ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : การช่วยเหลือของใครบางคน...
| ฉันจะไม่หวังอะไรจากนายอีกแล้ว....... ฉันกลับมาบ้านพร้อมกับอารมณ์ที่จะระเบิดได้ทุกเมื่อ ฉันเข้าโปรแกรมแชทอย่างเร็วที่สุด......เท่าที่จะเร็วได้ ตอนนี้....ดูเหมือน พี จะเป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันสงบได้ เพราะทันทีที่ฉันเล่าเรื่องอีตาฟูหลงบ้าให้พีฟัง พีก็ด่านายนั่น สะใจชะมัด!!!! ใช่เลย....ถึงแม้ว่าฉันจะรักเค้า แต่ก็ไม่ได้แปลว่า ฉันจะไม่แค้นเค้านะ ที่บอกว่า เกลียดไม่ลง แค้นไม่ลงอ่ะ มันก็แค่ในนิยายเท่านั้นแหละ นี่อ่ะ......ชีวิตจริง มีหลายความรู้สึกมากที่เรามอบให้ใครคนนึง (มีคนบอกว่า แล้วนี่ มะใช่นิยายหรอ เหอๆๆๆ เพลินไปหน่อยอ่ะค่ะ) เราคุยกันถึงดึกดื่น…….. แล้วฉันก็ตกลงกับพีว่า เราจะออกมาเจอกันในวันพรุ่งนี้ ถ้าเจอกันแล้วโอเค เราก็จะเจอกันต่อแหละนะ ถ้าไม่โอเคก็เลิกติดต่อก็เท่านั้น แล้วพีก็ดูท่าทางเป็นคนดีออก.... คงไม่มีอะไรหรอกน่า........ ฉันหลับไปพร้อมความรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เช้าแล้ว........ ฉันแต่งตัวชุดที่คิดว่าตัวเองดูดีที่สุดออกมาจากบ้าน ไปรอคอยพี เพื่อนทางอินเตอร์เน็ตของฉันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่...... เวลานัดของฉันคือ สิบเอ็ดโมง ตอนนี้ก็สิบโมงห้าสิบแปดแล้ว.... หมอนั่น หมายถึงพีหน่ะ จะตรงเวลาเกินไปมั๊ยเนี่ย แล้ว พีก็มาจนได้ เวลาที่พีมาก็คือ 10.59.50 เหลือจะเชื่อ..... อ่ะนะ..........พ่อคู้น….. ดูจากภายนอกแล้ว.....หมอนี่เทียบชั้นกะพี่นัทได้เลยอ่า (ก็บอกแล้วว่าเมืองไทยไม่สิ้นคนหล่อ) แต่ภายใน...... ก็ต้องดูกันต่อไปหล่ะนะ..... หลังจากคุยกันได้ซักพัก........เราก็สั่งอาหารมากินกัน (แต่ไม่ใช่ใต้แสงเทียนหรอกนะ เพราะมันยังกลางวันอยู่เลย) (โห......ไม่โรแมนติกเลยอ่า.....วัยรุ่นเซ็ง) พอกินข้าวเสร็จ เขาก็ชวนฉันไปที่ห้างแห่งหนึ่งที่บริการพร้อม ทั้งร้านอาหาร สปาร์ ร้านเกมส์ โรงแรม โรงพิมพ์ อู่ซ่อมรถ ร้านทำผม.....เท่าที่คุณจะจินตนาการได้(เว่อร์เนอะ) เขาชวนฉันไปที่ร้านเกมส์ เราเล่นเกมส์กันอย่างเพลิดเพลิน นี่มันก็...........ผ่านไปแล้วสี่ชั่วโมง ทำไมมันเร็วงี๊อ่ะ........ ตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้ว.......ฉันจะต้องบอกเค้าแล้วแหละว่าเด๋วฉันจะกลับบ้านแล้ว “เอ่อ....พี” “หืม” “คือ......เราจะกลับบ้านแล้วอ่า” “อ้อ.....อืมได้ เด๋วเราไปส่งนะ บ้านเธออยู่ไหนอ่า” เวรหล่ะสิ......จะบอกดีมั๊ยเนี่ย “คือ......ไม่เป็นไรหรอก เราเดินกลับเองได้ บ้านเราอยู่ใกล้ๆนี่เองหล่ะ” “เธอ.........ไม่ไว้ใจเรางั๊นสิ” “มะ.....ไม่ใช่อย่างนั้นนะ” “ไม่เป็นไรหรอก.....เราเข้าใจ ไม่ส่งก็ไม่ส่ง เอางี๊ ให้เราเลี้ยงน้ำเธอก่อนกลับนะ” “อืม” “เธอไปรอเราที่หน้าร้านอาหารตงนู้นแล้วกันนะ เห็นรึเปล่า” “อืม” แล้วฉันก็เดินไปรอตรงร้านอาหารนั้น อยู่ดีๆก็มีคนมาทักฉัน “อ้าว......ไวน์ นั่นใช่เธอรึเปล่า” ฉันหันไปมองตามต้นเสียง เห็นเด็กผู้ชายคนนึง หน้าตาอ๋อ(รู้สึกว่าทุกคนจะรอหน้าตามากเลยอ่า) ก็ใช้ได้อ่า กำลังเดินมาทางฉัน แต่ว่า......นี่ใครอ่ะ ทำไมฉันไม่รู้จัก “ฉันเอง....จำได้ป่าว” ก็ ‘ฉัน’ ไหนหล่ะวะ “ฉันไปช่วยเธอขัดโรงอาหารวันนั้นอ่ะ” เหอๆ สงสัยนี่จะเป็นหนึ่งในสามคนที่ตอนแรกมันไม่มีบทอ่ะสิ(ไปอ่านได้ในตอนที่ 3) “อ้อ....อืม ขอบใจนะ แล้วมาทำไรอ่ะ” “เราเป็นพนักงานร้านอาหารนี่แหละ เสาร์อาทิตย์มาหารายได้พิเศษอ่ะนะ” “อืม....แล้วนายชื่อไรอ่า” “เราชื่อ.......” “ชื่อ.....” “เอ่อ.....คือ เราชื่อ ปลาสลิด อ่า ว่าแต่ไวน์เธอมาทำไรแถวนี้อ่า” 555+ รีบเปลี่ยนเรื่องเชียวนะ ชื่อไรนะ......ปลาสลิดงั๊นหรอ 5555+ “อ๋อ.....เรามาเล่นเกมส์กะเพื่อนอ่า นั่นไง...เดินมาแล้ว” แล้วฉันก็ชี้ไปที่พี ซึ่งตอนนี้เร่งฝีเท้าเดินมาหาฉันอย่างมาดเท่ห์ “ไวน์....คือ ชั้นมีเรื่องจาบอก///// มีอะไรหรอ ไวน์ ชี้มาทางฉันเนี่ย แล้วนี่ครัยอ่ะ” “อ้อ.....เพื่อนอ่ะ ไหนอ่ะน้ำที่บอกว่าจะเลี้ยงฉัน” “ไวน์ ฉันจะบอกเธอว่า///// อ่ะ....นี่ โคล่านะ กินได้ป่าว” “ไวน์......//// ของฟรีอะไรก็กินทั้งนั้นแหละ เอ้อ มะกี๊ เธอจะบอกอะไรฉันนะ ปลาสลิด” “เอ่อ....คือ ชั้นจะบอกเธอว่า///// ไวน์ เพื่อนเธอชื่อปลาสลิดหรอ 555+” “อืม....ชื่อเค้าน่ารักออก อย่าไปหัวเราะเค้านะ ว่าไงปลาหลิด เธอมีอะไรจะบอกฉัน” “คือ.....” ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด บุ้งกี๋ ชาช่าช่า ติ้ด ติ้ด ติ้ด บุ้งกี๋ ชาช่าช่า -_-!! เอ่อ....คือเสียงโทรศัพท์ของฉันเองแหละค่ะ “อุ๊ย...ขอโทษนะ” ฉันบอกปลาสลิดกับพี แล้วเดินออกมาให้ห่างพอสมควร เพราะว่า......ระเบิดกำลังจะลงแย้วววววว “ฮัลโหล....” “ยัยไวน์!!!! ไปไหนกะใคร ทำไมไม่บอกแม่ห๊า แล้วนี่อยู่ไหน จะกลับรึยัง” “แม่ นี่มันเพิ่งห้าโมงครึ่งเองนะ” “ก็ปกติ แกต้องบอกฉันว่าแกไปกับใคร วันนี้ทำไมแกไม่บอก มีลับลมคมในหรอห๊า เด๋วนี้อ่ะ” “เปล่าแม่ จะกลับแล้วเนี่ย เอ่อ แม่แค่นี้ก่อนนะ แบตจะหมดแล้ว” “ยัยไวน์!!!! มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน” เรื่องไรจะคุยหล่ะเนี่ย ต้องรอเวลาแม่อารมณ์ดีๆก่อนสิ โมโหขนาดนี้ คุยยังไงก็ไม่รู้เรื่อง ไม่ได้การและรีบกลับดีกว่า (เด๋วซื้อหนมกลับไปฝาก แม่ก็อารมณ์ดีและ 555+) “ปลาสลิด เรื่องที่เธอบอกไว้คุยกันทีหลังนะ” “ตะ.....แต่” “ไม่มีแต่แล้วอ่า ถ้าเราฟังเรื่องปลาสลิดตอนนี้ พรุ่งนี้และวันต่อๆไปปลาสลิดจะไม่ได้เห็นหน้าเราอีกเลย เพราะ แม่เราคงจับเรายัดส้วมอ่า” “แต่ว่า.....” “นั้นเรากลับแล้วนะ แล้วเจอกัน บาย ” ฉันบอกลาปลาสลิด แล้วพีก็เดินตามฉันมา...ฉันหันหน้าไปหาเค้าเป็นเชิงสงสัย “มาส่งขึ้นรถเท่านั้น ไม่ไปส่งบ้านหรอก” “ขึ้นรถหรอ???......บ้านเราอยู่แค่นี้เอง เด๋วเราเดินกลับก็ได้” “แต่ว่าระเบิดรอเธออยู่นะ” -_-!! อย่าขู่ได้มะเนี่ย “ขึ้นแท็กซี่เหอะ เราออกค่ารถเอง” “อืม.....แล้วฉันจะมาคืนนะ” “หมายความว่าเราจะได้เจอกันอีกใช่ไหม” เค้าถามฉัน หน้านี่บานอย่างกะกระด้ง “ก็คงต้องอย่างนั้นแหละ” “ฉันดีใจมากเลยนะ” เค้าพูดขณะที่มือก็เรียกแท็กซี่คันที่ใกล้ที่สุดมา พอแท็กซี่มา เค้าก็เปิดประตูให้ฉัน เอื้อมมือมาหยิบแก้วน้ำจากมือฉันออกไป “เด๋วเราทิ้งให้ โชคดีนะ แล้วเจอกัน” “อื้อ.....แล้วเจอกัน” แล้วเขาก็ปิดประตูรถให้ฉัน คิดเหมือนฉันอยู่หล่ะสิ....... ก็บอกแล้วว่าหมอนี่ก็ไม่เลวแฮะ....... ตอนนี้ฉันอยู่บนรถแท็กซี่......ฉันบอกสถานที่ปลายทางเค้าไปนานแล้ว แต่ดูเหมือนว่า....... มันจะไม่ถึงบ้านฉันซักที!!!! ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะรถติดหรือว่าตานี่ขับรถอ้อมโลกเพื่อจะกินเงินฉันกันแน่ เพราะว่ารอบตัวฉันมันมัวๆไปหมด แล้วมันก็มืดไปในพริบตา................. ฉันตื่นขึ้นมาอีกที........ ที่นี่เป็นที่ไหนก็ไม่รู้???? รู้แต่ว่า ที่นี่มีเตียงนุ่มๆ แอร์เย็นๆ บรรยากาศก็น่านอนชะมัดเลย ไม่ว่าที่นี่จะเป็นที่ไหนก็ช่าง ฉันยิ่งมึนๆอยู่ด้วย นอนต่อแล้วกันนะ Zzzz….. ZZzzzz….. ZzzzZzzz….. ฉันนอนต่อไปอีกนานแค่ไหนฉันก็ไม่รู้หรอกนะ รู้แต่ว่าฉันตื่นขึ้นมาอีกที นี่มันก็..... สี่ทุ่มแล้ว!!!! “ตื่นแล้วหรอ” นี่มัน.......เสียงพีนี่หน่า “ฉันมาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ” “ก็แท็กซี่พามาไงหล่ะ....เธอนี่โง่รึเปล่านี่ มึนขนาดนั้น เธอคงเดินมาหรอกเนอะ” “แล้วทำไมฉันต้องมาอยู่ที่นี่ด้วย” “นี่.....อย่ามาทำตัวอินโนเซ็นส์ไปหน่อยเลย เธอก็น่าจะรู้ๆอยู่” “นะ.....นายหมายความว่าไง” ตอนนี้......ใจคอฉันไม่ดีแล้วสิ “นะ.....นายหมายความว่าไง” พีล้อเลียนเสียงฉัน ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์ขันด้วยหรอกนะ “...............” “มันก็หมายความว่า......วันนี้เธอจะมาเป็นเมียฉันอ่ะสิ 555+” “พี......ฉันไม่ตลกนะ” “ก็ไม่ตลกไง ฉันพูดเรื่องจริง!!!” “นายเพิ่งจะม.3 เองนะ พี ทำไมนายทำอย่างนี้อ่ะ ทำเลวมันไม่ดีหรอกนะ” “อย่ามาสั่งสอนฉัน พ่อฉันยังทำกับแม่ฉันได้ มีเมียเป็นโหล แต่พ่อก็ยังมีหน้ามีตาในสังคม มีคนยกย่องบูชา ถ้าทำเลว แล้วได้อะไรดีๆอย่างนั้น ทำไมหล่ะ ทำไมฉันจะทำแบบนั้นมั่งไม่ได้” “แต่เธอก็รู้หนิว่าแม่เธอเศร้าขนาดไหน” “หุบปาก!!!! อย่ามาพูดถึงแม่ฉันนะ นังนั่นก็ไม่ดีกว่ากันหรอก วันๆก็เอาชู้มานอนที่บ้าน” กรำ!!! ชีวิตมันทามมายเศร้างี๊อ่ะ “นายไม่สงสารฉันหรอ พี เราเป็นเพื่อนกันนะ” “เพื่อนหรอ??? 555+ ฉันไม่มีเพื่อน ชีวิตทุกวันนี้ ฉันมีแต่ตัวเอง ตัวเองแล้วก็ตัวเอง” “แต่.....” “หยุดพล่ามซะที!!!!” เค้าตะคอกใส่ฉัน และเหยิบเข้ามาใกล้ฉัน “ไม่นะ!!!!....พี” พลั่ก!!!! ฉันรีบหันไปมองที่ประตูที่ถูกพัง....... ปลาสลิด!!!! ฉันรีบวิ่งไปหาปลาสลิดทันที ดูเหมือนว่าตอนนี้ปลาสลิดจะโกรธมาก “แก!!!!” ปลาสลิดพูดได้แค่นั้นก็เดินเข้าไปต่อยกะพี ทั้งคู่ดูจะสูสีกันพอดู “เอ้อ!....เออ อย่างนั้นแหละ ปลาสลิด เอ้อ! ไม่ๆ ศอกๆ เอ้อ! หนุมานถวายแหวน!!!!” “ไวน์!!!!! นี่ไม่ใช่เวทีมวย ไปตามคนมาเร็ว” -_-“ เอ่อ.....นั่นสินะ พอปลาสลิดเรียกสติของฉันกลับคืนมา ฉันก็รีบวิ่งไปตามยามมา พอยามมาถึงก็ใส่กุญแจมือที่นายพีทันที “ไปเหอะ......ไวน์” ตอนนั้นแหละ.....ที่ทุกอย่างดับมืดไปอีกครั้ง คำพูดที่ฉันได้ยินคำสุดท้าย.......ก็คือปลาสลิดเรียกฉันให้ฉันตื่น “ไวน์!!! ไวน์!!! ไวน์!!! ตื่นสิไวน์ ไวน์เป็นอะไร” ฉันอยากจะบอกนายนะว่า....ฉันไม่เป็นไร เพราะแค่นี้ นายก็ช่วยฉันมากพอแล้ว แต่ขอโทษนะ....ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ “นี่ ไอ้หลง กรูถามมรึงจริงๆเหอะหว่ะ มรึงยังชอบไวน์อยู่รึเปล่า” “...............” ไอ้ที่จุดๆเนี่ย เพราะฉันไม่รู้ว่าเค้าตอบว่าอะไร อาจจะเงียบ พยักหน้า หรือส่ายหน้าก็ได้ ฉันไม่รู้หรอก เพราะตอนนี้ฉันอยู่ในห้อง อีกห้องนึง แต่ประตูก็แง้มอยู่ ทำให้ฉันพอได้ยินเสียงสนทนาของปลาสลิดกับฟูหลงบ้าง “ทำไม มรึงไม่ดูแลไวน์ดีๆวะ นี่ถ้ากรูช่วยไม่ทัน ไวน์จะเป็นยังไง” “............” “ไอ้หลง!!! มรึงช่วยมีปฏิกิริยาหน่อยสิวะ กรูถามว่าถ้าไวน์เป็นอะไรแล้วมรึงจะทำยังไง” “...............” “ไอ้หลง!!!” “............” “อ้าว.....ไวน์ ตื่นแล้วหรอ” เสียงนิ่มๆ เพราะๆอย่างนี้เป็นใครไม่ได้หรอก พี่เสี่ยวโยวนั่นเอง “ค่อยๆลุกนะ......จะเอาอะไรมั๊ย......น้ำ??? ข้าว??? หิวรึเปล่า” “ไม่ค่ะ” “ไวน์ เธอเป็นยังไงบ้าง ชั้นกะไอ้หลงห่วงเธอมากนะ จริงมั๊ยวะ ไอ้หลง” “...............” “เอ่อ.....ไอ้หลง มันเอ๋อตั้งแต่มะกี๊แล้วอ่ะ อย่าไปสนมันเลย เอ้อ......ฉันว่า ฉันกลับก่อนดีกว่านะ พี่โยวกลับแล้วครับ หวัดดีครับ ไอ้หลง กรูไปอ่า ไปนะ ไวน์ พักผ่อนมากๆหล่ะ” “ขอบใจนะ.....ปลาสลิด” “เฮ่ย......อย่าเรียกปลาสลิดเลย เรียกเอ็มดีกว่านะ” “อื้อ.....ขอบใจนะ เอ็ม” “เล็กน้อยคร้าบบบบ.....ไปจริงๆหล่ะ บายครับทุกคน” แล้วปลาสลิดหรือจะเรียกอีกชื่อว่าเอ็มก็เดินออกจากร้านคอมไป….. “พี่ไปทำกับข้าวก่อนนะ ดูแลไวน์ดีๆนะ ไอ้หลง” พี่เสี่ยวโยวตบบ่าฟูหลงเบาๆก่อนจะเดินออกไป ในห้องนี้....ก็มีแต่ฉันกับฟูหลงแล้วสินะ “ทะ.....เธอเป็นยังไงบ้าง” “ไม่เป็นไรแล้วแหละ.....ไม่ต้องห่วง” “ทำไมเธอถึงไปกับหมอนั่น” “ฉันไม่รู้.....คือ......เราเจอกันทางเหนดอ่ะ” “ทำไมเธอถึงโง่อย่างนี้” “...........” “ฉันถามว่าทำไมเธอถึงโง่อย่างนี้!!!!!!” นี่นายว่าฉันโง่หรอเนี่ย ทั้งที่ฉันเพิ่งเจอกับเหตุการณ์ณ์ร้ายๆเนี่ยนะ มันยังผ่านไปไม่ถึง 6 ชั่วโมง ฉันก็ต้องโดนคนที่ฉันฉันรักตะคอกใส่อีก แทนที่ฉันจะได้คำปลอบบ้าง..... ไม่มี.....ไม่มีเลย!!! วันนี้เป็นวันอะไรเนี่ย......... “ฉันจะไปรู้หรอ ถ้าฉันรู้ฉันคงไม่ไปหรอก นายคิดว่าฉันอยากเจอแบบนี้มากนักสิ ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันคุยกะเค้า......นัดเค้าออกมา เพื่อจะลืมนายไงหล่ะ ฟูหลง เพื่อจะลืมนาย นายได้ยินไหม นายว่าฉันโง่หรอ ฟูหลง ใช่!! ฉันโง่ ฉันมันโง่เองที่ไปรักคนอย่างนาย!!!!!!!!!!!!!!!!” แล้วฉันก็ลุกขึ้นจากเตียง วิ่งกลับบ้านไป ทันทีที่ฉันถึงบ้าน................. ฉันก็สลบไปอีกครั้ง............ ในขณะที่ไวน์สลบ มีคนหลายคนกำลังคิดอะไรมากมายอยู่ คนแรก.....ฟูหลง ทำไมหล่ะ??? ทั้งๆที่วันนี้ก็กะจะบอกรักไวน์แล้วแท้ๆ ทำไมเราไปทำร้ายจิตใจไวน์อย่างนั้นอีก???? ทั้งๆที่ไวน์ก็รักเราแล้วแท้ๆ เรานี่มัน......^_^จริงๆเลย “ขอโทษนะ....ไวน์ ฉันทำเธอเสียใจอีกแล้ว” พี่นัท..... ตอนนี้เบียร์จะเป็นยังไงมั่งนะ..... จะกินข้าวรึยัง??? จานอนรึยัง??? เห็นเป็นห่วงไวน์ขนาดนั้น ไม่เป็นอันทำอะไรเลย บอกให้กินก็จะรอพี่ไวน์ บอกให้นอนก็จะรอพี่ไวน์ ยัยไวน์ก็อีกคน สี่ทุ่มกว่าแล้วยังไม่กลับอีก ปล่อยให้น้องเป็นห่วงอยู่ได้ เจอเมื่อไหร่จะซัดให้สลบเลย.... “ห่วงตัวเองซะบ้างเหอะ.....เบียร์” ปลาสลิด.....หรือเอ็มนั่นแหละค่ะ....... ทำไมไอ้หลงมันไม่ดูแลไวน์ดีๆ มันยังรักไวน์อยู่รึเปล่าน้า...... เราอยากจะขอเป็นคนดูแลไวน์แทนได้มั๊ย??? เพื่อนแย่งเพื่อนเนี่ย....มานดีรึเปล่า ไม่สิ.....ถ้าไอ้หลงยังรักไวน์ก็คงไม่คบกะยัยเกี๊ยวหรอก “เธออาจไม่รู้.....แต่ฉันแอบชอบเธอมานานพอๆกะไอ้หลงเลยนะ....ไวน์” ตาเงียบ.... อาการไอ้หลงตอนนี้น่าเป็นห่วงมาก ทำเหมือนมีความสุข.....แต่ก็ไม่มี ไอ้เอ็มก็มองไอ้หลงแปลกๆ พวกมันสองคนเป็นไรกานเนี่ย แล้วปุ่นเนี่ย เมื่อไหร่จะเลิกตามซะที น่ารำคาญ!!!! บอกให้เราพูดอยู่ได้ แต่เค้าก็......น่ารักดีนะ “.........................” กระต๊อบ..... ในที่สุดเราก็มีแฟน.... เธอไม่ใช่คนสวย....แต่เธอมีเสน่ห์ดีนะ ตอนนี้ฝนงอนเราบ่อยมากๆ เหตุผลงี่เง่าก็คือ ไอ้หลงทำให้ไวน์เสียใจ!!! บอกไอ้หลงว่ามันทำให้เค้าเดือดร้อนกันไปทั่ว มันก็ไม่ฟัง แล้วอย่างนี้มะไหร่ฝนจะเลิกงอนกรูฟระ ยังไงก็แล้วแต่แต่...... “ฝน.....ฉันรักเธอนะ” ฝน...... มะใช่ว่าเราอยากงอนเค้าหรอกนะ แต่เห็นหน้าเค้าพร้อมอีตาฟูหลงทีไร มันหมั่นไส้ทุกที แต่ยังไง เค้าก็ทำให้ชีวิตเราสวยงามมากเลยอ่า ไม่น่าเชื่อว่าคนขี้เหร่อย่างเราจะมีแฟน เพราะเค้า เพราะเค้าจริงๆ “ขอบใจนะ....ต๊อบ” ปุ่น..... ตื๊อเค้าแล้วเค้าจะรำคาญไหมนะ...... แต่ไม่รู้สิ.....ทำไมเรารู้สึกอย่างนี้ก็ไม่รู้ อยากให้เค้าพูดกะเรา......พูดมากกะเราคนเดียว เห็นแก่ตัว??? คงอย่างนั้นหล่ะมั๊ง ความรักเป็นเรื่องเห็นแก่ตัวอยู่แล้ว ในความคิดฉันนะ ถ้าเรามีน้ำใจ เราก็ต้องแบ่งแฟนให้คนอื่นหรอ ไม่มีทาง!!! นายจะต้องเป็นของฉันคนเดียว “เมื่อไหร่นายจะพูดกับฉันซักทีนะ....” เบียร์ มีคนบอกว่า....ช่วงนี้ฉันไม่มีบทเลย ฉันไม่สำคัญอีกแล้วสิ....ฉันสู้พี่ไวน์ไม่ได้อีกแล้ว ไม่เป็นไรๆ ตอนนี้ฉันเลิกห่วงเรื่องนั้นแล้วแหละ ขอแค่ตอนนี้มีพี่นัทก็พอ....ให้พี่นัทมองเห็นฉันเป็นคนพิเศษก็พอ เพราะว่ายังไงเรื่องของฉันกะพี่นัทก็จะได้ลงภาคพิเศษอยู่ดี อิ๊อิ๊ “ฝันดีนะพี่นัท” อึ้มๆ ไม่ได้ๆ ต้องคิดเรื่องพี่ไวน์สิ ตอนนี้ไม่รู้ว่าพี่เค้าเป็นไงบ้าง เห็นเค้ากลับมาแล้วหน้าตาไม่ดีเลย....ร้องไห้ด้วย ไว้พรุ่งนี้ค่อยถามแล้วกัน วันนี้พี่คงเหนื่อย….. “ตั้งแต่ฉันเกิดมา......สิ่งที่ฉันภูมิใจที่สุด คือมีฝาแฝด.....อย่างพี่ พี่คิดเหมือนฉันหรือเปล่า.....พี่ไวน์” มิงค์...... ทำไมฉันต้องดูเป็นคนชั่วในสายตาทุกคนด้วยนะ ผิดหรอ??? ที่ฉันรู้สึกเกลียดใครซักคนนึง ผิดหรอ??? ที่ฉันแสดงออกมาว่าเกลียดคนๆนั้น มันดีกว่าเอาไปนินทาไม่ใช่หรอ???? พูดไปฉันก็ผิดอยู่ดีแหละ “ขอโทษนะ......ที่ฉันมันเลว” เกี๊ยว(เน่า)..... ฉันรักอาหลงนะ.... แต่ดูเหมือนว่าอาหลงจะไม่รักชั้นเลย จะทำยังไงดีหล่ะ?? ฉันดีใจนะที่มีเค้าเป็นแฟน และฉันก็อยากรักษาเวลาที่เหลืออยู่ให้มากที่สุด ไม่รู้สิ ลางสังหรณ์ มันบอกว่าเวลาของ ‘เรา’ เหลือน้อยลงเต็มที และไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่า แต่ฉันว่าฟูหลงชอบยัยอดีตคนแคระนั่น ฉันจะทำทุกวิถีทางให้เค้าเกลียดยัยนั่น “เหอะ......เล่นกะใครไม่เล่นนะ ........ยัยเตี้ย” คนสุดท้ายคือนางเอกของเราค่ะ ZZzzzz………. ZZzzzz………. ZzzzzZ………. |
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น