คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : นายยังรักฉันอยู่รึป่าว
นายยังรักฉันอยู่รึป่าว
ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้ามานานแล้วแต่ผมก็ไม่ยอมออกไปสักที่สงใสจะต้องนอนในนี้แล้วมั้ง
ผมอาบน้ำเสร็จตั้งนานแล้วหละฮะแต่ผมไม่กล้าออกไป ก็ไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรหนิเมื่อเจอหน้าชานซอง
ไม่รู้สิมันเขินอะ >/////////////<
ใช้ผมไม่รู้ว่าชานซองคิดอย่างไรกับผม แค่ผมไม่พูดแค่นั้นเอง ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้งเลยที่อยู่กับชานซอง มันต่างกันกับที่อยู่กับพี่คุณ แต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรระหว่างความรักกับความผูกพันธ์
ความรู้สึกที่ผมมีให้พี่คุณมันเป็นความรู้สึกที่ปราบปรื้มเมื่อเห็นพี่เค้า และรู้สึกอิจฉาที่มีคนได้ใกล้ชิดพี่เค้า
แต่กับชานซองผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับเค้า ที่เค้าดูแลเอาใจใส่ผม และผมรู้สีกโมโหเค้าเวลาเค้าทำเป็นสนิดสนมจนออกนอกหน้ากับคนอื่น ‘ที่ไม่ใช้ผม’
แบบไหนกันแน่ที่เรียกว่า ‘ความรัก’
.ผม ‘รัก’ ชานซองหรือป่าว
ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ
“จุนโฮนายเป็นไรรึป่าว นายเค้าไปนานแล้วนะ” เสียงของชานซองทำให้ผมหลุดจากห้วงความคิดของผม
“อ๋อ......เสร็จแล้วหละ” ผมตอบพร้อมกับเปิดประตูออกไป ชานซองเดินนำผมไปนั่งที่ที่นอน ชานซองอาบน้ำเสร็จแล้วไม่
รู้ไปอาบที่ไหนมา ผมมองเค้าที่นั้งดูทีวีอยู่ผมมองเค้าอย่าละเอียดทั้งหน้าไม่ว่าจะสันจมูกโด่งได้รูป หรือจะปากหยักนั่นอีก
ทั้งที่ผมก็รู้จักกับชานซองมานานแต่ทำไมผมไม่รู้เลยหละว่าเค้าเป็นคนที่หล่อมากกกกกกก แต่เหมือนเจ้าตัวจะรู้ว่ามีคน
มองอยู่เลยหันมา
“มีอะไรติดหน้าฉันอยู่รึป่าว”ชานซองเอ่ยถามก่อนจะเอามือลูบหน้าตัวเองดู
ผมเดินไปนั้งข้างๆชานซอง
“นายยังรักฉันอยู่รึป่าว” ทั้งผมและเขาจ้องตากันนิ่ง
“ไม่”
“…………….”
“เคยมีวันไหนหยุดรัก”
“…………….”
“ความรักที่ฉันมีให้นายมันไม่เคยหายไปไหน”
“…………….”
“มันยังคงอยู่ตรงนี้ ที่นี่ไม่ไปไหน และมันจะเพิ่มขึ้นด้วยตัวมันเองทุกวัน”ชานซองเอ่ยพร้อมจับมือของผมไปแนบกับอกข้างซ้ายของเค้า น้ำใสๆเริ่มก่อตัวขึ้นที่ขอบตาผมและหยดลงในที่สุด ผมมันโง่ที่ไม่รู้ใจตัวเอง แต่จนวันนี้ผมรู้แล้วว่าผมรักเค้า ผมรักฮวาง ชานซอง
“จูบฉันหน่อยได้ไหมชานให้ฉันแน่ใจกับความรู้สึกตัวเอง” ผมเอ่ยขอร่างสูงตรงหน้าอย่างอายๆ
ชานซองเชยคางผมขึ้นและประกบปากของเค้ากับผมเข้าด้วยกันไม่ได้รุกล้ำแต่เนิ่นนาน จนชานซองผะออกจากผมเราสองคนจ้องตากันเงียบๆไม่ต้องมีใครพูดอะไร แคนี้ผมก็มีความสุขแล้ว
.
.
.
.
ตึกๆตักๆ ตักๆตึกๆ
ตอนนี้ผมใจเต้นแรงมาก จุนโฮกำลังจะบอกรักผมหรอ การกระทำของคนตัวเล็กมันบอกอย่างนั้น แต่ผมอยากได้ยินคนตัวเล็กพูดมันออกมามากกว่า
“ตกลงนูนอชอบชานรึป่าว” ผมถามออกไปตรงๆ
“ไม่”
“แล้วทำไม นู......” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบจุนโฮก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“ไม่ใช้แค่ชอบ แต่ทั้งรักและหลงเลยแหละ”ร่างบางกระซิบที่ข้างหูผม หน้าของจุนโฮขึ้นสีแดง
“งั้นเราคบกันนะ”
“อือ...ตกลง”ตอนนี้จุนโฮหน้าแดงจนถึงใบหูแล้ว หน้ารักชะมัดเลย หน้าจับกดสะตรงนี้เลย
คิดได้ดังนั้นผมก็จบจุนโอนอนราบกับเตียง
“นะ...นายจะทำอะไรอะ”จุนโฮถามด้วยความตกใจ
“ก็จะทำให้นายใช้นามสกุล ฮวาง ไงหละครับคุณ ฮวาง จุนโฮ”
“ไม่นะชานนนน อื้อออ”
-----------------------------------Nc-----------------------------------
ทิ้งเมลไว้ได้เลยคะ
ขอขอบคุณNCจากไรเตอร์ไวท์นะคะ
เอ่อคือไรเตอร์ลืมบอกว่าเรื่องนี่มีคนแต่งสองคนนะคะ คือไรเตอร์และเพื่อนของไรเตอร์
และเพื่อนของไรเตอร์ก็จะแต่ง NC นะคะ ก็คือทุกเรื่องเราจะแต่งด้วยกันนะคะ(บอกเพื่อ)
อาจจะส่งเมลให้ช้าหน่อยนะคะช่วงนี้ไรเตอร์ยุ่งอะคะ แต่ไม่เกินอาทิตย์นี้แน่นอนคะ
หลังจากกิจกรรรมเมื่อคืนของชานซองกับผมจบลงผมก็มานั่งคิดเล็กคิดน้อยของผมคนเดียว ในเมื่อผมกับชานซองมีอะไรกันแล้วแล้วผมต้องเปลี่ยนนามสกุลรึป่าวอะ แล้วชานซองจะทิ้งเราไม่อะ T--------------T ไม่นะถ้าชานทิ้งเราขึ้นมาเราจะทำไงอะ
“อะ”ผมสดุ่งจากการที่ชานซองกอดผมจากด้านหลัง
“คิดอะไรอยู่ครับ ที่รัก..ฟอด..”แหนะกอดไม่พอยังจะหอมอีก เขินจะตายแล้วนะ>///////////<
“ก็กำลังคิดว่าถ้าวันนึงชานทิ้งโฮไปแล้วโฮจะทำอย่างไง”ผมเอ่ยพร้อมกับทำปายยู่
“อะ นายจุ๊ปฉันทำไมอะ”ใช้แล้วครับชานซองเค้าจุ๊ปปากผม ฉวยโอกาศจริงๆเลย
“ก็นูนอน่ารักหนิ และไม่ต้องคิดมากนะครับชานไม่มีวันทิ้งนูนอเด็ดขาด ชานสัญญา”ชานซองพูดพร้อมกับเอานิ้วก้อยของเขาและของผมเกี่ยวกัน เป็นคำมั่นสัญญา
“ขอบคุณนะชาน ขอบคุณที่รักกัน”
...........เม้ามอย............
เฮ่!!!!!! จบแล้วตบมือ แปะ แปะ
ฮะๆๆ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ยังไงก็รอดูกันต่อไปนะคะว่าเรื่องต่อไปจะเป็นของใคร
เอ่อคือไรเตอร์มีคำถามจะถามสักข้อได้ไหมคะ
คือว่าไรเตอร์อย่ารู้ว่าผู้อ่านทุกท่านคิดว่าไรเตอร์อายุเท่าไรช่วยตอบด้วยนะคะ และอย่าลืมเม้นกันด้วยนะคะ
ขอบคุณอีกครั้งคะ
ความคิดเห็น