ชีวิตเศร้าในวัยเด็ก

ข้อมูลเบื้องต้น

ชีวิตคนเราไม่ได้มีความสุขตั้งแต่เกิดได้เหมือนกันทุกคนหรอกนะ

จะขึ้นต้นอย่างไรดีล่ะ เอาแบบตั้งแต่จำความได้เลยแล้วกัน ย้อนกลับไปในวัยเด็กอายุประมาณสัก 7-8 ขวบ จำได้ว่า พ่อแม่ทิ้งให้อยู่บ้านกับน้องสาวกันแค่สองคนจำได้ว่าไม่ค่อยจะได้เจอหน้าพ่อกับแม่เท่าไหร่ มีแต่เงินที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ 20 บาทให้กินข้าวทุกวัน พอพ่อกับแม่กับมาบ้าน พ่อก็กินเหล้ากลับบ้านมา แล้วก็ชอบทำร้ายแม่ๆอยู่บ่อยๆแต่เราก็ไม่เคยเห็นกันแบบจะๆสักทีจ ะนั่งกอดน้องร้องไห้เป็นประจำ แล้วอยู่มาวันหนึ่งแม่คงทนพ่อไม่ไหวก็หนีหายหน้าไป แล้วแอบแวะไปหาเราที่โรงเรียน บ้างครั้งแม่ก็ร้องไห้แต่ตอนนั้นก็สงสารบอกให้แม่กลับบ้าน แม่บอกขอเวลาแม่หน่อย แล้วไม่นานแม่ก็กลับมาบ้าน พ่อก็ดีใจที่แม่กลับมาทำตัวดีขึ้นอยู่แป๊บหนึ่งก็เหมือนเดิม ก็ติดเพื่อนไปกินเหล้าเหมือนเดิม แล้วภาพที่จำได้ติดตาคือวันเกิดเราแม่กลับดึกแต่แม่ก็ยังไม่เคยลืมซื้อเค็กกลับมาบ้าน พ่อโมโหที่แม่กลับดึกหาว่าแม่ไปเถร่ไถลที่ไหน ขว้างเค็กทิ้งแล้วตบแม่แล้วก็ตีแม่จนเลือดออกต่อหน้าพวกเราเลย แล้วเรารู้สึกว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงต้องทะเลาะกันทุกวันๆจนเราเริ่มชวนน้องโดดเรียน ตั้งแต่ ป.4 น้องเราอยู่ ป.3 บ้างครั้งก็แอบขโมยเงินคนในบ้านไปเที่ยวห้างสรรพสินค้า รอเวลาโรงเรียนเลิกเราก็กลับบ้านไม่มีใครสงสัย จนวันหนึ่งทางโรงเรียนเรียกพบผู้ปกครอง ความเลยแตกเราให้น้าเรามาเป็นผู้ปกครองแทน ครูถามว่าการเรียนตกมาก ทางบ้านมีปัญหาอะไรหรือเปล่า น้าก็เล่าให้แม่ฟัง แต่แม่ไม่ได้บอกพ่อ แม่ก็คงอดทนถึงที่สุดแม่ขอเลิกกับพ่อแต่พ่อก็จะขอให้แม่อภัยให้ทุกครั้ง และแม่ก็ใจอ่อนทุกครั้ง (ออลืมบอกไปเราเกิดกรุงเทพ พ่อเป็นคนกรุงเทพ แม่เป็นคนต่างจังหวัด ) แต่ครั้งนี้แม่พาเราหนีพ่อมาถึงต่างจังหวัด บ้านตากับป้าแม่ร้องไห้มา ตาบอกแม่ว่าสบายใจแล้วก็ค่อยกลับแล้วกันอยู่ไปก่อน แต่พ่อก็ตามมาหาแม่จนเจอ บอกให้แม่กลับไปอยู่ด้วยกันที่บ้านเหมือนเดิม แม่ตัดสินใจเด็ดขาดแล้วจริงว่าไม่กลับไปแน่ แล้วเราก็เห็นน้ำตาพ่อครั้งแรก พ่อพูดว่าพ่อคงมาช้าไปแล้วพ่อก็ทิ้งรูปถ่ายไว้ให้เราคนละใบจนถึงทุกวันนี้รูปใบนั้นหายไปจากความทรงจำเรานานแล้ว แต่เราก็ยังรักพ่อนะถึงแม้พ่อจะทำร้ายแม่ เราอาจเกลียดที่พ่อทำร้ายแม่ แต่เราก็ยังรักในส่วนที่พ่อรักพวกเราเหมือนเดิม แต่น้องสาวเราไม่เคยอภัยให้พ่อเราเลย...จนถึงวันนี้พวกเราจะไม่เคยเจอพ่อเลยแต่ก็รู้จากย่าว่าพ่อแต่งงานใหม่ไปแล้ว