ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : นังอสรพิษผูกโบขาว!!!!
ณ โรงยิม..........การซ้อมละครเรื่องสโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด......... ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่านายฟูหลงชอบยัยโบขาวนี่ได้ยังไง!!!! ฉันว่ายัยมิ้งค์ร้ายแล้วนะ............ แต่ยัยนี่.....ทำให้มิ้งค์ดูกลายเป็นคนดีไปเลย!!!!! "นี่เธอ....ฉันร้อนมากๆอ่ะ ร้อนอย่างนี้ ฉันไม่มีอารมณ์ซ้อมหรอกนะ ไปหาน้ำส้มเย็นๆให้ฉันกินหน่อยสิ" หนอย......เห็นฉันเป็นนังทาสเธอหรือไงยะ.......นังนี่ ไม่ไปเฟ่ย!!!!! "..................." "ไม่ไปหรอ......นั้นฉันก็ไม่ซ้อม และถ้าไม่ซ้อม งานก็ออกมาไม่ดีน๊ะจ๊ะ" "..................." "ฉันหล่ะเบื่อพวกขี้อิจฉาจริงๆเลย เห็นฉันเป็นนางเอกหน่อยหล่ะก็ไม่ยอม คือ....ถ้าเพื่อนเธอบอกว่าหยิบน้ำให้หน่อยเธอก็หยิบใช่มะ แต่กับฉัน เธอไม่หยิบ เพราะเธอหน่ะ อิจฉาฉันใช่มั๊ยหล่ะ" "............." "ไม่ตอบหรอ........อ้อ ลืมไป....เธอคงเจียมตัวสินะ ว่าไม่คู่ควรโต้ตอบกะฉัน เธอหน่ะเป็นได้ก็แค่คนแคระต๊อกต๋อยเท่านั้นแหละ" "............." "ส่วนฉันหน่ะ.....สูงส่ง โฮ๊ะๆๆๆๆๆ" เอ่อ.......คือก็ถ้าบอกดีๆก็จะหยิบให้อยู่หรอกนะ แต่คือแบบว่า........ ทนไม่ไหวแล้วว้อย!!!!! "ขอโทษเหอะนะ......ใครอิจฉาเธอ??? จะบอกอะไรให้เอาบุญนะ ให้ฉันตายสิบชาติแล้วไปเกิดใหม่ ยังไงฉันก็ไม่อยากเป็นแบบเธอ!!!!!!!!!!!!!! รู้ไว้ซะด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" "เอ่อ.....คือ เราขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจว่าเธอซะหน่อย ทำไมเธอต้องตะคอกใส่เราด้วยอ่ะ เราขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจ" นังนี่.......แกจะมาไม้ไหนหล่ะเนี่ย "ไม่ต้องมาทำเป็นมารยา.......อยากเอาน้ำส้มเย็นๆนักใช่มั๊ย?????" "..............." "ฉันถามว่าใช่มั๊ย!!!!!!!!!!" "อะ.....อืม" "ช่วยไม่ได้ เธอทำให้ฉันโมโหแล้วนะยะ จะร้ายก็ช่วยร้ายให้ตลอดหน่อยเหอะ ไม่ใช่เด๋วดีเด๋วร้ายแบบนี้.......บอกได้อย่างเดียวนะ ฉันหมั่นไส้!!!!!!! ฉันเกลียดขี้หน้าเธอ!!!! เอานี่!!!! น้ำส้มถ้าอยากได้นัก" ว่าแล้วฉันก็ราดน้ำส้มไปบนหัวมัน (เขย่งหน่อย ไอ้ไวน์ เออ....จะถึงแล้ว/////ฉันไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นนะ!!!!) "ไวน์!!!!!" โอ้.....พระเจ้า ฉันก็ลืมไปว่าฉันมาดูบทให้อีเกี๊ยว(เลื่อนบรรดาศักดิ์ให้เป็นอีแทนยัยอ่ะ) ฉันลืมไปว่า.........บนเวทีมีเราแค่สองคน!!!!! คนข้างล่างหันมามองฉันเป็นตาเดียวด้วยสายตาแบบว่า.......... เหอๆ ฉันอยากร้องไห้ หัวหน้าของทั้งสองห้องเรียกเราทั้งคู่ไปเคลียร์กัน แต่ดูเหมือนหัวหน้าฉันจะยุติธรรมกว่ามาก 'ทำไมทำแบบนี้ ไวน์!!!' 'ก็..../////จะอะไรซะอีกหล่ะ ก็เพื่อนห้องเธอหน่ะ อิจฉาเพื่อนห้องฉันก็เลยทำแบบนั้นหล่ะสิ" 'ขอโทษนะ แต่ฉันถามไวน์' สะใจ๊......สะใจ 'ก็ยัยนั่นมันมายุชั้นก่อนอ่า' 'เธอใช้คำว่า ยัยนั่น กับเพื่อนฉันหรอ' 'นี่ฟังนะ.....ฉันขอรับรองว่า ไวน์จะไม่ทำใครก่อนถ้าไม่มีเหตุผล' 'ฉันก็ขอรับรองเหมือนกันว่า เกี๊ยวไม่มีทางทำร้ายใครได้ จริงมั๊ย เกี๊ยว?' 'ไม่รุสินะ.....แต่ฉันไม่เอาเรื่องหรอก อย่าไปโทษไวน์เค้าเลย ฉันผิดเองแหละ' หมั่นไส้ว้อยยยยยยยยยยยยยยย 'เธอบอกว่าเพื่อนเธอที่ชื่อไวน์ไรเนี่ย จะไม่ทำร้ายใครก่อนถ้าไม่มีเหตุผลใช่มะ ฉันจะบอกเหตุผลให้ ก็เพื่อนเธอหน่ะ อิจฉาเพื่อนฉัน เพื่อนฉันทั้งสวยกว่า (กึก......เสียงแทงใจดำค่ะ อิ๊อิ๊) ดีกว่า (กึก) สูงกว่า (กึกกึก) หุ่นดีกว่า (กึกกึก) แล้วก็นิสัยดีกว่าด้วย (อันนี้ไม่แทงอ่ะค่ะ นังนี่เลวสุดชีวิตอ่ะ)' '………….' อึ้งกิมกี่ 'และขอบอกนะ ฉันไม่ให้อภัยเพื่อนเธอที่ทำกับเพื่อนฉันอย่างนี้ ฉันให้เธอเลือกเอา ถ้ามีเกี๊ยวไม่มียัยนี่' แล้วยัยหัวหน้าห้อง 3 ก็ตวัดสายตาอาฆาตแค้นมาทางฉัน ก่อนจะพูดต่อ 'และถ้ามีมัน ก็ไม่มีเกี๊ยว' '..............' แล้วใครบอกว่าฉันอยากอยู่ร่วมโลกกะอีนี่หล่ะ อีนัง^_^!!! (แรงไปป่าวอ่าเนี่ย) 'แต่เธอคงรุใช่มะว่า เกี๊ยวหน่ะ ป๊อบมากในหมู่นักเรียนม.ปลาย ถึงเวลาวันงานพี่ๆก็จะมาซื้อตั๋วกันหมด แต่ไม่ใช่เพราะเรื่องของเราหรอกนะ เพราะ เกี๊ยวต่างหากหล่ะ' '………' 'เธอคงจะรู้คำตอบแล้วใช่มะ' 'นี่....ฟังนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องราวมันใหญ่โตขนาดนี้ แต่...///ใช่ เธอไม่ได้ตั้งใจ แต่นังนี่มันตั้งใจไงหล่ะ' แม่คู้น.......คำก็นังนี่ สองคำก็ยัยนี่ เห็นฉันเป็นตัวอะไรห๊า!!!!!!!!!!! 'เอ่อ....คือ ฉันไม่เล่นเองก็ได้นะ จะได้จบๆเรื่องไป' 'ไม่ได้นะ....เกี๊ยว เธอสำคัญมากนะ ไม่เหมือนใครบางคนที่น่าจะรู้ตัวว่าไม่มีความสำคัญอะไร' 'พอเหอะ.....ฉันไม่เล่น ฉันก็ขี้เกียจมีเรื่องเหมือนกันแหละ นั้นฉันขอถอนตัวนะ แล้วก็ไปหล่ะ ฉันจะไปดูเรื่องฉากให้' ต๊าย....ไอ้ไวน์ แกเป็นสุภาพสตรีมากเลยอ่า 'ก็น่าจะรู้ตัวตั้งนานแล้ว' อ่ะหนอยแหนะ......กัดไม่เลิกนะยะคุณเธอ ช่างเหอะ ขี้เกียจมีเรื่องกะพวกชั้นต่ำ '………..' แล้วฉันก็จะเดินไปดูเรื่องฉาก แต่พวกมันยังไม่จบเรื่องกะฉันซักที 'เด๋ว...เธอยังไม่ขอโทษเกี๊ยวเลยนะ' ฉันมองหน้าอีหัวหน้ากะอีเกี๊ยว ก่อนจะพูดด้วยความมั่นใจ+สะใจมาก ว่า....... 'ไม่จำเป็น' เวลาผ่านไป...... หลายวันมานี้........กิจวัตรประจำวันของฉัน......... ทันทีที่ฉันกลับถึงบ้าน(หลังจากเสร็จจากการทำฉาก.....ที่มีอะไรดีกว่าแสดงละครตั้งเยอะ) ฉันก็ไปเข้าโปรแกรมแชท แล้วฉันก็เจอพี...........ทุกวัน -_-!! ตกลงว่านายเป็นคู่แท้ฉันจริงๆหรอเนี่ย ยังไงก็แล้วแต่....ฉันต้องรีบหาทางสนิทกะพีให้เร็วที่สุด ฉันจะได้ลืมๆๆๆๆๆๆๆ ลืมอีตาบ้าฟูหลงซะ......เชอะๆๆๆๆๆ ……….. เหมือนเคยที่เราคุยกันถึงดึกถึงดื่น จนสภาพฉันในตอนเช้า........ ZzzZzz……. Zzzz……. ZZzzz…… "ทรรศิกา!!!!!!" แล้วคงไม่ต้องบอก.........ฉันก็ต้องถูกทำโทษ ฮือๆๆ "หลายวันมานี่ ฉันเห็นเธอหลับตลอดเลยนะ เธอเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย" "เปล่าค่ะ" "ถ้างั๊น เธอหลับทำไมห๊า!!!! กลางวันนี้ไปหาฉันด้วย เข้าใจมั๊ย" โหย.....รุงี๊ตอบว่าเป็นก็ดีหรอก พักกลางวัน.....เวลาอันสุขีที่สุดของเหล่านักเรียนในช่วงเปิดเทอมมาถึงแล้ว เย้...เย้ เฮ้ย....ไอไวน์ แกจะเย้ทำไมหล่ะ??? แกถูกทำโทษตอนกลางวันนี่ไงหล่ะ เออ..........เนอะ แล้วฉันก็เดินไปหาอาจารย์ด้วยจิตใจอันเศร้าระทม(เว่อร์จิงๆเลยอ่า) อยู่ดีๆก็มีมือมาคว้าที่ต้นแขนฉัน แล้วฉันก็ต้องหันไปหาเขาตามแรงเหวี่ยง O_O!!!! ฟูหลง!!!! "ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย...." "เอ่อ...ตอนนี้ฉันไม่ว่างหรอก ฉันต้องไปหาอาจารย์หน่ะ" "ใช่ตอนนี้ที่ไหนเล่า ยัยเฟอะ! หลังโรงเรียนเลิกนู่น ฟังให้จบก่อนสิ" "หลังซ้อมละครอ่ะหรอ" "อืม.....เจอกันที่ร้านชั้นแล้วกัน" "อะ....อืม" นายจะบอกอะไรฉันนะ.........ฟูหลง แต่อย่างน้อย ฉันก็ดีใจนะ ที่นายมาเรียกชั้นว่า ยัยเฟอะ! อีกครั้ง จำได้ว่าเมื่อก่อน ดูฉันจะเกลียดคำคำนี้มาก แต่ตอนนี้ฉันรักมันจับใจเลยแหละ....^o^ ในที่สุด......เวลาเลิกงานก็มาถึง ฉันรอคอยเวลานี้มานานมากมาย เวลา.....ที่ฉันจะได้เจอกะฟูหลง(สุดที่เลิฟ) ฉันเดินไปบอกเพื่อนๆ กะยัยเบียร์(ที่ตัวติดกะพี่นัท) ว่าจะไม่กลับบ้านด้วย แล้วฉันก็เดินไปที่ร้านคอมของเค้า....... พี่เสี่ยวโยวก็อยู่ด้วย ฉันเดินเข้าไปหวัดดีพี่เค้าและสั่งเบเกอรี่มากินสองสามชิ้น แล้วก็นั่งรอ........ เหมือนเดิมสินะ.......... ฉันมานั่งรอเค้าเหมือนวันที่ฉันเจอเค้าครั้งแรก….. นี่มัน.......ก็สองเดือนกว่ามาและ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม...... สภาพร้าน...... พี่เสี่ยวโยว....... มีฉัน..... และก็มีเค้า.....ซึ่งคงจะปรากฏตัวในไม่ช้า ฉันนั่งรอที่มุมนี้...... รอจนถึงร้านปิด...... แล้วเขาก็โผล่หัวมา เฮ้ย.....เสียบรรยากาศโรแมนติกหมด ใช้ซะ 'โผล่หัวมา' เลยอ่า อ่ะๆ ขอแก้ไขนะคะ แล้วเขาก็มา...... ฉันเดินไปหาเขาทันทีที่เขาย่างกรายเข้ามาในร้าน "เธอมีอะไรจะพูดกับฉันหรอ" "เด๋วดิ ยังไม่ทันทำไรเลย" คือ....ฉันต้องรออีกแล้วหรอเนี่ย เขาเดินไปเดินมา...(คือฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเค้าทำไรบ้าง) จนในที่สุดเค้าก็นั่งลงตรงเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามฉัน "ตกลงว่ามีอะไร" "เรื่องนั้นไว้ก่อนเหอะ" "อะ....อืม" "คือ...ชั้นจะถามเธอว่า ทำไมเธอต้องทำอย่างนั้นกะเกี๊ยวด้วย" แปลว่า.....ที่เธอเรียกฉันมาเพราะเป็นห่วงอีนั่นสินะ เรื่องมันก็เกิดขึ้นมา 5 วันได้แล้ว เธอยังจะมารื้อฟื้นเรื่องนี้เพราะนังนั่นสินะ ความจริงฉันน่าจะรู้......ว่า ฉันไม่มีหวังแล้ว……. "ไวน์......ตอบฉันมาสิ" "............." "ไวน์!!!!" "ไม่มีอะไรหรอก ฉันผิดเองแหละ ในสายตาของทุกคนฉันผิดเสมอ ฉันมันก็แค่หมาหัวเน่า ไม่มีใครเค้ามาสนใจฉันหรอก ฉันทำอะไรมันก็ไม่เคยดี ไม่ดีเลยสักอย่าง ฉันมันเลว และฉันมันก็..." "ไวน์!!!!" "ทำไมหล่ะ ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ" อีน้ำตาบร้า.....แกจะไหลออกมาทำไมเนี่ย "ไวน์ ฉันผิดหวังในตัวเธอมากเลยนะ ที่รู้ว่าเธอทำอย่างนั้น ฉันคิดว่าเธอจะมีความอดทนมากกว่านี้" "แล้วเธอรุหรอว่านังนั่นมันทำอะไรชั้น" "แล้วทำอะไร" "นังนั่นมันใช้ชั้นอย่างกะนังทาส ตัวเองวิเศษดีเลิศคนเดียวงั๊นสิ ไม่หรอก ยัยนั่นคิดผิด มันดีได้มากสุดก็แค่........เท่านั้น" เพียะ!!!! ฟูหลง......นี่นายตบฉันหรอเนี่ย!!!! "ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอเป็นได้ขนาดนี้นะไวน์" "ฉันก็ไม่เข้าใจว่าเธอคบกับยัยนั่นได้ยังไง" "..............." "ฉันลืมไป......เกี๊ยวดีเลิศประเสริฐศรี ใครๆก็รักมัน ใครๆก็เอาใจมัน ต่างกับฉัน ฉันมันไม่ดี ฉันมันใครๆก็เกลียด ฮะ...ฮือๆ ฉันมัน.....ฮือๆ......ใครๆก็เกลียดฉัน......." "................" "รวมทั้งนายด้วย" "..................." ฉันรีบเช็ดน้ำตา ก่อนที่จะพูดต่อ "ขอโทษนะ ถ้าเรียกฉันมาเพราะเรื่องนี้ ฉันขอตัว" "..................." ฟูหลง.....นี่นายจะไม่รั้งฉันไว้เลยหรือไงกันนะ นายบอกว่านายผิดหวังในตัวฉันหรอ......นี่นายยังหวังในตัวฉันอยู่หรอ จะยังไงก็แล้วแต่ ......ฉันจะบอกอะไรให้........ ฉันก็ผิดหวังในตัวนายเหมือนกัน ฉันไม่เคยคิดเลยว่า ชาตินี้จะถูกคนที่ฉันรักตบ และเห็นคนอื่นดีกว่าฉัน แต่ก็อย่างว่า..... นายมันก็แค่คนที่ฉันรัก...... ไม่ใช่คนที่รักฉัน แล้วไวน์ก็เดินออกจากร้านไปด้วยความเศร้าใจ..... ไม่ใช่ไวน์คนเดียวหรอกค่ะที่เศร้าขนาดนั้น..... ฟูหลงเองก็เศร้าเช่นกัน.....อาจจะเศร้ากว่าไวน์ด้วยซ้ำ เพราะ เค้าทำร้ายคนที่เค้ารักไปแล้ว เค้านั่งมองมือตัวเองพร้อมกับหยาดน้ำตาและพึมพำกับตัวเองว่า..... "ทั้งๆที่ฉันสัญญากับตัวเองแล้วว่าฉันจะดูแลเธอ ฉันจะปกป้องเธอ แต่ฉันกลับทำร้ายเธอเอง" "รักเค้าชอบเค้าก็บอกเค้าไปซิ จะเก๊กแมนไปถึงเมื่อไหร่กัน" พี่เสี่ยวโยวพูด เพราะเข้าใจความรู้สึกของน้องตัวเองดี "แต่เค้ารำคาญผมนะพี่.....ผมเคยขอเค้าเป็นแฟน แต่เค้ากลับบอกว่ามีคู่หมั้นแล้ว ถ้าพี่รำคาญคนที่มาตามตื๊อพี่ พี่ก็ต้องใช้มุขนี้ 'มีแฟนแล้ว' และตอนนี้ เค้าคงยิ่งเกลียดผม เพราะผมไปตบเค้า" "ตอนนั้นก็ส่วนตอนนั้นสิวะ.....ตอนนี้ฉันเห็นว่าเค้าชอบแก แค่นี้ก็พอแล้วไม่ใช่หรอ" "พี่.....อย่ามาโกหกผม ผมมองยังไงยัยนั่นก็ไม่ชอบผม" "ฉันเป็นผู้หญิงนะ ทำไมฉันจะมองไม่รู้ น้องคนนั้นอ่ะชอบแกแน่นอน แกรีบไปบอกเค้าซะว่าแกอ่ะรักเค้า ก่อนที่อะไรๆมันจะสายเกินไป" สายเกินไปอีกแล้วหรอเนี่ย....ไม่ชอบคำนี้เลยอ่า "พี่แน่ใจแค่ไหนว่าเค้าชอบผม" "แกลองเสี่ยงดูสิวะ.....ยังดีกว่าแกไม่เสี่ยงเลย" นั่นสินะ ลองเสี่ยงดูอีกสักครั้งเป็นไร ถ้าคำตอบคือ....... ใช่.....ฉันรักนายนะ ฟูหลง ทั้งเค้าและไวน์ก็จะมีความสุขทั้งคู่ แต่ถ้า......ไม่ใช่(ขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลย) เค้าก็ยังเจ็บต่อไป เหมือนอย่างทุกวันนี้ ก็แค่นั้นเอง......... (มีเสียงประท้วงจากฟูหลงว่า "แค่นั้นที่ไหนฟะ เจ็บมากมายอ่ะ" คือเราก็บอกไปแล้วว่า....เออๆรุแล้วว่ามรึงรักไวน์มาก พอใจยัง) พรุ่งนี้.......เค้าจะไปบอกไวน์ว่า เค้ารักไวน์ ใช่!!! ต้องพรุ่งนี้...... ถ้าไม่อยากให้อะไรๆสายเกินไปอย่างที่พี่เสี่ยวโยวบอก….. "ฉันรักเธอนะไวน์" พูดจบ ฟูหลงก็หลับไปพร้อมรอยยิ้มที่สุดแสนจะน่าร๊ากกกกกกกกก |
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น