คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
สายฝนที่โปรยลมาอย่าไม่าสาย ทำให้บรรยาาศในบ่ายอวันหยุูอึมรึมไป้วยเมฝน ายหนุ่มร่าสูโปร่อยู่ในุเสื้อยืสีาวที่เปียปอนไป้วยเม็ฝน นมอเห็นถึร่าายำยำที่่อนอยู่ภายใน าเยีนส์สีีและรอเท้าผ้าใบสีาวลาเ่าลาใหม่เปรอะไป้วยโลน
ร่าำยำยัเินเรื่อยเปื่อยโยไม่รีบร้อน เหลียว้ายแลวาอย่าเพลิเพลินับร้าน้าายอเ่าที่เรียรายันไปเป็นแถบ เ้าอร่าสูโปร่ัสินใเินรเ้าไปหลบฝนในร้านสุท้ายรหัวมุมทาเินที่เ็มไป้วยสิน้าเ่าแปลามามาย ู้ระใสั้ระห่านอยู่ทาเ้าร้าน ประับประาไป้วยสร้อยอ สร้อย้อมือที่บาอันเปรอะไป้วยสนิมแ่็ยัูน่าสนใในสายาอวินภพ ายหนุ่มที่ใ้วันหยุไปับารเินทาท่อเที่ยวไปามสถานที่่าๆ ที่เ็มไป้วยประวัิศาสร์และเรื่อราวมามาย
ู้ไม้เ่าเรียรายไปามผนัทาเินในอาารถูัแปลเป็นั้นวาหนัสือแยเป็นสัส่วนอย่ามีระเบียบ ูเ่าแ่สะอาา อีฝั่อทาเินเ็มไป้วยู้โว์ ถ้วย าน าม เรื่อปั้นินเผา และแันหลาหลายแบบทีู่แล้วน่าะมีอายุไม่น้อยเลยทีเียว ้านในสุอัวอาารเ็มไป้วยู้โว์เรื่อประับอบุรุษและสรีเรียรายเป็นแถวยาว วินภพเินไปหยุหน้าู้ไม้ที่ั้อยู่บริเวหัวมุมออาารอย่าสนใ สายาอเาสะุอยู่ที่แหวนทอำาวมีไพลินเม็ให่ประับอยู่ลาว ...
“สนใแหวนหรือพ่อหนุ่ม” ายราในเสื้อยืสีีมออับาเาสั้นเ่าๆ มีไฝเม็ให่ที่ลาหน้าผาเินออมาาทาหลัอาาร
“รับ ผมรู้สึุ้นๆเหมือนเยเห็นแหวนวนี้ที่ไหนมา่อน”
“ถ้าอบ ายให้เอาไหมล่ะ แ่มี้อแลเปลี่ยนนิหน่อย” ายราเินรเ้าไปยัู้เ็บแหวน พร้อมับหยิบแหวนทอำาวส่ให้วินภพ
“ผมรับไว้ไม่ไ้หรอรับ ราามันไม่น้อยเลยทีเียว” สีหน้าเรอเรใายออมาทาใบหน้าอายหนุ่มเ้าอร่าโปร่ พร้อมับวามสสัยที่เิึ้นในใ ว่าทำไมายราึ่ไม่เยเห็นหน้า่าาันมา่อน ลับยแหวนทีู่ะมีราามาพอสมวรให้ับเา่ายๆ
“ไม่เป็นไร พ่อหนุ่มรับเอาไว้เถอะ แหวนวนี้รอนที่เหมาะสมับมันมานานแล้ว” ายราหยิบแหวนทอำาวยัใส่มือวินภพพร้อมรอยยิ้ม
“าแ่แล้ว อยู่ัวนเียวบาที็เหา ลูหลาน็ไม่ยัะมี ถ้าพ่อหนุ่มว่าๆ็แวะเ้ามาเยี่ยมาบ้า็แล้วัน”
“อบุรับ” วินภพยมือไหว้ายรารหน้าอย่านอบน้อม ถ้าเป็นไปไ้เาอยาะ่ายเิน่าแหวนวนี้มาว่าที่ะรับมันไว้เยๆ แู่ท่าทาอายราไม่อยาะไ้อะไราเาแม้แ่นิ ทำให้ายหนุ่มอรู้สึแปลใไม่ไ้เลยทีเียว
วินภพใ้เวลารู่ให่นั่พูุยเี่ยวับเรื่ออสะสมเ่าๆอายราอย่าสนอสนใ นับว่าุ้ม่าที่สุในวันหยุอเาเลย็ว่าไ้ ที่ไ้มานั่พูุยเี่ยวับอสะสมเ่าๆ ับนัสะสมมืออาีพอย่าายราใีรหน้า
หิสาวร่าบาในุผ้าแพรสีหวาน ผมยาวสีน้ำาลหยัศเล็น้อยรับับผิวที่าวเนียนราวับหิมะ วาลมโรับับมูโ่ไ้รูป และริมฝีปาบาสีแามธรรมาิ เรือนร่าอรรั่สวรร์ั้ใสร้า
ถึเวลาแล้วสินะ เวลาที่เธอรออยมานานแสนนาน เวลาที่เธอะไ้พบพานับนที่เธอรัอีสัรั้ อีไม่นานแล้วสินะเพร เราะไ้เอัน...
เ้าอร่าบาลืมาึ้นพร้อมับหยน้ำใสๆที่เอ่อลอใ้า เธอใ้เวลานานเหลือเินในารพยายามทำทุสิ่เพื่อให้ไ้พบับวินภพ ผู้ายที่เธอรั... ผู้ายที่เธอไม่เยลืมเลือนไปาหัวใแม้แ่เสี้ยววินาที....
ความคิดเห็น