My sassy CHerry\'s

ลำดับตอนที่ #2 : บนรถไฟลอยฟ้า

       คนก็น้อยนะ ทำไมหาที่นั่งไม่ได้เร้ยยยยย  ที่ยืนก็เยอะแยะ ทำไมไม่หัดรู้จักยืนซะบ้างเนี่ย  อ่าว ไอ้ผู้ชายคนนี้ แก่ก้อยังไม่แก่ หัดลุกหั้ยชั้นนั่งได้ป่ะ  ยัยป้าคนนี้ก้อไปจ่ายตลาดมารึไง ข้าวของขนมายังกะหนีภัยสึนามิ ทำไมเค้าไม่ทำที่นั่งเยอะ ๆ เนี่ย ที่ยืนเว้นไว้ให้เตะบอลการกุศลหรือไงมิทราบ



        ขณะที่รถไฟฟ้าแล่นไปตามปกติของมันนั่นเอง สายฝนก็พลันกระหน่ำทันที



       “อะไรวะเนี่ย เมื่อกี้ยังร้อนอยู่ดี ๆเรย ไหงฝนตกได้ล่ะ แร้วชั้นจะไปที่เรียนพิเศษยังไงเนี่ย” ฉันคิดในใจ



         รถไฟฟ้าจอดที่ชานชาลา เชอรี่ก้าวลงยังสถานีรถไฟฟ้า และมุ่งตรงไปยังที่เรียนพิเศษทันที



        แต่ช้าก่อน !!!



       ลืมไปแล้วหรอว่า ตอนนี้ฝนตกหนัก แล้วเชอรี่จะทำยังไงล่ะเนี่ย ??



       “โอ้ยยย ฝนตกหนักขนาดนี้ ใครจะมีปัญญาไปเรียนเนี่ย ร่มก็ไม่ได้เอามา เปียกแน่ๆเรย ต้องไปสั่นแหงกตอนเรียนแน่เรย ทำไงดีเนี่ย”  ขณะนั้นเชอรี่ก้อมองหาคนรู้จัก เผื่อว่าเค้าจะมีร่ม จะได้เดินไปเรียนพิเศษด้วยกัน แต่พระเจ้าก็ไม่เข้าข้าง หรือว่าเข้าข้างดี เพราะเชอรี่ดันไปเจอกับคนที่หัวเราะเธอ ตอนก่อนจะขึ้นรถไฟฟ้านั่นเอง



         ซวยจิง ๆ อีตานี่ลงสถานีนี้ด้วยหรอ บ้าจัง ชั้นไม่อยากยืนสูดอากาศที่เดียวกะแกหรอกนะ ไปดีกว่า ว่าแล้วฉันก้อตัดสินใจวิ่งฝ่าสายฝนที่ตกกระหน่ำ ยังกะสินค้าลดกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ ไปยืนอยู่ที่ใต้ตึกธนาคารแห่งหนึ่ง และอีกสองร้อยเมตร นั่นไง ที่เรียนพิเศษของช้านนน ต้องรีบไปให้ได้ ไม่งั้นเข้าสายแน่ ๆ



          ระหว่างนั้นเองมีชายคนนึงกางร่มมุ่งตรงไปยังที่เรียนพิเศษของเชอรี่



          เฮ้ยยย นั่นมันไอ้คนที่หัวเราะชั้นนิ มีร่มก้อไม่บอกนะ จะได้ติดไปด้วยคน อ๋อ นี่คงจะแกล้งชั้นสินะ แย่มาก ๆเรยผู้ชายสมัยนี้ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษบ้างเลยนะ ถ้ารู้ว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใครล่ะก็ แม่จะตามไปด่าคนอบรมสั่งสอนซะให้หงายไปเลย คนอะไร ไร้มารยาทจิง ๆ - ^ -