พี่ครับ..

“พี่ครับ พี่ว่า วันนี้เราจะได้กลับกี่โมงครับ” ชายหนุ่ม อายุ 21 ปี หน้าตาจิ้มลิ้ม ตาตี๋ ใบหน้าเรียวสวย คิ้มคมเข้ม จมูกโด่ง เผยยิ้มเห็นเหล็กดัดฟัน กำลังยิ้มให้ฉันอยู่ในตอนนี้

ให้ตายเถอะ น่ารักอะไรเบอร์นั้น ไม่ได้ๆ ฉันกำลังอยู่ในหอประชุมที่มีพิธีซ้อมรับปริญญาอยู่นะ ห้ามคิดไรแบบนี้ แต่ก็ เอ๋???? น้องรู้ได้อย่างไรว่าเราแก่กว่า คือ ฉันแค่ปี 7 เอง >//<

“พี่ว่าน่าจะ หกโมงนะ ไม่ก็ทุ่มนึง” เหมือนเป็นประโยคปิดการสนทนา น้องยิ้มให้กับคำตอบพร้อมกับหันไปทางเวทีเพื่อดูมอนิเตอร์ที่กำลังถ่ายทอดสดการเดินซ้อมรับปริญญา

ส่วนฉันน่ะหรอ ก็แอบหลับตางีบ น้องข้างๆ ก็แอบงีบ คนข้างๆ คนข้างหน้า คนทะแยงข้าง คนข้างหลัง ต่างงีบด้วยความเหนื่อยล้า ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่นาที ก็มีมือมาสะกิดแถวๆแขนฉัน

“พี่ครับ พี่รู้ไหมว่ามีอะไรให้ทำบ้าง”

“ก็น่าจะมีปัดพู่ต่อแค่นั้นนะ คงไม่มีอะไรมาก”

“พี่ชัวร์นะ”

“ก็ไม่แน่ใจ 55” 

ฉันกับน้องหัวเราะให้กัน เหมือนไปรู้จักกันมาที่ไหน แต่คิดอีกที ฉันเปอร์ซ้ำเปอร์ซ้อน ไม่ค่อยรู้จักรุ่นน้องอะไรหรอก เอาตัวเองเรียนจบได้ก็บุญโขแล้ว

18.30 ว่าที่บัณฑิตต่างเดินออกจากห้องประชุม ทุกคนเดินแยกย้ายกลับบ้านอย่างอ่อนแรง แม้กระทั่งตัวฉันเอง 

กาลเวลาผ่านไปรวดเร็วจนถึงวันนี้ วันรับปริญญา ว่าที่บัณฑิตต่างทะยอยมาที่มหาลัยเพื่อเข้ารับปริญญา พ่อแม่ ญาติ พี่น้อง ต่างร่วมกันแสดงความยินดี พอถึงเวลาว่าที่บัณฑิตก็ต้องเข้าหอประชุมเพื่อเตรียมเข้ารับปริญญาในเวลาอันใกล้นี้ 

เวลายังคงผ่านไปเร็วเหมือนเคย ตอนนี้ฉันมานั่งในหอประชุมเพื่อพัก เพราะฉันได้รับเสร็จแล้ว ส่วนคนข้างๆใครก็ไม่รู้ นั่งงีบเหมือนกัน

“ตอนนี้บัณฑิตสามารถเข้าห้องน้ำได้นะครับ เพราะหลังจากนี้เราจะไม่ให้เข้าห้องน้ำแล้ว เพื่อทำพิธีการต่อไป”

สิ้นเสียงนั้นฉันก็ลุกขึ้นเดินไปตามทางของประตู ไปหยิบน้ำกินสายตาเหม่อลอย ไม่ได้สังเกตุหรอกว่ามีใครเดินมายืนข้างๆ

“พี่ครับ พี่ว่าวันนี้เราจะได้กลับกี่โมงครับ” เสียงคุ้นๆ ประโยคคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินมาจากที่ไหนมาก่อน 

“ไม่รู้อ่ะ” ฉันหันไปตอบพร้อมกับยิ้มกว้างให้ เมื่อเห็นน้องคนเดิม