ผมผี

ลำดับตอนที่ #7 : หมดสติ

 ขาของฉันทรุดลงพื้นทันที เมื่อเห็นร่างของลิน ที่นั่งแน่นิ่งอยู่บนพื้น  เลือดไหลออกจากจมูกเล็กๆของเธอ !  เกิดอะไรขึ้น!  แล้วเกมส์กับนีเวียร์ล่ะ!! ฉันเขย่าร่างเล็ก ๆ ของเธอ พรางเรียกชื่อลินไปด้วย แต่เธอไม่ได้สติอะไรเลย 

“เกมส์ ! นีเวียร์ !”  เสียงของฉันตะโกนดังลั่น สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงความว่างเปล่า นี่มันไม่ตลกเลยนะ !

ลินได้แต่แน่นิ่งไม่ไหวติง ลมหายใจของเธอแผ่วลง เหมือนจะหยุดหายใจ 

“อยากได้เพื่อนเธอคืน ก็แลกเปลี่ยนสะสิ ...”  เสียงของผู้หญิงดังมาจากด้านหลัง สัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบที่ไหลแล่นจากหัวสมองจนถึงไขสันหลังทันที มันเสียววาบเหมือนมีพลังงานบางอย่างที่ไม่ใช่มนุษย์ยืนอยู่!  สายตาเหลียวไปมองนิดหน่อยอย่างกังวลใจ  เห็นเพียงเงาดำตะคุ่มยืนอยู่  ฉันได้แต่กลั้นหายใจไม่กล้าจะหันหลังไปมอง ได้ตาหลับตาลงด้วยความกลัว ฉันไม่น่าเข้ามาตั้งแต่แรกเลย ..

“ถ้าเธอแลกเปลี่ยน  ฉันจะคืนเพื่อนเธอทั้ง 3 คนให้”  เงาสีดำที่ฉันเหลือบมองเมื่อครู่ ขยับเข้ามาใกล้จนเสียงกระซิบใกล้หู  ขนของฉันลุกไปทั่วตัว  มือไม้ชุ่มเหงื่อ ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่พบเจอ ได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน

“พาอนันต์มาหาฉัน แล้วฉันจะเลิกรังควานเธอ...”   อนันต์คือใคร ..(?)

“....”

“ฉันจะอยู่กับเธอ...” 
"..."
"..."  
.
.
.
ฉันลืมตาขึ้นมา ฉากสุดท้ายที่ฉันเห็น คือ เงาตะคุ่มสีดำที่ยืนมองหน้า มันจ่อใกล้เสียจนร่างกายแข็งทื่อ แม้แต่เสียงกรี๊ดยังไม่สามารถเค้นออกมาได้  รู้เพียงว่านั่นเงาที่ไร้ใบหน้านั่น เป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน!

หญิงสาวสลบไป ในเสียงสุดท้ายที่ได้ยิน มีเพียงคำว่า  ‘ฉันเตือนเธอแล้ว ว่าอย่าเข้ามา...’  ดังก้องอยู่ในหู...

ข่าวรายงานว่ามีนักเรียนสองคนหายตัวไป พบเพียงเด็กหญิงสองคนที่นอนสลบอยู่ในหอพักนักศึกษาเก่าของโรงเรียนนึง นักเรียน 4 คน ที่มาแจ้งข่าวเพียงว่า ได้เล่นเกมบางอย่างกันในคืนนั้นและนัดเจอกันที่ร้านตัดผมเก่า  ที่อยู่ในหอพักชาย พวกเขาได้นัดเจอกันในเวลา 22.00 น.  แต่เมื่อเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงกลับไม่มีใครกลับมาเจอกับพวกเขาเลย ขณะนี้เด็กหญิงทั้งสองคนถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลใกล้ ๆ นี้ ส่วนนักเรียนชายอีกสองคนที่หายไป ตอนนี้กำลังค้นหาตัวอยู่ค่ะ  ...

ปิ๊ปป..

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งปิดทีวีทันทีเมื่อรายงานของนักข่าวจบลง พรางหันไปมองผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยความเหนื่อยใจ

“อนันต์  ถ้าพวกนั้นสืบเจอเรื่องเมื่อหลายปีก่อนเราจะแย่เอานะ”

“ไม่เป็นไร กะแค่เด็กหายไปสองคน มันคงไม่สืบเรื่องอะไรต่อหรอก..” อนันต์ขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องไป

“ถ้ามันได้อย่างนั้นก็ดีน่ะสิ...” ชายหนุ่มอีกคนหยิบบุหรี่ที่อยู่บนโต๊ะขึ้นสูบ พรางพ้นควันสีขาวคลุ้งไปทั่วห้อง สีหน้าของเขาดูเป็นกังวลเมื่อนึกถึงเรื่องการตายของผู้หญิงสองคนที่ตายในหอพักเก่า  ทั้ง ๆ ที่จะโดนทุบทิ้งอยู่แล้ว ไอพวกเด็กเวร !

              พื้นที่หอพักเก่าถูกจัดให้เป็นพื้นที่ห้ามเข้า เพื่อหาร่องรอยที่เด็กหนุ่มสองคนหายไป และปัจจัยให้เด็กสาวสองคนนอนหมดสติในห้องพัก 4013  ภายในห้องพบเพียงเส้นผมสีดำปลิวเกลื่อนเต็มห้องไปหมด  ตำรวจคิดว่าเป็นผมของนักเรียนหญิง  แต่เมื่อไปตรวจดีเอ็นเอ กับไม่ตรงกันเลย กลายเป็นเรื่องน่าแปลกใจ ที่ผมนั้นเป็นผมของผู้หญิงสองคน  ที่น่าจะอยู่ในห้องนั้นด้วยตอนเกิดเหตุ ...  เงาดำยืนอยู่ตรงมุมห้อง  พรางยิ้มแสยะที่มุมปากก่อนจะเลือนหายไป ทิ้งไว้เพียงไอเย็นเฉียบปกคลุมห้องจนตำรวจหนาวสันหลังวาวไปตาม ๆ กัน ....

..................

“พวกเธอถูกพักการเรียนชั่วคราว  โชคดีที่สอบเสร็จแล้ว พวกเธอไม่ต้องมาเรียน รอเปิดเทอมอีกทีแล้วกัน”  คำขาดของผู้ที่เรียกว่าเป็นหมาป่าแห่งโรงเรียน ยื่นใบกระดาษสีขาวให้นักเรียน 4 คนที่ยืนหน้าเรียงกัน ในห้องปกครอง

“แล้วมณีรัตกับลินรดาล่ะคะอาจารย์” วิภา สาวผมสั้นเอ่ยถาม

“พวกเขายังไม่ฟื้นไม่ใช่หรอ พวกเธอที่มีส่วนผิด ไปดูอาการพวกเขาที่โรงพยาบาลด้วยล่ะ”  ผู้เป็นอาจารย์พูดจบ ก็สะบัดมือเพื่อบอกให้เราออกไปได้แล้ว หน้าตาสลดใจเดินออกจากห้องปกครอง พลันสายตาเพื่อนคนอื่นๆที่ยืนรอหน้าห้องก็กรูกันเข้ามา  ถามไถ่ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ได้แต่ตอบคำถามไปเลี่ยงๆ เรื่องนี้ เพราะผิดกันทุกคน 

“พวกเราถูกพักการเรียน เจอกันตอนเปิดเทอมนะ” ต้นเดินออกจากวงนักเรียนกลุ่มใหญ่ทันที  และคนอื่นอีกสามคนก็เดินตามๆกันออกมา ทิ้งให้นักเรียนพวกนั้นยืนทำหน้าสงสัยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่หอพักกันต่อไป  เรื่องการแยกกันในครั้งนี้ผมเป็นคนผิดเอง! แต่ทำไมไม่มีใครโทษผมเลย!  ชายหนุ่มที่ฉลาดและดูมีความเป็นผู้นำสูง ได้แต่กำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าไปที่มือจนเลือดซิบ ปากสีชมพูอ่อนถูกอาบไปด้วยเลือดที่ไหลออกมา

“ต้น นายเป็นอะไรน่ะ! อย่าทำอะไรแบบนี้สิ พวกเราผิดกันทุกคนนะ”  ออมดึงมือที่เลือดไหลซิบออกมา มันมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด

“ทั้ง ๆ ที่ฉันผิดแท้ ๆ ทำไมถึงยังไม่พูดว่าเป็นความผิดของฉันล่ะ!”  เสียงตวาดทำให้เพื่อนอีกสามคนสดุ้งนิดหน่อย

“ต้น ...ที่พวกเราไม่พูด เพราะรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นความผิดของแก แต่ในส่วนนึง พวกเราก็ผิดด้วยที่ไม่ห้าม แล้วปล่อยให้เรื่องบ้า ๆ นี่เกิดขึ้น  ถ้าจะผิดก็ผิดกันทุกคน เราแค่ไม่อยากจะซ้ำเติมแก เพราะมันเหมือนว่าเราก็ซ้ำเติมตัวเองด้วย เข้าใจหรือยัง!” 

อาร์มเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดมาก และเขาเป็นคนที่เข้าใจคนอื่นเสมอ นั่นเป็นเหตุผมว่าทุกครั้งที่เขาพูด นั่นหมายถึงพูดในสิ่งที่คนอื่นต้องการฟัง ไม่ใช่พูดเพื่อให้เขารู้สึกแย่กว่าเดิม ทุกคนต่างแสดงสีหน้ารู้สึกผิด และได้แต่คิดในใจว่าสิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือ ไปเยี่ยมก้อยกับลิน และหาตัวเกมส์กับนีเวียร์ให้เจอ!

.........

ในโรงพยาบาล มีเด็กหญิงสองคนนอนหยอดน้ำเกลือในห้องพิเศษ มีเพียงเสียงวัดชีพจรที่ดังเป็นจังหวะการเต้นของหัวใจ  ทั้งสองหมดสติมาเกือบอาทิตย์ เพื่อนอีกสี่คนที่มาเฝ้าไข้พวกเขาทุกวัน ได้แต่ภาวนาให้ทั้งสองรีบ ๆ ฟื้นขึ้นมา รีบๆตื่นเถอะ ก้อย ลิน..

“.. อื อ ...” เหมือนเสียงอธิฐานเป็นผล
หน้าลูกครึ่งที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มมีสติ นิ้วมือเล็ก ๆ ขยับไปมา ก่อนดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจะค่อย ๆ ลืมขึ้น เสียงดีใจของเพื่อนๆเริ่มดัง เพื่อปลุกสติที่เลือนรางของก้อยให้ชัดเจน

“ก้อย ๆ นี่พวกเราเอง !..” ใบหน้าเปื้อนยิ้มปนน้ำตาของพวกเขามองมาที่ฉัน หัวมันหนักแปล็บ ๆ

“อื ...อ” ฉันพูดไม่ค่อยออก เหมือนเสียงของฉันหายไป

“ยังไม่ต้องพูดอะไรนะ เดี๋ยวฉันจะไปตามหมอมาให้”  ออมวิ่งออกจากห้องไป ทิ้งให้ต้นกับอาร์มอยู่กับก้อยไปพราง

“พวกเราดีใจนะ ฉันนึกว่าเธอจะไม่ตื่นซะแล้ว” 

“ฉั น ..” ร่างบางหยัดตัวเองให้ค่อยๆ นั่ง  มือใหญ่ของต้นกับอาร์มรีบเข้ามาพยุง

“ไม่เป็นนะ ค่อยๆ” สายตาเป็นห่วงของอาร์มมองมาที่ฉัน เมื่อเริ่มควบคุมสติได้ก็เริ่มมองไปรอบๆ ซึ่งก็เห็นร่างของลินกำลังนอนอยู่ข้าง ๆ

“ลินนน!” ฉันแทบโผเข้าไปหาลินที่นอนอยู่  มือใหญ่ของทั้งสองรีบเข้ามาห้ามฉันไม่ให้ขยับออกจากเตียง 

“ห่วงตัวเองก่อนดิก้อย” เสียงดุๆของต้นทำฉันชงัก ได้เพียงหันไปมองลินที่นอนข้างๆอย่างเป็นห่วง บุคคลในชุดกราวสีขาวเดินเข้ามาภายในห้องพร้อมกับออมและพยาบาลอีกคนนึง คุณหมอตรวจฉันก่อนจะบอกว่าฉันเป็นปกติดีแล้ว พักอีกสักวันก็กลับบ้านได้

“ดีแล้วนะที่หายดี” มือเรียวๆของออมกุมมือที่ไร้เรี่ยวแรงของฉันไว้ รอยยิ้มเปื้อนทุกข์นั่นมันอะไรกัน ...

เมื่อนึกย้อนถึงเรื่องที่ผ่านมา ก็เริ่มจะจำได้เลือนรางถึงเรื่องก่อนที่จะมานอนในโรงพยาบาล

“แล้วเกมส์กับนีเวียร์หล่ะ?”  สีหน้าทุกคนเริ่มถอดสีทันที คงมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆสินะ

“เกมส์กับนีเวียร์หายตัวไป เราเจอแค่เธอสองคนในห้องเท่านั้น เธอจำอะไรได้หรือป่าวก้อย เกี่ยวกับเรื่องคืนนั้น”

ออมที่เหมือนจะพูดลำบาก  ต้นจึงไปเป็นฝ่ายตอบและถามก้อยเอง ถึงเรื่องเหตุการณ์ในคืนนั้น  หน้าลูกครึ่งของก้อยเริ่มฉายแววโรจน์ ดวงตาเริ่มเบิกกว้าง นึกถึงเรื่องในคืนนั้นว่าเกิดอะไรขึ้น   จู่ ๆ ร่างกายฉันก็เหมือนรับรู้ถึงสัมผัสบางอย่างแปลก ๆ

“เง ...า   เงาดำนั่น ...” สีหน้าก้อยซีดเผือดถอดความกลัวในจิตใจออกมาทางสีหน้าเมื่อนึกถึงเรื่องในคืนนั้น หันไปมองหน้าอาร์ม ต้น และออม  เขาต่างก็ทำหน้าประหลาด ถามเพียงว่าเงาดำคืออะไร

“คืนนั้น พวกเขาเข้าไปในห้อง 4013 ฉันจำได้แม่นถึงบรรยากาศแปลกๆที่ไหลผ่านออกมาจากหลังประตูนั่น พวกเขาไม่กลับออกมา มีเพียงความเงียบไร้เสียงฝีเท้านั่น ฉันจึงตัดสินใจจะเข้าห้องนั้นไป  ความเย็นเฉียบที่ฉันสัมผัสกับประตูนั่นฉันจำได้แม่น ฉันเห็นลินนั่งนิ่งไม่ไหวติงเลยตอนที่ฉันเจอ ... แล้ว ..แล้ ..ว”  ร่างบางนั่นน้ำตาไหลพรากออกมา พรางกอดแขนตัวเองที่กำลังสั่นเทาด้วยความกลัวกับภาพที่เห็นภายในห้องนั้น มันติดตาจนลืมไม่ได้ นึกถึงทีไร ขนทั้งตัวก็ลุกซู่ไปหมด

“แล้วอะไร..”

.

.

.

“ฉันเห็นผี!!”  สีหน้าทุกคนบ่งบอกถึงความสงสัย  พรางมองหน้าสลับกันไปมา เหมือนทำหน้าไม่เชื่อสิ่งที่ฉันพูด!
พวกเธอหาว่าฉันโกหกหรือไง ! 


..........................................