[fic EXO] รวม SF

ลำดับตอนที่ #8 : [OS] 740 Days without HIM (TaoHo)

7 4 0 DAYS WITHOUT...HIM [TAOHO]

ตั้งแต่วันที่เขาจากไป...

ไม่มีสักวันที่ผมไม่คิดถึงเขา...

“หนังสือพิมพ์มาส่งแล้วคร้าบ” ขาเรียวเล็กภายใต้กางเกงวอร์มที่ใช้สำหรับใส่นอนเดินลากสลิปเปอร์ออกไปยังหน้าบ้านเพื่อหยิบหนังสือพิมพ์ของเช้าวันนี้ที่ถูกโยนข้ามรั้วเข้ามาก่อนขาเรียวจะเดินลากสลิปเปอร์คู่เดิมกลับเข้าไปในตัวบ้าน เขาวางหนังสือพิมพ์เล่มนั้นไว้ที่โต๊ะด้านหน้าโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินเข้าไปในครัวและกลับออกมาพร้อมกลิ่นกาแฟหอมฉุยที่มาจากแก้วกระเบื้องในมือ จุนมยอนทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวนุ่มก่อนจะวางแก้วกาแฟหอมกรุ่นลงบนโต๊ะแล้วหยิบแว่นตากรอบกลมที่วางอยู่ไม่ไกลกันนั้นขึ้นมาสวมใส่ และเขาจึงได้หยิบหนังสือสีขาวดำเล่มนั้นขึ้นมาอีกครั้ง

เขาคนนั้นขึ้นหน้าหนึ่งอีกแล้ว

มันผ่านมาแล้วเจ็ดร้อยสี่สิบวัน จุนมยอนไม่ได้อยากจะจำนักหรอก แต่สมองกลับไม่ยอมลืมมันไปเสียที มือบางวางกระดาษหนังสือนั้นลงก่อนจะเปลี่ยนตำแหน่งไปยกแก้วกระเบื้องขึ้นมาจรดริมฝีปากแทน ไอร้อนแผ่กระจายไปทั่วทั้งตัวช่วยให้ความอบอุ่นในฤดูใบไม้ผลิ เขาเคยชอบฤดูนี้มากพอๆ กับที่ไม่ชอบมันในตอนนี้

วันๆ หนึ่งที่เปลี่ยนจากฤดูใบไม้ผลิที่อบอวลด้วยความสุข กลายเป็นฤดูใบไม้ผลิแห่งความเดียวดายไปตลอดกาล จุนมยอนเกลียดผู้ชายคนนั้นที่ทิ้งเขาไว้ลำพัง พอๆ กับที่ยังคงรักและคิดถึงไม่เสื่อมคลาย

เขาวางแก้วกาแฟลงอย่างใจเย็นก่อนจะลุกขึ้นแล้วลากสลิปเปอร์ให้ได้ยินเสียงขูดกับพื้นไปตามทางจนมาถึงตู้ไม้ใต้บันได มือบางเปิดลิ้นชักบนสุดแล้วจึงหยิบกล่องสีใสออกมาก่อนจะก้มลงเปิดลั้นชักชั้นล่างสุดแล้วหยิบของในนั้นออกมาชิ้นหนึ่ง มันคือแฟ้มใสขนาดเอห้าที่เป็นแบบซิปล็อก เขาปิดลิ้นชักทั้งสองก่อนจะเดินลากขากลับมายังโซฟาหน้าทีวีแล้วทิ้งตัวลงเช่นเดิม

มือบางเปิดกล่องสีใสออกก่อนจะหยิบกรรไกรสีดำออกมา และมืออีกข้างของเขาก็จับหนังสือขาวดำนั่นขึ้นมาอีกคราก่อนคมเหล็กของเครื่องมือจะตัดกระดาษนั้นให้ขาด มือบางหมุนกระดาษไปตามขอบรูปของคนที่อยู่ในหน้าหนังสือพิมพ์นั้น ผู้ชายผมสีดำ คิ้วสีดำสนิท ดวงตาคมกริบรับกับจมูกโด่ง ใบหน้าคม และริมฝีปากรูปกระจับ

ริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากันเมื่อมองไปยังรูปของชายหนุ่มที่เขาเพิ่งตัดออกมาจากหนังสือพิมพ์เล่มใหญ่ ความรู้สึกหลากหลายเกิดขึ้นทุกครั้งที่ได้มองใบหน้าของผู้ชายคนนี้ ไม่ว่าจะผ่านทางรูป คลิปวิดีโอ หรือโทรทัศน์ ชายหนุ่มผู้เคยเป็นอดีตไอดอลดังในเกาหลีใต้ แต่วันนี้ชายคนนั้นจากไปแล้ว

จุนมยอนเหลือกตามองขึ้นเพดานเพื่อให้น้ำใสไหลกลับลงไปเมื่อรู้ตัวว่าต่อมน้ำตากำลังทำงาน เขาไม่อยากจะร้องไห้ให้ผู้ชายคนนี้อีกแล้ว

คงไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกนี้จนกว่าจะได้เจอกับตัวเองโดยตรง ในค่ำคืนอากาศเย็นค่ำคืนหนึ่งที่มีผ้าห่มแสนอบอุ่นเป็นอ้อมแขนแกร่งของคนรัก หลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยสัมผัสจูบแผ่วเบาที่หน้าผาก แต่เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า...

คนรักก็หายไปตลอดกาล

“พี่จุนมยอน!” เจ้าของชื่อสะดุ้งขึ้นจากภวังค์ขณะกำลังจรดปลายปากกาสีดำลงไปบนโพสต์อิทสีเหลือง ไม่ต้องชะเง้อมองตามต้นเสียงเขาก็รู้ดีว่าใครมา

“แปปนึงนะเซฮุน” เขาตะโกนกลับไป มือบางวางปากกาลงบนโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปทางหน้าบ้าน ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มวัย 23 ปีที่เคยเป็นเด็กน้อยตัวเล็กๆ นั้นยืนรออยู่นอกรั้ว ในมือผอมนั่นมีถุงขนมพะรุงพะรังเต็มไปหมด

“ซื้อของมาเยอะแยะอีกแล้วนะ” เขาเอ่ยเชิงตำหนิไปซึ่งอีกฝ่ายก็เพียงยักไหล่แล้วเดินเข้ามาภายในรั้วบ้านหลังจากที่เขาปลดกลอนประตูเล็กๆ ของรั้วให้ ขาเล็กเดินนำเข้าไปในบ้านก่อนทิ้งให้คนเป็นน้องปิดประตูรั้วด้วยตัวเองแล้วจึงเดินตามเข้าไป จุนมยอนเดินเลี่ยงเข้าไปในครัวทันทีเพราะว่าจะเตรียมน้ำออกมารับแขกขาประจำ เซฮุนจึงวางของที่ถือมาลงที่โต๊ะอาหารของบ้านอย่างเคยชินแล้วเดินกลับมานั่งที่โซฟา

ดวงตาคมมองไปยังสิ่งของทุกอย่างที่วางแผ่อยู่บนโต๊ะด้านหน้าโซฟาแล้วจึงเม้มปากก่อนจะถอนหายใจออกมาแผ่วเบา นับตั้งแต่วันนั้นเขาก็มาหาคิมจุนมยอนบ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

“มึงเป็นไงบ้างวะ” เสียงทุ้มเอ่ยกับตัวเองด้วยความรู้สึกปั่นป่วนที่หลากหลาย ในวันที่จุนมยอนเสียคนรักไป เขาเองก็เสียเพื่อนคนหนึ่งไปเช่นกัน เซฮุนแค่นหัวเราะออกมาแผ่วเบาก่อนจะค่อนแคะออกมาในตอนท้าย “มึงคงสบายดีสินะ”

เซฮุนเริ่มรู้สึกว่าปลายจมูกของตัวเองชาขึ้นมาเมื่อได้อ่านหัวข้อข้าวและเนื้อข่าวที่วางอยู่ข้างๆ กับรูปใบนั้นและโพสต์อิทลายมือของคนที่กำลังอยู่ในครัวที่เขียนไว้ว่า วันที่ 2 พฤษภาคม 2017

“ก็มึงหลับสบายแล้วนี่...” เขาพูดกับรูปถ่ายใบนั้น

K-NEWSpaper

ครบรอบวันเกิดอายุ 24 ปี ไอดอลชื่อดังผู้ล่วงลับ ฮวางจื่อเทา

“แต่มึงไม่รู้หรอกไอ้เทา ว่าพี่จุนมยอนเขาตายทั้งเป็นเลยว่ะ”

สุขสันต์วันเกิดอายุ 24 นะ

 ฮวางจื่อเทา

CHINENY

TWITTER:  #740dayswithouthim

FIN.

ทุกเรื่องราวผ่านมาสองปี จริงๆ เราไม่ได้คิดว่าเราจะได้มีโอกาสกลับมาเขียนเทาโฮอีก เพราะเราเคยบอกตัวเองไว้อย่างนั้นเพราะเราคิดว่าเราคงแต่งไม่ไหว แต่ว่า...ด้วยอะไรก็ตามที่ทำให้เราคิดถึงพวกเขามากๆ จนสุดท้ายก็ลั่นออกมาเป็นโอเอสเรื่องนี้ที่ขื่นขมไม่แพ้เรื่องจริง อยากจะลองกลับมาแต่งให้มันเป็นความหวานความหอมเหมือนเดิม แต่พอได้ลองจับคีย์บอร์ดพิมพ์ชื่อของผู้ชายคนนั้น น้ำตาเราก็จะไหลแล้ว เอาจริงๆ เราคิดถึงเขา แล้วเราก็รักเขามากๆ เหมือนเดิม แต่เรากลับไปรู้สึกเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว แต่ยังไงก็ตาม ทุกโมเม้นต์ของเทาโฮที่เคยเกิดขึ้น จะตรึงอยู่ในใจเราเสมอค่ะ ว่านั่นคือความสุขที่เคยเกิดขึ้นในครั้งหนึ่ง ยังไงก็ตาม ถ้ามีโอกาส...เราคงได้เจอกันอีกนะคะแม่ยกเทาโฮทุกคน ใช้ชีวิตให้มีความสุขนะคะ

ปล.ทุกอย่างทั้งหมดนี้เป็นแค่ฟิคชั่นที่แต่งขึ้นเท่านั้น

ยังไงก็ติดแท็ก #740dayswithouthim มาคุยกันได้นะคะ แชร์ความคิดถึงกัน ตั้งแต่วันที่12 เมษายน 2015 จนวันที่ 2 พฤษภาคม 2017 คือ 740วันค่ะ