ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตบจูบบบบบ!!!!!!!
| ตอนเย็นมาถึงแล้ว ฉันรีบออกจากห้อง ก่อนที่นายนัทไรนั่นจะมาเห็น ตอนนี้ก็เหลือแต่เบียร์เท่านั้นแหละที่รอคอยนายนัทอยู่ วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันต้องกลับบ้านคนเดียว ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันที่เบียร์ไม่ต้องไปเรียนพิเศษแล้วเชียวนะ เบียร์ชอบเรียนหนังสือ.....ส่วนฉันหรอ ฉันชอบดูหนัง วันนี้ฉันเลยวางแผนจะไปดูหนังหน่ะสิ ไหนๆก็ไม่มีเบียร์มาคอยบ่นแล้ว เพราะปกติยัยนั่นจะห่วงเรื่องการบ้านมากเลย วันนี้ฉันจะดูหนังเรื่องไรดีอ่า.......ดูนี่ดีกว่า....The Letter เข้าโรงไปก็นั่งประจำที่ ข้างๆฉันเป็นเด็กนักเรียนชายคนนึง คิดว่าน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน อีกข้างเป็นคู่รัก สวีทกันซะแบบว่า.....มากเลยอ่า พอหนังฉายไปได้ซักพัก ผู้หญิงที่มากะคู่รักก็ร้องไห้ คือฉันอยากจะบอกว่ามันยังไม่มีไรน่าเศร้าเลยอ่า แต่ก็นะ คงเป็นมารยาเล่มหนึ่งของผู้หญิง เพราะผู้ชายที่เป็นแฟนก็กอดปลอบขวัญกันใหญ่ หึย......เลี่ยนชะมัด แต่พอท้ายๆเนี่ยสิ ฉันร้องไห้ ทุกคนคงไม่รู้ว่าฉันจะอินกับหนังหรือหนังสือมากๆเลย เพื่อนๆฉันหลายๆคนเลยด่าว่าฉันประสาท หาว่าฉันเพ้อ หูย สารพัดจะด่าค่ะคุณๆ ฉันร้องไห้มากขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ แล้วก็เรื่อยๆ ก็พระเอกตายนี่หน่า.....อีตาเด็กผู้ชายข้างๆฉันคงรำคาญมั๊ง มันลุกออกจากโรงไปเลยอ่า (ใช่สิ.....ฉันมันน่ารำคาญ) แต่พอใกล้จะจบของแท้ เค้าก็กลับมา ในมือเค้าถือกระดาษทิชชูมาเยอะแยะมากมาย อึ๋ย นายเป็นผู้ชายจริงเปล่าเนี่ย ร้องไห้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย......น่ากลัวชะมัด ไม่ได้คาดคิด.....นายนั่นส่งทิชชูมาให้ฉันอ่ะ ส่งมาหมดเลย สงสัยตานั่นจะรำคาญฉันขั้นรุนแรงอ่ะ ยอมเสียตังค์ไปซื้อทิชชูมาเลย ออกจากโรง ฉันก็หันไปหาเค้ากะว่าจะขอบคุณเรื่องกระดาษทิชชูซะหน่อย แต่เค้าหันด้านข้างให้ ฉันอ่าไม่ชอบคุยกะใครแบบไม่มองหน้าด้วยสิ แต่มองด้านข้างก็..... คนไรหล่ออีกและ รู้สึกเมืองไทยไม่สิ้นคนหล่อเลยนะเนี่ย ฉันเดินไปหาเค้า แล้วเค้าเป็นไรอ่ะ เดินหลบฉันอีก เห็นแต่ด้านข้างอยู่เนี่ย ฉันเดินไปเป็นวงกลมครบสามรอบแล้วก็ยังไม่ได้ขอบคุณเค้าซะที เล่นมุขนี้ดีกว่า ฉันแกล้งทำเป็นล้มลงไป พอเงยหน้ามองเค้าที่จะช่วยฉันพยุงตัวลุกขึ้น ไม่นะ!!!!!!!!!!! ฟูหลง!!!!!!!!!!! หมอนี่มันจะตามตื๊อฉันหรอนี่???? “นายมาทำไมเนี่ย” “ก็มาดูสารรูป คนขี้แงอ่ะดิ” “ฉันถามว่านายมาทำไม” “ก็หนังมันกี่ชั่วโมงจบเล่า วันนี้เลิกก็เย็นอยู่แล้ว ยังมาดูหนังอีก ฉันก็เป็นห่วงเธออ่ะสิ ถามได้” เหอๆ......หมอนี่ถ้าจะเอาจริงแฮะ “ไม่ต้องห่วงหรอก ชั้นจะกลับแล้ว” “อะ....อืม” แล้วฉันก็กลับบ้าน กลับไปฉันก็เห็นเบียร์นั่งร้องไห้ พอเบียร์เห็นฉันก็วิ่งเข้ามากอดฉัน “ฮือๆ” เบียร์พูดกับฉันได้เท่านี้ “เป็นอะไร เบียร์” “พ....พี่นัท” “นัทมันทำไม.....มันทำไรแก” “ปะ.....เปล่า พี่นัทเค้ารู้ว่าฉันไม่ใช่พี่อ่ะ แล้วเค้าก็ว่าฉัน ฮือๆ” “ว่าอะไรแก เค้าว่าอะไรแก แล้วเค้ารู้ได้ไง” “ตอนแรกเราก็ไปกินข้าวด้วยกัน เค้ายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนด้วย ฉันเลยรักเค้ามากกว่าเดิมอีก...ฮือๆ และ..แล้ว....ฮือๆ” “ก็แล้วทำไมเล่า” “ฮือๆ....แม้แต่พี่ก็ดุชั้น.....ฮือๆ” “โอ๋ๆ..พี่ขอโทษนะ” แต่ในใจฉัน..... ‘อีน้องเวง’ “แล้วพี่นัท เค้าก็บอกว่า แค่นี้คงพอใจแล้วสินะ ที่ได้ไปเที่ยวกะเค้า ฮือๆ ละ....แล้ว เค้าก็บอกว่า ชั้นไม่ใช่คนที่เค้าชอบ แต่เป็นพี่..... เค้าบอกว่า ถึงหน้าตาเราจะเหมือนกัน แต่มันก็มีความแตกต่างที่ใครๆก็ดูออก” “เค้าพูดอย่างนั้นหรอ” “อะ....อืม....แล้วเค้าก็บอกว่า ถ้าชอบเค้าก็ไม่ต้องไปเปลี่ยนไปทำอะไรให้เหมือนพี่ด้วย เพราะเค้าชอบพี่คนเดียว เค้าบอกว่า....ฮือๆ ถ้าฉันจะไปเปลี่ยนตัวเองเพราะใคร......อย่างนั้นมันน่าสมเพชที่สุด ฮือๆ” “....................” นั่นสินะ อะไรๆ ยัยเบียร์ก็ตามชั้นหมด สงสัยคงคิดว่าถ้าทำอะไรแบบฉันแล้วจะมีคนมารักมั่ง แต่คนอื่นกลับมองว่า.....มันน่าสมเพชซะได้ เฮ้อออออออ “ฉันมันน่าสมเพชหรอพี่ ฮือๆ.....” “ไม่หรอก....ไม่หรอกนะ” แล้วเบียร์ก็ร้องไห้ จนหลับไป พี่นัท งั๊นหรอ.......ทำไมใครๆถึงแยกฉันกะเบียร์ออกนะ นั่นสิ ถึงเราจะเหมือนกัน แต่เราก็แตกต่างกัน ความเหมือนที่แตกต่าง.................. ตอนเช้า ชั้นตื่นขึ้นมาก็ต้องงงกลับการเปลี่ยนลุคขั้นรุนแรงของยัยเบียร์ เบียร์มันไม่รวบผมหางม้าแบบฉันอีกแล้ว แต่มันกลับปล่อยผมยาวๆ คาดที่คาดผมซะงั๊น กระเป๋าก็ใบใหม่ รองเท้าก็ใส่เป็นรองเท้านักเรียนแทนที่จะใสรองเท้าพละเหมือนฉัน เหอๆ ที่งงก็คือ............มันไปหาของพวกนี้มาจากไหน อะไรจะเร็วปานนั้น “ฉันจะทำอะไรอย่างที่ฉันอยากทำ ไม่ทำตามพี่อีกแล้วแหละ” ฉันก็คิดว่ามันดีนะที่คนเราจะมีความอิสระ มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่ต้องไปตามใคร..... แต่มันหวิวๆอ่ะ คือเราทำอะไรเหมือนกันมาตลอดนี่หน่า นี่ถ้าพูดไรไปก็อย่าหาว่าชั้นเว่อร์นะ คือฉันรู้สึกเหมือนว่า ขาดฝาแฝดแต่มีน้องแทน อะไรแบบนั้นเลยอ่า แต่นั่น.....มันก็คือ ความสุขของน้องแหละนะ “พี่ไวน์ คอยดูนะ ฉันจะทำให้พี่นัทชอบฉันให้ได้เลย” “อะ....อื้อ” ไอ้พี่นัท......ฉันฝากให้นายดูแล น้องฉันด้วยนะ.....ฉันคงต้องตัดใจจากนาย.....รักแรกพบของฉัน วันนี้ทุกอย่างเหมือนเดิม ยกเว้นแต่ว่าไม่มีใครคุยกะมิ้งค์เลย แม้แต่สมุนมันเองก็เหอะ (อย่างนี้แหละนะ เพื่อนกินหาง่าย เพื่อนตายหายาก) มิ้งค์ก็มองมาทางฉันด้วยสายตาอาฆาตยกกำลังสองจากของเดิมที่มันแปลได้ว่า ฉันเกลียดเธอ แต่ของวันนี้มันแปลได้ว่า ฉันจะฆ่าเธออออ!!!! วันนี้ฟูหลงมาหาฉันตอนกลางวัน พร้อมกับขนมมากมาย เราก็กินขนมด้วยกัน เรานี่ไม่ใช่เฉพาะฉันกะฟูหลงนะ ยังมีเบียร์ เพื่อนๆของฉัน และก็เพื่อนเค้าอีกด้วย พวกเรากินขนมจนอิ่ม ก็คิดดูแล้วกันว่า หมอนั่นมันซื้อขนมมาเยอะขนาดไหน ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี เพราะฉันกะฟูหลง วันนี้ไม่ได้เถียง ไม่ได้ทะเลาะ ไม่ได้หาเรื่องกัน (ฉันลืมเรื่องจูบไปชั่วขณะ เพราะมัวแต่คิดเรื่องกิน) แต่มันก็แค่ดูเหมือน..... เพราะอะไรหน่ะหรอ.....เพราะพี่นัทก็มาหาฉันเหมือนกัน แล้วพอเห็นฉันอยุ่กะฟูหลง เค้าก็รีบดึงฉันออกมาทันที “ทำไมเธอถึงไปอยู่กะหมอนั่นหล่ะ” ทำไมแล้วเกี่ยวไรกะนายหล่ะ...... “ก็.....เค้ามาหาฉันค่ะ” “อย่าไปยุ่งกะมันได้ไหม.....ฉันขอร้อง” “ทำไมหล่ะคะ?????” “พี่แหละ อย่ามายุ่งกะคนของผม” ฟูหลง.....นายโผล่มาได้ไงเนี่ย “ไอ้หมอนี่.....มันเคย.....” “เคยไรคะ.????” “ผมเตือนพี่แล้วนะ.....ว่าอย่ามายุ่งกะคนของผม” “เคยไรคะ....พี่นัท” “มันเคย......” “มานี่!!!!” ฟูหลงลากชั้นกลับเข้าไปในห้อง พี่นัทเดินตามเข้ามา “นายจะทำไรชั้นก็ได้นะ เพราะยังไงไวน์ก็ต้องรู้อยู่ดี และฉันยอมเจ็บตัว ดีกว่าให้ไวน์ไปยุ่งกะคนอย่างแก” “อะไรเนี่ย พี่นัทจะบอกไรก็บอกมา ฉันปวดหัวไปหมดแล้ว” “ฟูหลง........มันเคยเป็นเกย์” อ๊ายหยา!!!!!!!!!!!!!!! ว่าไงนะ!!!! คนอย่างฟูหลง เท่ห์ๆ หล่อๆ งี๊อ่ะหรอ เคยเป็นเกย์ ฉันหล่ะไม่อยากจะเชื่อ “ใครว่าผมเป็นเกย์......อ้อ...อืมพี่นัท” หมอนี่.....เอ๋อไปเลยแฮะ “บ้าหน่ะ.....พี่นัท......ผมเตือนพี่แล้วนะ ผมไม่ใช่เกย์!!!! พี่ต้องชดใช้ แล้วพวกแกมองทำซากไรห๊า เธอก็อีกคนมองทำไม ไม่เคยเห็นผู้ชายหรือไงห๊า” “อะ....อืม....ผู้ชายหรอ” “ทะ.....เธอ......เธอไม่เชื่อใช่ไหม ฉันจะพิสูจน์” ว่าแล้วเค้าก็ดึงคอเสื้อฉันเข้ามาแล้วเค้าก็บรรจงจูบฉันอยู่นานมากๆ ฉันก็ไม่มีแรงไปต่อสู้เค้าด้วย ส่วนพวกคนรอบข้างได้แต่ยืนอึ้ง ไม่ก็ขำ ที่ฉันจูบกับเกย์!!!!! แต่เขาก็ถอนริมฝีปากของเค้าออกจนได้ ฉันกลัวเค้าจริงๆนะเนี่ย ก็ดูเค้ามองฉันสิ มองแบบประมาณว่า ‘ถ้าเธอคิดว่าฉันเป็นเกย์....เธอตาย’ ไรประมาณนั้นเลยอ่ะ ฉัน....เอ่อ.....เด๋ว นี่!!!!! นายจูบฉันอีกแล้วหรอเนี่ย เพียะ!!!! แล้วฉันก็ตบเค้าอีกจนได้...... จ๊วบ!!!! (เสียงจูบจ่ะ........น่ากลัวจังแฮะ-_-!!) เพียะ!!!! จ๊วบ!!!! เพียะ!!!! จ๊วบ!!!! เพียะ!!!! จ๊วบ!!!! คือมันเล่นตบจูบๆนี่หว่า ฉันก็เลยต้องหยุดตบ......... แต่....ฉันไม่ยอมหรอก…… ฉันเตะไปที่เป้ามัน.........เฮอะ อย่างเต็มแรง.....ฟูหลงลงไปนอนหน้าเขียวกะพื้นเลย “ทะ.....เธอ” มันพูดได้แค่นั้น 555+ สะใจชั้นชะมัด แล้วฉันก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเยาะเย้ยฟูหลง เป็นที่สุด ก็ใครใช้ให้มันทำงั๊นฟระ แล้วไอ้พี่นัทไหนว่าชอบฉันไง ทำไมพี่เค้า...เอ้อ....ไม่ช่วย เลยอ่ะนะ เออ....จริงสิ พี่นัทหายไปไหนแล้วเนี่ย ช่างเหอะ...ชั้นว่า ชั้นไปล้างหน้า ล้างเท้าก่อนดีกว่า.....อี๋.....โสโครก!!!! ทันทีที่ถึงห้องน้ำ ฉันก็ต้องรีบหลบออกมา เพราะ ยัยเบียร์กำลังร้องไห้อยู่ ส่วนคนที่พูดปลอบก็ไอ้พี่นัทอ่ะแหละ ไม่น่า ถึงไม่มาช่วยฉันเลย สงสัยหันไปชอบยัยเบียร์แทนแล้วมั๊ง อย่าไปเป็นก้างเลย ฉันไปห้องน้ำอื่นดีกว่า..... และวันนั้นมันก็จบด้วยความสะใจของชั้น วันรุ่งขึ้น....... นายฟูหลงพยายามมาขอโทษฉันเรื่องตบจูบๆ คือถึงแม้ว่าฉันจะแก้แค้นไปแล้ว แต่ก็นั่นแหละจะให้ชั้นให้อภัยง่ายๆได้ไง อย่างนี้ก็ได้ใจอ่ะดิ เชอะๆๆๆ “เธอจะแค้นไร ฉันนักหนา.....อ่ะให้ทำไรก็ได้อ่ะ ให้เธอหายโกรธนะ” “จริงหรอ” “จริงดิ ลูกผู้ชาย คำไหนคำนั้น” “วันเดียว มันไม่สาสมหรอกนะ” “ลูกผู้ชายคนนี้จะให้เธอแก้แค้นจนกว่าเธอจะพอใจ.....” “แล้วของที่ชั้นจะมาใช้แก้แค้นนายอ่ะ” “ลูกผู้ชายคนนี้ออกตังค์เอง” โฮ๊ะๆ งี๊ก็โคตรรดีเลยอ่ะดิ ชั้นมีแต่ได้นะเนี่ย เหอๆ “เย็นนี้ เจอกันหลังเลิกเรียนที่สนาม” “โอเชครับ รอผู้ชายคนนี้ด้วยนะ” และแล้วเวลาหะรึหันก็มาถึง วันนี้ฉันเป็นเวร คุณคงคิดออก ของโสโครกทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นน้ำดำๆที่ได้จากการถูพื้น เศษผงที่ได้จากการกวาด หรืออะไรก็แล้วแต่ ฉันเอามาผสมกัน นี่จะเป็นการแก้แค้นอย่างแรกของฉัน ฉันหิ้วไปที่ระเบียง เห็นนายฟูหลงมารออยู่แล้ว เฮอะๆ “ฟูหลง.....ทางนี้” ฉันตะโกนพร้อมกับโบกมือให้ “ฉันนึกว่านายจะไม่มาซะแล้ว” “ก็ชั้นบอกแล้วว่า ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น” คุณๆคะ สังเกตมั๊ยคะว่า เจ้าฟูหลงเนี่ย รู้สึกว่ามันจะเน้นคำว่าผู้ชาย มากเหลือเกินจริงมั๊ยคะ “นายมายืนนี่สิ ฉันจะได้ไม่ต้องตะโกนมาก” “อะ....อืม” แล้วเค้าก็เดินเข้ามา ฉันหยิบถังน้ำขึ้นมา ฟูหลงก็คงจะรู้ชะตากรรม เพราะ เค้าร้องเสียงหลง “ไวน์...........อย่า” สายไปแล้ว ฉันเทน้ำลงไปราดตัวเขา 555+ ฉันสะใจเขามากเลย ตัวเขาคงเปียกหน้าดูเลยหล่ะสิ 555+ ฉันชะโงกหน้าไปดู แล้วก็ต้องอึ้ง.....คือ......มันผิดเป้าหมายเล็กน้อย เพราะ คนที่เปียกไม่ใช่ฟูหลง.....แต่เป็นอาจารย์ใหญ่ต่างหาก!!!! “ทรรศิกา.....ลงมานี่!!!!” “จารย์คะ.....มันเป็นอุบัติเหตุค่ะ” “เด๋วนี้!!!!!” ฉันรีบวิ่งลงไปข้างล่าง ก่อนที่ระเบิดมันจะลงมาซะก่อน พอไปถึงก็เห็นสภาพอาจารย์ใหญ่คือ....แบบว่า ถุงลูกชิ้นปิ้งยังติดหัวพี่ท่านอยู่เลยอ่ะ (ความจริงก็สะใจเล็กๆนะ) และแล้วฉันก็โดนเทศน์ยาว เพราะอาจารย์ใหญ่ไม่เชื่อว่ามันเป็นอุบติเหตุ (ใครเชื่อก็โง่และ) ‘และถึงแม้มันจะเป็นอุบัติเหตุจริงอย่างเธอว่ามันก็เกิดจากความประมาทของเธอนั่นแหละ’ เหอๆ สรุปว่าฉันผิดเต็มประตู การลงโทษของอาจารย์ก็…… “กักบริเวณ!!!!” “เบาๆดิ เด๋วแม่ได้ยินนะ” “แล้วจริงอ๋อที่พี่ไวน์ต้องไปช่วยจารย์ใหญ่ทำงานอ่ะ” “เออดิ....น่ากลัวชะมัดเลยอ่ะ.....อาทิตย์นึงเชียวนะ” “พี่ก็ไม่น่าไปแกล้งฟูหลงเค้านี่หน่า.....” “อย่าพูดถึงชื่อนี้เลย แทนที่ชั้นจะได้แก้แค้นมัน กลับโดนซะเอง เป็นงี๊ นายนั่นคงสะใจโขอ่ะ” “ไม่หรอกพี่” “เออ....เบียร์ ชั้นจะถามแกหลายรอบแล้ว แกไปรู้จักฟูหลงได้ไงอ่ะ” “มะ....ไม่มีไรหรอกพี่.....ฉันจะนอนแล้ว” แล้วมันก็นอนไปเลยจริงๆ......เฮ้อ....ทำไมฉันถึงมีน้องอย่างนี้ฟระเนี่ย ว่าแต่ว่า..........ดูเหมือนมันจะหลบเลี่ยงเรื่องฟูหลงจังเลย มีอะไรรึเปล่าน้า....................... |
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น