ผมผี

ลำดับตอนที่ #5 : หอพักหญิง

“ก้อย บรรยากาศมันชวนขนลุกยังไงไม่รู้” ลินจับแขนของฉัน ตรงหน้าของพวกเราคือประตูที่จะก้าวเข้าไปในหอพักหญิง ทุกอย่างมืดไปหมด แสงจากไฟฉายของฉันก็เริ่มอ่อนลง

“ไม่เป็นไรนะ เรามีกันตั้ง 4 คน รีบๆเล่นเกมนี้ให้จบ แล้วก็ไปเจอกับทุกคนกัน”  ฉันพูดปลอบใจลิน แววตาของเธอส่อแววกังวลนิดหน่อย ถึงจะไม่เชื่อเรื่องผีสาง แต่ก็คงต้องมีบ้างที่รู้สึกหวั่นใจ

แอ๊ดด ..

“ทะ ทำไมประตูเปิดเองล่ะ!” ลินเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี

“คงจะเป็นเพราะประตูมันเก่าแล้ว ลมพัดนิดหน่อยก็คงเปิดล่ะมั้ง” เกมส์ปลอบใจ

“ใครจะเข้าไปก่อนดี”

“ฉันเข้าไปก่อนก็ได้ เรื่องพวกนี้ฉันไม่ค่อยกลัวสักเท่าไหร่” นีเวียร์ขานรับอาสา ฉันสัมผัสถึงบางอย่างที่อยู่หลังประตู หากเปิดเข้าไป จะเจอกับอะไรหรือป่าว บรรยากาศก็เริ่มน่าขนลุกทุกที เสียงหัวใจดังโครมครามไม่เป็นจังหวะ มือไม้เริ่มสั่นไปหมด

ประตูเริ่มเปิดออกกว้าง สายตาจับจ้องไปด้านหลังของประตู เหงื่อเริ่มแตกซึมตามซอกนิ้วมือ บ่งบอกถึงความหวาดกลัวในจิตใจ

“ไม่ไหวแน่ แค่นี้ฉันก็กลัวมากแล้ว! ” ฉันเริ่มควบคุมสติไม่อยู่ มันน่ากลัวเกินไปสำหรับคนที่กลัวผีอย่างฉัน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ฉันยังปลอบลินอยู่เลย

“เธอก็หลับตาเดินไปสะสิ ถ้าเธอนำไม่ได้ ฉันจะเดินนำเอง” นีเวียร์แสดงความเป็นผู้นำ ฉันตอบตกลงอย่างไม่ลังเล ฉันเริ่มจะสติแตกทุกครั้ง ที่มีลมเย็นๆเสียดสีผิวหนัง 

ทุกคนเดินเข้ามายังหอพัก ข้าวของภายในอาคารกระจัดกระจายเต็มไปหมด  ฝุ่นที่ฟุ้ง และหยากไย่ที่หนาเตอะ บ่งบอกว่าไม่มีใครมาใช้ที่นี่นานมากแล้ว

“บันได้อยู่ทางนั้น ไปกันเถอะ” แสงไฟฉายของเกมส์ส่องไปที่ทางขึ้นบันได เสียงฝีเท้าของพวกเราค่อนข้างเสียงดัง เพราะบรรยากาศที่เงียบสนิท

เสียงฝีเท้าของเราเดินขึ้นบันไดไปอย่างช้าๆ เพราะทางที่มืดสนิท ไม่มีแม้แต่แสงจากหลอดไฟที่ข้างถนนส่องเข้ามา หรือแสงจากดวงจันทร์ที่จะมอบความสว่าง

ฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆอีกครั้ง ฉันกับลินเดินตามหลังนีเวีนร์กับเกมส์  ทำไห้ด้านหลังของเราโล่งไปหมด มันรู้สึกเสียวสันหลังจนขนหลังลุกไปหมด เหมือนมีใครกำลังเดินตามหลังเรามา  ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมอง

“เกมส์ นีเวียร์ รีบๆเดินขึ้นไปเร็วๆหน่อย!”  ฉันเริ่มรู้สึกแย่มาก ภายในท้องมันกระอักกระอ่วนไปหมด 

ฟู่ ..

“กรี๊ดดด!”

“ลิน เธอทำอะไรฉันน่ะ! ฉันกลัวนะ”  เหมือนมีบางสิ่งหายใจลดที่คอของฉัน! มันไม่ดีแน่ นี่เราเพิ่งอยู่กันที่ชั้น 1 เองนะ หรือฉันจะโดนผีนั่นเล่นงาน! ไม่เอาแล้ว ฉันกลัว!

“พูดอะไรของเธอน่ะก้อย ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย”

“ฉันรู้สึกเหมือนมีคนมาหายใจลดต้นคอ”  คอสีขาวของฉัน ปรากฏรอยแดงเป็นจ้ำขึ้นมา เมื่อไฟฉายของนีเวียร์ส่องมาที่คอของฉัน ทุกคนเองก็แปลกใจ แต่ก็คิดว่าฉันอาจโดนแมลงกัด เลยทักทึกอะไรไปเอง ทำไมไม่เชื่อฉันล่ะ ฉันว่ามันไม่ใช่แมลงแน่ๆ ..

“ในชั้น 1 เกมส์จะเป็นคนติดสติ๊กเกอร์ที่หลังประตู ส่วนชั้น 2 เป็น ลิน ชั้น 3 ฉันจะเป็นคนติด

 ส่วนชั้น 4 ก้อยเป็นคนติด โอเคไหม” เราหยุดกันที่หัวบันได  เมื่อมองเห็นห้องพักนักศึกษา เราจึงเริ่มเกมที่ต้นคิดขึ้นมา

“ข้างหลังประตูจะมีอะไรโผล่ออกมาก็ไม่รู้”

“จะไปมีอะไรได้ยังไง หอพักนี้ไม่มีคนแล้วนะ”
"ก็เพราะมันไม่มีคนน่ะสิ ถึงได้น่าหวั่นใจน่ะ!"

           สติ๊กเกอร์หลายแผ่นถูกติดที่หลังประตู  สถานการณ์ปกติดี ไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นจนกระทั่งเราติดจนถึงชั้น 4 ซึ่งเป็นชั้น ที่ฉันต้องเป็นคนติดสติ๊กเกอร์ต่อจากนีเวียร์  ฉันเริ่มไม่ค่อยกลัว เพราะทุกคนทำมันอย่างง่ายดายและรวดเร็วมาก แต่ละชั้นมีห้อง 10 ห้อง  เราก็แค่ติดมันให้ครบ แล้วก็ข้ามสะพานนั่นเพื่อไปเจอกับคนที่เหลือ

“ก้อย เธอไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม” ลินถาม

“อื้ม ฉันไม่เป็นไรแล้ว สบายมาก” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้ลิน นัยน์ตาของเธอดูเป็นห่วงฉัน  จะว่าไป เด็กผู้หญิงคนนั้นที่ตาย ก็อยู่ที่ชั้น 4 นี่! ส่วนนี่ก็หอพักนักศึกษาหญิง แสดงว่า 1ในห้องทั้ง 10 นี้ จะมีห้องนึง ที่ผู้หญิงคนนั้นตาย!!

ฉันลืมไปได้ยังไง ! ฉันเริ่มกลับมามีความกังวลอีกครั้ง สีหน้าของฉันบ่งบอกออกมาชัดเจนว่ากำลังกลัว ลิน เกมส์ และนีเวียร์เองก็สัมผัสได้ว่าฉันกำลังกลัว ทำไมฉันถึงตอบตกลงไปล่ะ ทำไมฉันต้องเข้าไปในห้องที่ผู้หญิงคนนั้นตายด้วย !

“นีเวียร์ นายรู้อยู่แล้วเลยแกล้งฉันสินะ!”

“อะไรของเธอ ฉันแกล้งอะไร”

“ก็นี่มันชั้น 4 ! ห้องของผู้หญิงคนนั้นคือหนึ่งในนี้ นายไม่เชื่อเลยแกล้งฉันใช่ไหม!”

“เธอคิดไปเองแล้วก้อย ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ชั้น 4” นีเวียร์หลบสายตาฉัน ดูเหมือนเขาจะรู้อยู่แล้ว แต่ก็ยังแกล้ง ฉันผิดเองที่มัวแต่กลัว จนลืมเรื่องนี้ไป

“ น่าๆ อย่าทะเลาะกันเลย รีบๆทำให้จบ แล้วไปหาพวกกลุ่ม 1 กันเหอะ” เกมส์ปรามเราสองคนที่ทะเลาะกันอยู่ 

บรรยากาศกลับมาเงียบอีกครั้ง ฉันไม่อยากจะคุยกับนีเวียร์เลย ผู้ชายประสาอะไร หน้าตัวเมียชะมัด!! ฉันจะต้องเอาคืนนายแน่  นีเวียร์!

----------------------------------------------------