สายรุ้งสองสี

ลำดับตอนที่ #5 : การเริ่มต้น...

 

“นี่ ยัยบ้า จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน” เจ้าของร่างบางยังนอนอุตุไม่ยอมตื่น ประวีณจึงอดโมโหไม่ได้ ขนาดเขาเป็นผู้ชายซึ่งเป็นสามียังตื่นก่อนภรรยาเสียอีก แต่ตัวเจ้าหล่อนยังคงนอนอย่างไม่รู้สึกรู้สากับเสียงของเขาแม้แต่น้อย

ประวีณไม่พูดอะไรต่อ แต่หันไปสั่งให้แม่บ้านเอากระบอกฉีดน้ำสำหรับรีดผ้าขึ้นมาให้ เจ้าของร่างใหญ่หยิบกระบอกฉีดน้ำพร้อมกับฉีดใส่ใบหน้าหวานที่กำลังนอนหลับเอาเป็นเอาตาย

“กรี๊ดดดด นายทำอะไรเนี่ย บ้าหรือเปล่า อยู่ดีๆก็เอาน้ำมาฉีดใส่ฉันเนี่ย” เจ้าของร่างบางรู้สึกตัวพร้อมกับโวยวายขึ้นมาทันที ไม่เคยมีใครใช้วิธีนี้ปลุกเธอมาก่อน

“ก็เธอไม่ยอมตื่น ฉันก็อุตส่าหวังดีช่วยปลุกให้ ยังจะโวยวายอีก”

“ไอ้บ้า!” เจ้าของร่างบางหยิบหมอนปาใส่ใบหน้าหล่ออย่างจัง พร้อมกับลุกขึ้นเดินกระแทกเท้าปึงปังเข้าห้องน้ำ
อย่างหงุดหงิด ณิชารีย์เกลียดที่สุดคือการที่มีคนมารบกวนการนอนของเธอ

            “นี่คุณ มีอะไรกินบ้าง” ณิชารีย์เดินเข้ามาในครัวอย่างอารมณ์ดี เธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวแขนสั้นและกางเกงรัดรูปขายาว
สีดำ ทำให้คนตัวเล็กอยู่แล้วดูเล็กลงไปอีก  

            เจ้าของร่างใหญ่ที่กำลังนั่งจัดการกับอาหารเช้าอยู่นั้น จึงต้องละสายตาจากอาหารตรงหน้าหันมองเจ้าของใบหน้าหวานในชุดลำลอง ดวงหน้าที่ไม่แต่งแต้มเครื่องสำอางอะไรเลย จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากที่เป็นสีแดงตามธรรมชาติ
กลับทำให้เขาคิดว่ามันดูดีซะยิ่งกว่าตอนที่เธอแต่งแต้มเครื่องสำอางลงบนใบหน้าเสียอีก

“ก็มีเท่าที่เห็น จะกินหรือไม่กิน”

“ตาบ้านี่ คนถามดีๆก็ช่วยตอบแบบเป็นมิตรกันหน่อยได้ไหม”
หญิงสาวร่างบางนั่งลงอย่างหงุดหงิดพร้อมกับจัดการอาหารเช้าตรงหน้า

“คุณพ่อให้เราทั้งสองคนเข้าไปหา” เจ้าของร่างใหญ่พูด พร้อมกับยกกาแฟดื่มรวดทีเดียวหมดแก้ว

รถคันหรูขับเคลื่อนออกจากบ้านหลังใหญ่ใจกลางเมืองโดยมีประวีณเป็นคนขับ พร้อมกับเจ้าของร่างบางนั่งอยู่ข้างๆ

“ประวีณ แต่งงานแล้วแกไม่คิดจะพาน้องไปฮันนีมูนเลยหรือไง”

“แต่ คุณพ่อครับ... ผมมีงานต้องสะสางอีกเยอะมากเลยนะครับ เพราะช่วงงานแต่งงานก็ยุ่งจนไม่มีเวลาดูเรื่องงานเลย”

“ไม่ได้ แกจะต้องพาน้องไปฮันนีมูน... หนูแพรว หนูอยากจะไปฮันนีมูนที่ไหนลูก” คุณทัตเทพยิ้มอย่างเอ็นดู
เขารู้สึกเอ็นดูณิชารีย์จากใจ ไม่เหมือนกับคู่รักของประวีณที่เขาไม่ถูกชะตาเอาเสียเลย

“แพรวยังไงก็ได้ค่ะ” เจ้าของร่างบางพยายามปั้นยิ้มอย่างยากเย็น เธอไม่เคยอยากไปฮันนีมูนกับผู้ชายที่เธอเพิ่งรู้จัก
ถึงจะขึ้นชื่อว่าเป็นสามีก็ตาม

“งั้นไปมัลดีฟเป็นไงลูก พ่อว่าเหมาะกับการฮันนีมูนเลยแหละ หนูจะได้ใช้เวลาที่นั่นเรียนรู้กันเยอะๆ หนูแพรวว่าดีไหมลูก”

“ค่ะ แพรวว่าก็ดีเหมือนกัน” ณิชารีย์จะถือโอกาสในการฮันนีมูนครั้งนี้ ท่องเที่ยวคนเดียวไปในตัว เธอไม่คิดที่จะขลุกอยู่กับนายประวีณทั้งวันอยู่แล้ว และคิดว่าเขาก็คงคิดเช่นเดียวกันกับเธอ

หลังจากสองหนุ่มสาวกลับจากบ้านคุณทัตเทพ ประวีณก็แยกตัวเข้าไปสะสางงานที่ค้างในห้องทำงาน ส่วนณิชารีย์เลือกที่จะนั่งสร้างสรรค์งานศิลปะของเธอต่อไป เธอชอบที่จะขลุกอยู่กับการเขียนเพลง...
การท่องเที่ยวไปยังสถานที่ต่างๆของเธอ ทำให้เธอได้รับประสบการณ์ใหม่ๆอยู่เสมอ

เธอชอบที่จะเขียนเรื่องราวที่เธอประทับใจถ่ายทอดลงมาเป็นบทเพลง
ใส่ท่วงทำนองลงไปให้บทเพลงนั้นมีชีวิตขึ้นมา...