ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [fic EXO] รวม SF

    ลำดับตอนที่ #3 : [OS] #ฮุนโด้ตัวเล็กตัวโต (HunSoo)

    • อัปเดตล่าสุด 17 มี.ค. 58


    #ฮุนโด้ตัวเล็กตัวโต


    "ตัวเล็ก" เสียงทุ้มกระซิบเบาๆที่ข้างหูของคนที่กำลังหลับสนิท ร่างเล็กครางในลำคอก่อนจะพลิกหันหนีไปอีกข้าง


    "ตัวเล็กครับ ตื่นได้แล้วนะ" ฟันคมของร่างสูงกัดเบาๆที่ติ่งหูของคนที่หันหลังให้ แขนยาวโอบเอวสอบให้เข้ามาชิดกับแผ่นอกกว้าง


    "งื้อ" คนตัวเล็กที่เหมือนจะลุกขึ้นมานั่งสักพักก่อนจะโดนแรงดึงดูดของเตียงให้ฝังใบหน้าน่ารักนั้นลงไปบนหมอนอีกครั้ง


    เซฮุนหัวเราะเบาๆพลางส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ มือเรียวประคองใบหน้าของอีกคนเข้ามาใกล้ก่อนริมฝีปากเรียบจะสัมผัสลงไปบนริมฝีปากอิ่มอย่างแผ่วเบา


    "ตัวเตี้ยครับ วันนี้มีประชุมแปดโมงนะ เดี๋ยวก็สายหรอก" หลังจากที่คำว่าประชุมหลุดเข้าหู ร่างเล็กก็กระเด้งขึ้นมาอย่างแตกตื่น


    "กี่โมงแล้วเซฮุน!!" ดวงตาโตเบิกกว้างอย่างตกใจ โดคยองซูตื่นเต็มตา


    ท่าทางที่ดูน่ารักทำให้ร่างสูงหัวเราะออกมาเสียงดัง


    "6โมงเช้าครับ" คำตอบที่ทำให้คนตัวเล็กอ้าปากกว้าง ทันทีที่มือเล็กเริ่มคว้าอาวุธข้างกายโอเซฮุนก็รีบกระโดดหนีจากโซนอันตรายรอบๆเตียงแล้ววิ่งไปที่ประตูห้องน้ำ

    "ไอ้…!" แรงอัดไม่น้อยจากสิ่งของนุ่มนิ่มสักอย่างบนเตียงถูกปาอัดเข้าไปที่ใบหน้าคม เมื่อลืมตาขึ้นมาเขาถึงพบว่าเป็นหมอนข้างนิ่มๆ แต่ถึงอย่างงั้นถ้าคยองซูเป็นคนปา มันก็เจ็บหมดนั่นแหละ


    ริมฝีปากอิ่มมุ่ยลงอย่างไม่สบอารมณ์ เขาควรจะได้นอนมากกว่านี้อีกหนึ่งชั่วโมงเต็ม!


    มือเรียวยกขึ้นมาลูบสันจมูกโด่งเพื่อเช็คว่าสภาพยังครบทุกส่วนไม่ได้มีกระดูกชิ้นส่วนไหนหักไปกองกับพื้นให้แม่สุดที่รักของเขาต้องหัวเราะเยาะว่าโดนเมียทำร้าย


    ย้ำว่าแม่สุดที่รักของเขาแต่รักว่าที่ลูกสะใภ้มากกว่าลูกแท้ๆอย่างตัวเขาเอง


    "อาบน้ำกันนะตัวเล็ก ตัวโตต้องไปโรงเรียนเจ็ดโมงนะคร้าบ" ขายาวเดินก้าวกลับไปที่เตียง ร่างเล็กยังคงนั่งกองอยู่กับเตียง ดวงตากลมโตค้อนวงใหญ่ให้ก่อนจะยอมลุกขึ้นจากเตียงเมื่อมือเรียวจับมือเล็กทั้งสองแล้วดึงขึ้น


    ในทุกเช้า โอเซฮุนรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังเลี้ยงเด็กน้อย


    เกิดสงครามขนาดย่อมในห้องน้ำเมื่อเซฮุนอยากให้คยองซูถูตัวให้ แต่ร่างเล็กไม่ยอม จนสุดท้ายก็ออกมาแต่งตัวกันได้อย่างไม่มีการเลือดตกยางออกใดๆ


    มือเรียวหยิบเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนพอดีตัวส่งให้คนตัวเล็กก่อนจะหยิบเสื้อเชิ้ตนักเรียนมาสวมให้ตัวเอง เซฮุนคิดว่าหันไปจะเจอแฟนตัวเล็กที่สวมเสื้อเรียบร้อยเหมือนกัน แต่ผิดคาด ดวงตาโตเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองอย่างไม่พอใจ คนตัวเล็กยังอยู่ในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียว


    "ครับ?"


    "สีชมพูเนี่ยนะ?"


    "มันก็น่ารัโอเคๆ สีดำก็ได้พี่" ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยคที่หวังไว้ สายตาน่ากลัวที่ส่งมาก็ทำให้เขาชูมือขึ้นสองข้างอย่างยอมแพ้แล้วหยิบสีโปรดของคนตัวเล็กให้ เสื้อเชิ้ตสีชมพูถูกเก็บกลับเข้าไปที่ลึกสุดของตู้เสื้อผ้าเหมือนเดิม


    มือเล็กกดปุ่มให้รถยนต์สตาร์ทเครื่องตามแบบของรถรุ่นใหม่ที่ไม่จำเป็นต้องใช้กุญแจอีกต่อไปเป็นเวลาเดียวกับที่ร่างสูงข้างๆกันดึงสายเข็มขัดมาคาด


    "เดี๋ยววันนี้ฉันไปรับ เลิกงานเร็ว" เซฮุนพยักหน้ารับให้กับคำพูดของคนที่กำลังมองไปบนถนน บางทีเขาก็อยากให้โดคยองซูน่ารักขี้อ้อนเหมือนตอนอยู่ที่ห้อง แต่แน่นอนว่าพอออกมาจากห้องร่างเล็กจะเปลี่ยนเป็นคนละคน


    รถคันเล็กราคาธรรมดาไม่แพงมากจอดลงที่หน้าประตูโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่งใจกลางเมือง


    "ตั้งใจเรียนนะ" ใบหน้าคมพยักรับก่อนจะเอนตัวไปฝังจมูกโด่งลงแก้มนิ่มก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป


    "โหยไอ้เหี้ยฮุน เอาอีกแล้วนะมึง"

     

    "เมียมึงน่ารักจริงๆว่ะ"


    "มีการหอมแก้มโชว์ไอ้ห่า"


    เสียงที่ลอดเข้าประตูมาทำให้คยองซูยิ้มเย็น วันนี้อารมณ์ดีจะปล่อยผ่านไปซักวัน



    .



    "อ้าวคยองซู วันนี้แฟนเด็กไม่มาส่งหราจร้า" เสียงทักทายที่ยั่วโทษะได้แต่เช้า


    เขาคือมนุษย์เงินเดือนธรรมดาๆที่ทำงานในบริษัทแห่งนึง อายุ25ปี ส่วนโอเซฮุนคือเด็กมัธยมปลายปีสาม อายุ18 การโดนด่าว่ากินเด็กจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเท่าไหร่


    "อ๋อไม่ครับพี่ พอดีขับรถเองได้ไม่ได้เป็นง่อยต้องให้แฟนทำทุกอย่าง ไม่เหมือนบางคนแถวนี้นะครับ ผัวก็หาไม่ได้แล้วยังทำตัวง่อยไม่ทำงานทำการเอาแต่เสือกเรื่องชาวบ้านอีก" ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มให้กับพนักงานสาววัย28ที่ดูท่าทางจะสติแตกไปซะแล้วกับคำพูดของเขา


    โดยปกติเซฮุนจะขับมาส่งเขาที่บริษัทจอดรถทิ้งไว้แล้วนั่งใต้ดินไปโรงเรียน แต่วันนี้ตัวโตมีสอบเขาก็เลยขับไปส่ง

     

     

    ไม่ได้อยากจะกินเด็ก ไม่ได้ชอบคนเด็กกว่า เด็กที่ไม่มีอนาคตต่างจากนักธุรกิจระดับผู้บริหารที่มีหน้าที่การงานเพรียบพร้อมโดยสิ้นเชิง แต่การที่เราจะตกหลุมรักใครสักคน มันเลือกไม่ได้และห้ามไม่ได้


    เขาไม่ได้อยากที่จะรักโอเซฮุน แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาก็ยังยืนยันที่จะไม่แก้ไขอะไร




    .




    ร่างเล็กยืนพิงกำแพงของโรงเรียนชื่อดังอยู่ตรงปากทางประตูเพื่อมารอแฟนของตน ริมฝีปากอิ่มพ่นควันบุหรี่สีขาวออกมา พลางพยายามทำปากให้เป็นรูปกลมๆเพื่อควันที่ออกมาจะได้เป็นรูปวงแหวนที่ต้องการ


    เหมือนจะโต แต่ก็ยังไม่โต


    "อะแฮ่ม" ร่างสูงที่โผล่มาโดยไม่ตั้งตัวเพราะสมาธิกำลังจดจ่อกับควันตรงหน้าทำให้เขาสะดุ้ง


    "ย๊า! ตัวโตเอามานะ!" คนตัวเล็กร้องโวยวายอย่างหลุดภาพลักษณ์เมื่อบุหรี่ในมือถูกแฟนตัวสูงแย่งไปและชูขึ้นสูง แขนเล็กๆชูขึ้นพยายามจะไขว่คว้าสิ่งที่อยู่ในมือของเซฮุนให้กลับมา


    "ตัวโตบอกแล้วไงว่าตัวโตไม่ชอบให้ตัวเล็กสูบ" ริมฝีปากอิ่มคว่ำลงทันทีจนเซฮุนต้องส่ายหน้า มือเรียวโยนบุหรี่ในมือลงพื้นก่อนจะเหยียบจนไฟมันมอดดับ


    "ไหนดูซิครับ ปากสวยๆดำหมดแล้วเห็นมั้ย" นิ้วเรียวแตะลงที่ริมฝีปากอิ่มด้วยสีหน้าจริงจัง แต่ก่อนที่คนตัวเล็กจะได้เหวี่ยงอะไรออกมาอีก นิ้วเรียวก็ถูกแทนที่ด้วยริมฝีปากเรียบที่ทามทับลงไป


    กลิ่นหอมมินท์ของบุหรี่ราคาแพงแผ่ฟุ้งไปในโพรงปากของทั้งสองแต่กลับถูกตัดด้วยกลิ่นของลูกอมรสสตรอเบอร์รี่ในปากของอีกคน


    จูบที่แสนจะรสชาติดีกว่าใครจะได้สัมผัส


    "โอ้ยยย เสียดายพี่เซฮุนอ่ะแกดูสิ ผู้ชายหล่อๆเรียนเก่งก็เสียไปให้ผู้ชายด้วยกันหมดละ ชะนีอย่างกูล่ะ"


    "เกลียดอ่ะแก เกลียดพวกเกย์"


    แน่นอนว่าเรื่องหน้าโรงเรียนในวันนี้จะเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ของเซเลปประจำโรงเรียนอย่างโอเซฮุนไปอีกหนึ่งสัปดาห์


    ความรักก็คือความรัก


    หลายคนไม่เคยเข้าใจว่าจริงๆแล้วความรักคืออะไร


    ทำไมความรักถึงต้องมีสิ่งที่ถูกหรือผิด

     

     

    ผู้คนมองว่าผู้ชายรักกับผู้ชายคือผิด


    ผู้คนมองว่าคนที่อายุต่างกันมากคือผิด


    นั่นเป็นสิ่งที่ผู้คนสร้างขึ้นมาเพื่อยัดเยียดให้คนที่ไม่ได้เป็นแบบเขาดูผิดต่างหาก


    อย่าไปฟังคนพวกนั้นเลย


    "ตัวโตรักตัวเล็กนะครับ"



    The End.



    แถมอีกนิด



    โอเซฮุนได้แต่ยืนมองคนตัวเล็กอึ้งๆเมื่อเช้าวันนี้ไม่รู้ว่าโดคยองซูเกิดผีเข้าอะไร

     

    "มองอะไร ไม่เคยเห็นคนใส่เสื้อสีชมพูรึไง" ร่างเล็กเหวี่ยง ไอ้เห็นน่ะเคยเห็นแต่ไม่เคยเห็นตัวเล็กของเขาใส่นี่


    "บริษัทบังคับให้ใส่"


    "ทำไมล่ะครับ?" เขาถามออกไปด้วยความสงสัย


    "ลูกสาวเจ้านายจะแต่งงาน" สิ้นคำพูดของคยองซู เซฮุนก็กลั้นขำแทบไม่ทัน ก็ร่างเล่นใส่เสื้อดำไปทำงานทุกวัน คนเค้าจะคิดว่าไปไว้ทุกข์ให้งานแต่งน่ะสิ


    "ตัวเล็กใส่นี่ด้วยดิ" มือเรียวยื่นเอี๊ยมสีเทาอ่อนที่เขาเคยใช้ในงานแสดงละครเมื่อปีก่อนให้อีกคน


    "ใส่ทำไมวะ?" คนตัวเล็กขมวดคิ้วจนแทบจะผูกกัดแน่นเป็นปม


    "ก็นี่ไงมันจะได้ไปตัดกับสีชมพูไม่ดูหวานไปไง ใส่กางเกงตัวนี้ด้วยจะได้เข้ากัน" เซฮุนยื่นกางเกงสีเทาชมพูลายสก็อตไปให้คยองซูที่รับมาด้วยสีหน้าที่ครุ่นคิดอย่างหนักก่อนจะลองใส่ในตอนสุดท้าย


    "ตัวโตแน่ใจหรอว่ามันทำให้หวานน้อยลงอ่ะ?" ดวงตาโตที่ละสายตาจากเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกเงยขึ้นมามองเขาพลางกระพริบตา


    "แน่ดิ เนี่ยโคตรหล่อเลยครับ ไหนขอถ่ายรูปคนแมนหน่อย"

    โดคยองซูผู้ไม่รู้ความชั่วร้ายของโอเซฮุนที่กำลังยิ้มมุมปากอยู่หลังโทรศัพท์ที่ถูกใช้แทนกล้อง



    โดคยองซูคนแมนเองอ้ะ

     


    #ฮุนโด้ตัวเล็กตัวโต



    TALK
    มาตามคำเรียกร้องจากหลายคน(?)รึเปล่า 55555555 ฮุนโด้นะคะ ขอเป็นช้อตฟิคไปก่อนเน้อะ ไรท์ไม่มีเวลาจริงๆ 
     เป็นช้อตฟิคที่สั้นจริมๆ 55555555 ถ้าชอบก็ช่วยติดแท็ก #ฮุนโด้ตัวเล็กตัวโต ให้ด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ


    อันนี้คยองซูตอนใส่เสื้อดำไปทำงานตามปกติ คนแมนสุดๆ 55555555555


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×