--รักใสๆกิ๊กหัวใจวายร้าย--

ลำดับตอนที่ #1 : คนรับใช้ - ลูกของแม่ 0.0 ++

          Who   me ???? ( คนรับใช้-ลูกของแม่)

//////

            กริ้งงงงงงงงงงงง    กริ้งงงงงงงงงงง  ….  เอ้ก อี เอ้ก เอ้ก      

      เสียงนาฬิกาปลุก ไก่อี-แจ้  ของฉันดังขึ้น   อิอิ ฝันไผ๋ เถอะว่าอ้ายจาตื่น   วันนี้วันเสาร์ เฟ้ย      ไคจาปล่อยให้แม่ผู้ทารุณปลุกฉันไป คลุกปุ๋ยคอก    */////* 

          พูดแล้วน่าเศร้าชัด  TT --- TT     พ่อเป็นท่านฑูต( นักการฑูต นะ .. - + - ไม่ใช่ยมฑูต )       แม่เป็นศาสตราจารย์   แต่ฉันกลับถูกแม่ไล่ไปทำสวนที่สวนหลังบ้านประจำ  ถึงงั้นก็เถอะสวนหลังบ้านฉันมันเล็กซะ ที่หนาย    อ้ากกกกกกกกกกกกกก     -0-

     " ตื่นได้แล้ว โว้  ย  อ้ายลูกขี้ เซา  จานอนปายถึงหนาย  ….    อ้าวพี่ ชุ   มายังไง ละค่ะเนี่ย       "  /////// เสียงแม่พูดขึ้นพร้อมกับ เหมือนว่าหันไปทักกับบบบบบบ…

           "      จ้าก  +0+   …  คือๆ  ป้าชุจ๋ารินเปล่าน้า  รินไม่ได้นอนตื่นสาย ไอ้ พวกน้องปีศาจเตี้ยมันแกล้งริน ฮือ ฮือ "    

             ฉันลุกขึ้นจากที่นอนฉับพลัน  เร็วยิ่งกว่ากระสุนไรเฟิล   + ปรมาณู  อิอิ    ลุกปุ๊บ พนมมือปั้บ หลับตาปี๋     / >.<   

          -------    0 ----------    ป้าชุ ที่ร้ากก นะ ดุยิ่งกว่า เสือหวงไข่  -_-  . ++ … ไข่ เหรอ

 -.-++

ไปบ้านท่านทีไร จาก  คนสวน – บ้านแม่  

                                 +++   กลายเป็น  …   คนรับใช้  บ้านป้า *-*  เฮอ  ชีวิตอันน่าเศร้า

ของ   นางสาว รินนภา  วรารุตภ์   สาวน้อยวัยใส  อายุ 17ปี ม.5 ผมสีดำอมน้ำตาล  หน้าตาน่ารักอย่างช้านนนนนนนนนนน    --0--   …  เศร้า     

         เอาละ  บ่นมา หน้าเต็มๆ กลับเข้าฉาก  +0+  แอ็คชั่น

      "ฮ่า   ๆๆๆๆๆ ก้าก    ไอ้  - เจ้ริน  กลัวป้าชุ จนบ้า   ฮ่า ๆๆๆ ขำชะมัด"  

          เสียงปีศาจเตี้ยคนที่ หนึ่ง ดังขึ้น  ….   --.—  (น้องผู้ชั่วร้าย)

      " ช่ายๆ เจ้แก่ ของเรา กลายเป็นตุ๊กแก เลยก้าก"

            เสียงนังแม่มดร้ายคนที่สอง ดังตามมา … //-.- \

       " อย่า ไปว่าเจ้ริน เค้าเลย …." 

            อ้ายปีศา …  จ อ่ะ  +0+   ช้านหูฝาดปายหรือเปล่า เนี่ย  -------

 มีปีศ ..00  เอ้ย น้องน่ารัก เหมือนฉัน เหลืออีกคน    *-*(หลงตัวเองเต็มที่)

    แล้วก่อนที่ฉันจะดีใจที่มีน้องที่มีนิสัย ดี (ตาย) เหมือนฉัน  หูของฉันก็ได้ยินเสียงแว่วเข้ามา ในโสตประสาทแห่งการรับรู้ …

           " แกก็ 'บ้า'มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่  โบราณเค้าว่า * อย่าถือคนบ้าอย่าว่าเจ้ริน *"

                   ฮะ!!!!!!!!!!!!!!  อายปีศาจ แกเอาน้องที่น่ารักเหมือนฉัน คนเดียว หายไปหนาาายยยยยยยยยย    ((  : ยอมรับความจริงเหอะ -_- ++++)

           อ่ะ… เดี๋ยว  ถ้าป้าชุมาจริงพวกนี้ก็ต้องพูดเพราะๆเดะ …  +-+  งั้น 

           "  แม่หลอกนู๋  ~!!!!  T0T   ……."   ฉันลืมตาโพลงเจอแม่นั่งยิ้มแบบนางยักษ์ผีเสื้อสมุทรอยู่พอดี >;<

           " ฉันไปหลอกอะไรแก   เดี๋ยวป้าเค้าก็จะมาแล้ว  .."

           "จริงอ่ะ …"

            "ปล้าวววว  ฉันล้อแกเล่น ยัยลูกประสาทเสื่อม  ..ป้าสุดรักแกเค้าดูงานที่สิงคโปร์ย่ะ"     

       " แล้วพวกปีศาจเตี้ยมานั่งสลอนบนแท่นบรรทมของฉันทำมาย" ฉันตะโกนโหวกเหวกไปหมด พลางถีบพวกปีศาจเตี้ยตกเตียงทีละตัว (เพราะพวกมาร(น)เตี้ยกว่าฉัน)

       "แกจะบ้าเรอะ นังลูกติงต๊อง"      T---T  … แม่ฉันเรอะ

          "คุณบอกซิค่ะว่าเก็บหนูได้จากถังขยะหน้าพระบรมมหาราชวังบัคกิ้งแฮม เมื่อตอนหนูเกิด"   *////* หุหุ

   " แกนี่มันลูกฉันจริงๆเรอะเนี่ย =0="   เฮ้ย! แม่อ่ะอย่าทำหน้าสมเพชแบบน้านเด้อะ  -0-

    "….หรือว่าแกชิงหมาที่ไหนมาเกิด แล้วกลิ้งเข้ามาในท้องฉันได้เมื่อ 17 ปีก่อนเนี่ย-

   @_____@  แม่ตั้งข้อสงสัย สีหน้าจริงจัง

" -.- ++++   แม่อ่ะะะะะะะะะะะะะะ "

"555+"  

"หุบปากนะนังพวกปีศาจเตี้ยทั้งหลาย" #0#

 ……..  +…………..+………..+………..+.++++++++++

      เอาหล่ะ … เฮ้อ U0U ในที่สุดก็เสร็จสิ้นกับภารกิจสุดโหดประจำวันเสาร์  -----

 การปลูกลูกๆ ของแม่ ( ต้นไม้)    แต่ดูสินังพวกปีศาจเตี้ยๆไม่เห็นมันจะทำอะไรเลย

แค่เด็ดใบเสีย ออก     ส่วนฉานผู้น่าสงสารรรรรรรร   ต้องมาคลุกปุ๋ย ปลูก พืช

สารพันนนนน ดีกรีโหดของแม่ เต็มร้อยฉันให้พัน #----#

      " เดี๋ยว !!! ยัยริน"  เสียงแม่ดังขึ้น ขณะที่ฉันเตรียมตัวใส่ฝีเท้าเกียร์สุนัขออกจากบ้าน

       "อึ๋ย  *+* แม่ จะ… จ๋า"

        "แกจะไปไหนเฮอะงานปลูกลูกๆฉันเสร็จหรือยัง!!!" แม่ตะคอกใส่

         " นั่นมันต้นไม้นะจ้ะแม่จ๋า"   *0*  พูดเพราะๆไว้ยัยริน …

        "ลูกที่แสนน่ารักของฉันที่ไม่ใช่แกตะหาก"    -0-

         "นี่ลูกแม่นะ @0@"  

        "ไม่ใช่คนสวนประจำบ้านฉันหรอกเรอะ   " ๐0๐    

         "-____- ++++"    อย่าบอกใครเลยนะแม่นะว่าเราเป็นแม่ลูกกันอ่ะ ….

        "   ^0^  แล้ว ลูก   จะไปไหนเหรอจ้ะ"

     "แม่อย่าพูดอย่างนี้สิหนูเสียววว  ซู่ซู่ แล้ว   *////*" 

      "แกอย่าเวอร์มากไปได้มั้ย"   - อะไรของแม่ล่ะเนี่ยพูดจาดีๆกับลูกที่แสนน่ารักของแม่คนนี้ได้ไม่เกิน เศษหนึ่งส่วนสี่วิ เลยหรือไง   Y0Y ..

     " จะฝากหนูซื้อ ล็อตเต… อุ้บ"  ฉันยังพูดไม่ทันจบแม่ก็ใช้อะไรบางอย่างที่ถืออยู่อุดปากของฉันเอาไว้ -*-

       นี่ฉันผิดอะไรอีกหละเนี่ยย… TOT   อ้อ …ลืมไปซะได้   ก็แม่ชอบซื้อล็อตเตอรี่ทุกงวด และก็เสียทุกงวด ไปหลายพัน    โดยอ้างกับพ่อว่า เพราะ ฉันอยู่ในบ้านผิดตำแหน่งฮวงจุ้ยประจำ -_____- ++++ …  ทั้งที่ไม่เกี่ยวเลยซักนิด

      จนพ่อระอากับเงินที่ต้องจ่ายให้กับแม่เป็นประจำ เลยสั่งห้ามให้แม่ซื้ออีก  ..

หารู้ไม่ว่าแม่สุดที่รักของฉันนะเรอะจะยอมทำตาม   เหอะๆๆ

     " แกประสาทรึไงพ่อแกนั่งหัวโด่อยู่นั่นน่ะ !!!" แม่กระซิบเบาๆ

     " เอ่อแม่… หัวโด่เลยเหรอ  + = +  ///////"

      " = ____ = +++++"

      "ไม่อยากเชื่อเลยนะว่าแม่เป็นศาสตราจารย์ได้อ่ะ +0+"

     "นี่แม่แกน่ะ …"

         ระหว่างที่แม่พูดไปฉันก็เอามือถูปาก เอ๋ เมื่อกี้แม่ใช้อะไรอุดปากฉันหล่ะเนี่ย

 "จ้ากกกกกกก !!! แม่ … แม่เอาที่ดูดส้วมมาอุดปากหนูหรอ"  >0<

"ก็ใช่นะสิหรือแกเห็นฉันเอาสากกระเบือที่ไหนมาอุดปากแก ….โวยวายไปได้" 

"ฮือๆๆๆๆๆๆ แม่อ่ะ … T0T"

              "แกอย่าบ่นมากได้มั้ยก็แค่ที่ดูดส้วม… เอ้านี่เงิน"  แล้วแม่ก็ยัดเยียดเงินจำนวนหนึ่งให้ฉัน  โห่ แม่ไม่มาเป็นหนูล่ะ >0<

    "…  ค่าจ้างหนูหล่ะแม่"

    " แกนี่มันนนน … เอ้า    แล้วนี่เลขบน- ล่าง แล้วแกจะไปไหนก็ไปซะไป "      

        -- ใช้เสร็จไล่เลยนะแม่ =0= --

    "ไปก็ได้  กลับเย็นหน่อยนะแม่" ฉันรีบตะโกนไปหาแม่ที่เดินไปสวนหลังบ้านแล้ว

    แต่ก็ไม่คิดหรอกนะว่าแม่จะฟัง -*-