ผมผี

ลำดับตอนที่ #6 : ห้องพัก 4013

ฉันค่อยๆเปิดประตูทีละห้อง  บรรยากาศรอบตัวเริ่มเปลี่ยนไป ขาของฉันเริ่มสั่นขึ้นมาเมื่อหยุดอยู่ที่หน้าห้อง 4013  ประตูถูกแง้มไว้  ลมพัดผ่านออกมาจากซอกประตูจนสัมผัสถึงตัวฉัน ฉันรู้สึกถึงบางอย่างที่เปลี่ยนไป เหมือนมีใครกำลังยืนรอฉันอยู่หลังประตูนั้น ...

“ก้อย เปิดเข้าไปสิ นี่ก็ห้องสุดท้ายแล้วนะ !” ลินเริ่มรบเร้าฉันที่มัวแต่ยืนนิ่ง

“อื้ม เข้าใจแล้ว..”  มือของฉันเอื้อมจับที่ประตูอีกครั้ง  เสียงวีดร้องของลมพัดเสียดหู ประตูที่เย็นเฉียบทำฉันขนลุกซู่ไปหมด  ฉันหลับตากลั้นใจแล้วจึงผลักประตูเข้าไป !

โครม!

“กรี๊ดดด!!”  ไม่เอาแล้วฉันกลัว  มันเป็นเพียงเสียงของหล่นเท่านั้น ฉันหลอนไปหมด ห้องนี้แน่ๆ ที่ผู้หญิงคนนั้นตาย!  ฉันสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่อยู่ในห้องนี้ บางอย่างที่ฉันคนเดียวที่รู้สึก!

“ก้อย ก้อย! แกใจเย็น แค่ของหล่นเอง”

“ไม่เอาแล้วฉันอยากกลับแล้ว ฮืออ” ฉันลงไปนั่งกับพื้น พรางเอามือปิดหูของตัวเอง น้ำตาเริ่มไหลออกมา ฉันไม่อยากรู้สึก ไม่อยากสัมผัสอะไรไปมากกว่านี้

“เข้าใจแล้วๆ นีเวียร์ แกติดสติ๊กเกอร์ต่อที” ลินโอบกอดฉันที่กำลังสั่นเทาอยู่หน้าห้อง  นีเวียร์ถอนหายใจพรางเดินเข้าไปในห้องอย่างไร้ความกลัว เขาหันกลับมามองหน้าฉันอย่างเอือมระอา !  นายจะต้องเจอดีเข้าสักวันแน่ นีเวียร์!!

ตึงง!

เสียงดังออกมาหลังจากที่นีเวียร์เข้าไป เหมือนเสียงคนล้ม  ลินกับเกมส์จึงเดินเข้าไปในห้อง ทิ้งฉันไว้หน้าห้องเพียงคนเดียว  ฉันได้แต่นั่งรอพวกเขาออกมา  แต่ทำไมพวกเขาถึงเงียบไปล่ะ เกิดอะไรขึ้นข้างในห้องกัน ...

“นีเวียร์ เกมส์ ลิน !! อย่าเงียบแบบนี้สิ ฉันกลัวนะ!”  ไม่มีเสียงใครตอบกลับมา  ฉันมองซ้ายมองขวา เห็นแต่เพียงทางเดินที่ลาดยาว แสงจากไฟฉายก็เริ่มที่จะริบหรี่เต็มที ฉันมองที่นาฬิกาข้อมือ บ่งบอกว่านี่ก็ 21.50 แล้ว อีก 10 นาทีเราต้องไปเจอกับกลุ่ม 1 ที่หอพักชาย แต่พวกเขาสามคนทำไมถึงยังไม่ออกมา ฉันเริ่มจะกลัวจริง ๆ แล้วนะ!

“ลิน  เกมส์ นีเวียร์..” ฉันพูดด้วยเสียงที่เบากว่าเดิม  ความเงียบกลบเสียงของฉันอีกครั้ง ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้าหรือคนคุยกันดังออกมาเลย 

“อย่าทำแบบนี้สิ ฉันไม่ตลกนะ!”  ฉันหยัดตัวเองให้ยืนขึ้น พรางส่องไฟฉายเข้าไปภายในห้อง  ลมหายใจของฉันแผ่วลง เพราะความกลัว ขาของฉันแทบจะก้าวไม่ออก ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว ไฟฉายของฉันเริ่มกระพริบเหมือนจะดับ  ฉันเอื้อมมือดันประตูที่เย็นเฉียบ เสียงของมันดังเอี๊ยดอาดชวนขนลุก

“อย่าเข้าไป...” 

“กรี๊ดดด”  เหมือนมีคนกระซิบที่ข้างหูของฉัน! ความรู้สึกเหมือนตอนที่ถูกเป่าหูตอนอยู่ชั้น 1 ฉันหันกลับไปข้างหลังก็ไม่พบใคร พลันไฟฉายของฉันก็ดับลงทันที! 

ไม่จริงน่า อย่าดับตอนนี้สิ ฉันมองอะไรไม่เห็น!  ถึงจะเขย่าไฟฉาย แต่มันก็กลับไม่มีแสงออกมาอีกครั้ง ความกลัวเข้ามาแทนที่ทันที  เสียงหัวใจเต้นแรงจนสัมผัสได้  ขนหลังลุกขึ้นจนถึงศีรษะ ความเย็นจากภายในห้องพัดกระทบผิวหนัง เหมือนเป็นการเตือนว่าอย่าเข้าไป!  แต่เพื่อนฉันอยู่ข้างใน ถึงเขาจะแกล้งฉัน ฉันก็ต้องเข้าไป !

แต่เสียงเมื่อกี๊นี่มัน ... ฉันคงคิดไปเอง อาจจะหลอนจนได้ยินเสียงแปลก  ฉันเปิดประตูเข้าไป  ภายในห้องมีเพียงความว่างเปล่า  ดวงตาที่ปรับแสงได้ของฉันมองเห็นสิ่งของในห้องเพียงรางเลือน  มีเพียงเตียงและโต๊ะเครื่องแป้ง กลับเก้าอี้ที่ล้มอยู่ ฉันมองกวาดตามองภายในห้องหวังมองหาพวกเขา แต่ก็ไร้แสงไฟฉายที่ส่องไปมา  หรือเขาจะไปแอบฉันเพื่อให้ฉันกลัว ...

“ลิน เกมส์ นีเวียร์ ออกมาเถอะ ฉันกลัวแล้ว..” ฉันพูดด้วยเสียงแผ่วเบา พรางเดินเข้าไปในห้องพัก 

ฉันมองเห็นเงาที่นั่งอยู่ด้านหลังเตียง มันเป็นเงาของผู้หญิงตัวเล็กรวบผม รูปร่างคล้ายลิน  ฉันย่างเท้าเข้าไปช้า ๆ พรางมองหาตัวของเกมส์กับนีเวียร์ไปด้วย  คนที่นั่งอยู่ข้างหลังนั่นต้องเป็นลินแน่ๆ!  ......

-----------------------------