สายรุ้งสองสี

ลำดับตอนที่ #6 : การพบกัน...

   

การเดินทางถูกจัดเตรียมขึ้นภายในหนึ่งอาทิตย์ถัดมา …

หลังจากการแต่งงานของประวีณและณิชารีย์ อาการของคุณหญิงกมนีย์ก็ดีขึ้นราวกับปาฏิหาริย์
เธอจึงเร่งรัดให้คุณทัตเทพจัดการเรื่องฮันนีมูนของสองหนุ่มสาวเพื่อสร้างโอกาสให้ทั้งคู่ใกล้ชิดกันมากขึ้น
คุณหญิงหวังอย่างยิ่งว่าตัวเธอจะได้อุ้มหลานโดยเร็ววันนี้...

ถึงอาการของคุณหญิงกมนีย์จะดีขึ้นจากเดิมมาก แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานแค่ไหน
เวลานี้ความหวังของเธอได้สำเร็จไปหนึ่งแล้ว คือการหาคู่ครองที่ดีให้กับลูกชายคนเดียวของตระกูล
ที่เหลือก็คือทายาทที่จะสืบเชื้อสายของ ครอบครัวญาณารณพ ต่อไปนั่นเอง...

ณิชารีย์เก็บข้าวของที่จำเป็นลงในกระเป๋าเดินทางใบย่อม ถ้าเป็นไปได้ เธอไม่อยากจะขนข้าวของ
อะไรไปให้มากมายนัก แต่สิ่งที่ขาดไม่ได้เลย คือไดอารี่แบบพกพา ที่หญิงสาวจะนำติดตัวไปทุกที่
เพื่อจดบันทึกเรื่องราว และความทรงจำต่างๆลงไป...

รถคันหรูเคลื่อนตัวออกจากบ้านหลังใหญ่  โดยมีนายชัยคนขับรถเป็นคนขับ คุณทัตเทพสั่งให้นายชัย
พาสองหนุ่มสาวไปส่งที่สนามบินก่อนเวลาสักสองชั่วโมง เพราะกลัวว่าระหว่างทางรถจะติด
และกันไม่ให้ประวีณและณิชารีย์ขัดคำสั่ง

หลังจากจัดการเรื่องตั๋วเรียบร้อย เจ้าของร่างใหญ่จึงมองหาร้านกาแฟเพื่อนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ฆ่าเวลา ส่วนเจ้าของร่างบางซึ่งวันนี้อยู่ในชุดเสื้อแขนยาวสีดำกับกางเกงยีนส์สีขาวรัดรูป เผยให้เห็นสัดส่วนอย่างชัดเจน เดินตรงไปยังร้านขายหนังสือซึ่งอยู่ในสนามบิน

ณิชารีย์มองหาหนังสือเกี่ยวมัลดีฟส์สักเล่ม เธออยากจะดูว่ามีที่ไหนน่าสนใจในมัลดีฟส์
ความจริงแล้วหญิงสาวชอบทะเลโดยส่วนตัวอยู่แล้ว เมื่อคุณทัตเทพเอ่ยปากถึงมัลดีฟส์
เธอจึงตัดสินใจว่าจะใช้โอกาสนี้ท่องเที่ยว  และเขียนบทเพลงเกี่ยวกับทะเลขึ้นมาสักเพลง...

“ขอโทษนะครับ คุณหาหนังสือเกี่ยวกับนี่อยู่รึเปล่า” เจ้าของเสียงดึงความสนใจของณิชารีย์จากชั้นหนังสือด้านหน้า
ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหวานรับกับจมูกโด่งคมสัน ริมฝีปากบางเหมือนผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ
ทำให้ณิชารีย์อดแปลกใจไม่น้อยว่าเขารู้ได้อย่างไรว่าเธอกำลังมองหาหนังสือเกี่ยวกับมัลดีฟส์อยู่

“ผมกวินครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” เจ้าของร่างสูงโปร่งแนะนำตัวพร้อมกับส่งหนังสือให้กับหญิงสาว

“ขอบคุณค่ะ ฉันณิชารีย์ เรียกแพรวก็ได้ค่ะ” ณิชารีย์รับหนังสือจากมือชายหนุ่มหน้าหวานตรงหน้า
พร้อมกับขอบคุณ แต่เธอก็อดแปลกใจไม่ได้จริงๆ ว่าทำไมเขาถึงรู้ว่าเธอต้องการหนังสือเล่มนี้

“อยากรู้ใช่ไหมครับ ว่าทำไมผมถึงรู้ว่าคุณอยากได้หนังสือดีๆเกี่ยวกับมัลดีฟส์สักเล่ม”
เจ้าของใบหน้าหวานพูดพร้อมกับหยิบตั๋วเครื่องบินในกระเป๋าที่ณิชารีย์ทำหล่นไว้ขึ้นมาให้...

“ตายจริง! ขอบคุณมากนะคะ แพรวไม่รู้เลยว่าทำตั๋วตกตอนไหน” ณิชารีย์หยิบตั๋วจากมือหนุ่มหน้าหวานตรงหน้า
เก็บเข้ากระเป๋าของตัวเอง...

“คราวนี้รู้รึยังครับ ว่าทำไมผมถึงรู้ว่าคุณอยากจะไปที่ไหน” ณิชารีย์ตอบกลับชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหวานด้วยรอยยิ้มแทน

“หวังว่าเราคงจะมีโอกาสได้พบกันอีกนะครับ” เจ้าของใบหน้าหวานทิ้งประโยคล่ำลาสุดท้ายไว้พร้อมกับรอยยิ้ม

ณิชารีย์เดินกลับไปยังร้านกาแฟที่ประวีณใช้เวลาที่เหลือนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ฆ่าเวลา
หล่อนนั่งลงตรงข้ามกับชายหนุ่มเจ้าของร่างใหญ่ พร้อมกับหยิบหนังสือที่เธอเพิ่งซื้อมา ขึ้นมาอ่านอย่างสนอกสนใจ
เพื่อรอเวลาที่เธอจะต้องเดินทางไปฮันนีมูนกับเจ้าของร่างใหญ่ตรงหน้า โดยที่เธอไม่เต็มใจ...