ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ภารกิจ.....ของฉัน
| วันเสาร์และวันอาทิตย์ผ่านไป......... วันนี้เป็นวันที่ฉันต้องถูกลงโทษ....... จะไปโรงเรียนดีมั๊ยเนี่ย???? และแล้วฉันก็ไปโรงเรียนจนได้.......เป็นวันที่ฉันไม่มีความสุขจริงๆเลยนะเนี่ย ให้ตายเซ่.....เวลาก็ผ่านไปเร็วชะมัด....... มันถึงเวลาที่ฉันต้องไปหาอาจารย์ใหญ่แล้ว “จารย์คะ....หนูมารายงานตัวค่ะ” “อ้อ....อึ้มดี ลงชื่อตรงสมุดสีเขียวนั่นแหละ” “จารย์จะให้หนูทำไรคะ” ฉันถาม เมื่อลงชื่อเสร็จ “ก็ลากเก้าอี้ตัวนั้นมา....อืมๆ ตรงนี้ๆ ใช่ๆ” “ไปหยิบขนมออกจากห้องครัวมาตั้งนี่ น้ำชาด้วยนะ ยกมาทั้งชุดเลย” ฉันเดินไปหยิบคุ้กกี้และชุดน้ำชาชุดสวยออกมา ชากำลังร้อนได้ที่เชียว น้ำลายสอเลยแฮะ............ “อ้อจ่ะๆ....ไว้ตรงนั้นแหละ.......เอ่อ.....เธอชื่อไวน์ใช่มั๊ย” “ใช่คะ” “อ้อ...อืม ไวน์ หน้าที่ของเธอวันนี้ก็คือ ดูทีวี กิน คุย เป็นเพื่อนฉัน” จากนั้นฉันก็นั่งลงข้างๆอาจารย์ใหญ่.....เราได้ดูหนังด้วยกัน เป็นหนังที่น้ำเน่ามาก.......พระเอกไปช่วยนางเอกขณะที่นางเอกจะโดนผู้ร้ายทำอะไรบางอย่าง.....ที่รู้ๆกันอยู่ น่าเบื่อชะมัดดดดดดด แต่ว่า............. ถ้านี่ คือการลงโทษ มันก็ไม่เลวเลยทีเดียว ฉันคุยกะอาจารย์ใหญ่เพลิน จนเวลามันก็สองทุ่มแล้ว.....อาจารย์ใหญ่จึงไล่ฉันกลับบ้าน “พรุ่งนี้ไม่สบายอย่างนี้หรอกนะ.....ไวน์” “ค่ะ” อุส่าห์คาดหวังไว้ว่าจะสบายนะเนี่ย....แงๆ “วันต่อๆไปด้วย” “ค่ะ” “แล้วพรุ่งนี้พบกัน” “สวัสดีค่ะ” ฉันเดินออกไปนอกโรงเรียนด้วยความรู้สึกปลอดโปร่ง ฉันกระโดดโลดเต้นไปด้วยอย่างไม่อายใคร...เพราะแถวนั้นก็ค่อนข้างมืด แต่ฉันก็ต้องสะดุดลื่นล้มลงไปเพราะอะไรไม่รู้มันดันกลิ้งมาอยู่ใต้เท้าฉัน ฉันมองซ้ายมองขวาดูว่ามีใครเห็นรึเปล่า....แต่ก็ไม่มี ฉันจึงก้มลงไปมองไอ้บ้านั่นที่ทำฉันล้ม มันก็คือกระป๋องพลาสติกจำนวนมาก (หนอย....ไอ้นี่เอง) ฉันแค้นมันมาก.....ใครนะ ทำให้ฉันต้องเสียฟอร์ม.....ถึงแม้จะไม่มีใครเห็นก็เหอะ ฉันก้มลงเก็บแล้วมองไปยังทิศทางที่มันกลิ้งมา อ๊ะ....มีผู้หญิงคนนึงกำลังหกล้มอยู่ ฉันต้องช่วยเค้าหน่อยแล้ว (ลืมเรื่องความแค้น....ไปชั่วขณะเลยนะเธอ) ฉันช่วยพยุงเค้าขึ้นมา และก็ช่วยเก็บของจนหมด พี่สาวคนนั้นกล่าวขอบคุณชั้นใหญ่เลย หน้าตาน่ารักจังเลย พี่คนนี้อ่ะ แต่เหมือนเคยเห็นที่ไหนแฮะ “ขอบใจนะจ๊ะ.....น้องเรียนโรงเรียนนี้หรอ...เหมือนน้องพี่เลย น้องพี่ก็เรียนโรงเรียนนี้ อ้อ....อืม ยังไงไปกินขนมร้านพี่ดีกว่านะ ร้านพี่เป็นร้านเบเกอรี่จ่ะ” เบเกอรี่หรอ....ก็ดีเหมือนกันแฮะ มะกี๊ไม่กล้ากินหนมของอาจารย์ใหญ่เท่าไหร่เลย หิวแล้วด้วยสิ และพี่คนนี้ก็ไม่น่ามีอันตรายนะ “จะดีหรอคะ....” ยังไงมันก็ต้องมีฟอร์มหน่อย 555+ “ดีสิจ๊ะ” ให้มันได้อย่างนี้สิ “นั้นก็.....ขอบคุณค่ะ” พี่สาวคนนั้นพาฉันเดินไปเรื่อยๆจนหยุดกึกหน้าร้านที่ฉันไม่อยากเข้า นับตั้งแต่วันนั้น........... ไม่นะ!!!! พี่คนนั้นพาฉันเดินเข้าไปที่ร้านนั้น โอ้ ฉันถึงว่าหน้าพี่คุ้นๆ ที่แท้ก็พี่สาวของนายฟูหลงนี่เอง ทำไมไม่บอกว่าร้านคอมนะ ฉันจะได้เอะใจซะหน่อย “ร้านคอม มันเป็นร้านของน้องชายพี่ ส่วนร้านเบเกอรี่ก็ของพี่ไงจ๊ะ” อ่านใจคนได้เหมือนน้องชายเลยแฮะ….ว่าแต่ฟูหลง เปิดร้านคอมหรอ.....ใช่เล่นแฮะ หมอนี่ “กินไรก็ได้นะจ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจ พี่เลี้ยงเอง ” ว้าวๆๆๆๆ แล้วฉันก็กินไม่บันยะบันยัง......ก็เค้าบอกว่า ‘ไม่ต้องเกรงใจ’ นี่หน่า ฉันอิ่มมากมาย....โชคดีที่ฉันไม่เจอนายฟูหลง ไม่งั๊นฉันวีนแตกแน่ๆ “พี่เสี่ยวโยว....หวัดดีฮะ” โอ้.....สวรรค์ ฉันโชคร้ายซะแล้วสิ..... “อ้าว....ไวน์มาทำไรอ่ะ” “พี่คะ....นั้นฉันกลับแล้วนะคะ” “เด๋วดิ...ไวน์ งอนไรชั้นห๊า” “เปล่า....” “ถ้าเธอไม่บอก....เธอตาย” “นี่ๆ ไอ้หลงพูดจากะผู้หญิงดีๆหน่อยดิ” “พี่โยว...อย่ายุ่งหน่ะ ออกไปก่อนไป” แล้วพี่เสี่ยวโยว ก็ออกไป ไรกันนี่ ทำไมถึงเชื่อฟังน้องชายจังนะ “ตกลงงอนไร” “ก็บอกว่าเปล่า....หลบหน่อย......ฉันจะกลับบ้าน” “เธอไม่บอกชั้นก็ตามใจ....รู้ไว้ว่าฉันจะทุกข์มาก ถ้าคนที่ฉันรักงอนฉัน โดยที่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไรกันแน่” “นั้น....นายก็ทุกข์ต่อไปและกัน” “ฉันว่าฉันกำลังจะบ้าเพราะเธอนะ” “นั้นก็เชิญบ้าไปเลยหย่ะ.....”แล้วฉันก็เดินออกมาจากร้าน มีหน้ามาถามว่างอนไร......นายเคยรู้อะไรกับเค้ามั๊ยเนี่ย......ฟูหลง ตั้งแต่ฉันเจอนาย....................... ฉันก็โดนพรากความบริสุทธิ์.......เออ.....ไม่ใช่ฉัน.....ปากของฉันก็โดนพรากความบริสุทธิ์ ฉันต้องอายเพื่อนๆ......ก็เพราะนาย….(แกโดนเกย์จูบหว่ะไอ้ไวน์.....อี๊) ฉันโดนทำโทษก็เพราะนาย......ทั้งที่ฉันต้องแก้แค้นนายไม่ใช่หรอ แล้วนายจาหาเรื่องอะไรมาให้ฉันอีกมั๊ยเนี่ย.................... จะยังไงก็แล้วแต่........ ฉันเริ่มไม่ชอบขี้หน้านายซะแล้วสิ แต่ก็ไม่แน่หรอกนะ.........ฉันไม่รู้ว่า....... ฉันโกหกตัวเองรึเปล่า.......... วันนี้เป็นวันที่สองของการถูกลงโทษ..... ฉันยังโกรธฟูหลงอยู่.....เพราะ เขาไม่ได้ขอโทษฉัน ก็เขาทำให้ฉันต้องมานั่งช่วยอาจารย์ใหญ่อยู่ที่นี่..... ที่โรงอาหารเนี่ยยยย.................. ภารกิจของฉันวันนี้ก็คือ.......ขัดโรงอาหาร ฉันหยิบมือถือขึ้นมา.....ไล่รายชื่อไปที่เพื่อนของฉันทีละคนๆ ยัยเบียร์........ยัยฝน.......ยัยปุ่น........เรียนพิเศษ ยัยนิว.......ไปกะแฟน ยัยพิม......ไปทำงานพิเศษ เพื่อนคนอื่นก็คงไม่มาช่วยฉันหรอก......ไม่ใช่เพื่อนสนิทไรมากนี่หน่า......จะมาเดือดร้อนแทนฉันทำไม ไม่เหลือใครแล้วสินะ................ “หาตัวช่วยอยู่หรอ” เสียงคุ้นๆนี้เป็นใครไม่ได้หรอก.....อีตาฟูหลงนั่นแหละ “อืม” ฉันพูด.....ตอนนี้ฉันท้อ จนไม่มีอารมณ์ไปเถียงกะหมอนั่นแล้วแหละ ก็โรงอาหารมันกว้างออกปานนี้นี่หน่า!!!! “คุณได้สิทธิ์นั้นเด๋วนี้ครับ” “ฉันหาตัวช่วยนะ.....ไม่ได้หาตัวถ่วง” “เธอว่าใครตัวถ่วง....ฉันไม่เป็นตัวถ่วงใครหรอกน่า....เอามานี่....ฉันจัดการเอง” “ไม่ต้องหย่ะ....นี่มันหน้าที่ฉัน......ฉันผิดเองที่ไปแกล้งนาย.....ฉันก็ต้องรับผิดสิ” “โห.....นี่เธอยังไม่หายงอนอีกรหอ......ฉันขอโทษนะ” “ขอโทษแล้วหายหรอไง.....ฉันต้องมีรายชื่ออยู่ในบัญชีเด็กเลวเลยนะ” “ไม่เป็นไรหรอกน่า....ฉันโดนออกบ่อย” กรำ -_-“ ก็นั่นมันนายหนิยะ “แล้วฉันก็ต้องมานั่งทำไรอย่างนี้ด้วย” “ก็ฉันมาช่วยอยู่นี่ไง....บ่นเป็นยายแก่ไปได้” “ก็เพราะใครกันหล่ะ” “ครับๆ.....ยอมรับผิดแล้วครับ......มา...... ชั้นช่วย” ฉันส่งไม้ขัดพื้นไปให้เค้า......แล้วเดินไปหยิบอันใหม่มา เรานั่งขัดพื้นโรงอาหารด้วยกันพักใหญ่.....อยู่ดีๆก็มีเสียงหนึ่งทักมา “เหนื่อยมั๊ยวะ....ไอ้หลง” เสียงที่ 1 “จะจีบสาวทั้งที.....แมร่ง.....โคตรลงทุนเลย” เสียงที่ 2 “ช่วยป่าววะ....แต่มรึงต้องให้กรูเตะทีนะเฟ่ย” เสียงที่ 3 “ไม่เอาอ่ะ....หาแฟนให้กรูดีกว่า” เสียงที่ 4 “.......” เสียงที่ 5 “เออ....พวกมรึงมาก็ดีแล้ว.....มาช่วยกรูมา” นี่คือ......เสียงฟูหลง เพื่อนๆฟูหลง เดินหยิบไม้ขัดพื้นคนละอันมาช่วยฉันขัดพื้น....... ฉันนี่ซึ้งใจจริงๆเลยอ่า…………. แต่ที่น่าซึ้งใจยิ่งกว่านั้นอ่ะนะ.......... “พี่ไวน์” “ไอ้เบียร์!!!!.....แกมาได้ไง” “ฉันโดดมาอ่ะ ไอ้ฝนกะไอ้ปุ่นก็มาด้วย” โอ้โห.....ถึงขนาดเบียร์ยอมโดดเรียนเลยอ่ะ.....ฮือๆ....น้ำตาไหลพราก “ว่าไงยะ......แกต้องมาเลี้ยงไอติมฉันนะ....ไอ้ไวน์” -_-“ แกนี่งกชะมัดเลยหว่ะ......ไอ้ฝน “ให้ผมเลี้ยงก็ได้นะฮะ.....เอ่อ.......เธอชื่ออะไรอ่า” “ฝนค่ะ จะเลี้ยงวันไหนดีคะเนี่ย” ฝน....เอ่อ....คือ....ฉันว่าแกคิดผิดแล้วแหละ ไปอ่อยเพื่อนอีตาฟูหลงนี่ “ผม.....ชื่อ......กระต๊อบนะครับ” “ชื่อน่ารักจังค่ะ.....” กระต๊อบเนี่ยนะ......น่ารักตงไหนฟระ.....ไอ้ฝน “เรียกต๊อบเฉยๆก็ได้น้าคร้าบ” “ค่ะ” “ความจริงคุณฝนไม่ต้องช่วยก็ได้นะครับ.....เด๋วมือคุณฝนด้านหมด” มันพูดขณะคว้ามือยัยฝนขึ้นมาจับ.....หนอย....หลอกแต๊ะอั๋งเพื่อนฉันนี่หว่า ไอ้ฝน....แทนที่แกจะสะบัด......แกกลับยืนบิดนั้นหรอวะ ไอกระต๊อบ.....หน้าตามันก็ไม่ได้ดูดีเลยนะเฟ่ย เอ่อ.....แต่มันก็พอๆกะแกอ่ะแหละหว่ะ..... ไอ้ฝน.....แกขายออกแล้ว......ดีใจด้วยนะฟรุ่ย หันไปอีกด้านกันบ้างดีกว่ามั๊ยคะ...... “คุณเงียบจังเลยนะคะ” “.....” “ชื่ออะไรอ่ะ” “........” “คนอะไรหยิ่งชะมัด” “.....” นี่คือคู่ไอ้ปุ่นกะอีกคนอ่ะค่ะ......ซึ่งต่อไปนี้ขอเรียกมันว่าตาเงียบนะคะ จบแค่นี้แหละ.........ไม่มีอะไรหรอก.......แค่อยากให้รู้ว่า…… ผู้ชายก็ขี้อายนะ............. พอๆเลิกๆ.......หันมาทำงานของเราต่อดีกว่า เท่ากับว่าตอนนี้คนที่มาขัดโรงอาหารก็คือ ฉัน......ผู้น่ารัก เบียร์.....ซึ่งอุส่าห์โดดเรียนมา ฝน.....ซึ่งขายออกแล้ว ปุ่น....ที่ยังคงตามตื๊อนายเงียบนั่นให้พูดจาซะบ้าง กระต๊อบ....ซึ่งยืนจับมือไอ้ฝนไม่ปล่อยซะที ตาเงียบ.....ผู้ซึ่งไม่มีบทบาทอะไรเลย....นอกจากเงียบ เพื่อนอีกสามคน.....ซึ่งฉันเข้าใจว่า.....มันจะไม่มีบทอะไรยิ่งกว่าตาเงียบซะอีก และสุดท้าย.......แต่ไม่ท้ายที่สุด ฟูหลง..........คนที่ฉัน.........ไม่รู้สิ ฉันกำลังจะเอ่ยถึงพระเอกคนสุดท้ายของวันนี้.......... ทายได้กันรึเปล่า...........???? พี่นัทไงหล่ะ...... พี่นัทมาถึงก็เดินไปหายัยเบียร์.....แล้วพูดไรกันก็ไม่รู้ หัวเราะกันใหญ่เชียว สองคนนี้......แปลกๆแฮะ ช่างเหอะ......ทำงานต่อดีกว่า ในเวลาเพียงแค่ชั่วโมงเดียว โรงอาหารก็ถูกขัดจนทั่ว (ถึงแม้ว่า มันจะไม่ค่อยสะอาดขึ้นก็ตาม) “ทุกคน......ขอบคุณนะ” ฉันพูดได้แค่นี้ ถ้าไม่มีพวกเขา.....วันนี้ฉันก็คงยังขัดไม่เสร็จ......แล้วจะให้ฉันพูดว่าอะไรหล่ะ...จริงมั๊ย ทุกคนไม่ได้ตอบว่าอะไร มีเพียงรอยยิ้มเป็นคำตอบให้ฉันเท่านั้น ขอบคุณนะ......ขอบคุณจริงๆ |
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น