ผมผี

ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องเล่า

1

“นี่ พวกเธอเคยฟังเรื่องเล่าของร้านตัดผมเก่าในตึกร้างตรงข้ามโรงเรียนหรือป่าว” สาวหน้าลูกครึ่งที่ชื่อว่าก้อยพูดขึ้นในขณะที่กินข้าวกลางวันกันในโรงอาหารของโรงเรียน

                “เรื่องอะไรของเธอ” เพื่อนในกลุ่มซึ่งมี ออม วิภา และลิน ที่กำลังทานข้าวอยู่พากันหันมามองก้อยกันเป็นตาเดียว

     เรื่องมันมีอยู่ว่า

                “มีคนเคยบอกเอาไว้  ว่าก่อนที่เราจะย้ายเข้ามาเรียน ม.4 ที่นี่ อาคารตรงข้ามเคยเป็นหอพักนักศึกษาแหละ ที่นั่นมีร้านต่างๆเยอะแยะมากภายในตึก มีทั้งร้านเสื้อผ้า ร้านซักรีด ร้านสะดวกซื้อ แล้วก็ร้านตัดผม เขาเล่ากันว่า เด็กในหอแทบจะไม่จำเป็นต้องออกไปไหนเพราะภายในตึกมีของใช้สะดวกสบาย  ทุกคนอยู่กันอย่างสนุกสนาน

                แต่แล้วก็มีวันหนึ่ง กลับมีเด็กผู้หญิงนอนตายอยู่ในห้องของตัวเองที่ชั้น 4 แต่ที่น่าสยองกว่านั้นคือ หนังหัวของหล่อนถูกถลกออกมาจนเห็นสมองเลยน่ะสิ  แรกๆอาจารย์ต่างก็คิดว่าอาจจะเป็นการแก้แค้นกันของพวกเด็กจนถึงขั้นต้องลงมือฆ่า แต่เขาก็ไม่สามารถตามจับคนทำได้เนี่ยสิ”

“หึ๋ยแก ! พอก่อนป่ะ ฉันกินข้าวอยู่นะเว้ย” ลิน สาวสวมแว่นที่ยังคงความเป็นระเบียบด้วยการเก็บผมหน้ารวบขึ้นเป็นหางม้าทั้งหมด เอ่ยขึ้นพลางทำท่าขยะแขยง

“อะไร เรื่องแค่นี้เอง มันยังไม่ถึงขั้นน่ากลัวเลยนะ” ออมสาวเปรี้ยวที่สุดในกลุ่มเอ่ยขึ้น

“โหยก้อย ถึงขั้นเห็นสมองเลยนะ มันโหดร้ายไปป่าววะ” วิภาสาวเท่ประจำกลุ่มเอ่ยขึ้น

“เราเรียนสายวิทย์นะ ถ้าเรื่องแค่นี้ฟังไม่ได้ ก็ไม่ต้องเรียนเรื่องอื่นแล้วป่ะ เราควรทำให้ชินได้แล้วนะ” ก้อยที่เอือมกับเพื่อนๆเริ่มเอ่ยขึ้น

บรรยากาศบนโต๊ะเริ่มกลับมาเงียบ เพราะเรื่องที่ก้อยเล่า ทำให้การกินอาหารของเพื่อนคนอื่นเริ่มรู้สึกไม่ดี

“อยากจะให้ฉันเล่าต่อไหม” ก้อยถาม

“ฉันว่าทุกคนคงคิดเหมือนฉันนะ คงไม่มีคัยมีอารมณ์กินข้าวต่อแล้วล่ะ” วิภาพูดขึ้น พลันเพื่อนๆในโต๊ะก็ลุกขึ้นไปเก็บจานอาหารที่ยังทานไม่หมด แล้วก็กลับมาเอากระเป๋าที่เก้าอี้โรงอาหาร ทุกคนต่างหยิบกระเป๋าและก็เดินกลับไปที่ห้องเรียนของตัวเอง เรานั่งที่โต๊ะประจำของเราทุกคน ก่อนจะเอาโต๊ะมาต่อรวมกันสี่ตัวเพื่อที่จะนั่งเอาหัวสุมกันเหมือนที่ทำกันประจำ

“เอาล่ะ เล่ามาเลยก้อย! พวกเราพร้อมละ!” ออมพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าทุกคนนั่งรวมกันพร้อมที่จะรับฟังเรื่องที่ก้อยจะเล่าต่อจากนั้น ถึงเหตุการณ์ชนวนการตายอย่างน่ากลัวของผู้หญิงคนนั้นในหอพัก  .....

ซึ่งมันจะเป็นเรื่องที่ทุกคนไม่อาจลืมได้อีกเลย ...