[OS/SF] come & get it {bnior, marknior, got7}

ลำดับตอนที่ #1 : { o s } a s t i m e g o e s b y - b n i o r -

© themy  butter

                 คุณเชื่อมั้ย ในสิ่งที่ใครๆ ก็พูดว่า คนเราพอได้อยู่ด้วยกันไปนานๆ มันยิ่งจะทำให้เราเบื่อ และเห็นว่าคนอื่นสำคัญกว่าคนที่อยู่เคียงข้างกันมาเสมอ 

                 สำหรับผมนั้น ตอนแรกผมก็ไม่เคยจะเชื่อหรอก เพราะ "ความไว้ใจ" ไง ผมเลยไม่คิด ว่าคนข้างผมเค้าจะมองข้ามผมไป แต่วันนั้นมันก็มาถึง วันที่เค้ามองข้ามผม แล้วสนใจใครอีกคน

                                 ..............


                                 .......................


                                 .....................................
 

                  "ฮยอง พรุ่งนี้วันหยุด ไปทงแดมุนกันมั้ย? ผมอยากไปช๊อปอ่ะ" ผมเดินเข้าไปหาคุณลีดเดอร์ JB แห่ง GOT7 หรือคุณ อิม แจบอม นั่นแหละ

                  "หื้ม? ทงแดมุนหรอ? อื้มม น่าสนแฮะ เฮ้ๆ ยองแจยา พรุ่งนี้ไปทงแดมุนกันมั้ย?" แจบอมฮยองหันไปถามยองแจ ที่เพิ่งจะเดินเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น นั่นแหละ ทำให้ผมรู้ว่าเวลาของผมมันเริ่มจะหมดลงไปทุกที

                  "ไปสิฮยอง 55555 ผมก็อยากออกไปข้างนอกอยู่พอดี ^^ ดีเลยๆ คิดว่าต้องอยู่คนเดียวซะแล้วนะ"

                  "ใครจะปล่อยให้นายอยู่คนเดียวกันล่ะ?" 

                  "เอ้า ใครจะรู้ล่ะ ก็เห็นอินเตอร์ไลน์เค้าหาเรื่องไปช๊อปกัน แล้วยูคยอมก็บอกว่าจะออกไปหาเพื่อนนี่หน่า -^-"

                  "อ่า ก็ไม่เห็นเป็นไร นายก็ไปทงแดมุนกับพี่ไง" 

 

                                   ไปทงแดมุนกับพี่ไง

 

                                   
                                   นายก็ไปทงแดมุนกับพี่ไง

 

                                   นายก็ไปกับพี่ไง

 

                                   เราก็ไปทงแดมุนกันสองคนไง

 

                                   เราไปกันแค่สองคนไง

 

                    "ผมขอตัวก่อนนะ ง่วงๆ ยังไงไม่รู้" ผมแทรกขึ้นมาระหว่างที่เค้าสองคนคุยกัน คงลืมไปแล้วล่ะว่า ปาร์ค จินยอง ยังนั่งอยู่ตรงนี้ หึ แต่ผมคงคิดอะไรพลาดไป ก็ตอนนี้มันเวลาบ่ายสองเอง คนอย่าง ปาร์ค จินยอง เนี่ยนะจะง่วงนอนกลางวัน เหอะ มีแค่เด็กปัญญาอ่อนเท่านั้นที่เชื่อ

                     "พักผ่อนเยอะๆ นะจินยอง" 

                     และอีกคนที่เชื่อ .... คนที่ไม่ใส่ใจกันอีกต่อไปแล้ว อย่าง อิม แจบอม

 

 

 

 

 

 

                       "จินยองพี่เข้าไปนะ" 

                       "ครับ" ผมขานรับ เสียงพี่มาร์คที่เรียกผมอยู่หน้าห้อง คงกลับมาจากไปหาของอร่อยกินกันแล้วสินะ 

                       ปกติก็เป็นแบบนี้ล่ะครับ ตั้งแต่เป็นเด็กฝึกกันมา อินเตอร์ไลน์มักจะไปไหนมาด้วยกัน พ่วงไปด้วยยูคยอมที่ตัวติดกับแบมแบมขนาดหนัก 

                       และแน่นอนผมกับพี่แจบอมที่รู้จักกันมานานมากแล้ว ก็มักจะไปไหนมาไหนด้วยกัน 

                       จนเมื่อมี ชเว ยองแจ เข้ามา ทุกอย่างที่เคยเป็นที่ของผม มันก็โดนแทรกซึมเป็นที่ของยองแจอย่างช้าๆ จนไม่มีใครรู้สึกถึงมันเลย

                       "เป็นอะไร แจบอมบอกว่านายมานอน แต่มันไม่ใช่เวลานอนนายนี่" พี่มาร์คยีกลุ่มผมสีเข้มของผม จนมันยุ่งเหยิงไปหมด

                       "ไม่รู้สิ ข้างนอกมันไม่มีที่ให้ผมนี่ เลยมาอยู่ในห้องดีกว่า ยังไงนี่มันก็ที่ของผม ^^"

                       "คิดมากไปรึเปล่าเรา"

                       "เปล่าเลยนะฮยอง" ผมก้มหน้ามองมือตัวเอง ไม่กล้ามองหน้าพี่มาร์คหรอกครับ ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเสมอ คนที่ นิ่ง เงียบ พูดน้อย แต่กลับรู้หมดว่าผมรู้สึกยังไง

                       "พรุ่งนี้ไปกับพี่มั้ยล่ะ จะได้ไม่ต้องอยู่นี่ จะไปหาซื้อเสื้อผ้าซักหน่อย"

                       "เห็นมั้ยล่ะ ฮยองก็รู้สึก" 

                       "55555555 คำตอบคือไปกับไม่ไปนะจินยอง"

                       "ก็ต้องไปอยู่แล้วล่ะครับ" ผมตอบพี่มาร์คไปก่อนจะสวมกอดพี่ชายคนนี้ แม้จะไม่ได้รู้จักกันมานานเหมือนพี่แจบอม แต่ผู้ชายคนนี้ก็ไม่เคยทำให้ผมรู้สึกโดดเดี่ยวเลย ก็จริงว่าพี่เค้ามักไปไหนมาไหนกับแบมแบม และแจ๊คสัน แต่พี่เค้ามักจะเดินมาคุยกับผม มาหาผมทุกครั้งเวลาที่เห็นว่าผมอยู่คนเดียว

                      



 

 

                                       วันรุ่งขึ้น ณ หอพัก GOT7

                   
                   "จินยองทำไมยังไม่แต่งตัวอีกล่ะ?" มาร์คฮยองถามผม เพราะมันถึงเวลานัดแล้ว แต่ผมยังอยู่ในชุดนอนอยู่เลย 

                   "ฮยอง จะโกรธมั้ย ถ้าผมบอกว่าผมไม่ไปแล้ว"

                   "หื้ม? เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ?"

                   ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะพูดออกไปเบาๆ พอให้ได้ยินกันสองคน "ผมว่าผมไม่สบายน่ะ เพลียๆ ยังไงไม่รู้" 

                   สงสัยมั้ย ว่าทำไมเรื่องแค่นี้ผมต้องพูดให้ได้ยินแค่สองคน

                   คำตอบมันง่ายนิดเดียวครับ ผมไม่อยากให้ใครมากังวลเรื่องของผมเกินเหตุ 

                   แค่ผมไม่สบาย นอนพักนิดเดียว เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง ยิ่งช่วงนี้ช่วงพักผ่อน ร่างกายยิ่งฟื้นตัวเร็ว แค่นี้ผมสบายมาก

                   "ให้พี่อยู่ด้วยมั้ย?" 

                   "ไม่ต้องหรอกครับ ไปเถอะ เดี๋ยวเข้าไปนอนพักซักหน่อย ตื่นมาคงจะดีขึ้นเองแหละ"

                   "อื้ม งั้นมีอะไรโทรหาพี่นะรู้มั้ย"

                   "ครับผม ^^"

 

                  แล้วทั้งๆ ที่วันนี้ ผมชวนแจบอมฮยองไปทงแดมุน สงสัยมั้ยล่ะครับว่าเค้าหายไปไหน ?

                  ก็เค้าออกไปกับยองแจแล้วน่ะสิ เค้าแค่มาเคาะประตูห้องเรียกผม พอผมบอกว่าไม่ไปแล้ว เค้าก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ แล้วออกไปเลย

                  มันน่าขำนะครับ คนเป็น "แฟน" กัน เค้าทำกันแบบนี้รึไง 

                  หรือเพราะคำว่า "แฟน" มันหมดอายุไปแล้วกันแน่นะ? เวลา 3 ปีที่คบกันมา มันคงนานเกินไป ผมควรหยุดความสัมพันธ์ลงไว้ก่อนที่มันจะแย่ไปกว่านี้รึเปล่า 

                  ถ้าผมเลิกกับพี่แจบอมไป เราสองคนยังจะมองหน้ากันติดอยู่มั้ย 

                  ยังไงซะก็หนี คำว่าเป็นคนวงเดียวกันไม่ได้อยู่ดี 

                  เพราะเป็นแบบนี้ไง ผมเลยเลือกที่จะไม่พูดอะไร แบกรับความรู้สึกแย่ๆ นี้ไว้คนเดียวมาตลอด ทั้งๆ ที่เค้าเองกลับไม่เคยรู้สึกอะไรเลย

 

                  -ฮยอง ขากลับซื้อยามาให้ผมหน่อยสิ ผมคลื่นไส้น่ะ- 

                  ผมกดพิมพ์ข้อความส่งไปหาแจบอมฮยอง จะว่าผมเรียกร้องความสนใจ มันก็คงใช่ ผมแค่อยากจะมั่นใจ ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรลงไปน่ะสิ 

                   บางทีการแสร้งทำเป็นคนอ่อนแอบ้าง ให้เค้าดูแลเราบ้าง มันก็ดีกว่าคนอื่นมองว่าเราเข้มแข็ง แล้วคิดว่าเราจะผ่านมันไปได้ด้วยตัวเราเอง จริงมั้ยครับ? 

 

                 -อื้ม พักผ่อนนะจินยอง- 

                 ผมก็แอบหวังว่าจะเป็นสายเข้า แล้วถามไถ่บ้างว่าไปทำอะไรมา อาการหนักมากมั้ย แต่กลับมีแต่ข้อความตอบกลับมาแบบนี้ 

 

 

 

                  ชัดเจนมากมั้ยล่ะ ปาร์ค จินยอง

 

 

 

                   "ฮยอง ยาผมล่ะ?" ผมถามแจบอมฮยอง ทันทีที่เค้ากลับมาถึงห้อง 

                   "พี่ลืม เดี๋ยวลงไปซื้อให้นะ แป๊บนึงนะจินยอง" 

                   "ม..ไม่ต้องหรอกครับ ผมดีขึ้นแล้ว" ผมพูดเสียงเบา ก่อนจะหันไปสนใจกับจอทีวีอีกครั้ง ทุกอย่างมันชัดเจนเกินไป จนผมอยากจะหายไปจากตรงนี้จัง อิม แจบอม คนเดิมของผมหายไปไหนนะ?

                   "ฮยอง ฮยองดีขึ้นแล้วแน่นะ? ให้ผมลงไปซื้อให้มั้ย? ผมผิดเองอ่ะ ที่ลืมเตือนแจบอมฮยอง" เป็นยองแจที่เข้ามากอดแขนผม เรียกความสนใจของผมไปที่เค้าอีกครั้ง

                   "ไม่เป็นไรหรอกยองแจ คนมันไม่สนใจกันแล้วน่ะ พี่เองก็รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ^^"

                   "จินยอง!" ใช่ ผมรู้ รู้ดีมากด้วยว่า อิม แจบอม ไม่ชอบให้ผมพูดว่าเค้าไม่สนใจผม ก็แล้วจะทำไม? ในเมื่อมันคือความจริง

                   "ครับ?" ผมเงยหน้าไปจ้องแจบอมฮยอง ที่ยืนจ้องผมอยู่ก่อนหน้านี่แล้ว

                   "ยองแจ นายออกไปก่อนได้มั้ย" แจบอมฮยองหันไปบอกยองแจด้วยเสียงต่ำ หึ โมโหผมมากมั้ย? 

                   "ฮยองคุยกันดีๆ นะ"

                    และเหมือนระเบิดที่เก็บกักไว้นาน ระเบิดออกมาทันทีที่ยองแจก้าวขาออกไปจากห้องพักของเรา ทันทีที่ผมกับแจบอมฮยองอยู่ด้วยกันเพียงสองคน 

                    "พี่บอกกี่รอบแล้วว่าอย่าพูดแบบนั้น" 

                    "แล้วที่ผมพูดมากี่รอบต่อกี่รอบ พี่เคยมองตัวเองบ้างรึเปล่าว่ามันจริงอย่างที่ผมว่ามั้ย?"

                    "ปาร์ค จินยอง"

                    "มันก็ใช่ ผมไม่ได้น่ารัก น่าดูแลเหมือนยองแจ ผมมันดูแลตัวเองได้ ผมมันเข้มแข็ง ฮยองไม่จำเป็นต้องสนใจผมเหมือนเมื่อก่อนแล้วนี่"

                    "อย่าเอาตัวเองไปเทียบกับยองแจ"

                    "ทำไมครับ? เพราะผมไม่มีอะไรสู้ยองแจได้เลยใช่มั้ยล่ะ" 

                    "...."
                    เงียบแบบนี้ เพราะว่าไม่อยากจะโกหกผมล่ะสินะ แจบอมฮยอง หึ น่าสมเพชตัวเองชะมัดเลยผม

                    "ทำไมผมจะไม่รู้ 3 ปีที่คบกันมา 5 ปีที่รู้จักกัน ผมจะมองฮยองไม่ออกเลยรึไงกัน ชอบเค้าก็ทำไมไม่บอกออกไปล่ะ?"

                    "จินยอง!"

                    "อ่อ หรือเพราะผม? ติดที่ผมใช่มั้ย?"

                    "หยุดเลยนะ อย่าพูดมันออกมาเชียวนะจินยอง!"

                    "แล้วถ้าผมไม่ทำตามคำสั่งฮยองล่ะ? ^^"

                    "อย่าพูด"

                    ผมเลือกที่จะเดินสวน อิม แจบอม ไป เพื่อที่จะเข้าห้องนอนของผม แต่ก่อนผมจะเปิดประตูเข้าห้องไป ผมได้พูดมันออกมาแล้ว 

                   
                   
                     คำๆ หนึ่งที่ผมไม่คิดว่า ผมจะได้พูดมันออกมาเอง 

                    "เลิกกันเถอะฮยอง ผมไม่ไหวแล้วว่ะ"

 

                     และหลังจากที่พูดประโยคนั้นออกไป ผมก็ขังตัวเองอยู่ในห้องนอนมาตลอด ใครมาเคาะเรียก มาตะโกนหา ผมก็ไม่เปิดให้ แน่นอน จนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น ที่ GOT7 ต้องออกงานกัน

 

                     บรรยากาศทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย ผมต้องขอบคุณตัวเองมากๆ เลยที่เข้มแข็ง สามารถแสร้งยิ้มได้ แกล้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้

                     
                     ส่วน อิม แจบอม น่ะหรอ ก็ปกติ ไม่มีอะไรผิดแปลกไปจากเดิมเลย 


 

                     ไม่สนใจผมเหมือนเดิม ไม่เคยแคร์ผมเหมือนเดิม




                      คิดถูกแล้วล่ะ ที่ผมเลือกที่จะพูดมันออกไปซักที




                       ลาก่อน อิม แจบอม