คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : เมียรับจ้าง :: XI (rewrite)
เสียงนกร้องยามเช้าดังเข้าสู่โสตประสาทการรับรู้ของคนร่างสูงที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงนุ่ม เปลือกตาหนาค่อยๆเปิดขึ้น แต่ภาพแรกที่เห็นในเช้าวันใหม่ทำให้ริมฝีปากหยักต้องยกยิ้ม ภาพดวงหน้าหวานของใครคนหนึ่งที่ยังคงหลับตาพริ้มอยู่ข้างกาย เสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอแสดงให้เห็นว่าใครคนนั้นยังจมอยู่ในห้วงลึกของนิทรา
นัยน์ตาคมจับจ้องไปที่โครงหน้าหวานที่ประกอบไปด้วยริมฝีปากอิ่มสีชมพูชวนมอง จมูกเล็กโด่งเป็นสันน่าบิด และดวงตาคู่สวยที่ถึงแม้จะหลับตาแต่ก็ยังคงความสวยยิ่งเมื่อได้จ้องมองก็ยิ่งไม่อาจละสายตาออกมาได้ แต่อยู่ๆเจ้าของดวงตาคู่นั้นก็ปรือตาขึ้น ทำให้คนที่กำลังมองอยู่ถึงกับสะดุ้งและรีบหลับตาลงอย่างรวดเร็ว
“นอนจ้องหน้าผมทำไมครับคุณคริส” เสียงหวานเอ่ยถาม
“…” ไร้เสียงตอบรับจากคนแกล้งหลับ
“ผมรู้ว่าคุณคริสตื่นแล้ว อย่ามาทำเป็นแกล้งหลับนะครับ” เมื่อเสียงหวานเงียบไปสักพักคนร่างสูงจึงแสร้งทำเป็นสะลืมสะลือลืมตาขึ้น
“อ้าว นายตื่นแล้วเหรอ” พูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียพลางขยี้ตา
“ไม่ต้องมาแกล้งทำเลยนะครับ” คนร่างบางยังคงมองจ้องร่างสูงในท่านอนตะแคงข้างท่าเดิม
“ใครแกล้งทำ ฉันเพิ่งตื่นตอนนายเรียกฉันเมื่อกี้เอง” พูดพร้อมกับบิดกายไปมาให้คลายความเมื่อย
“เพิ่งตื่น? แล้วใครกันที่จ้องหน้าผมอยู่ได้ตั้งนานสองนาน”
“ใครจ้องหน้านาย?”
“อย่านึกว่าผมไม่เห็นนะ ตอนที่ผมลืมตาขึ้นก็เห็นคุณสะดุ้งแล้วแกล้งหลับตาหนี”
“ฉันก็แค่กำลังมองคนที่นอนน้ำลายไหลเป็นทางก็เท่านั้น”
“อย่ามาอำผม คุณคริสต่างหากที่น้ำลายไหล” พูดจบมือบางก็เอื้อมมาเช็ดๆถูๆที่มุมปากหยัก คริสตกใจกับการกระทำนั้นจึงรีบยกมือขึ้นมาจับมือบางออก อี้ชิงเพี้ยนไปแล้วหรือเปล่า อยู่ๆก็มาสัมผัสเขาด้วยความอ่อนโยนแบบนี้ มันทำให้เขาใจเต้นไม่รู้หรือไง
“อ๊ะ! โดนตัวผมต้องเสียเงินนะครับคุณคริส” ตาคู่สวยมองไปยังข้อมือของตนที่ถูกมือหนาจับไว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง ปากบางยกยิ้มที่แฝงความขี้เล่น
“หึ เห็นแก่เงินแต่เช้าเลยนะนาย ถ้าอย่างนั้นนายก็ต้องเสียเงินให้ฉันเหมือนกันแหละ ค่าโดนตัวฉันเมื่อกี้”
“เอ๋ ไม่เห็นมีสัญญาข้อไหนระบุไว้” อี้ชิงทำเป็นเงยหน้าขึ้นดูสัญญาจ้างที่แปะไว้บนหัวเตียง
“ชิส์” คริสจิ๊ปากเสียงดัง แล้วก็รีบปล่อยมือบางทิ้งลงบนเตียงนุ่ม
“ผมล้อเล่นนะครับ ไม่เอาเงินหรอกเดี๋ยวคุณล้มละลายพอดี” เสียงหวานพูดอย่างน่ารัก และยิ้มขำให้กับท่าทางไม่พอใจเหมือนเด็กของร่างสูง
“นี่นายนอนมากไปเลยเพี้ยนหรือเปล่าเนี่ยอี้ชิง?” ร่างสูงถามอย่างสงสัย ก็อยู่ดีๆอี้ชิงที่เห็นแก่เงินก็เริ่มเปลี่ยนไป นอกจากเป็นฝ่ายสัมผัสเขาก่อน แล้วยังจะพูดล้อเล่นกับเขาอีก
“ผมไม่ได้เพี้ยนนะครับ ก็แค่อารมณ์ดี” คนอารมณ์ดียิ้มกว้างก่อนจะละสายตาออกจากใบหน้าหล่อแล้วค่อยๆขยับกายลุกขึ้นนั่ง
“แล้วยังรู้สึกเจ็บอยู่มั้ย ดีขึ้นบ้างหรือยัง?” คริสเอ่ยถาม
“ก็ยังรู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวอยู่บ้างครับ แต่คิดว่ามีแรงมากพอแล้ว”
“อืม ก็ดี” รับคำสั้นๆและมองอี้ชิงที่เดินไปยังตู้เสื้อผ้าด้วยท่าทางการเดินปกติ สงสัยเพราะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ร่างกายเลยฟื้นตัวได้อย่างเร็ว
“งั้นวันนี้ก็ไปเปิดร้านได้แล้วสินะ”
“ถึงไม่ได้ก็ต้องไปครับ เล่นหายไปแบบนี้ไม่รู้ว่าจงอินจะสงสัยผมหรือเปล่า” คนร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงติดกังวล หลังจากคืนนั้นเขาไม่แม้แต่จะโทรไปหาจงอิน ซ้ำยังปิดเครื่องหนี เพราะไม่รู้จะเอาคำไหนไปอธิบายให้ฟังดี ก็ได้แต่ภาวนาว่าเมื่อวานนี้จงอินจะยุ่งจนไม่ได้สนใจเขา
“แล้วทำไมไม่บอกไปเลยล่ะว่านายย้ายมาอยู่กับฉัน มาเป็นเมียฉัน”
“เมียรับจ้างต่างหากครับ” อี้ชิงรีบค้านขึ้น ถึงแม้จะมีอะไรกันแล้วแต่มันก็เป็นความผิดพลาดปนความตั้งใจนิดหน่อยเพราะฉะนั้นเขายังไม่ยอมรับว่าเป็นตัวเองตกเป็นเมียจริงๆของคุณชายตระกูลอู๋เด็ดขาด คริสไม่ได้เอ่ยค้านอะไรออกมา แต่ก็รีบไล่ให้อี้ชิงเข้าไปอาบน้ำ
“ใส่เสื้อตัวไหนดีเนี่ย ตัวนี้ก็เห็น ตัวนี้ก็ยังเห็น ไอ้คุณคริสบ้าจะทิ้งรอยอะไรไว้นักหนาก็ไม่รู้” คนร่างบางยืนหงุดหงิดอยู่หน้าตู้เสื้อผ้ามาเกือบครึ่งชั่วโมง เพราะยังหาชุดที่จะใส่วันนี้ไม่ได้ ไม่ว่าชุดอะไรก็ดูเหมือนจะไม่สามารถปกปิดรอยแดงที่ยังไม่จางหายไป โดยเฉพาะช่วงลำคอขาวที่มีอยู่มากมายหลายจุด
“ยังไม่ออกไปทำอาหารเช้าอีกเหรออี้ชิง” เสียงทุ้มของชายหนุ่มที่เดินออกมาจากห้องน้ำเรียกให้คนอารมณ์เสียเห็นไปมองพร้อมส่งตาเขียว
“ทำไมมองหน้าฉันอย่างนั้น เมื่อกี้ยังอารมณ์ดีอยู่เลยตอนนี้มาทำหน้ายักษ์ใส่ฉันทำไม?”
“ก็เป็นเพราะคุณนั่นแหละ ผมหาเสื้อผ้าใส่ไม่ได้ก็เพราะคุณ”
“เพราะฉัน? ฉันทำไม” คิ้วหนาขมวดมุ่น เรียวนิ้วยาวชี้เข้าหาลำตัว มองร่างบางด้วยความสงสัย
“แล้วจะบอกว่ารอยแดงๆบนคอผมไม่ใช่ฝีมือคุณหรือไง”
“เอาเถอะน่า เดี๋ยวมันก็หาย” พูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินไปนั่งเช็ดผมบนเตียง โดยมีสายตาคู่หนึ่งมองตามอย่างคาดโทษ
“แต่วันนี้มันยังอยู่ ผมเลยไม่มีเสื้อผ้าใส่”
“เสื้อผ้านายก็เต็มตู้ ไม่มีได้ไง”
“ไม่มีตัวที่จะปิดรอยพวกนี้ได้ต่างหาก” อี้ชิงประชดเสียงดัง ทำเอาคนตัวโตหลุดขำกับอารมณ์ขึ้นๆลงๆของร่างบาง สงสัยไม่ได้เพี้ยนแต่อาจจะเป็นเมนส์
“ก็ไม่เห็นต้องปิด”
“คุณคริส!!” อี้ชิงตวาดเสียงสูง เมื่อเห็นท่าทางไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงจึงถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเดินไปยังตู้เสื้อผ้าของตัวเอง
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็ทนร้อนไปหน่อยแล้วกัน” เสื้อกันหนาวสีดำตัวยาวที่มีซิปสูงถึงคอถูกยื่นให้คนตรงหน้า อี้ชิงรับมาก่อนจะสวมทับเสื้อแขนกุดที่สวมไว้ตั้งแต่ตอนแรก แล้วก็เดินออกจากห้องไปเพื่อเตรียมอาหารเช้า
อาหารเช้าที่แสนเรียบง่ายอย่างไข่ดาว ไส้กรอกทอด ขนมปังปิ้งที่ทาด้วยเนยผ่านไปอย่างรวดเร็ว อี้ชิงยกจานไปล้างโดยที่คริสยังคงนั่งอ่านหนังสือพิมพ์และจิบกาแฟอยู่
“ให้ฉันไปส่งมั้ยอี้ชิง?” ร่างสูงละสายตาจากหนังสือพิมพ์และมองไปที่คนร่างบางที่กำลังเดินไปสวมรองเท้า
“ไม่ต้องดีกว่าครับ ช่วงนี้เราควรระมัดระวัง เข้าออกกันคนละเวลา นักข่าวคนนั้นจะได้ไม่รู้” เขายังไม่ลืมเรื่องที่มีนักข่าวแอบถ่ายรูปคริสที่กำลังอุ้มเขาขึ้นคอนโด และตราบใดที่นักข่าวคนนั้นยังไม่ได้ข่าวตอนที่เขาลงจากคอนโดก็คงไม่เลิกราอย่างแน่นอน
“ผมไปก่อนนะครับ ดื่มกาแฟเสร็จแล้วอย่าลืมล้างแก้วด้วยล่ะ” อี้ชิงเปิดประตูเตรียมออกจากห้องแต่เสียงทุ้มก็ดังขวางขึ้นมาเสียก่อน
“เดี๋ยว”
“อะไรครับ?”
ขายาวรีบสาวเท้าเขามาหาร่างบาง ก่อนจะจับฮู้ดที่อยู่ข้างหลังขึ้นมาสวมให้ และมือใหญ่ก็ขยี้หัวอี้ชิงเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
“ระวังตัวด้วยนะ และรีบกลับมาทำสปาเก็ตตี้ให้ฉันกินด้วยล่ะ วันนี้ฉันอยากกิน”
“คะ...ครับ” อี้ชิงหมุนตัวออกจากห้องไปพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมใบหน้า
“ทำไมหน้าเราร้อนจัง”
ลิฟต์เคลื่อนลงมาสู่ชั้นล่างสุดของคอนโด อี้ชิงกระชับกระเป๋าใบโปรดเตรียมตัวจะเดินออกจากลิฟต์แต่ก็ถูกใครบางคนชนเข้าให้อย่างจัง
พลั่ก!
“ขอโทษครับ ผมรีบ” ชายหนุ่มผมสีทองก้มหัวกล่าวขอโทษทันทีที่ชนอี้ชิง และด้วยที่ร่างบางเป็นคนที่มีมารยาทมากก็รีบก้มหัวและกล่าวขอโทษตอบกลับเช่นเดียวกัน
“ผมก็ต้องขอโทษครับ ที่ไม่ทันได้มอง” เป็นเพราะรีบเงยหน้าขึ้นจึงทำให้ฮู้ดที่เคยคลุมอยู่กลับไปอยู่ด้านหลังเหมือนเดิม ผู้ชายผมสีทองจึงเห็นใบหน้าหวานได้อย่างเต็มตา
“ยังไงก็ขอโทษอีกครั้งนะครับ” พูดเสร็จก็หลีกทางให้อี้ชิงได้เดินออกมาจากลิฟต์ก่อนแล้วก็รีบแทรกตัวเข้าไปในลิฟต์ต่อทันที
“จะไปทันคริสออกไปทำงานมั้ยเนี่ย ไม่น่าตื่นสายเลย” ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเองและกดเลขไปยังชั้นที่ต้องการอย่างรีบเร่ง แต่ในจังหวะที่ก้มหน้ามองพื้นสายตาก็พลันไปเห็นคีย์การ์ดใบหนึ่งที่ตกอยู่
“คีย์การ์ดใคร? หรือว่าจะเป็นของผู้ชายคนนั้น เอาไว้ค่อยไปฝากไว้ที่ล็อบบี้แล้วกัน” พลิกคีย์การ์ดอีกด้านดูก็ต้องไปสะดุดกับหมายเลขห้องที่อยู่บนนั้น
“สองหนึ่งเจ็ด!! สองหนึ่งเจ็ด!!” ปากบางพูดหมายเลขห้องที่เห็นซ้ำไปซ้ำมา ก่อนดวงตากลมใสดุจกวางจะเบิกโพลง “เฮ้ย!! นี่มันเลขห้องคริสอู๋นี่หว่า”
“แล้วทำไมถึงไปอยู่ที่ผู้ชายคนนั้นได้” ครุ่นคิดอย่างสงสัย ตาก็จ้องมองไปยังประตูลิฟต์ที่ๆผู้ชายร่างบางเจ้าของคีย์การ์ดเคยยืนอยู่ มีคำถามมากมายที่เกิดขึ้นในใจ ผู้ชายคนนั้นมีความเกี่ยวข้องอย่างไรกับคริสกันแน่...
ร้าน Xing Café เปิดให้บริการมาครึ่งค่อนวันแล้ว แต่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของลูกมือของอี้ชิง จงอินยังไม่มาที่ร้าน ทั้งที่วันนี้เป็นวันศุกร์ซึ่งจะมีคนมาใช้บริการมากเป็นพิเศษ แต่ตอนนี้เวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายสองก็ยังไม่เห็นเข้ามาช่วย อี้ชิงโทรหาอยู่หลายครั้งแต่ก็ได้ยินเพียงเสียงผู้หญิงปลายสายที่บอกให้เขาฝากข้อความทิ้งไว้ พอโทรไปที่บ้านก็บอกว่าจงอินไม่ได้กลับบ้านมาสองคืน ร่างบางเริ่มกระวนกระวายเพราะเป็นห่วงเพื่อนผิวเข้มขึ้นมาจับใจ จึงลองติดต่อเพื่อนในกลุ่มคนอื่น และก็ได้คำตอบว่าจงอินนอนหลับเป็นตายอยู่ที่บ้านเพื่อนคนนั้น จึงทำให้คนร่างบางเบาใจลงไปบ้าง
วันนี้ทั้งวันอี้ชิงเกือบจะเผลอถอดเสื้อออกอยู่หลายครั้ง ถึงแม้ในร้านจะมีเครื่องปรับอากาศยี่ห้อดีเป่าลมเย็นอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้คนขี้ร้อนอย่างเขาหนาวเย็นตามไปด้วยเลย มีลูกค้าหลายคนถามด้วยความห่วงใยเพราะเห็นเหงื่อที่ไหลท่วมตัว แต่เขาก็ได้แต่ยิ้มตอบกลับไป จะให้บอกว่าไม่สบาย แอร์เย็น หนาว แต่เหงื่อที่ซึมออกมายังเสื้อก็เป็นหลักฐานมัดตัวได้อย่างดีว่าเขากำลังโกหก เลยเลือกนิ่งเฉยและส่งรอยยิ้มหวานกลับไปดีกว่า
ป้ายหน้าร้านที่ถูกพลิกเป็นคำว่า ’close’ ตั้งแต่เข็มสั้นยังชี้ไม่ถึงเลข6 เป็นเพราะวันนี้ร่างบางตั้งใจจะปิดร้านเร็วและแวะไปซื้อเครื่องปรุงสำหรับทำสปาเก็ตตี้ตามที่คริสอู๋สามีจำเป็นขอ เมื่อคิดว่าคงไม่มีใครจะเข้ามาในร้านได้อีกอี้ชิงจึงตัดสินใจถอดเสื้อกันหนาวออก เพื่อจะได้เก็บกวาดทำความสะอาดร้านได้อย่างถนัด ร่างบางเช็ดนู่นถูนี่ไปเรื่อยแต่ก็ต้องสะดุ้งตกใจเพราะเสียงประตูที่ถูกผลักเข้ามา
“จงอิน!!” ร่างบางอุทานชื่อของผู้มาใหม่ด้วยความแปลกใจ
“…” ไม่มีเสียงใดหลุดออกมาจากปากชายหนุ่มผิวเข้ม
“ทำไมมาตอนนี้?” มองหน้าเพื่อนผิวเข้มที่เอาแต่ยืนจ้องหน้าเขาอย่างสงสัย ทั้งที่คิดว่าวันนี้เจ้าตัวจะไม่เข้ามาเสียแล้ว แต่อยู่ๆก็โผล่มาแบบไม่บอกกล่าว
“ทำมายนายถึงทำแบบนี้อี้ชิงงง” จงอินถามด้วยเสียงเมาอ้อแอ้ แต่ดวงตาคมกลับเต็มไปด้วยความเสียใจฉายชัดขึ้นมา
“ฉะ...ฉันทำอะไร? นี่จงอินดื่มมาใช่มั้ย ไปนั่งตรงโน้นเลยเดี๋ยวฉันชงอะไรมาให้ดื่มแก้เมา” คนร่างบางวางอุปกรณ์ทำความสะอาดลงก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาคนตัวสูงเพื่อจะลากไปนั่งยังเก้าอี้ แต่ยังไม่ทันได้แตะตัวก็ต้องรู้สึกชาไปทั้งตัวเพราะคำพูดที่ออกมาจากปากเพื่อนรัก
“อี้ชิงมีอะรายกับอ้ายคริสแล้วช่ายหมาย?”
“เอ่อ...” คนถูกถามหยุดหายใจไปสามวินาที พยายามกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากเย็น แล้วเมื่อก้มมองร่างกายของตัวเองก็เพิ่งจะนึกได้ว่าตอนนี้บนตัวมีเพียงเสื้อแขนกุดสีขาวที่ไม่สามารถปิดร่องรอยสีกุหลาบได้ จึงรีบหยิบเสื้อที่เคาน์เตอร์ขึ้นมาสวมรูดซิบขึ้นปิดจนมิดทันที
“คือ...” อ้ำอึ้งเพราะไม่รู้จะอธิบายกับเพื่อนรักอย่างไร ทั้งที่จะเก็บไว้เป็นความลับตลอดไปแต่เขาพลาดตรงไหน จงอินรู้ได้อย่างไร ไม่ใช่รู้แค่เพียงว่าเขาเป็นเมียรับจ้างของคริส แต่รู้ถึงขั้นว่าเขามีอะไรกันกับคริสแล้ว
“หยุดโกหกช้านด้ายแล้วอี้ชิง หลักฐานมันก็เด่นชัดอยู่บนตัวนายย”
“ฉันว่าจงอินเมานะ หายเมาแล้วค่อยคุยกันดีกว่า”
“ม่ายย ช้านต้องการคำตอบจากอี้ชิงเดี๋ยวนี้ บอกช้านมาว่ามันม่ายช่ายความจริง สิ่งที่ฉันเห็นมันม่ายช่ายแบบนั้น” จงอินพูดด้วยเสียงสั่นเครือพร้อมกับจับเข้าที่ไหล่เล็กและออกแรงเขย่าอย่างแรง ต่อให้เสียใจแค่ไหนแต่กลับไม่มีน้ำตาสักหยดไหลออกมา คงเป็นเพราะมันไหลจนไม่มีอะไรไหลแล้ว
“นะ...นายเห็น? เห็นอะไรบอกฉันมา” อี้ชิงรีบคว้ามือหนาหยุดไว้และมองหน้าจงอินอย่างเคร่งเครียดเพื่อรอคำตอบ คำตอบที่น่ากลัวที่สุด...
“ฉันเห็นนายกับมันในรถ” ตอบออกมาเสียงเบาด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความผิดหวังและความเจ็บปวด
“นายเห็น?”
“ใช่ ฉันเห็น” ใช่แล้วอี้ชิงได้ยินมันไม่ผิด จงอินเห็นเหตุการณ์เกือบจะทุกอย่างทุกตอนที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ไม่คิดว่าความบังเอิญที่แสนโหดร้ายจะเกิดขึ้นในโลกใบนี้ คืนนั้นเขามีนัดกับเพื่อนที่ผับแห่งนั้น ในขณะที่กำลังนั่งสังสรรค์กับเพื่อนก็เหมือนสวรรค์จะเล่นตลกกับเขาเพราะสายตาดันหันไปเจอภาพที่อี้ชิงกับคริสเดินออกจากผับไปด้วยกัน ไม่ต้องรอให้สมองสั่งขายาวก็ก้าวตามออกมาดูทันที พอรถสปอร์ตสีดำทึบขับออกไปเขาก็ไม่รอช้าขับรถตามไปติดๆ พอคริสหักเลี้ยวเข้าซอยที่มีเพียงเสาไฟไม่กี่ต้นให้แสงสว่าง เขาก็นำรถจอดเทียบข้างทางลงมายืนดูเหตุการณ์ห่างๆอย่างสงสัย แต่หัวใจก็หยุดเต้นไปเสียดื้อๆเมื่อภาพที่เขาเห็นคืออี้ชิงกำลังขึ้นคร่อมนั่งอยู่บนตักของคริส พอตั้งสติได้อีกทีคริสก็เปลี่ยนเป็นฝ่ายขึ้นมาอยู่บนตัวร่างบางที่เขาแสนรักแสนหวงแทน จงอินยืนมองภาพที่รถยนต์คันหรูสั่นไหวไปตามแรงอารมณ์ความปรารถนาของคนทั้งคู่ด้วยน้ำตา พยุงร่างที่ไร้ทั้งวิญญาณและหัวใจกลับขึ้นรถและขับออกไป
“…” หัวใจดวงน้อยของอี้ชิงวูบโหวง คล้ายรอบข้างไร้ซึ่งสิ่งใด นอกจากเสียงคำยืนยันที่ออกมาจากปากของเพื่อนรักดังก้องอยู่ในหัว
“อี้ชิง นายรักมันเหรอ?” เสียงเย็นเอ่ยถาม ทำให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์ได้สติอีกครั้ง
“คือ...ฉัน...ไม่...”
ครืด...ครืด...ครืด
เสียงโทรศัพท์สั่นเสียงดังอยู่ใกล้แคชเชียร์ ทั้งสองหันไปมองยังเครื่องมือสื่อสารที่เข้ามาขัดขวางบทสนทนา ร่างบางมองหน้าเพื่อนรักเชิงขออนุญาต เมื่อเห็นว่าจงอินไม่มีท่าทีจะขัดขวางเขาก็เดินไปหยิบมันขึ้นมากดรับทันทีโดยที่ไม่ดูชื่อผู้ที่โทรเข้ามา
“ฮัลโหล”
“คุณคริส!!” เรียกชื่อคนปลายสายอย่างตกใจ ชายเจ้าของชื่อคริสโทรเข้ามาได้จังหวะเกินไป ทำให้บรรยากาศที่เคยแย่กลับมาคุขึ้นหนักกว่าเดิม
“ทำอะไรน่ะจงอิน!” ร่างบางร้องเสียงดังเมื่อจงอินเข้ามาแย่งโทรศัพท์จากมือ
“อ้ายคริสแกมันเลว อยู่ๆแกก็เข้ามาและแย่งอี้ชิงไปจากช้าน ช้านจะเอาของช้านคืนแกคอยดู” จงอินกดตัดสายทิ้งโยนโทรศัพท์ลงบนเคาน์เตอร์อย่างไม่ใส่ใจแล้วฉุดแขนขาวลากไปทางบันได
“จะทำอะไรจงอิน จะพาไปไหน ปล่อยนะ เจ็บ!!” อี้ชิงตวาดแหวอย่างไม่พอใจ พยายามสะบัดข้อมือที่ถูกคนตัวสูงบีบ แต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อชายผิวเข้มยิ่งเพิ่มแรงบีบมากขึ้นอีก จงอินลากอี้ชิงมาจนถึงห้องนอนก่อนจะเหวี่ยงร่างบางที่เคยทะนุถนอมลงบนเตียงอย่างแรง อี้ชิงลุกขึ้นเตรียมจะหนี แต่ก็ถูกมือหนารวบตัวได้อีกครั้งและเขาก็ไม่รอช้ารีบถอดเข็มขัดด้วยมือข้างเดียวก่อนจะนำมามัดข้อมือขาวของร่างบาง
“นายจะทำอะไร นายบ้าไปแล้วหรือไง” อี้ชิงเริ่มเดือด โมโหกับการกระทำที่สิ้นคิดของจงอิน
“ใช่ ช้านมันบ้าไปแล้ว ใครจะไปทนเห็นคนอื่นแย่งสิ่งที่รักได้ ช้านเฝ้าทะนุถนอมนายมาตั้งนาน แต่มันเป็นใครเข้ามาในชีวิตนายไม่ทันไรก็มาแย่งนายไปจากช้าน แบบนี้มันยุติธรรมแล้วหรือไงอี้ชิง?” เขาตั้งใจจะเข้ามาคุยกับอี้ชิงให้รู้เรื่อง มาถามว่าสิ่งที่เกิดขึ้นวันนั้นมันคือสิ่งผิดพลาด แค่อี้ชิงบอกว่าไม่ได้ทำไปเพราะรักคริส เขาก็จะปล่อยให้เรื่องนี้มันผ่านไป แต่พอคริสโทรเข้ามาสิ่งที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกก็หายไปทันที เพราะความโกรธที่มีอยู่ภายในใจบวกกับฤทธิ์สุราที่เพิ่งดื่มมาทำให้สติขาดผึง ในเมื่ออี้ชิงเป็นของคริสได้ ก็ต้องเป็นของเขาได้ด้วยเช่นกัน
“ไม่! ไม่มีใครแย่งฉันไปจากนาย เราไม่เคยเป็นของกันและกัน เราเป็นแค่เพื่อนกัน เข้าใจมั้ยจงอิน” น้ำตาเริ่มตีตื้นขึ้นมาที่ขอบตา อี้ชิงเสียใจกับสิ่งที่จงอินทำอยู่ เขาคิดมาเสมอว่าจงอินเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดแต่ตอนนี้มันคงไม่ใช่เสียแล้ว
“ถ้าเรายังไม่เคยเป็นของกันและกัน ก็เป็นซะตอนนี้เลยแล้วกัน” พูดจบร่างสูงก็โถมกายทับร่างบางทันที ซุกไซ้ซอกคอขาวอย่างหื่นกระหาย ร่างบางพยายามดิ้นหนี แต่ก็ถูกท่อนขาแข็งแรงกดไว้ มือสากลูบวนผิวกายภายใต้เสื้ออย่างสนุกมือ แต่สัมผัสที่หยาบกร้านทำให้ร่างบางขนลุกซู่ รู้สึกรังเกียจสัมผัสแบบนี้
“หยุดนะจง อื้ออ” ยังไม่ทันได้พูดจบประโยคปากก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากร้อน ลิ้นหนาพยายามจะแทรกเข้าไปในโพรงปากแต่ร่างบางก็เม้มปากแน่น ร่างสูงจึงกัดริมฝีปากล่างของคนใต้ร่าง จนต้องเผลอเปิดปากออกเพราะความเจ็บปวดและไม่ปล่อยให้เสียโอกาสเขาก็ส่งลิ้นร้อนเข้าไปไล่ต้อนเรียวลิ้นเล็ก ร่างสูงจูบเน้นย้ำอย่างหนักหน่วง จูบที่เต็มไปด้วยความร้อนแรง สัมผัสที่ไร้ซึ่งความอ่อนโยนรับรู้ได้แต่เพียงกลิ่นคาวเลือด ก่อนจะผละริมฝีปากออกเมื่อรับรู้ได้ว่าคนข้างล่างเริ่มหมดอากาศหายใจ
“ฮื้ออๆๆๆ” คนร่างบางน้ำตาไหลอาบแก้มมองหน้าคนที่เคยได้ชื่อว่าเพื่อนรักอย่างผิดหวังและเสียใจในคราเดียว แต่ดูเหมือนเสียงสะอึกสะอื้นจะไม่สามารถเรียกร้องความสนใจจากคนที่กำลังก้มลงหาความสุขจากยอดอกขาวได้เลย ลิ้นสากลากไล้บริเวณตุ่มไต่สีชมพูไปทั่ว ร่างบางบิดตัวหนี ไม่ได้มีอารมณ์ร่วมด้วยแต่อย่างไร ตอนนี้เขาอยากหนี หนีให้ไกลจากสัมผัสที่น่ารังเกียจ น่าขยะแขยงนี้
“อี้ชิง!!!” เจ้าของชื่อสะดุ้งสุดตัว เมื่อเห็นร่างสูงที่คุ้นตาเปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทางร้อนรน ทันทีที่เห็นคริสหยดน้ำใสๆก็ยิ่งไหลพรากท่วมใบหน้าสวยมากกว่าที่เคย
“ไอ้ดำ มึงทำอะไรเมียกู!!” คริสคำรามเสียงดังก่อนจะเอื้อมมือมากระชากร่างของจงอินลงมาจากเตียง และผลักลงบนพื้นก่อนจะขึ้นคร่อมแล้วปล่อยหมัดหนักใส่หน้าไม่ยั้ง
“มึงไม่มีสิทธิ์เอามือสกปรกของมึงมาแตะต้องเมียกู” ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดยังคงถูกอัดด้วยหมัดอย่างไม่มีหยุด จนคริสได้ยินเสียงหวานจากคนบนเตียงครางเรียกชื่อ เขาจึงหยุดและหันไปสนใจคนร่างบางแทน
“คุณคริส”
“ไม่เป็นไรใช่มั้ยอี้ชิง ยังไม่โดนทำอะไรใช่มั้ย” ร่างสูงรีบพุ่งตัวขึ้นมาบนเตียงแล้วแก้เข็มขัดที่มัดข้อมือบางออกก่อนจะพลิกตัวไปมาเพื่อสำรวจ
“ยังครับ ผมยัง ฮื้ออๆๆ ช่วยพาผมไปที่อื่นทีครับ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่” พูดไปพลางสะอื้นไป เมื่อเห็นอย่างนั้นร่างสูงก็รีบดึงอี้ชิงเข้ามากอดทันที ก่อนจะลูบหัวปลอบโยนและเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างเบามือ
“แกจะพาอี้ชิงไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลัง จงอินยืนขึ้นอย่างทุลักทุเล และตรงเข้ามากระชากคริส
ออกจากอ้อมกอดของอี้ชิง แล้วปล่อยหมัดเข้าที่ใบหน้าหล่ออย่างจัง แต่ร่างสูงก็สวนหมัดกลับไปอย่างไม่ยอมและใช้ประโยชน์จากตัวที่สูงใหญ่กว่าจับจงอินทุ่มลงกับพื้น ก่อนจะยกเท้ากระทืบเต็มแรงอย่างโกรธจัด
“เลิกยุ่งกับอี้ชิงซะ และอย่าให้กูเห็นหน้ามึงอีก!!” พูดลอดไรฟันเสียงเขียว ก่อนจะกระทืบซ้ำอีกครั้ง ความโกรธแค้นคนตรงหน้าทำให้เส้นเลือดที่ขมับปูดขึ้นมาจนจะแตก ถึงจะรู้ว่าจงอินยังไม่มีอะไรกับอี้ชิง แต่จากสภาพที่ร่างบางถูกมัดและปากที่บวมเจ่อทำให้เขารู้ว่าอี้ชิงไม่เต็มใจ ถูกบังคับ ความโมโหก็พุ่งพล่านจนแทบจะจุกอก อยากจะฆ่าคนที่ยุ่งกับเมียของเขาให้รู้แล้วรู้รอดกันไป
“คุณคริส” เสียงแผ่วเบาเอ่ยเรียก คริสจึงต้องละจากคนตรงหน้าแล้วเดินเข้ามาประคองร่างบางขึ้นจากเตียงก่อนจะพาเดินออกจากห้องและบ้านหลังนี้
“ฮื้ออๆๆๆๆ” จงอินสะอื้นไห้จนแถมขาดใจหลังจากที่ทั้งสองออกไป น้ำตาที่เคยเหือดแห้งหายไปกลับมาอีกครั้ง น้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความรู้สึกเสียใจและรู้สึกผิดผสมปนเปกัน เขาได้ทำพลาดไปแล้ว มันคงไม่มีตำแหน่ง ’เพื่อนรัก’ อีกต่อไปแล้ว ไม่มี...
“ทำไมกลับมาช้าจัง ไหนบอกว่าออกมาแล้วไง” ชายหนุ่มผมสีทองบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด เขาซุ่มอยู่ตรงลานจอดรถอยู่เป็นเวลานานแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นคนที่ต้องการเจอกลับมาสักที ทั้งที่สายข่าวของเขารายงานมาว่าคริสออกมาจากโรงแรมอย่างเร่งรีบก็คิดว่าจะรีบกลับมาคอนโดซะอีก ก้มหน้าเช็ดเลนส์อยู่ไม่นานก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่คุ้นหูดังขึ้น จึงรีบยกลำกล้องขึ้นรอกดชัตเตอร์ทันที
“ดูสิวันนี้มีอะไรเด็ดมั้ย” พึมพำเบาๆพร้อมกับจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของคริสผ่านเลนส์กล้องอย่างตั้งใจ พอคริสลงจากรถนิ้วเรียวก็กดชัตเตอร์รัวทันที แต่ก็ต้องร้องออกมาอย่างแปลกใจเมื่อเห็นภาพที่คริสประคองใครคนหนึ่งออกมาจากรถ คนที่ถูกประคองสวมฮู้ดปิดหน้าปิดตาเดินก้มหน้าจนทำให้มองเห็นหน้าไม่ชัด แต่มีบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคย
“เอ๊ะ!! เสื้อผ้าคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน” หลังจากที่คริสหายเข้าไปในคอนโด เขาก็มานั่งเปิดรูปดูอีกครั้ง กดซูมเข้าซูมออกที่ภาพคนร่างบางอยู่หลายครั้ง ก่อนจะร้องอุทานออกมาเสียงดังอย่างนึกอะไรขึ้นได้
“นึกออกแล้ว!! เจ้าของคีย์การ์ดห้อง217นี่เอง”
ความคิดเห็น