คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] คุณหมอเซฮุนกับมนุษย์ป้าคยองซู (HunSoo)
สวัสดี
มนุษย์ป้าคยองซู
...
"ป้าเตี้ยๆ ขอกะเพราะไก่ไม่ใส่ใบกะเพราะไม่ใส่ไก่แต่ใส่หมู"
"ป้า นี่จะเอาน้ำเย็น ไม่ได้จะเอาน้ำใส่น้ำแข็ง เตี้ยไม่เข้าใจหรอวะ?"
"ป้า! กะเพราะใส่พริกทำไมอ่ะ ไม่กินเผ็ด"
"เตี้ยอยาก…"
"โว้ย!!" มือเล็กทุบโต๊ะเสียงดังลั่น ร่างเล็กของโดคยองซูโวยวายขึ้นมาจนคนในร้านหันมามอง
"ไม่ได้ชื่อเตี้ยโว้ย!!แล้วหน้ากูเหมือนพี่สาวแม่มึงหรอ!" ริมฝีปากบางเรียบของร่างสูงกำลังส่งยิ้มกวนประสาทมาให้โดคยองซูก่อนจะลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงแล้วเดินเข้ามาประชิดคนตัวเล็ก ใบหน้าคมค่อยๆก้มลงมาจนแทบจะชิดกับใบหน้าของเขา
สาบานได้ว่าเสียงที่กำลังได้ยินไม่ใช่เสียงหัวใจของโดคยองซู…
ก็บอกว่าไม่ใช่ไง
"อ่อครับ ป้าคยองซูคนเตี้ย" คนตัวสูงที่ยกยิ้มมุมปากทำเอากล้ามเนื้อบนใบหน้าของคยองซูกระตุก
"ตีนมั้ย?" เสียงหวานพูดด้วยเสียงนิ่งๆ
"ไม่ดีกว่าป้า แตะช้างดาวไม่ค่อยอร่อย ผมไปละ" มือเรียวหยิกแก้มของคนตัวเล็ก รอยยิ้มมุมปากยังคงปรากฏอยู่บนหน้ากวนตีนนั่นก่อนจะวางเงินแล้วเดินออกไป
เป็นที่ชินตาของคนในชุมชน สำหรับร้านอาหารตามสั่งหลังตลาด
นั่นล่ะ ไอ้เด็กเวรโอเซฮุน
.
บรรยากาศมืดๆกับลมเย็นๆทำให้การแอบอยู่ในมุมอับอย่างนี้ไม่ค่อยน่าอึดอัดเท่าไหร่
"ป้าเอ๊ยยย" ร่างสูงของโอเซฮุนพึมพัมเบาๆพลางหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นคนตัวเล็กกำลังพยายามที่จะดึงประตูกรงเหล็กลงมาปิดร้านแต่ดันสูงไม่ถึงจนต้องเอาเก้าอี้มาต่อแต่ก็ยังคงสูงไม่ถึงอยู่ดี ยิ่งเห็นร่างเล็กจิ๊ปากด้วยความขัดใจยิ่งทำให้เขายิ่งหลุดหัวเราะออกมามากกว่าเดิม มือเรียวหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ก่อนจะเดินออกไปจากมุมตึกที่ตัวเองหลบอยู่ราวกับบังเอิญเดินผ่านมา
"แม่งเอ้ย อย่าให้รู้นะว่าใครขโมยไม้ดึงประตูไป จะเล่นให้แม่งเป็นหมันเลย" เสียงหวานที่พูดจาไม่ค่อยเหมาะกับหน้าตาทำให้โอเซฮุนสะดุ้งไปเล็กน้อยก่อนจะตีสีหน้าเป็นปกติไม่ให้อีกคนรู้ว่าคนที่เอาไม้ไปเป็นคนไม่ใกล้ไม่ไกล....เซฮุนเอง
"อ่าวป้า ทำไรอ่ะ" เสียงทุ้มทักทายอีกคนที่กำลังสาปแช่งบุคคล
"วางแผนฆ่าคน" คยองซูตอบด้วยเสียงเรียบๆจนคนฟังขนลุกก่อนจะมองไปรอบๆที่มืดแล้ว ความสว่างที่พอจะเห็นได้ก็มีเพียงที่มาจากเสาไฟริมถนนเท่านั้น
"แล้วแกมาทำอะไร?" สิ่งที่โดคยองซูต้องการจะถามคือมาทำอะไรแถวนี้ในเวลาแบบนี้
"ก็บังเอิญจะมาทำธุระแถวนี้อ่ะป้า" คำตอบที่ทำให้ร่างเล็กขมวดคิ้ว เวลาสองทุ่มที่ร้านค้าแถบนี้ปิดหมดแล้ว?
"ธุระอะไรของแก"
"ผมช่วยมะ" ร่างสูงเลี่ยงที่จะตอบคำถามของอีกคนแต่กลับยืดตัวขึ้นไปดึงประตูลงมาแทนคำตอบทำให้คนตัวเล็กเลิ่กคิ้ว
ร่างเล็กมองอีกคนด้วยความแปลกใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร มือเล็กล็อคแม่กุญแจเข้ากับประตูเหล็กก่อนจะหันหลังเพื่อเดินกลับ
"โหป้า ไม่คิดจะขอบคุณซักคำเลยหรอ" เสียงทุ้มตะโกนไล่หลังมาก่อนจะสาวท้าวขึ้นมาเดินข้างๆ
"ทำไมต้องขอบคุณ?"
"เอ้าป้า"
"ไม่ได้ขอให้ช่วย" คำตอบจากใบหน้านิ่งทำให้เซฮุนต้องลอบยิ้ม โดคยองซูก็ยังเป็นโดคยองซูอยู่วันยังค่ำ
"เดินตามทำไม?" ร่างเล็กหันมาเหวี่ยงใส่ร่างสูงพลางใช้ขาส่มส่วนของเขาเดินถอยหลังไปด้วย
"ขาสั้นๆเงี้ยเดี๋ยวก็ไปสะดุดอะไรหัวคว่ำ"
"ใครจะไปเป็นแบบน…โอ้ย!" เซฮุนเบิกตากว้างเมื่อร่างเล็กที่เขาเพิ่งจะแซวไปเมื่อกี้ดันสะดุดขึ้นมาจริงๆ คยองซูทรุดลงไปกุมข้อเท้ากับพื้น
ที่ข้อเท้าไม่ได้แสดงความผิดปกติใดๆออกมาแต่ใบหน้าเหยเกของคนตัวเล็กทำให้เซฮุนรู้ถึงความผิดปกติทันที
ร่างสูงรีบเข้าไปพยุงเมื่อร่างเล็กทำท่าจะลุกขึ้นมาแล้วฝืนเดินต่อ
"ฉันเดินเองได้" มือเล็กปัดแขนของเซฮุนออก
"เห้ย! นั่นมันไอ้เตี้ยคยองซูป้ะวะ!" เสียงที่ดังมาจากข้างหลังทำให้ดวงตาที่โตอยู่แล้วเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิม
"ป้า เกาะให้แน่น!" เซฮุนพูดเสียงดังก่อนจะย่อตัวจับขาของอีกคนให้ขึ้นขี่หลังแล้วออกตัววิ่ง
"อย่าหนีนะเว่ย!" ด้วยความเชี่ยวชาญของโอเซฮุน ร่างสูงวางอีกคนลงก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในซอกเล็กๆระหว่างตึกแล้วรีบดึงอีกคนให้ตามเข้ามา
คยองซูเม้มปากแน่นเมื่อตอนนี้ใบหน้าของเขากำลังซบอยู่ตรงแผ่นอกกว้างของอีกคนเพราะความแคบของพื้นที่ ได้แต่บอกตัวเองให้ลดเสียงหัวใจที่กำลังดังอยู่ตอนนี้ลงหน่อย มือเล็กกำเสื้อเชิ้ตนักศึกษาของคนสูงกว่าแน่น
"เห้ย หายไปไหนแล้ววะ! แม่งเอ้ย!" ทันทีที่พวกนั้นเดินเลยไปคยองซูก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ท่าทางน่ารักที่ทำให้เซฮุนเผลอวางมือลูบไรผมนิ่มอย่างอ่อนโยนก่อนจะรีบชักมือกลับเมื่อรู้ตัวว่าเผลอทำสิ่งที่ไม่เหมาะเท่าไหร่ ร่างสูงดึงอีกคนให้ออกมาจากซอกเล็กๆที่แสนน่าอึดอัดก่อนจะถามคำถามเพื่อกลบเกลื่อนอาการที่แสดงออกไป
"ป้าไปทำไรมาเหนี่ย"
"เจ้าหนี้น่ะ" ร่างเล็กตอบออกไปพลางเกาจมูกแก้เก้อ สัมผัสที่ได้รับจากเซฮุนทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและรู้สึกไว้ใจแปลกๆ ทั้งๆที่ร่างสูงอายุน้อยกว่าเขาตั้งหลายปี
"เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน" ร่างสูงย่อตัวลงตรวหน้าคนตัวเล็กอีกครั้ง คยองซูมองอย่างช่างใจก่อนจะตัดสินใจยอมขี่หลังของอีกคน
ท่ามกลางอากาศเย็นๆกับแสงไฟที่ริบหรี่จากเสาไฟฟ้า มีเพียงเสียงลมพัดเบาๆ ไร้คำพูดใดๆ มันไม่ได้ดูน่าอึดอัดอย่าวที่ควรจะเป็น ในทางกลับกันความอบอุ่นแปลกๆที่เกิดขึ้นคืออะไร
.
ใบหน้าของคนตัวเล็กที่ซบอยู่ที่หลังกว้างทำให้โอเซฮุนยกยิ้ม
โอเซฮุนก็เป็นแค่เด็กสายอาชีพธรรมดาๆที่สอบเข้าหมอจนในตอนนี้ได้เป็นนักศึกษาแพทย์ เมื่อก่อนก็เป็นเรื่องปกติที่เขาจะมีเรื่องฟันแทงกับใครไปทั่ว ทักษะการเอาตัวรอดของเขาเลยค่อนข้างที่จะดี
สาเหตุที่เรียนหมอก็คงจะเพราะอยากให้คนตัวเล็กข้างหลังนี่มองเขาในทางที่ดีขึ้น เขาแอบมองพี่คยองซูร้านอาหารตามสั่งมาตั้งแต่เขาเรียนม.ต้น แต่นิสัยกวนตีนนี่ก็เหมือนจะเลิกไม่ได้สักที
โดคยองซูตัวเบาเหมือนปุยนุ่น ถึงแม้ภายนอกจะดูตันเป็นก้อนๆก็เถอะ
"ขอบใจ" คนตัวเล็กพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่นิ่งสนิทเหมือนเดิมอย่างเสมอต้นเสมอปลายเมื่อถึงที่หน้าบ้าน แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คงจะเป็นการหลบตาเสมองไปทางอื่นและแก้มกลมๆที่ตอนนี้เรื่อสีแดงอ่อนอย่างชัดเจน
"ป้า" เสียงทุ้มเรียกอีกคนไว้เมื่อร่างเล็กกำลังเดินกะเผลกเข้าไปในรั้วบ้าน
"ขอดูขาหน่อยดิ เข้าไปในบ้านได้ป้ะ?"
.
ดวงตาโตเหลือบมองอีกคนที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นพลางวุ่นวายกับขาของเขาที่นั่งอยู่บนโซฟา
"ขาแพลงนะป้า มีผ้าพันขาป้ะ?" คนเป็นหมอถาม
"มีๆ อยู่ในตู้" เซฮุนพยักหน้าตอบรับก่อนจะจับให้ร่างเล็กที่กำลังจะลุกขึ้นไปหยิบผ้านั่งอยู่ที่เดิมและเป็นเขาเองที่เดินไปหยิบ
สิ่งของที่อยู่ในตู้ทำให้เขาต้องเลิ่กคิ้ว ทั้งผ้าก็อซ เบตาดีน ผ้าปิดแปล ผ้าพันขา ยาสามัญทุกขนาน และทุกสิ่งทุกอย่างที่จะใช้ในการปฐมพยาบาลอยู่ในนั้น
"โหป้า นี่นึกว่าสถานีอนามัย" ร่างสูงหันไปพูดกับอีกคนที่นั่งอยู่
"ก็ต้องมีพร้อมป้ะวะ เผื่อเกิดอะไรขึ้นมา อย่างวันนี้แงะ"
"ไม่ใช่ว่าซุ่มซ่ามเป็นประจำจนต้องมีของพวกนี้ติดบ้านหรอกนะ" เซฮุนพูดขึ้นพลางหยิบผ้าพันขาที่ต้องการออกมาก่อนจะปรายตามองหัวเข่าที่เป็นแผลถลอกของคยองซู
โดยปกติร่างเล็กจะใส่เสื้อแขนยาวกางเกงขายาวตลอดทำให้ไม่เคยเห็นว่ามีรอยแผล รอยช้ำอะไรทั่วไปหมดแต่เมื่อกี้พอเขาพับขากางเกงขึ้นมาให้อีกคนเพราะจะดูเท้า ก็พบร่องรอยเต็มไปหมด
ร่างเล็กนิ่งไปกับคำพูดของอีกคนที่รู้ทัน
"แล้วก็ทำแผลเองทั้งหมด บางแผลนี่ลึกมากพอทำแผลแบบสั่วๆมันก็เป็นแผลเป็น ผิวสวยๆเสียหมด" ร่างสูงพูดพลางถกแขนเสื้อของอีกคนขึ้นที่ทำให้เห็นรอยแผลเป็น
เป็นโชคดีของโดคยองซูที่ใบหน้าน่ารักนั่นไม่เคยโดนอะไร
เขาสังเกตเห็นตั้งแต่เดินเข้ามาในบ้าน กระดาษที่แปะอยู่เต็มไปหมดว่าระวังเดินชนนู่นชนนี่ แต่สงสัยว่าจะไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่แผลถึงเต็มตัวขนาดนี้
ร่างเล็กหยุดหายใจไปชั่วครู่เมื่อมือเรียวจับข้อเท้าของเขาอย่างอ่อนโยนเพื่อพันขาให้
ดวงตาโตจดจ้องไปที่ใบหน้าคมของร่างสูงที่กำลังตั้งใจกับการพันขาให้เขา ราวกับอยู่ในภวังค์ เพิ่งจะเคยสังเกตเป็นครั้งแรก ใบหน้าที่สมส่วนไปซะหมด จมูกโด่งกับริมฝีปากนิดๆนั่นทำให้ดูดีอย่างน่าประหลาด ผิวขาวเนียนละเอียดที่คาดว่าคงจะเป็นเพราะดูแลอย่างดี เขาเคยสงสัยว่าทำไมโอเซฮุนไปมีเรื่องกับใครๆตั้งเยอะ ทำไมผิวขาวๆนั่นถึงเหมือนไม่เคยมีรอยขีดข่วน ตอนนีเขาเข้าใจแล้ว
"กลับแล้วนะป้า ไว้เจอกัน ระวังอย่าไปชนอะไรอีกล่ะ" คนตัวเล็กสะดุ้งหลุดจากภวังค์เมื่ออีกคนเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเขา
"อ…อะ…เออๆ กลับดีๆ"
หลังจากที่ก้าวออกมานอกบ้านร่างสูงก็มองกลับเข้าไปอย่างเป็นห่วง ขนาดปกติยังซุ่มซ่ามจนได้แผลเยอะขนาดนั้น แล้วยิ่งขาเจ็บอย่างงี้จะเป็นยังไง ไม่ได้อยากรีบกลับเลยสักนิด แต่เขารู้ดีว่าถ้าอยู่ต่อนานกว่านี้คงจะดูไม่ดีเท่าไหร่ ตอนนี้ก็สามทุ่มครึ่งแล้ว
"ฝันดีนะครับพี่คยองซู" ริมฝีปากบางยกยิ้มอ่อนโยนให้กับประตูรั้วหน้าบ้านของคนตัวเล็ก ตอนนี้เขากำลังรู้สึกมีความสุขจนรู้สึกว่าว่าประตูรั้วก็กำลังยิ้มตอบเขาเช่นกัน
บางทีโอเซฮุนก็ไม่เข้าใจตัวเอง อยู่ลับหลังเรียกเค้าว่าพี่แต่พออยู่ต่อหน้าดันเรียกเค้าว่าป้า
จะเรียกว่าอะไรดีล่ะ?
เรียกร้องความสนใจ
ก็คงงั้นแหละมั้ง
.
เป็นเช้าที่อากาศสดใสว่ามั้ย โอเซฮุนกำลังทำหน้าอิ่มบุญจนผู้เป็นแม่ทักทายด้วยความเป็นห่วง
"ยิ้มคนเดียวแกเป็นบ้าหรอ" บางทีอาจจะเข้าใจได้จากจุดนี้ว่าทำไมเซฮุนถึงเป็นคนกวนตีน
"อากาศดีเน้อะแม่เน้อะ"
"ดีบ้านพ่อแกสิ ฟ้ามืดฝนจะตกอยู่แล้ว เอาร่มไปด้วย" ผู้เป็นแม่โยนร่มมาให้เขาที่รับได้พอดี
"พ่อผมก็ผัวแม่อ่ะแหละ อิ้อิ้ ไปละนะแม่"
.
โดคยองซูรู้ตัวว่าวันนี้เขาคงต้องปิดร้านเพราะไม่สามารถขนของไปทำขายได้แน่ๆ เลยกลายเป็นวันว่างๆที่เขาเอาแต่นั่งดูทีวีทั้งวัน เสียงกริ่งที่ดังขึ้นทำให้เขาขมวดคิ้ว ใครจะมาหาเขากัน?
ร่างเล็กลุกขึ้นก่อนจะค่อยๆเดินออกไปที่หน้าบ้านอย่างทุลักทุเลก่อนจะเห็นร่างสูงที่คุ้นตากำลังยืนยิ้มกวนตีนเหมือนเดิม ในมือทั้งสองข้างของโอเซฮุนถือของพะรุงพะรังไปหมด
"มาทำไม?" ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ริมฝีปากถึงยกยิ้มขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ทันทีที่ได้เห็นคนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน
"ไปเบิกที่โรงบาลมาให้ เห็นป้าละสงสาร" มือเรียวชูสิ่งของในมือขึ้น ข้างนึงเป็นไม้ค้ำเดินสำหรับคนขาหัก ส่วนอีกข้างเป็นถุงกระดาษที่มีชื่อโรงพยาบาลสกรีนอยู่
ร่างสูงทำท่าจะยื่นของมาให้ผ่านประตูรั้ว
"รับไปดิวะป้า" โดคยองซูยืนนิ่งมองคนตรงหน้าก่อนจะพูดสิ่งที่ทำให้ทั้งสองไม่สามารถกลั้นยิ้มเอาไว้ได้
"เข้ามาดิ"
.
"อันนี้ทาลบรอยแผลเป็นเข้าใจมั้ยป้า" มือเรียวชูครีมกระปุกสีขาวขึ้นก่อนจะยื่นให้เขาดู
"ทาวันเว้นวัน ห้ามทาบ่อยๆเพราะเป็นสเตียรอยด์ ทาบ่อยหายเร็วก็จริงแต่มันอันตรายโอเคป้ะ ห้ามทาหนาด้วย ทาบางๆ" ร่างสูงที่พูดรัวออกมาด้วยใบหน้านิ่งราวกับไม่ได้ใส่ใจนัก
"ป้าแม่งแก่ละ ผมกลัวป้าลืมเลยเขียนคำเตือนแปะไว้ที่กระปุกละ" ก็ไม่ได้เป็นห่วงเท่าไหร่
"แล้วข้าวของในบ้าน อะไรที่มันมีคมป้าก็เอาผ้าไปปิดไว้สิวะ นี่โง่หรือโง่เนี่ย รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองซุ่มซ่าม" ไม่พูดเปล่าแต่ยังทำให้ด้วย
ถึงจะกวนตีนแต่ก็เป็นความกวนตีนที่เจือด้วยความเป็นห่วงที่เขาเพิ่งจะรู้สึก
"แกชอบฉันใช่มั้ย" โดคยองซูก็คือโดคยองซูที่ไม่มีการอ้อมค้อมใดๆ คำพูดที่ทำให้ร่างสูงนิ่งค้างทันที มือเรียวเผลอปล่อยผ้าลงพื้นก่อนจะกระแอมเพื่อกลบเกลื่อนแล้วเก็บผ้าขึ้นมาใหม่
โอเซฮุนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับดวงตาโต
"ก็ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วป้าจะทำไง?" ริมฝีปากอิ่มกระตุกยิ้มทันทีที่อีกคนพูดจบ
"ก็ไม่อะไร ฉันจะได้ชอบแกกลับ"
ดวงตาทั้งสองจ้องกันอย่างไม่ลดละเพื่อหาความจริงใจจากคำพูดของแต่ละคนก่อนจะเป็นเซฮุนที่หลบสายตาก่อน ริมฝีปากบางอมยิ้มไม่ยอมหยุดจนคยองซูหัวเราะออกมา
"ชอบก็บอกว่าชอบสิวะ เรียกร้องความสนใจทำไม" ร่างเล็กพูดพลางเบ้ปากก่อนจะมองเซฮุนอย่างสงสัยว่าร่างสูงทำเหมือนครุ่นคิดอะไรสักอย่าง
"จูบได้ป้ะ?"
"ห้ะ!? เห้ย อื้อ!" ริมฝีปากอิ่มถูกทามทับอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
สวัสดีความเซฮุน
The End.
ติดแท็กทวิตเตอร์ #ฟิคหมอเซฮุนกับป้าคยอง
ความคิดเห็น