คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [OS] #ฮุนโด้ตัวเล็กตัวโต (HunSoo)
#ฮุนโด้ตัวเล็กตัวโต
"ตัวเล็ก" เสียงทุ้มกระซิบเบาๆที่ข้างหูของคนที่กำลังหลับสนิท ร่างเล็กครางในลำคอก่อนจะพลิกหันหนีไปอีกข้าง
"ตัวเล็กครับ ตื่นได้แล้วนะ" ฟันคมของร่างสูงกัดเบาๆที่ติ่งหูของคนที่หันหลังให้ แขนยาวโอบเอวสอบให้เข้ามาชิดกับแผ่นอกกว้าง
"งื้อ" คนตัวเล็กที่เหมือนจะลุกขึ้นมานั่งสักพักก่อนจะโดนแรงดึงดูดของเตียงให้ฝังใบหน้าน่ารักนั้นลงไปบนหมอนอีกครั้ง
เซฮุนหัวเราะเบาๆพลางส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ มือเรียวประคองใบหน้าของอีกคนเข้ามาใกล้ก่อนริมฝีปากเรียบจะสัมผัสลงไปบนริมฝีปากอิ่มอย่างแผ่วเบา
"ตัวเตี้ยครับ วันนี้มีประชุมแปดโมงนะ เดี๋ยวก็สายหรอก" หลังจากที่คำว่าประชุมหลุดเข้าหู ร่างเล็กก็กระเด้งขึ้นมาอย่างแตกตื่น
"กี่โมงแล้วเซฮุน!!" ดวงตาโตเบิกกว้างอย่างตกใจ โดคยองซูตื่นเต็มตา
ท่าทางที่ดูน่ารักทำให้ร่างสูงหัวเราะออกมาเสียงดัง
"6โมงเช้าครับ" คำตอบที่ทำให้คนตัวเล็กอ้าปากกว้าง ทันทีที่มือเล็กเริ่มคว้าอาวุธข้างกายโอเซฮุนก็รีบกระโดดหนีจากโซนอันตรายรอบๆเตียงแล้ววิ่งไปที่ประตูห้องน้ำ
"ไอ้…!" แรงอัดไม่น้อยจากสิ่งของนุ่มนิ่มสักอย่างบนเตียงถูกปาอัดเข้าไปที่ใบหน้าคม เมื่อลืมตาขึ้นมาเขาถึงพบว่าเป็นหมอนข้างนิ่มๆ แต่ถึงอย่างงั้นถ้าคยองซูเป็นคนปา มันก็เจ็บหมดนั่นแหละ
ริมฝีปากอิ่มมุ่ยลงอย่างไม่สบอารมณ์ เขาควรจะได้นอนมากกว่านี้อีกหนึ่งชั่วโมงเต็ม!
มือเรียวยกขึ้นมาลูบสันจมูกโด่งเพื่อเช็คว่าสภาพยังครบทุกส่วนไม่ได้มีกระดูกชิ้นส่วนไหนหักไปกองกับพื้นให้แม่สุดที่รักของเขาต้องหัวเราะเยาะว่าโดนเมียทำร้าย
ย้ำว่าแม่สุดที่รักของเขาแต่รักว่าที่ลูกสะใภ้มากกว่าลูกแท้ๆอย่างตัวเขาเอง
"อาบน้ำกันนะตัวเล็ก ตัวโตต้องไปโรงเรียนเจ็ดโมงนะคร้าบ" ขายาวเดินก้าวกลับไปที่เตียง ร่างเล็กยังคงนั่งกองอยู่กับเตียง ดวงตากลมโตค้อนวงใหญ่ให้ก่อนจะยอมลุกขึ้นจากเตียงเมื่อมือเรียวจับมือเล็กทั้งสองแล้วดึงขึ้น
ในทุกเช้า โอเซฮุนรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังเลี้ยงเด็กน้อย
เกิดสงครามขนาดย่อมในห้องน้ำเมื่อเซฮุนอยากให้คยองซูถูตัวให้ แต่ร่างเล็กไม่ยอม จนสุดท้ายก็ออกมาแต่งตัวกันได้อย่างไม่มีการเลือดตกยางออกใดๆ
มือเรียวหยิบเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนพอดีตัวส่งให้คนตัวเล็กก่อนจะหยิบเสื้อเชิ้ตนักเรียนมาสวมให้ตัวเอง เซฮุนคิดว่าหันไปจะเจอแฟนตัวเล็กที่สวมเสื้อเรียบร้อยเหมือนกัน แต่ผิดคาด ดวงตาโตเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองอย่างไม่พอใจ คนตัวเล็กยังอยู่ในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียว
"ครับ?"
"สีชมพูเนี่ยนะ?"
"มันก็น่ารั…โอเคๆ สีดำก็ได้พี่" ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยคที่หวังไว้ สายตาน่ากลัวที่ส่งมาก็ทำให้เขาชูมือขึ้นสองข้างอย่างยอมแพ้แล้วหยิบสีโปรดของคนตัวเล็กให้ เสื้อเชิ้ตสีชมพูถูกเก็บกลับเข้าไปที่ลึกสุดของตู้เสื้อผ้าเหมือนเดิม
มือเล็กกดปุ่มให้รถยนต์สตาร์ทเครื่องตามแบบของรถรุ่นใหม่ที่ไม่จำเป็นต้องใช้กุญแจอีกต่อไปเป็นเวลาเดียวกับที่ร่างสูงข้างๆกันดึงสายเข็มขัดมาคาด
"เดี๋ยววันนี้ฉันไปรับ เลิกงานเร็ว" เซฮุนพยักหน้ารับให้กับคำพูดของคนที่กำลังมองไปบนถนน บางทีเขาก็อยากให้โดคยองซูน่ารักขี้อ้อนเหมือนตอนอยู่ที่ห้อง แต่แน่นอนว่าพอออกมาจากห้องร่างเล็กจะเปลี่ยนเป็นคนละคน
รถคันเล็กราคาธรรมดาไม่แพงมากจอดลงที่หน้าประตูโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่งใจกลางเมือง
"ตั้งใจเรียนนะ" ใบหน้าคมพยักรับก่อนจะเอนตัวไปฝังจมูกโด่งลงแก้มนิ่มก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป
"โหยไอ้เหี้ยฮุน เอาอีกแล้วนะมึง"
"เมียมึงน่ารักจริงๆว่ะ"
"มีการหอมแก้มโชว์ไอ้ห่า"
เสียงที่ลอดเข้าประตูมาทำให้คยองซูยิ้มเย็น วันนี้อารมณ์ดีจะปล่อยผ่านไปซักวัน
.
"อ้าวคยองซู วันนี้แฟนเด็กไม่มาส่งหราจร้า" เสียงทักทายที่ยั่วโทษะได้แต่เช้า
เขาคือมนุษย์เงินเดือนธรรมดาๆที่ทำงานในบริษัทแห่งนึง อายุ25ปี ส่วนโอเซฮุนคือเด็กมัธยมปลายปีสาม อายุ18 การโดนด่าว่ากินเด็กจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเท่าไหร่
"อ๋อไม่ครับพี่ พอดีขับรถเองได้ไม่ได้เป็นง่อยต้องให้แฟนทำทุกอย่าง ไม่เหมือนบางคนแถวนี้นะครับ ผัวก็หาไม่ได้แล้วยังทำตัวง่อยไม่ทำงานทำการเอาแต่เสือกเรื่องชาวบ้านอีก" ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มให้กับพนักงานสาววัย28ที่ดูท่าทางจะสติแตกไปซะแล้วกับคำพูดของเขา
โดยปกติเซฮุนจะขับมาส่งเขาที่บริษัทจอดรถทิ้งไว้แล้วนั่งใต้ดินไปโรงเรียน แต่วันนี้ตัวโตมีสอบเขาก็เลยขับไปส่ง
ไม่ได้อยากจะกินเด็ก ไม่ได้ชอบคนเด็กกว่า เด็กที่ไม่มีอนาคตต่างจากนักธุรกิจระดับผู้บริหารที่มีหน้าที่การงานเพรียบพร้อมโดยสิ้นเชิง แต่การที่เราจะตกหลุมรักใครสักคน มันเลือกไม่ได้และห้ามไม่ได้
เขาไม่ได้อยากที่จะรักโอเซฮุน แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาก็ยังยืนยันที่จะไม่แก้ไขอะไร
.
ร่างเล็กยืนพิงกำแพงของโรงเรียนชื่อดังอยู่ตรงปากทางประตูเพื่อมารอแฟนของตน ริมฝีปากอิ่มพ่นควันบุหรี่สีขาวออกมา พลางพยายามทำปากให้เป็นรูปกลมๆเพื่อควันที่ออกมาจะได้เป็นรูปวงแหวนที่ต้องการ
เหมือนจะโต แต่ก็ยังไม่โต
"อะแฮ่ม" ร่างสูงที่โผล่มาโดยไม่ตั้งตัวเพราะสมาธิกำลังจดจ่อกับควันตรงหน้าทำให้เขาสะดุ้ง
"ย๊า! ตัวโตเอามานะ!" คนตัวเล็กร้องโวยวายอย่างหลุดภาพลักษณ์เมื่อบุหรี่ในมือถูกแฟนตัวสูงแย่งไปและชูขึ้นสูง แขนเล็กๆชูขึ้นพยายามจะไขว่คว้าสิ่งที่อยู่ในมือของเซฮุนให้กลับมา
"ตัวโตบอกแล้วไงว่าตัวโตไม่ชอบให้ตัวเล็กสูบ" ริมฝีปากอิ่มคว่ำลงทันทีจนเซฮุนต้องส่ายหน้า มือเรียวโยนบุหรี่ในมือลงพื้นก่อนจะเหยียบจนไฟมันมอดดับ
"ไหนดูซิครับ ปากสวยๆดำหมดแล้วเห็นมั้ย" นิ้วเรียวแตะลงที่ริมฝีปากอิ่มด้วยสีหน้าจริงจัง แต่ก่อนที่คนตัวเล็กจะได้เหวี่ยงอะไรออกมาอีก นิ้วเรียวก็ถูกแทนที่ด้วยริมฝีปากเรียบที่ทามทับลงไป
กลิ่นหอมมินท์ของบุหรี่ราคาแพงแผ่ฟุ้งไปในโพรงปากของทั้งสองแต่กลับถูกตัดด้วยกลิ่นของลูกอมรสสตรอเบอร์รี่ในปากของอีกคน
จูบที่แสนจะรสชาติดีกว่าใครจะได้สัมผัส
"โอ้ยยย เสียดายพี่เซฮุนอ่ะแกดูสิ ผู้ชายหล่อๆเรียนเก่งก็เสียไปให้ผู้ชายด้วยกันหมดละ ชะนีอย่างกูล่ะ"
"เกลียดอ่ะแก เกลียดพวกเกย์"
แน่นอนว่าเรื่องหน้าโรงเรียนในวันนี้จะเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ของเซเลปประจำโรงเรียนอย่างโอเซฮุนไปอีกหนึ่งสัปดาห์
ความรักก็คือความรัก
หลายคนไม่เคยเข้าใจว่าจริงๆแล้วความรักคืออะไร
ทำไมความรักถึงต้องมีสิ่งที่ถูกหรือผิด
ผู้คนมองว่าผู้ชายรักกับผู้ชายคือผิด
ผู้คนมองว่าคนที่อายุต่างกันมากคือผิด
นั่นเป็นสิ่งที่ผู้คนสร้างขึ้นมาเพื่อยัดเยียดให้คนที่ไม่ได้เป็นแบบเขาดูผิดต่างหาก
อย่าไปฟังคนพวกนั้นเลย
"ตัวโตรักตัวเล็กนะครับ"
The End.
แถมอีกนิด
โอเซฮุนได้แต่ยืนมองคนตัวเล็กอึ้งๆเมื่อเช้าวันนี้ไม่รู้ว่าโดคยองซูเกิดผีเข้าอะไร
"มองอะไร ไม่เคยเห็นคนใส่เสื้อสีชมพูรึไง" ร่างเล็กเหวี่ยง ไอ้เห็นน่ะเคยเห็นแต่ไม่เคยเห็นตัวเล็กของเขาใส่นี่
"บริษัทบังคับให้ใส่"
"ทำไมล่ะครับ?" เขาถามออกไปด้วยความสงสัย
"ลูกสาวเจ้านายจะแต่งงาน" สิ้นคำพูดของคยองซู เซฮุนก็กลั้นขำแทบไม่ทัน ก็ร่างเล่นใส่เสื้อดำไปทำงานทุกวัน คนเค้าจะคิดว่าไปไว้ทุกข์ให้งานแต่งน่ะสิ
"ตัวเล็กใส่นี่ด้วยดิ" มือเรียวยื่นเอี๊ยมสีเทาอ่อนที่เขาเคยใช้ในงานแสดงละครเมื่อปีก่อนให้อีกคน
"ใส่ทำไมวะ?" คนตัวเล็กขมวดคิ้วจนแทบจะผูกกัดแน่นเป็นปม
"ก็นี่ไงมันจะได้ไปตัดกับสีชมพูไม่ดูหวานไปไง ใส่กางเกงตัวนี้ด้วยจะได้เข้ากัน" เซฮุนยื่นกางเกงสีเทาชมพูลายสก็อตไปให้คยองซูที่รับมาด้วยสีหน้าที่ครุ่นคิดอย่างหนักก่อนจะลองใส่ในตอนสุดท้าย
"ตัวโตแน่ใจหรอว่ามันทำให้หวานน้อยลงอ่ะ?" ดวงตาโตที่ละสายตาจากเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกเงยขึ้นมามองเขาพลางกระพริบตา
"แน่ดิ เนี่ยโคตรหล่อเลยครับ ไหนขอถ่ายรูปคนแมนหน่อย"
โดคยองซูผู้ไม่รู้ความชั่วร้ายของโอเซฮุนที่กำลังยิ้มมุมปากอยู่หลังโทรศัพท์ที่ถูกใช้แทนกล้อง
โดคยองซูคนแมนเองอ้ะ
#ฮุนโด้ตัวเล็กตัวโต
TALK
มาตามคำเรียกร้องจากหลายคน(?)รึเปล่า 55555555 ฮุนโด้นะคะ ขอเป็นช้อตฟิคไปก่อนเน้อะ ไรท์ไม่มีเวลาจริงๆ เป็นช้อตฟิคที่สั้นจริมๆ 55555555 ถ้าชอบก็ช่วยติดแท็ก #ฮุนโด้ตัวเล็กตัวโต ให้ด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
อันนี้คยองซูตอนใส่เสื้อดำไปทำงานตามปกติ คนแมนสุดๆ 55555555555
ความคิดเห็น