ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สายเกินไป....
| วันที่สาม สี่ ห้าและหกของการลงโทษ ก็ยังยากลำบากเหมือนเดิมทุกๆวัน เช่นเดียวกะนายฟูหลงที่ยังคงมาขอโทษชั้นเหมือนเดิม เลี้ยงหนมชั้นเหมือนเดิม และมาช่วยฉันเหมือนเดิม แต่ฉันก็ยังไม่ยกโทษให้เหมือนเดิมและก็กินเหมือนเดิม เบียร์ก็เพ้อถึงพี่นัทเหมือนเดิม และพี่นัทก็ชอบเบียร์แล้ว(มั๊ง) มันมาสะดุดก็วันที่ 7 ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการลงโทษเนี่ยสิ........... “วันนี้ ครูจะให้เธอตรวจโรงเรียนหน่อยนะ” “ตรวจโรงเรียนนี่นะคะ” “ใช่..... เธอมีปัญหารึเปล่า ทรรศิกา” “ไม่มีค่ะ” จะให้ตอบว่ามีหรือไงห๊าจารย์ อย่างนั้นไม่โดนกักอีกเจ็ดวันหรือไงเล่า “ดี....หยิบไฟฉายตรงนี้ไปนะ...แล้วก็ไม้กระบองหนึ่งอัน” “ค่ะ” ฉันพูดเสียงอ่อย แล้วก็เดินไปขึ้นตึก 3 ซึ่งเป็นตึกที่ใกล้ตึกนี้ที่สุด “ฉันยิ่งกลัวๆผีอยู่ ทำไมต้องให้ฉันมาตรวจด้วยนะ โรงเรียนนี้ยิ่งมีประวัติอยู่ด้วยอ่ะ ฮือๆ จารอดมั๊ยเนี่ยเรา............ช่วยด้วย ฉันกลัวผีอ้า ” “จริงงงงงงงงงงงง.......................หรอออออออออออออ” “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก…กึก” เป็นคุณๆไม่กรี๊ดหรือไงเล่า นี่มันผะ....ผีนะ.....ผีอ่ะ แต่ที่มันมีเสียงกึกอ่ะหรอ...ก็ผีบ้า มันมาปิดปากฉันไว้อ่ะ “ผีบ้านก๋งเธอสิ.....ฉันเอง...ฟูหลง” “ฟูหลงหรอ.....แล้วนายเล่นบ้าไรเนี่ย” “ก็เห็นเธอเดินบ่นไรคนเดียว ชั้นก็เลยแกล้งเธออ่ะดิ.....แต่ก็ดีน้า เธอคุยกะฉันแล้วหนิ” “ใครคุยกะนาย ชั้นจะทำงาน ไปซะไป” “ไม่กลัวแล้วหรออออออออออออออออ” “ไม่!!!!” ฉันเดินตรวจไปเรื่อยๆ แล้วก็เรื่อยๆ ตึกสามไม่มีไรผิดปกติ ความจริงมันก็ไม่น่าจะมีอะไรผิดปรกติอยู่แล้ว....ชั้นก็ไม่เข้าใจว่าอาจารย์ใหญ่จะให้ตรวจทำไม??? ตึกอื่นๆก็เช่นกัน ที่ไม่มีอะไรผิดปกติ แล้วก็มาถึงตึกสุดท้าย ตึกพิพิทธภัณฑ์ ตึกนี้แหละ.....มีเรื่องเกิดขึ้น ฉันเดินเข้าไปพร้อมกับที่มีนายฟูหลงพ่วงด้านหลัง ตึกนี้เป็นตึกที่เก็บสมบัติล้ำค่ายุคประวัติศาสตร์ไว้มากมาย จึงไม่น่าแปลกที่จะได้ยินข่าวว่าโจรชอบขึ้นตึกนี้เป็นประจำ พวกโจรจะชอบนัก เพราะของพวกนี้ขายชาวต่างชาติแล้วได้ราคาดี ใช่เล่นทีเดียว และมันก็เกิดวันนี้ ไอ้โจรติงต๊อง มานขึ้นมาที่ตึกนี้ ขณะที่ฉันเดินอยู่ ฉันก็เห็นเงาแว๊บๆ โผล่อยู่แถวๆตู้เครื่องประดับ นายนี่ต้องเป็นโจรแหงมๆ ฉันกระซิบบอกฟูหลงว่าในนี้มีโจร ฟูหลงพยักหน้าให้ฉันแล้วก็ผลักให้ฉันไปอยู่ข้างหลังแทน แล้วก็กุมมือฉันซะแน่นเลย ฉวยโอกาส!!!!! ฟูหลงค่อยๆไปที่เงานั้น ล็อกคอโจร แล้วตะโกนให้ชั้นเปิดไฟ ฉันรีบไปเปิดไฟ เห็นโจรกำลังต่อสู้กะฟูหลงอย่างเอาเป็นเอาตาย คุณรู้มั๊ยว่า ถึงฟูหลงจะเก่งแค่ไหนก็คงสู้โจรไม่ได้ ใช่สิ ฟูหลงโดนซ้อมเป็นแผลบวมๆตามตัวเต็มไปหมดเลย ฉันวิ่งไปหาเค้า เพื่อดูอาการ นายโจรก็ดูจะอึ้งๆกะฝีมือตัวเองอยู่เหมือนกัน เพราะดูเหมือนมันจะเอ๋อไปเล้กน้อย จังหวะนี้แหละ ฉันจะเอาไม้กระบองที่พกมาฟาดมันให้จั๋งหนับไปเลย แต่ฉันคิดผิดแฮะ นายโจรนั่นรู้ตัวซะก่อน มันก็เลยจับฉันไว้ในขณะที่ปืนก็ชี้ไปที่นายฟูหลง นายโจรจับเรามัดเข้าไว้ด้วยกัน........ทำไมต้องด้วยกันด้วยนะ(เวลานี้ มันยังมานั่งคิดเรื่องนี้อีก) “ถึงเวลาที่พวกแกต้องตายแล้ว เลือกสิว่าใครจะตายก่อน” เสียงโจรพูดอย่างโหด “ไวน์....ฉันให้เธอเลือกนะ เธอจะตายก่อนฉัน...หรือจะให้ฉันตายก่อนเธอ.....” “ไม่...ฉันไม่เลือกอ่ะ....เราสองคนจะไม่ตาย” “ฉันดีใจนะ....ที่เธอใช้คำว่า.....เราสองคน” “ตาบ้า....เวลานี้จะมาพูดอย่างนี้อีกหรอ” “บ้าสิ....บ้าเพราะรักเธอไง.......คุณโจรครับ ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากให้เราสองคนตายพร้อมกัน แต่ก่อนอื่น....ผมขอบอกไรเธอก่อนนะครับ” “อะ....อืม” “ฉันรักเธอนะไวน์.....ฉันไม่รู้ว่าเธอจะรักฉันบ้างรึเปล่า...แต่ฉันยอมทำอะไรก็ได้ให้เธอพอใจ.....แค่เห็นเธอมีความสุข.....ถึงแม้ฉันคนนี้จะทุกข์ ฉันก็ไม่สน......แค่รอยยิ้มของเธอเท่านั้นได้มั๊ย......แล้วก็ขอจูบเธอเป็นครั้งสุดท้าย” และแล้วเราก็จูบกันนนนนนนนนนนนนนนนนนน (อย่างดูดดื่มด้วย) “ทีนี้ ฉันขอเห็นเธอยิ้มซิ ฉันจะได้ตายตาหลับ” ฉันยิ้มให้เค้าดู แล้วรีบก้มหน้าอย่างรวดเร็วก็ฉัน....เขิลลลลลลนี่หน่า(จาตายอยู่แล้วนี่นะ) “ฮือๆ” ก็ฉันยิ้มให้เค้าดูแล้วเค้าจะร้องไห้ทำไมนะ.....สงสัยคงกลัวตาย ใจปลาซิวชะมัด “ฮือๆ” อะไรของเค้าเนี่ย......ร้องอยู่ได้ ฉันเงยหน้ามองเค้า น้ำตาไม่เห็นมีสักหยด ฉันไม่ได้ร้อง.....เค้าไม่ได้ร้อง......นั้นก็หมายความว่า........... โจรร้องงั๊นสิ ฉันหันไปดูโจร........จริงๆด้วย หมอนั่นกำลังร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย “ฮือๆ.....พวกเธอนี่รักกันดีจัง.....เหมือนฉัน......เหมือนฉันก็เมียเลย....แต่เมียก็ตายจากฉันไปก่อน......ฮือๆ” “.............” นี่คือฉัน “............” นี่คือฟูหลง “ถ้าฉันปล่อยพวกเธอไป.....เธอจะต้องรักกันนะ....ช่วยสานต่อความรักของพวกเธอ.....อย่าให้เหมือนฉันกับเมียนะ พวกเธอต้องดูแลกันดีๆนะ” ว่าแล้ว....เจ้าโจรติงต๊องก็มาแก้เชือกพวกเรา.....เอาของงที่ขโมยมาไปเก็บ “ขอบใจพวกเธอมากนะที่ทำให้ฉันคิดถึงเมียขึ้นมาได้ เมียฉันบอกว่าจะตายยังไงก็ห้ามขโมยเค้า....ฮือๆเมียจ๋า....ผัวผิดไปแล้ววววววว” “เอ่อ......” “ไม่ต้องพูดแล้วแหละ......พวกเธอไปเหอะ” “ไม่ใช่ค่ะ.....คือฉันจะบอกว่าฉันกะหมอนี่ เรามะได้.....อุ๊บ” ฉันจะบอกว่าเรามะได้เป็นแฟนกัน แต่อีตาฟูหลงก็เอามือมาปิดปากชั้นซะก่อน แล้วกระซิบที่ข้างๆหูชั้นว่า “อยากตายรึไง” ฉันรีบส่ายหน้า มันก็จริงอย่างเค้าพูด ถ้าฉันบอกคุณโจรว่าเราไม่ได้รักกันเหมือนที่เค้ากะเมียรักกัน เค้าจะทำไงน้า “เออ.....ขอไรซักอย่างได้มั๊ย” อยู่ดีๆคุณโจรก็พูดขึ้นมา “เราไม่แจ้งตำรวจหรอกครับ” “ไม่ใช่เรื่องนั้น.....คือ” “ครับ////ค่ะ” “ฉันขอเห็นความรักของพวกเธอได้มั๊ย.....ฉันซึ้งกินใจจริงๆเลย” จะปฏิเสธก็คงไม่ได้มั๊ง ก็ตอนที่คุณโจรพูด หันกระบอกปืนมาทางพวกเราเต้มๆเลยนี่หน่า ฟูหลงหันไปยิ้มให้คุณโจร(หึย.....นายนี่นะ) แล้วก็โอบเอวฉันเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะโน้มตัวลงมาจุมพิตชั้น คุณโจรคงชอบใจใหญ่ เพราะเค้าตบมืออย่างกับดูละครเวทีอย่างนั้น แล้วคุณโจรก็ไป......แต่ทำไมนายไม่ปล่อยฉันซักทีห๊า....ฟูหลง ฉันก็เลยทุบเขาเป็นการใหญ่...............แล้วเขาก็ปล่อยจนได้ “นายฉวยโอกาสชะมัด.........วันนี้สองรอบเชียวนะ” “5555+ เอาอีกก็ได้นะ” “นายนี่มัน..........”ฉันพูดได้แค่นั้นก็เดินหนีออกมา ไปห้องครูใหญ่ ลงชื่อแล้วก็รีบวิ่งออกมาเลย ก่อนออกจากโรงเรียนชั้นได้ยินเสียงฟูหลงตะโกนมาว่า “ชั้นรักเธอนะไวน์......ขอโทษนะที่ฉันมันฉวยโอกาส” ฉันจึงตะโกนกลับไปว่า “ฉันจะไม่มีวันอภัยให้นาย................ฟูหลง” จะให้อภัยได้ไง.........ฉันโดนขโมยจูบไปกี่รอบแล้ว ตั้งแต่วันแรกที่ร้านคอม......ตบจูบ แล้วยังมีวันนี้อีก....เห๊อะ ผู้ชายนี่.....จริงๆเลย ว่าแต่.....ฉันยอมรับว่าเค้าเป็นผู้ชายแล้วหรอเนี่ย อ่ะๆ.....ผู้ชายก็ผู้ชาย เช้าวันอากาศดีๆ ฉันเดินเข้าโรงเรียนด้วยสีหน้าแจ่มใสเป็นพิเศษ เพราะเบียร์บอกว่า เบียร์คบกะพี่นัทแล้ว ฉันเห็นน้องมีความสุข ฉันก็เลยสุขยิ่งกว่า จะว่าไปแล้ว.....ไม่น่าหล่ะ.....หมู่นี้ยัยเบียร์ไปกะพี่นัทนี่เอง ทำให้ฉันกะยัยเบียร์ไม่ค่อยได้คุยกัน อาจเป็นเพราะ.....นายฟูหลงด้วยหล่ะมั๊ง ตายยากจริงๆ นายนั่นมายืนทำไรที่หน้าโรงเรียนเนี่ย??? ไม่ว่าเค้าจะมาทำอะไร.....สิ่งเดียวที่ฉันจะทำคือ......หนี!!!! แล้วทามไมต้องหนีด้วยหว่า......... ไม่รู้ดิ แต่ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินหนี เค้าก็หย่อนกระดาษแผ่นหนึ่งลงมาในกระเป๋าเสื้อสูทของฉัน พอพ้นรัศมี......หื่นกาม ฉันก็คลี่จดหมาย เพื่อจะอ่าน ใจฉันเต้นรัว แล้วทำไมต้องเต้นรัวด้วยอ่า>_< ‘เรื่องมะวาน.....กะวันก่อนๆ(นายถึงวันตบจูบ.....ใช่มะเนี่ย)ชั้นขอโทษ เธอก็รู้ ฉันผู้ชาย ส่วนเธอมันก็ผู้หญิง มันเผลอไปหน่อยหน่ะ ให้โอกาสฉันขอโทษเธอนะ วันนี้ตอนเย็นฉันจะเลี้ยงไอติมเธอ.......และขอย้ำคำเดิม ถ้าไม่ไป......เธอตาย’ นายนี่หนิ คำก็ขู่ สองคำก็ขู่ ฉันหล่ะเบื่อจริงๆ แต่ก็ไปกับเค้าจนได้............ ทันทีที่มาถึงร้านไอติม ฉันก็สั่งไอติมแหลกลาน ให้หมอนี่เลี้ยง 555+ สุขีจริงๆเลย ฟูหลงไม่สั่งไรเลย ได้แต่มองฉันกิน แล้วก็ยิ้มๆๆๆๆๆ ฉันอยากจะถามเค้าเหลือเกินว่า ‘มองไรยะ’ แต่ก็....อ่านะ เออๆ ยอมรับก็ได้ ชั้นกลัวเค้า ก็เค้าสูงกว่าฉันตั้งเยอะนี่หน่า พอฉันกินไอติมเสร็จ ซึ่งก็คือหอคอย 5 ถ้วย หมอนั่นก็หยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดปากให้ฉัน “คะ....คือ ฉัน////จุ๊ๆๆ” ฉันจะบอกว่า ฉันเช็ดเองก็ได้ เหอๆๆๆๆ “มีอะไร” เค้าถามฉัน หลังจากเช็ดปากฉันเสร็จได้ซักพัก “ไม่มีแล้วแหละ......อืม นายเลี้ยงไอติมฉัน ฉันหายโกรธแล้ว แต่นายต้องสัญญาว่าจะไม่ทำงี๊อีก ไม่งั๊น โอกาสของนาย มันจะไม่มีอีกแล้ว” “อืม.....ฉันสัญญา” “อืม.....ดีแล้วแหละ” แล้วเราก็เงียบกันไป...........อีกแล้ว แต่คราวนี้ นายนั่นทำลายความเงียบก่อนชั้น “คือ.....ไวน์ ชั้นมาคิดๆดูแล้วนะ.......ฉันอยากจะถามเธอว่า....” “ว่า........” “เธอจะมาเป็นแฟนกับชั้นได้มั๊ย” คะ.....เค้ามาขอฉันเป็นแฟนหรอเนี่ย......ฉันรู้ว่าเค้าชอบฉันมานานแล้ว แต่จะให้ฉันตอบตกลงได้ไงอ่า ก็ฉันไม่ได้ชอบเค้าหนิ อย่างน้อยชั้นก็คิดว่างั๊นนะ จะให้ปฎิเสธ ฉันก็กลัวเค้าจังเลยอ่า เอาไงดีน้า สงสัยต้องเล่นแผนนี้แหละ “คือ....ฟูหลง ขอบใจนะ ไม่สิ ขอโทษนะ......แต่ฉันมีคู่หมั้นแล้วอ่ะ” “คู่หมั้น???” “อะ....อืมใช่คู่หมั้น” “คู่หมั้นหรอ” อยู่ดีๆฟูหลงก็เน้นเสียง นายจะเน้นทำไมกันนะ ชั้นกลัวเค้ามากมายเลยอ่า “อะ....อืม......ขอโทษนะ” ฟูหลงลุกขึ้น แต่ก่อนที่เค้าจะเดินออกจากร้านไปนั้น เค้าก็หันมาบอกฉันพร้อมสายตาที่ปวดร้าว(ก็ดีสมน้ำหน้า) ว่า “ฉันจะไม่เสียใจหรอกนะ ถ้าเธอมีคู่หมั้นจริง เธอไม่รักหมอนั่นซะอย่าง ฉันก็ไม่แคร์........แต่.......แต่ที่ฉันเสียใจคือคนที่ชั้นรักโกหกฉัน ถ้าเธอรำคาญฉัน เธอก็บอกมาตรงๆก็ได้ เธอคิดว่าชั้นจะฆ่าเธอจริงๆหรือไง จะบอกให้นะว่า ชั้นจะไม่ทำอย่างนั้น.....” เค้าเงียบไป ก้มหน้าก้มตา ฉันคิดว่าเค้าน้ำตาคลอนะ นี่ฉันไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่เค้ารักชั้นขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย “กับคนที่ฉันรัก......” เค้าพูดได้แค่นั้นก็เดินออกจากร้านไปเลย คุณจะเชื่อหรือเปล่า.....ฉันดีใจจนร้องไห้เลยแหละ แต่ฉันก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ฉันยิ้ม ฉันดูมีความสุข.......แต่ทำไมในใจฉันกลับ......ปวดร้าว หลังจากนั้นฉันก็เหงาๆไงไม่รู้ ฟูหลงไม่ได้เลี้ยงขนมฉันอีกเลย ไม่มากวนใจฉัน ไม่ได้อะไรกะฉันทั้งสิ้น ฉันก็ไม่เข้าใจความรู้สึกนี้หรอกนะ แต่พอไม่มีเค้า......เวลาอยู่คนเดียว ฉันก็ร้องไห้ประจำ......อย่างนั้นตลอดมา..... อย่างน้อยตอนนี้ก็สองอาทิตย์เข้าไปแล้ว............. ยัยเบียร์ก็คงสังเกตเห็นอาการของฉันเหมือนกัน เพราะเบียร์มักจะถามฉันเสมอว่าฉันเป็นอะไร วันนี้ก็อีกวัน “พี่ไวน์......พี่เป็นอะไรอ่ะ.....พี่ไม่เคยเป็นงี๊นะ......เพราะฟูหลงใช่มั๊ย” “ไม่ใช่เพราะฟูหลงหรอกนะ.....พี่เครียดเรื่อง........เรียนหน่ะ” “ไม่จริง.....ปกติพี่สนใจเรื่องเรียนที่ไหน ให้เกรดพี่เป็นพยานสิ” อ้าว.....น้อง......พูดงี๊หมายความว่างัย “.................” “พี่......รักเค้าชอบเค้าก็บอกไปสิ.....จะมาเก็บเงียบทำไม......มีแต่ทำร้ายใจคนทั้งคู่ ดูสิ.....ดูอย่างฉัน.....ฉันบอกพี่นัทไปแล้ว......แวพี่ดูสิตอนนี้ฉันกะพี่นัทเป็นไง” แกก็พูดได้สิ ก็แกสมหวังแล้วหนิ.....แกรู้ใจตัวเองก่อนที่จะสายเกินไปหนิ แล้วฉันหล่ะ.......ฮือๆ........(หนอย หมั่นไส้ยัยเบียร์จริงทำหน้าคิดๆ แล้วก็อมยิ้มแล้วก็เขิล อยู่ได้) “ไม่มีคำว่าสายเกินไปหรอกนะ..........พี่ไวน์” -_-!! ทำไมรอบตัวฉันมีแต่คนอ่านใจออกฟระ ไม่มีคำว่าสายเกินไปงั๊นหรอ...................... วันนี้ชั้นตื่นแต่เช้า ไปดักรอนายฟูหลงที่หน้าโรงเรียน..................... เวลาผ่านไป................... ฉันหน้าจะสืบก่อนนะว่านายนี่มากี่โมง......จะได้ไม่ต้องมายืนรอให้เมื่อยตุ้มขนาดนี้ อ๊ะ......นั่นไงมาแล้ว ถ้าฉันจับโฟกัสไม่ผิด......นายคนนั้นที่เดินมาข้างๆกะผู้หญิงผมผูกโบสีขาว.....เป็นนายฟูหลงแน่นอน ฉันรีบวิ่งไปหาเค้า.............เค้ากำลังคุยเล่นอยุ่กับผู้หญิงโบขาวคนนั้น แต่ทันทีที่เค้าเห็นฉัน....ค้าก็ทำสีหน้าเย็นชาทันที “ฟูหลง.....ฉันมีเรื่องจะพูดกับนาย” “แต่ฉันไม่มี” “ใครกันหรอ.....อาหลง” อาหลงงั๊นหรอ...............อึ๋ย “ไม่รู้สิ....ฉันก็ไม่รู้จักเหมือนกัน” นายว่า......นายกะฉันไม่รู้จักกันงั๊นหรอ นายพูดออกมาได้ยังไงเนี่ย ฉันได้แต่พูดในใจ สิ่งทีฉัแนแสดงออกมาได้ก็แค่ยืนกำหมัดแน่นเท่านั้น “แล้วไป นึกว่าเป็นกิ๊ก เราไม่ยอมจริงๆด้วย” “ก็บอกไปแล้วไงว่า.....ชั้นรักเธอคนเดียว” ไม่รู้สินะ......แต่ฉันรู้สึกว่า.....ประโยคนี้ นายต้องเป็นคนให้ชั้นไม่ใช่หรอฟูหลง.......มันต้องเป็นของฉันถึงจะถูก.....ไม่ใช่ของยัยโบขาวนี่ “ก็แล้วไป....ถ้ารู้ว่าอาหลงมีใครนอกจากเรานะ......อาหลงก็อาหลงเหอะ.....ตาย!!!” “555+” ฟูหลงหัวเราะพร้อมขยี้หัวยัยโบขาวอย่างเอ็นดู สิ่งนี้ก็อีก......มันควรจะเป็นของฉันไม่ใช่หรอ “แล้วตกลงมีธุระอะไรกะฟูหลงหรอคะ” “คะ...คือ” ฉันพูดต่อไปไม่ได้.....เพราะฟูหลง.................. คว้าตัวยัยโบขาวไปจูบซะแล้ว........................... ฉันทนไม่ได้อีกแล้ว......................ทุกอย่างมันควรจะเป็นของฉันไม่ใช่หรอ รอยยิ้มของฟูหลง คำว่ารักของฟูหลง กิริยาเอ็นดูของฟูหลง รอยจูบของฟูหลง เจ้าของฟูหลงมันต้องเป็นฉันไม่ใช่หรอ แล้วฉันก็ได้รู้......ว่ามีนะ คำว่า........สายเกินไป |
วันที่สาม สี่ ห้าและหกของการลงโทษ ก็ยังยากลำบากเหมือนเดิมทุกๆวัน เช่นเดียวกะนายฟูหลงที่ยังคงมาขอโทษชั้นเหมือนเดิม เลี้ยงหนมชั้นเหมือนเดิม และมาช่วยฉันเหมือนเดิม แต่ฉันก็ยังไม่ยกโทษให้เหมือนเดิมและก็กินเหมือนเดิม เบียร์ก็เพ้อถึงพี่นัทเหมือนเดิม และพี่นัทก็ชอบเบียร์แล้ว(มั๊ง)
มันมาสะดุดก็วันที่ 7 ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการลงโทษเนี่ยสิ...........
“วันนี้ ครูจะให้เธอตรวจโรงเรียนหน่อยนะ”
“ตรวจโรงเรียนนี่นะคะ”
“ใช่..... เธอมีปัญหารึเปล่า ทรรศิกา”
“ไม่มีค่ะ” จะให้ตอบว่ามีหรือไงห๊าจารย์ อย่างนั้นไม่โดนกักอีกเจ็ดวันหรือไงเล่า
“ดี....หยิบไฟฉายตรงนี้ไปนะ...แล้วก็ไม้กระบองหนึ่งอัน”
“ค่ะ” ฉันพูดเสียงอ่อย แล้วก็เดินไปขึ้นตึก 3 ซึ่งเป็นตึกที่ใกล้ตึกนี้ที่สุด
“ฉันยิ่งกลัวๆผีอยู่ ทำไมต้องให้ฉันมาตรวจด้วยนะ โรงเรียนนี้ยิ่งมีประวัติอยู่ด้วยอ่ะ ฮือๆ จารอดมั๊ยเนี่ยเรา............ช่วยด้วย ฉันกลัวผีอ้า ”
“จริงงงงงงงงงงงง.......................หรอออออออออออออ”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก…กึก” เป็นคุณๆไม่กรี๊ดหรือไงเล่า นี่มันผะ....ผีนะ.....ผีอ่ะ แต่ที่มันมีเสียงกึกอ่ะหรอ...ก็ผีบ้า มันมาปิดปากฉันไว้อ่ะ
“ผีบ้านก๋งเธอสิ.....ฉันเอง...ฟูหลง”
“ฟูหลงหรอ.....แล้วนายเล่นบ้าไรเนี่ย”
“ก็เห็นเธอเดินบ่นไรคนเดียว ชั้นก็เลยแกล้งเธออ่ะดิ.....แต่ก็ดีน้า เธอคุยกะฉันแล้วหนิ”
“ใครคุยกะนาย ชั้นจะทำงาน ไปซะไป”
“ไม่กลัวแล้วหรออออออออออออออออ”
“ไม่!!!!”
ฉันเดินตรวจไปเรื่อยๆ แล้วก็เรื่อยๆ ตึกสามไม่มีไรผิดปกติ ความจริงมันก็ไม่น่าจะมีอะไรผิดปรกติอยู่แล้ว....ชั้นก็ไม่เข้าใจว่าอาจารย์ใหญ่จะให้ตรวจทำไม???
ตึกอื่นๆก็เช่นกัน ที่ไม่มีอะไรผิดปกติ แล้วก็มาถึงตึกสุดท้าย ตึกพิพิทธภัณฑ์
ตึกนี้แหละ.....มีเรื่องเกิดขึ้น
ฉันเดินเข้าไปพร้อมกับที่มีนายฟูหลงพ่วงด้านหลัง ตึกนี้เป็นตึกที่เก็บสมบัติล้ำค่ายุคประวัติศาสตร์ไว้มากมาย จึงไม่น่าแปลกที่จะได้ยินข่าวว่าโจรชอบขึ้นตึกนี้เป็นประจำ พวกโจรจะชอบนัก เพราะของพวกนี้ขายชาวต่างชาติแล้วได้ราคาดี ใช่เล่นทีเดียว
และมันก็เกิดวันนี้ ไอ้โจรติงต๊อง มานขึ้นมาที่ตึกนี้
ขณะที่ฉันเดินอยู่ ฉันก็เห็นเงาแว๊บๆ โผล่อยู่แถวๆตู้เครื่องประดับ
นายนี่ต้องเป็นโจรแหงมๆ
ฉันกระซิบบอกฟูหลงว่าในนี้มีโจร ฟูหลงพยักหน้าให้ฉันแล้วก็ผลักให้ฉันไปอยู่ข้างหลังแทน แล้วก็กุมมือฉันซะแน่นเลย ฉวยโอกาส!!!!!
ฟูหลงค่อยๆไปที่เงานั้น ล็อกคอโจร แล้วตะโกนให้ชั้นเปิดไฟ ฉันรีบไปเปิดไฟ เห็นโจรกำลังต่อสู้กะฟูหลงอย่างเอาเป็นเอาตาย
คุณรู้มั๊ยว่า ถึงฟูหลงจะเก่งแค่ไหนก็คงสู้โจรไม่ได้ ใช่สิ ฟูหลงโดนซ้อมเป็นแผลบวมๆตามตัวเต็มไปหมดเลย
ฉันวิ่งไปหาเค้า เพื่อดูอาการ นายโจรก็ดูจะอึ้งๆกะฝีมือตัวเองอยู่เหมือนกัน เพราะดูเหมือนมันจะเอ๋อไปเล้กน้อย จังหวะนี้แหละ ฉันจะเอาไม้กระบองที่พกมาฟาดมันให้จั๋งหนับไปเลย
แต่ฉันคิดผิดแฮะ นายโจรนั่นรู้ตัวซะก่อน มันก็เลยจับฉันไว้ในขณะที่ปืนก็ชี้ไปที่นายฟูหลง
นายโจรจับเรามัดเข้าไว้ด้วยกัน........ทำไมต้องด้วยกันด้วยนะ(เวลานี้ มันยังมานั่งคิดเรื่องนี้อีก)
“ถึงเวลาที่พวกแกต้องตายแล้ว เลือกสิว่าใครจะตายก่อน” เสียงโจรพูดอย่างโหดม
“ไวน์....ฉันให้เธอเลือกนะ เธอจะตายก่อนฉัน...หรือจะให้ฉันตายก่อนเธอ.....”
“ไม่...ฉันไม่เลือกอ่ะ....เราสองคนจะไม่ตาย”
“ฉันดีใจนะ....ที่เธอใช้คำว่า.....เราสองคน”
“ตาบ้า....เวลานี้จะมาพูดอย่างนี้อีกหรอ”
“บ้าสิ....บ้าเพราะรักเธอไง.......คุณโจรครับ ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากให้เราสองคนตายพร้อมกัน แต่ก่อนอื่น....ผมขอบอกไรเธอก่อนนะครับ”
“อะ....อืม”
“ฉันรักเธอนะไวน์.....ฉันไม่รู้ว่าเธอจะรักฉันบ้างรึเปล่า...แต่ฉันยอมทำอะไรก็ได้ให้เธอพอใจ.....แค่เห็นเธอมีความสุข.....ถึงแม้ฉันคนนี้จะทุกข์ ฉันก็ไม่สน......แค่รอยยิ้มของเธอเท่านั้นได้มั๊ย......แล้วก็ขอจูบเธอเป็นครั้งสุดท้าย”
และแล้วเราก็จูบกันนนนนนนนนนนนนนนนนนน (อย่างดูดดื่มด้วย)
“ทีนี้ ฉันขอเห็นเธอยิ้มซิ ฉันจะได้ตายตาหลับ”
ฉันยิ้มให้เค้าดู แล้วรีบก้มหน้าอย่างรวดเร็วก็ฉัน....เขิลลลลลลนี่หน่า(จาตายอยู่แล้วนี่นะ)
“ฮือๆ”
ก็ฉันยิ้มให้เค้าดูแล้วเค้าจะร้องไห้ทำไมนะ.....สงสัยคงกลัวตาย ใจปลาซิวชะมัด
“ฮือๆ”
อะไรของเค้าเนี่ย......ร้องอยู่ได้ ฉันเงยหน้ามองเค้า น้ำตาไม่เห็นมีสักหยด
ฉันไม่ได้ร้อง.....เค้าไม่ได้ร้อง......นั้นก็หมายความว่า...........
โจรร้องงั๊นสิ
ฉันหันไปดูโจร........จริงๆด้วย หมอนั่นกำลังร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย
“ฮือๆ.....พวกเธอนี่รักกันดีจัง.....เหมือนฉัน......เหมือนฉันก็เมียเลย....แต่เมียก็ตายจากฉันไปก่อน......ฮือๆ”
“.............” นี่คือฉัน
“............” นี่คือฟูหลง
“ถ้าฉันปล่อยพวกเธอไป.....เธอจะต้องรักกันนะ....ช่วยสานต่อความรักของพวกเธอ.....อย่าให้เหมือนฉันกับเมียนะ พวกเธอต้องดูแลกันดีๆนะ”
ว่าแล้ว....เจ้าโจรติงต๊องก็มาแก้เชือกพวกเรา.....เอาของงที่ขโมยมาไปเก็บ
“ขอบใจพวกเธอมากนะที่ทำให้ฉันคิดถึงเมียขึ้นมาได้ เมียฉันบอกว่าจะตายยังไงก็ห้ามขโมยเค้า....ฮือๆเมียจ๋า....ผัวผิดไปแล้ววววววว”
“เอ่อ......”
“ไม่ต้องพูดแล้วแหละ......พวกเธอไปเหอะ”
“ไม่ใช่ค่ะ.....คือฉันจะบอกว่าฉันกะหมอนี่ เรามะได้.....อุ๊บ” ฉันจะบอกว่าเรามะได้เป็นแฟนกัน แต่อีตาฟูหลงก็เอามือมาปิดปากชั้นซะก่อน แล้วกระซิบที่ข้างๆหูชั้นว่า
“อยากตายรึไง”
ฉันรีบส่ายหน้า มันก็จริงอย่างเค้าพูด ถ้าฉันบอกคุณโจรว่าเราไม่ได้รักกันเหมือนที่เค้ากะเมียรักกัน เค้าจะทำไงน้า
“เออ.....ขอไรซักอย่างได้มั๊ย” อยู่ดีๆคุณโจรก็พูดขึ้นมา
“เราไม่แจ้งตำรวจหรอกครับ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น.....คือ”
“ครับ////ค่ะ”
“ฉันขอเห็นความรักของพวกเธอได้มั๊ย.....ฉันซึ้งกินใจจริงๆเลย”
จะปฏิเสธก็คงไม่ได้มั๊ง ก็ตอนที่คุณโจรพูด หันกระบอกปืนมาทางพวกเราเต้มๆเลยนี่หน่า
ฟูหลงหันไปยิ้มให้คุณโจร(หึย.....นายนี่นะ) แล้วก็โอบเอวฉันเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะโน้มตัวลงมาจุมพิตชั้น
คุณโจรคงชอบใจใหญ่ เพราะเค้าตบมืออย่างกับดูละครเวทีอย่างนั้น
แล้วคุณโจรก็ไป......แต่ทำไมนายไม่ปล่อยฉันซักทีห๊า....ฟูหลง
ฉันก็เลยทุบเขาเป็นการใหญ่...............แล้วเขาก็ปล่อยจนได้
“นายฉวยโอกาสชะมัด.........วันนี้สองรอบเชียวนะ”
“5555+ เอาอีกก็ได้นะ”
“นายนี่มัน..........”ฉันพูดได้แค่นั้นก็เดินหนีออกมา ไปห้องครูใหญ่ ลงชื่อแล้วก็รีบวิ่งออกมาเลย
ก่อนออกจากโรงเรียนชั้นได้ยินเสียงฟูหลงตะโกนมาว่า
“ชั้นรักเธอนะไวน์......ขอโทษนะที่ฉันมันฉวยโอกาส”
ฉันจึงตะโกนกลับไปว่า
“ฉันจะไม่มีวันอภัยให้นาย................ฟูหลง”
จะให้อภัยได้ไง.........ฉันโดนขโมยจูบไปกี่รอบแล้ว ตั้งแต่วันแรกที่ร้านคอม......ตบจูบ แล้วยังมีวันนี้อีก....เห๊อะ ผู้ชายนี่.....จริงๆเลย
ว่าแต่.....ฉันยอมรับว่าเค้าเป็นผู้ชายแล้วหรอเนี่ย
อ่ะๆ.....ผู้ชายก็ผู้ชาย
เช้าวันอากาศดีๆ ฉันเดินเข้าโรงเรียนด้วยสีหน้าแจ่มใสเป็นพิเศษ เพราะเบียร์บอกว่า เบียร์คบกะพี่นัทแล้ว ฉันเห็นน้องมีความสุข ฉันก็เลยสุขยิ่งกว่า
จะว่าไปแล้ว.....ไม่น่าหล่ะ.....หมู่นี้ยัยเบียร์ไปกะพี่นัทนี่เอง ทำให้ฉันกะยัยเบียร์ไม่ค่อยได้คุยกัน
อาจเป็นเพราะ.....นายฟูหลงด้วยหล่ะมั๊ง
ตายยากจริงๆ นายนั่นมายืนทำไรที่หน้าโรงเรียนเนี่ย???
ไม่ว่าเค้าจะมาทำอะไร.....สิ่งเดียวที่ฉันจะทำคือ......หนี!!!!
แล้วทามไมต้องหนีด้วยหว่า.........
ไม่รู้ดิ
แต่ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินหนี เค้าก็หย่อนกระดาษแผ่นหนึ่งลงมาในกระเป๋าเสื้อสูทของฉัน
พอพ้นรัศมี......หื่นกาม ฉันก็คลี่จดหมาย เพื่อจะอ่าน ใจฉันเต้นรัว แล้วทำไมต้องเต้นรัวด้วยอ่า>_<
‘เรื่องมะวาน.....กะวันก่อนๆ(นายถึงวันตบจูบ.....ใช่มะเนี่ย)ชั้นขอโทษ เธอก็รู้ ฉันผู้ชาย ส่วนเธอมันก็ผู้หญิง มันเผลอไปหน่อยหน่ะ ให้โอกาสฉันขอโทษเธอนะ วันนี้ตอนเย็นฉันจะเลี้ยงไอติมเธอ.......และขอย้ำคำเดิม ถ้าไม่ไป......เธอตาย’
นายนี่หนิ คำก็ขู่ สองคำก็ขู่ ฉันหล่ะเบื่อจริงๆ
แต่ก็ไปกับเค้าจนได้............
ทันทีที่มาถึงร้านไอติม ฉันก็สั่งไอติมแหลกลาน ให้หมอนี่เลี้ยง 555+ สุขีจริงๆเลย
ฟูหลงไม่สั่งไรเลย ได้แต่มองฉันกิน แล้วก็ยิ้มๆๆๆๆๆ ฉันอยากจะถามเค้าเหลือเกินว่า ‘มองไรยะ’ แต่ก็....อ่านะ เออๆ ยอมรับก็ได้ ชั้นกลัวเค้า ก็เค้าสูงกว่าฉันตั้งเยอะนี่หน่า
พอฉันกินไอติมเสร็จ ซึ่งก็คือหอคอย 5 ถ้วย หมอนั่นก็หยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดปากให้ฉัน
“คะ....คือ ฉัน////จุ๊ๆๆ” ฉันจะบอกว่า ฉันเช็ดเองก็ได้ เหอๆๆๆๆ
“มีอะไร” เค้าถามฉัน หลังจากเช็ดปากฉันเสร็จได้ซักพัก
“ไม่มีแล้วแหละ......อืม นายเลี้ยงไอติมฉัน ฉันหายโกรธแล้ว แต่นายต้องสัญญาว่าจะไม่ทำงี๊อีก ไม่งั๊น โอกาสของนาย มันจะไม่มีอีกแล้ว”
“อืม.....ฉันสัญญา”
“อืม.....ดีแล้วแหละ”
แล้วเราก็เงียบกันไป...........อีกแล้ว แต่คราวนี้ นายนั่นทำลายความเงียบก่อนชั้น
“คือ.....ไวน์ ชั้นมาคิดๆดูแล้วนะ.......ฉันอยากจะถามเธอว่า....”
“ว่า........”
“เธอจะมาเป็นแฟนกับชั้นได้มั๊ย”
คะ.....เค้ามาขอฉันเป็นแฟนหรอเนี่ย......ฉันรู้ว่าเค้าชอบฉันมานานแล้ว แต่จะให้ฉันตอบตกลงได้ไงอ่า ก็ฉันไม่ได้ชอบเค้าหนิ อย่างน้อยชั้นก็คิดว่างั๊นนะ จะให้ปฎิเสธ ฉันก็กลัวเค้าจังเลยอ่า เอาไงดีน้า สงสัยต้องเล่นแผนนี้แหละ
“คือ....ฟูหลง ขอบใจนะ ไม่สิ ขอโทษนะ......แต่ฉันมีคู่หมั้นแล้วอ่ะ”
“คู่หมั้น???”
“อะ....อืมใช่คู่หมั้น”
“คู่หมั้นหรอ” อยู่ดีๆฟูหลงก็เน้นเสียง นายจะเน้นทำไมกันนะ ชั้นกลัวเค้ามากมายเลยอ่า
“อะ....อืม......ขอโทษนะ”
ฟูหลงลุกขึ้น แต่ก่อนที่เค้าจะเดินออกจากร้านไปนั้น เค้าก็หันมาบอกฉันพร้อมสายตาที่ปวดร้าว(ก็ดีสมน้ำหน้า) ว่า
“ฉันจะไม่เสียใจหรอกนะ ถ้าเธอมีคู่หมั้นจริง เธอไม่รักหมอนั่นซะอย่าง ฉันก็ไม่แคร์........แต่.......แต่ที่ฉันเสียใจคือคนที่ชั้นรักโกหกฉัน ถ้าเธอรำคาญฉัน เธอก็บอกมาตรงๆก็ได้ เธอคิดว่าชั้นจะฆ่าเธอจริงๆหรือไง จะบอกให้นะว่า ชั้นจะไม่ทำอย่างนั้น.....”
เค้าเงียบไป ก้มหน้าก้มตา ฉันคิดว่าเค้าน้ำตาคลอนะ นี่ฉันไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่เค้ารักชั้นขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย
“กับคนที่ฉันรัก......” เค้าพูดได้แค่นั้นก็เดินออกจากร้านไปเลย
คุณจะเชื่อหรือเปล่า.....ฉันดีใจจนร้องไห้เลยแหละ
แต่ฉันก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ฉันยิ้ม ฉันดูมีความสุข.......แต่ทำไมในใจฉันกลับ......ปวดร้าว
หลังจากนั้นฉันก็เหงาๆไงไม่รู้ ฟูหลงไม่ได้เลี้ยงขนมฉันอีกเลย ไม่มากวนใจฉัน ไม่ได้อะไรกะฉันทั้งสิ้น ฉันก็ไม่เข้าใจความรู้สึกนี้หรอกนะ แต่พอไม่มีเค้า......เวลาอยู่คนเดียว ฉันก็ร้องไห้ประจำ......อย่างนั้นตลอดมา.....
อย่างน้อยตอนนี้ก็สองอาทิตย์เข้าไปแล้ว.............
ยัยเบียร์ก็คงสังเกตเห็นอาการของฉันเหมือนกัน เพราะเบียร์มักจะถามฉันเสมอว่าฉันเป็นอะไร วันนี้ก็อีกวัน
“พี่ไวน์......พี่เป็นอะไรอ่ะ.....พี่ไม่เคยเป็นงี๊นะ......เพราะฟูหลงใช่มั๊ย”
“ไม่ใช่เพราะฟูหลงหรอกนะ.....พี่เครียดเรื่อง........เรียนหน่ะ”
“ไม่จริง.....ปกติพี่สนใจเรื่องเรียนที่ไหน ให้เกรดพี่เป็นพยานสิ”
อ้าว.....น้อง......พูดงี๊หมายความว่างัย
“.................”
“พี่......รักเค้าชอบเค้าก็บอกไปสิ.....จะมาเก็บเงียบทำไม......มีแต่ทำร้ายใจคนทั้งคู่ ดูสิ.....ดูอย่างฉัน.....ฉันบอกพี่นัทไปแล้ว......แวพี่ดูสิตอนนี้ฉันกะพี่นัทเป็นไง”
แกก็พูดได้สิ ก็แกสมหวังแล้วหนิ.....แกรู้ใจตัวเองก่อนที่จะสายเกินไปหนิ แล้วฉันหล่ะ.......ฮือๆ........(หนอย หมั่นไส้ยัยเบียร์จริงทำหน้าคิดๆ แล้วก็อมยิ้มแล้วก็เขิล อยู่ได้)
“ไม่มีคำว่าสายเกินไปหรอกนะ..........พี่ไวน์”
-_-!! ทำไมรอบตัวฉันมีแต่คนอ่านใจออกฟระ
ไม่มีคำว่าสายเกินไปงั๊นหรอ......................
วันนี้ชั้นตื่นแต่เช้า ไปดักรอนายฟูหลงที่หน้าโรงเรียน.....................
เวลาผ่านไป...................
ฉันหน้าจะสืบก่อนนะว่านายนี่มากี่โมง......จะได้ไม่ต้องมายืนรอให้เมื่อยตุ้มขนาดนี้
อ๊ะ......นั่นไงมาแล้ว ถ้าฉันจับโฟกัสไม่ผิด......นายคนนั้นที่เดินมาข้างๆกะผู้หญิงผมผูกโบสีขาว.....เป็นนายฟูหลงแน่นอน
ฉันรีบวิ่งไปหาเค้า.............เค้ากำลังคุยเล่นอยุ่กับผู้หญิงโบขาวคนนั้น แต่ทันทีที่เค้าเห็นฉัน....ค้าก็ทำสีหน้าเย็นชาทันที
“ฟูหลง.....ฉันมีเรื่องจะพูดกับนาย”
“แต่ฉันไม่มี”
“ใครกันหรอ.....อาหลง” อาหลงงั๊นหรอ...............อึ๋ย
“ไม่รู้สิ....ฉันก็ไม่รู้จักเหมือนกัน”
นายว่า......นายกะฉันไม่รู้จักกันงั๊นหรอ นายพูดออกมาได้ยังไงเนี่ย
ฉันได้แต่พูดในใจ สิ่งทีฉัแนแสดงออกมาได้ก็แค่ยืนกำหมัดแน่นเท่านั้น
“แล้วไป นึกว่าเป็นกิ๊ก เราไม่ยอมจริงๆด้วย”
“ก็บอกไปแล้วไงว่า.....ชั้นรักเธอคนเดียว”
ไม่รู้สินะ......แต่ฉันรู้สึกว่า.....ประโยคนี้ นายต้องเป็นคนให้ชั้นไม่ใช่หรอฟูหลง.......มันต้องเป็นของฉันถึงจะถูก.....ไม่ใช่ของยัยโบขาวนี่
“ก็แล้วไป....ถ้ารู้ว่าอาหลงมีใครนอกจากเรานะ......อาหลงก็อาหลงเหอะ.....ตาย!!!”
“555+” ฟูหลงหัวเราะพร้อมขยี้หัวยัยโบขาวอย่างเอ็นดู สิ่งนี้ก็อีก......มันควรจะเป็นของฉันไม่ใช่หรอ
“แล้วตกลงมีธุระอะไรกะฟูหลงหรอคะ”
“คะ...คือ”
ฉันพูดต่อไปไม่ได้.....เพราะฟูหลง..................
คว้าตัวยัยโบขาวไปจูบซะแล้ว...........................
ฉันทนไม่ได้อีกแล้ว......................ทุกอย่างมันควรจะเป็นของฉันไม่ใช่หรอ
รอยยิ้มของฟูหลง
คำว่ารักของฟูหลง
กิริยาเอ็นดูของฟูหลง
รอยจูบของฟูหลง
เจ้าของฟูหลงมันต้องเป็นฉันไม่ใช่หรอ
แล้วฉันก็ได้รู้......ว่ามีนะ
คำว่า........สายเกินไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น