส่งข้อความในโปรแกรมไลน์ไปให้คนที่อยู่ไกล ดวงตาจับจ้องอยู่บนหน้าจอมือถือว่าเมื่อไหร่คำว่า Read จะปรากฏขึ้นเหนือตัวเลขบอกเวลาซะที แต่ใจผมคงร้อนเกินไปเพราะไม่ว่าจะหายใจทิ้งรออยู่เท่าไหร่ตัวอักษรสี่ตัวนั้นก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะผุดขึ้นมา

                พี่แกง เก๊ารู้นะว่าพี่แกงตื่นแล้ว ตอนนี้พี่อยู่เชียงใหม่แล้ว คิดถึงแกงจัง

                ยังเงียบ...แล้วเมื่อกี๊เพิ่งอัพรูปแต่ไลน์ไปหาแล้วไม่ตอบเนี่ยนะ รูปในไอจีสาวก็กดไลค์อยู่เรื่อยๆแต่พี่หมีส่งไลน์ไปทำไมไม่ตอบ แกงส้มมมมมมมมมม!!! อยากออกสื่อเหมือนอีกคู่นึงนักใช่มั้ย ได้เลย พี่หมีจัดให้ คนมันคิดถึง ความคิดถึงมันทำให้พี่ทำอะไรก็ได้นะรู้ป่ะ

                Hey my bro How are u ? I’m fine Thx and u ? I’m fine thx sit down please Thank you teacher 555 Happy in there Tc yourself my bro (แม่หมู//ขออนุญาตเปลี่ยนคำพูดเล็กน้อยนะคะ)

                ความจริงผมก็อยากหวานอยู่หรอกนะครับ แต่บางเรื่องผมว่าผมควรเก็บมันไว้เป็นความลับทางราชการดีกว่า หวานออกสื่อบ่อยๆเดี๋ยวประชาชนที่แอบส่องอยู่นะสำลักกระอักความหวานไปซะก่อน ผมรออยู่เพียงไม่ถึงอึดใจก็มีใครบางคนตอบกลับมาเหมือนกับคนๆนั้นกำลังรอสิ่งนี้จากผมอยู่

                อ่อ แปลว่าอยากให้คิดถึงกันออกสื่อสินะ บอกให้รู้กันสองคนไม่ชอบ...ร้ายนักนะ แฟนใครเนี่ย

                Umm Ok haha ,, Do u want anything form here bro? But now im out of cash haha ,, Miz u mann ,, Good night teacher !! :D

                ถามว่าอยากได้อะไรเหรอ? อืมมม ถ้าพี่ตอบออกสื่อไป คนดีของพี่จะเขินจนตัวแดงไปทั้งตัวมั้ยน๊า?

                ทำไมไม่ตอบซะทีวะไอ้หมีบ้า รู้มั้ยว่าผมรออยู่เนี่ย อุตส่าห์พิมพ์ไปเป็นประโยคคำถาม เข้าใจมั้ยว่าต้องการให้ตอบไม่ใช่ต้องการให้เงียบ พี่ฮั่นนะพี่ฮั่น

                ผมได้แต่นั่งหงุดหงิดอยู่คนเดียวในยามเช้าของบ้านเมืองที่ผมไม่คุ้นเคย อุณหภูมิที่เป็นเลขตัวเดียวจนถึงขั้นติดลบทำให้ผมอยากจะพาความอบอุ่นประจำตัวของผมมาด้วยเสียเหลือเกิน

                ในที่สุดความอดทนก็ผมก็สลายหายไปกับบรรยากาศยามเช้า โปรแกรมไลน์ที่ผมอุตส่าห์ทำเป็นไม่สนใจในที่สุดก็ถูกเปิดขึ้น นิ้วของผมรัวข้อความไปหาคนที่อยู่อีกซีกโลกนึงเป็นชุด

                ทำไมไม่ตอบผมอ่ะ

                พอกดปุ่ม send ไปแล้วผมก็ตั้งหน้าตั้งตารอคำตอบจากคนที่อยู่ไกล...เงียบ...

                ไหนว่าคิดถึงไง ถามไปก็ไม่ตอบ ชิ

                ก็ยังเงียบ...ไอ้พี่หมี นี่จะเล่นอย่างนี้กับผมใช่มั้ย ผมทำอย่างนี้ได้กับพี่คนเดียวไม่เข้าใจหรือไง ฮึ่ย!

                ถ้าพี่ไม่ตอบอีกทีผมจะโทรไปหาพี่จริงๆด้วยนะ

                ดูเหมือนคำขู่ (แม่หมู//สาบานว่านั่นเรียกว่าขู่) โวะ แม่หมูอย่าขัดได้ป่ะ ผมบอกว่าขู่ก็ขู่ดิ...เหมือนคำขู่ของผมจะสัมฤทธิ์ผล เพราะคนที่อยู่เชียงใหม่ตอบผมมาแทบจะในทันที

                ก็โทรมาสิ ;P

                แต่เอ๊ะ ผมว่าเหมือนผมจะพูดเข้าทางไอ้หมีเจ้าเล่ห์เข้าแล้วใช่มั้ย? ไอ้พี่ฮั่นนะไอ้พี่ฮั่นนน (แม่หมู//แล้วจะโทรมั้ย?) โทรสิครับแม่หมู ถามได้ โด่ววว

                “แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม สอง...” ผมยังนับไม่ถึงหนึ่งเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น

                “Hey my bro? Miz you mannnn” ผมกรองเสียงเป็นภาษาที่ผมถนัดยิ่งกว่าภาษาแม่ (แม่หมู//เหรออออ) แม่หมูครับ แกงโทรทางไกลมา ขอความกรุณาอย่าแซะผม

                //ผมเป็น my bro ของพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊ะไอ้พี่หมี เออ ผมอยู่ไกลเข้าหน่อย เอาคำว่า my love ของผมไปใช้กับใครแล้วล่ะ อย่าให้รู้นะ ผมกลับไปพี่เตรียมบอกลาฮั่นน้อยของพี่ได้เลย// เหวี่ยงข้ามทวีปเชียวนะแกงส้ม เอะอะก็จะพรากฮั่นน้อยไปจากผม ถ้าฮั่นน้อยไม่อยู่กับป่าป๊าแล้วหม่ามี๊นั่นแหละจะต้องเสียใจ เชอะๆๆ ผมหัวเราะหึๆในลำคอให้กับความน่ารักของ my love ของผมคนนี้

                “ถ้าพี่เรียกแกงว่า my love แล้วแกงจะไม่เขินคนในไทม์ไลน์เหรอครับ”

                //เขิน...// นั่นไงผมว่าแล้ว //แต่ผมก็อยากหวานออกสื่อมั่งไม่ได้หรือไงครับ//

                “ได้สิครับคนดี แล้วที่โน่นเป็นยังไงบ้าง อากาศหนาวมั้ย? ที่เชียงใหม่ก็หนาวนะ แต่ตอนนี้พี่หนาวใจมากกว่า ทฤษฎีลูกเสือที่เราเคยใช้ด้วยกันมันใช้ตอนพี่อยู่คนเดียวไม่ได้อ่ะแกง แกงว่าพี่ไปหาคนมาใช้ทฤษฎีลูกเสือด้วยซักคนสองคนดีมะ?” ผมหยอดคำพูดนี้ออกไปแล้วผมก็กลั้นใจรอฟังเสียงเหวี่ยงข้ามโลกของแกงส้มในทันที

                //ก็ลองดูสิ//

                “ง่า...พี่ล้อเล่นครับคนดี ใครก็ไม่เร่าร้อนเท่าสุดที่รักของพี่หรอกครับ”

                //อยู่ห่างกันตั้งครึ่งโลกยังจะหื่นอีกนะพี่ฮั่น ว่าแต่พี่อยากได้อะไรที่นี่ป่ะครับ เดี๋ยวผมจะซื้อไปฝาก แต่บอกก่อนนะว่าตังค์ไม่ค่อยมีแล้ว ช้อปเยอะไปหน่อย Do you want anything from here bro?// ผมส่ายหัวเบาๆให้กับนักช้อปตัวบางของผม ผมอยากได้อะไรเหรอ?

                “อืมม I…want…you” ผมค่อยๆเน้นคำพูดทีละคำให้คนที่อยู่ไกลๆได้ยินชัดเจน

                //บ้า//

                “เอ้า ไม่ได้บ้านะพี่แกง ก็พี่แกงถามว่าเก๊าอยากได้อะไร เก๊าก็บอกว่าเก๊าอยากได้พี่แกงไง” ผมยังคงตอบไปเสียงใสราวกับตัวเองไม่รู้ความหมายที่แฝงอยู่ในประโยคสั้นๆนั้น

                //ก็นั่นแหละ อย่าบอกนะว่าพี่ไม่คิด ไอ้พี่หมีหื่น//

                “คิด...แต่เก๊ารู้ว่าพี่แกงก็คิด ถ้าเก๊าเป็นพี่หมีหื่น ตะเองก็เป็นพี่แกงหื่นเหมือนกันแหละ” ผมแซวออกไป ผมหื่นคนเดียวซะที่ไหนกันเล่า ฮ่าๆๆ

                //ไม่คุยด้วยแล้ว ผมเตรียมตัวออกไปเที่ยวก่อนนะพี่ แล้วจะถ่ายรูปมาฝากครับ ที่โน่นดึกแล้วใช่ป่ะ? หนาวก็ห่มผ้านะครับ ไม่ต้องหาคนมากอดแทนผม ไว้คราวหน้าไปเชียงใหม่ด้วยกันค่อยมาใช้ทฤษฎีลูกเสือด้วยกันใหม่นะ ผมจะให้พี่กอดจนเมื่อยกันไปข้างนึงเลย//

                “สัญญาแล้วน๊า” ผมรีบรับคำแกงส้มในทันทีเพราะกลัวเจ้าตัวดีของผมจะเปลี่ยนใจ เรื่องหื่นๆขอให้บอก ฮั่นไวเป็นที่หนึ่งครับ

“เที่ยวให้สนุกนะ เที่ยวเผื่อพี่ด้วย เดี๋ยวที่จัดการงานที่นี่เสร็จจะรีบกลับไปรอแกงที่กรุงเทพนะครับ ว่าแต่พี่แกงกลับมาไม่ทันวันเกิดเก๊าจริงๆเหรอ?” รู้ทั้งรู้ว่าน้องกลับมาไม่ทันแต่ผมก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามออกไป ผมก็ไม่ได้อะไรกับวันเกิดตัวเองอะไรนักหรอกนะครับ แต่ถ้าผมได้อยู่กับคนที่ผมรักที่สุดในวันเกิดของตัวเองก็คงจะเป็นเรื่องดีไม่น้อย แต่ไม่เป็นไร วันเกิดผมมีทุกปี ปีหน้าค่อยฉลองด้วยกันก็ยังไม่สายครับ

                //อย่าน้อยใจไปสิครับพี่ฮั่น ผมบอกพี่แล้วไง อย่างอนน๊า โอ๋ๆๆ ก๊อกแก๊กๆ// เสียงก๊อกแก๊กๆที่ดังมาตามสายทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ถ้าแกงจะน่ารักขนาดนี้ ความคิดถึงที่มีอยู่ในใจผมมันก็เพิ่มขึ้นจนไม่มีที่ในหัวใจพอให้มันอยู่แล้วครับ

                “ครับพี่แกง ไม่น้อยใจครับ พี่แกงไปเที่ยวเถอะ พี่ไปนอนละ เที่ยวให้สนุกนะครับคนดีของพี่ รักนะครับ”

                //ฝันดีครับพี่หมีของผม ฝันถึงผมด้วยนะ Good night ครับ my love…I love you so much//

                “Love you too ครับ”

                ผมวางมือถือลงข้างตัวพลางถอนหายใจออกมาอย่างหนัก การได้คุยกับแกงแม้จะเป็นเพียงแค่ช่วงสั้นๆกลับทำให้ผมคิดถึงแกงมากกว่าเดิมซะอีก เฮ้อ ทั้งหนาวทั้งเหงา แล้วคืนนี้ฮั่นจะนอนหลับมั้ยเนี่ย

                ความห่างไกลนั้นไม่มีอะไรที่ทำให้ผมต้องกลัว มีเพียงความคิดถึงเท่านั้นแหละครับที่ทรมานผมจนวันๆไม่เป็นอันทำอะไร...แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากนับวันรอให้หัวใจของผมกลับมา...

                ตอนแรกที่คิดว่าพอได้ยินเสียงห้าวๆของคนที่ชอบเกรียนใส่ผมอยู่เป็นประจำแล้วจะทำให้ความคิดถึงที่ทรมานหัวใจผมอยู่จะทุเลาลงบ้าง แต่ไม่เลย แม้ช่วงเวลาที่ได้ยินเสียงกันมันจะทำให้หัวใจผมพองโต แต่การที่ไม่เห็นหน้า ไม่ได้สัมผัส ไม่ได้กอด มันก็ทำให้ผมทรมานเหลือเกิน

                เทคโนโลยีมากมายช่วยย่อโลกได้ก็จริง แต่บางที่...อย่างเช่นบ้านบนดอยที่พี่ฮั่นอยู่ตอนนี้ เทคโนโลยีก็ช่วยอะไรไม่ได้เท่าไหร่หรอกนะครับ เน็ตที่โน่นก็ไม่มี สัญญาณสามจีก็มีแค่ที่ระเบียงหน้าบ้าน...แต่จะว่าไป เป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันครับ ความคิดถึงถาโถมเข้าใส่ผมอย่างไม่หยุดหย่อนทำให้ผมรู้คุณค่าของการที่ชีวิตของผมมีผู้ชายคนนี้อยู่ข้างๆ

                ผมรู้ดี...ไม่ว่าตัวของเราจะห่างไกลกันแค่ไหน แต่หัวใจเราไม่เคยจะห่างกัน...

                เฮ้อออ อยากกลับไปหาหมีหื่นของผมซะแล้วสิ

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

แม่หมู//กรี๊ดดดดดดดดดด อัพวันเดียวสองเรื่องเลยวุ้ยตรู ต้องโทษสองคนนั้นนะคะที่มาทำให้ TL ของทุกคนแทบระเบิด ฟินกันไป และเนื่องด้วยความฟินจึงบังเกิด SF สั้นๆตอนนี้ขึ้นมา

ขออนุญาตยกคำพูดในทวิตของตัวเองมาเล็กน้อย แค่สองทวิตของสองหมีก็เล่นเอาแม่หมูดู แรงปรารถนา ไม่รู้เรื่องกันไปเลยทีเดียว

อะไรทำให้อิสริยะทวิตหาธนทัต ตอนมาเชียงใหม่ หรือเค้าสองคนจะมีความหลังอะไรที่เชียงใหม่ พอคนพี่มาเลยคิดถึงคนน้องจนต้องทวิตหากัน #ต่อมจิ้นทำงาน

ฉันว่าเชียงใหม่ต้องมีความหลัง คนน้องไปตั้งหลายวันคนพี่พึ่งจะมาทวิตหาตอนมาเชียงใหม่ #มันต้องมีอะไร #เชียงใหม่นี้มีความหลัง #HKSComeback#ฟิน

แค่สองทวิตของสองหมีก็เล่นเอาแม่หมูดู แรงปรารถนา ไม่รู้เรื่องกันไปเลยทีเดียว 55555 หวังว่าคงเป็นที่ถูกใจกันนะคะสำหรับ SF ตอนนี้ ... อ่อ ฝากเรื่องใหม่ของแม่หมูด้วยน๊าาาา >w<