มายารัก จอมอสูร (รีอัพ)

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ผู้หญิงที่ถูกซื้อ 100%

       
 

ตอนที่ 1 ผู้หญิงที่ถูกซื้อ

“ครูคะ ป่านจะรีบหาเงินมารักษาครูนะคะ ป่านจะไม่ยอมให้ครูเป็นอะไรเด็ดขาดค่ะ ป่านสัญญา” 

ป่าน หรือ ปัณริมาล์ วิมลรัตน์ หญิงสาวที่กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่ยังเป็นทารก เนื่องจากแม่ของเธอนั้นได้ทิ้งเธอไว้ที่บ้านเด็กกำพร้า จนเธอเริ่มเข้าเรียนในชั้นประถม นาง อรทัยที่เป็นครูที่โรงเรียนเธอเห็นเธอ ขยันและเป็นเด็กเรียนดีจึงรับอุปการะเธอเลี้ยงดูตั้งแต่เธอยังเรียนอยู่ชั้นป.4 ตั้งแต่นั้นมา จนถึงทุกวันนี้ซึ่งเธอก็อยู่กับครูอรทัยจนเธอมีทำงาน และช่วยเหลือเลี้ยงดู นางอรทัยไม่ต่างจากลูกสาวดูแลมารดามาโดยตลอด ฐานะของนาง อรทัยก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร เธอเป็นเพียงครูธรรมดาคนนึงเท่านั้น หนำซ้ำเธอยังมาป่วยเป็นโรคร้ายจนต้องออกจากการเป็นครูอีกเพราะร่างกายไม่สามารถทำงานไหวได้อีก..

“ป่าน ครูรู้ว่าป่านน่ะ พยายามแค่ไหนที่จะช่วยครู ขอบใจมากนะป่าน แต่ครูรู้ว่าโรค มะเร็งลำไส้ที่ครูเป็นไม่ได้รักษาให้หายง่ายๆนะ ยิ่งมาถึงขั้นนี้แล้ว ครูทำใจได้แล้วล่ะ ถ้าจะต้องตายไปจริงๆ ”

นาง อรทัยเอ่ยกับปัณริมาล์ ด้วยน้ำเสียงที่แสร้งทำเหมือนเข้มแข็งแต่แท้จริงแล้วนางก็อดเสียใจไม่ได้ที่จะต้องมาจากหญิงสาวตรงหน้าด้วยโรคร้ายไปจริงๆ เพราะทั้งชีวิตของ ปัณริมาล์ ก็มีเพียงนางคนเดียวเท่านั้นที่คอยดูแลช่วยเหลือกันและกันมาโดยตลอด

“ไม่นะคะครู เชื่อป่านนะคะป่านจะลองไปหายืมเงินคนอื่นดูจะได้รีบเอามาให้ครูรักษาตัวเร็วๆ”

ปัณริมาล์เอ่ยกับนางอรทัยด้วยน้ำตา

“เสียเงินเปล่าๆน่าป่าน ครูไม่เป็นไรจริงๆ”

“ให้ป่านได้ทดแทนพระคุณของครูบ้างเถอะนะคะ ลำบากแค่ไหนป่านก็ยอม”

“ดื้อจริงๆเลย แล้วนี่ไม่ทำงานรึไงป่าน ถึงมาเยี่ยมครูแต่หัววันแบบนี้”

“เจ้านายเขาใจค่ะครู เขารู้ว่าครูป่วยเลยอนุญาตให้ป่านกลับก่อนเพื่อที่จะมาดูแลครูค่ะ”

“คุณ คริสเตียนโน่ เขาช่างจิตใจดีจริงๆ”

นางอรทัยเอ่ยถึงเจ้านายหนุ่มของ ปัณริมาล์ คือคริสเตียนโน่นั่นเองเขาเป็นเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังของเมืองไทย แต่นางอรทัยไม่ได้รู้เลยว่าตนคงเข้าใจผิดแล้ว คริสเตียนโน่ทั้งร้ายกาจ เจ้าเล่ห์ และคอยจ้องจะกลั่นแกล้งปัณริมาล์อยู่ตลอด ไหนจะว่าเธอต่างๆนา ด้วยเหตุที่เธอปฏิเสธที่จะเป็นคู่ขาของเขานั่นเอง

ด้าน ปัณริมาล์เมื่อได้ยินว่า นาง อรทัยชื่นชม เจ้านายอสูรของเธอก็อยากจะบอกว่าแท้จริงนั้นเขาเป็นอย่างไรแต่ก็ไม่อยากทำให้นางอรทัยต้องไม่สบายใจ เธอจึงเก็บเรื่องนี้เอาไว้เพียงคนเดียวดีกว่า

 ต่อค่ะ

นึกย้อนไป ตั้งแต่เธอสมัครเข้ามาทำงานในบริษัทของเขาในแผนกบัญชีเมื่อ หกเดือนก่อน หลังจากที่เธอลาออกจากงานเก่ามา เธอก็มาสมัครงานที่บริษัทนี่และได้ทำงานที่นี่ พอมาทำงานช่วงแรกๆ เธอก็ได้ยิน ข่าวลือที่ว่าท่านประธานที่นี่นั้นทั้งหล่อและรวยระดับมหาเศรษฐีแต่น่าเสียดายที่เขามีคู่หมั้นแล้ว เธอแอบมองเขาอยู่ทุกวันเพราะเผลอหลงไหลไปกับรูปร่างหน้าตาของเขาแต่เธอก็หักห้ามใจตัวเองเพราะเขามีเจ้าของแล้วแม้จะเสียใจอยู่บ้างที่ไปแอบชอบคนที่มีเจ้าของแล้วแต่เธอก็จะไม่ยอมเกินเลยไปมากกว่านี้แน่ จนกระทั่ง ท่านประธานหรือ คริสเตียนโน่เรียกเธอเข้าไปพบที่ห้องทำงาน และยื่นข้อเสนอโดยที่ให้เธอยอมไปทานมื้อเย็นกับเขา แต่เธอก็ตอบปฏิเสธไปแต่เขาก็อ้างว่าไปเพราะเรื่องงาน แต่พอไปกับเขาระหว่างที่ทานอาหาร เขาก็ยื่นข้อเสนอให้เธอว่าจะช่วยเหลือเรื่องเงินทอง เพราะเขารู้มาว่าเธอมีปัญหาเรื่องเงินและต้องการให้เธอมาเป็นคู่ควงหรือเรียกง่ายๆว่า ยอมขายร่างกายให้เขานั่นเอง เธอโกรธและเสียใจมากที่ผู้ชายที่เธอหลงให้ใจไปนั้นคิดกับเธอเพียงเห็นว่าเธอเป็นสิ่งของระบายความใคร่ เธอไม่หน้าปล่อยใจตัวเองไปกับเขาเลยเธอจึงตอบปฏิเสธเขาไปเธอจะไม่ยอมทำอะไรแบบนั้นเด็ดขาด หลังจากนั้นเธอจึงกลับบ้านทันที หลังจากวันนั้นเธอก็ไม่ได้พูดคุยกับเขาอีกเลย เจอกันเขาก็ไม่แม้แต่มองหน้าเธอเลย นอกจากจำเป็นจริงๆเท่านั้นเรื่องงานเขาถึงจะคุยกับเธอ.......

หลังจากกลับจากเยี่ยมคูรอรทัยแล้วหญิงสาวจึงเดินทางกลับมายังบ้านของตัวเอง เธอพยายามคิดหาหนทางที่จะนำเงินมาใช้ในการรักษาของครูอรทัยแต่บ้านของนางอรทัยก็ยังติดจำนองอยู่ ทรัพย์สินที่มีอยู่ก็เหลือเพียงที่ดินผืนสุดท้ายของครูอรทัยก็คือบ้านสวนที่เชียงรายซึ่งนางอรทัยได้กำชับกับหญิงสาวนักหนาไม่ว่าจะยังไงก็ห้ามขาย เพราะนางอรทัยต้องการให้กับหญิงสาวเพื่อเอาไว้ทำมาหากินตอน

นางอรทัยได้จากโลกนี้ไปแล้ว

“เฮ้อออออ  ครูคะ ป่านจะทำยังไงดี ป่านจะหาเงินจากไหนคะ” 

ปัณริมาล์เอ่ยกับตัวเองด้วยเสียงที่อ่อนล้าเหลือเกิน

“ชั้นมีข้อเสนอให้ เธอสนใจมั้ยล่ะ?”

ทันทีที่ได้ยินเสียงเขาปัณริมาล์ก็หันไปตามเสียงนั้นและเธอ ก็พบกับเจ้านายจอมอสูรของเธอนี่เอง เอ๊ะ! แล้วเขาเข้ามาได้ยังไง

“นี่คุณ เอ่อ เจ้านาย เข้ามาได้ยังไงคะ?”

ปัณริมาล์เอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก

“ชั้นก็เดินเข้ามานะสิ ถามได้ เพราะเธอไม่ได้ล็อกประตูบ้าน มัวแต่ใจลอยไปถึงไหน ถึงไม่ล็อกประตูบ้านน่ะ!”

คริสเตียนโน่เอ่ยกับปัณริมาล์ด้วยหน้าตาที่มีอารมณ์โมโห ที่ปัณริมาล์ไม่ยอมล็อกประตูบ้าน ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เขาเข้ามาล่ะ จะเป็นอย่างไร

“ชั้นเอ่อ ชั้น... ว่าแต่คุณ คริสเตียนโน่ เข้ามามีธุระอะไรกับป่านริป่าวคะ?”

“ก็อย่างที่บอกตั้งแต่ตอนแรกน่ะ ว่าชั้นมีข้อเสนอให้เธอ”

“ถ้าคุณจะมาคุยเรื่องนั้นอีก ป่านขอบอกคำเดิมค่ะ ว่าไม่มีวันป่านจะไม่ยอมทำอย่างนั้นเด็ดขาด”  เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยวแต่ในใจก็เจ็บแปลกๆ เมื่อเขาเห็นค่าของเธอแค่นั้นเอง

“นี่ ปัณริมาล์ เธออย่ามาเล่นตัวหน่อยเลย ชั้นรู้ว่าเธอน่ะ คิดอะไรกับชั้น และรู้ไว้ด้วยว่าถ้าเธอไม่ยอมรับ ครูของเธอก็จะเจ็บปวดเพราะไม่ได้รับการรักษา ส่วนบ้านหลังนี้ชั้นเป็นคนรับจำนองไว้เอง ถ้าเธอไม่ยอมชั้นจะยึดบ้านหลังนี้ ไล่เธอออกจากงาน และอีกอย่าง รับรองว่าไม่มีบริษัทไหนเขารับเธอแน่!!!!” คริสเตียนโน่เอ่ยปนเสียงตะคอกกับปัณริมาล์ คนอย่างเขาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธ มีแต่เธอผู้หญิงจนๆ  คนนี้กลับปฏิเสธเขา มีรึเขาจะยอมและเธอจะต้องมาเป็นของเขาให้ได้

“คุณมันใจร้าย! ฮึก คุณทำแบบนี้ทำไม! คุณมาทำแบบนี้ทำไมในเมื่อคุณมีคนรักอยู่แล้วและก็กำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้ว”

ปัณริมาล์เอ่ยด้วยน้ำตานองหน้าขาเรียวสองข้างมันไร้เรียวแรงกระทันหัน จนเธอทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นห้อง เขามันเห็นแก่ตัว เขาบีบบังคับเธอให้ทำเรื่องที่ไม่ต่างจากโสเภณีหรือว่าเมียเก็บ เมื่อเขากำลังจะแต่งงานในอีกไม่ช้า นี่เธอไม่มีทางเลือกอีกแล้วใช่มั้ยปัณริมาล์

“ความสุข แล้วก็ชั้นต้องการร่างกายเธอ ไม่นานหรอก ปัณริมาล์เมื่อชั้นพอใจชั้นจะให้เงินเธอก้อนนึงไปตั้งตัว แล้วเราก็เลิกแล้วต่อกัน ส่วนระหว่างที่เธออยู่กับชั้น เรื่องของเราห้ามมีใครรู้และชั้น จะให้เงินเธอใช้และจะรับผิดชอบค่ารักษาของครูเธอทั้งหมด เป็นอันว่าเธอตกลงตามนี้นะเพราะข้อเสนอของชั้นเนี่ย เธอมีแต่ได้กับได้เลยนะ”

 ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์และเอื้อมมือมาจับที่คางเรียวของหญิงสาวพร้อมเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยท่าทีที่มองโดยผิวเผินแล้วเหมือนชายหนุ่มผู้อ่อนโยนที่กำลังปลอบโยนหญิงสาว แต่เปล่าเลย การกระทำนี้มันเสแสร้งชัดๆ เพราะต้นเหตุที่เธอร้องไห้มันก็คือเขา จอมอสูรตรงหน้าเธอนั่นเอง

“ค่ะ ชั้นยอมคุณแล้ว ฮึก ชั้นยอมแล้วกรุณานะคะ กรุณาอย่าไล่ชั้นออกจากงานเลยนะคะ อย่า ฮึก อย่ายึดบ้านชั้น ฮือ ฮือ ”

ปัณริมาล์เอ่ย ด้วยความยอมจำนนต่อความร้ายกาจของคนตรงหน้า เธอสะอื้นไห้จนตัวโยน ทำให้

คริสเตียนโน่รู้สึกสงสารจับใจ นี่เขาต้องการเธอถึงกับทำอะไรเลวๆแบบนี้เลยเหรอ มันอะไรกัน ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ เมื่อทนเห็นเธอร้องไห้และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้อง เขาจึงกอดหญิงสาว เมื่อปัณริมาล์ถูกชายหนุ่มโอบกอด เธอจึงดิ้นรนเพื่อให้ออกจากอ้อมกอดของเขา ฝ่ายคริสเตียนโน่เห็นอาการดิ้นรนของคนในอ้อมกอด เขาจึงเอ่ยกับเธอเพื่อให้เธอหยุดดิ้น

“ถ้าเธอไม่หยุดดิ้นและร้องไห้ บีบน้ำตาแบบนี้ ชั้นจะเมคเลิฟกับเธอแทน เธอจะได้ร้องครางแทนร้องไห้เลย ปัณริมาล์”

เมื่อเขาปลอบไม่เป็นเขาจึงขู่เธอแทนเพื่อเธอจะได้หยุดร้อง และก็ได้ผล ปัณริมาล์กลัวคำขู่ของเขาเธอจึงพยายามกลั้นเสียงสะอื้นและอยู่นิ่งๆในออมกอดที่เธอรู้สึกว่ามันอบอุ่นเหลือเกินจนเธอเผลอหลับไปในอ้อมกอดของเขา ด้วยความเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจมาทั้งวัน

“หลับง่ายจริงๆ เป็นแมวรึไงนะ ปัณริมาล์” 
คริสเตียนโน่มองคนในอ้อมกอดด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

                      

แก้ไขคำผิดให้แล้วนะคะ จะมาอัพนิยายเพิ่มหลังวันที่ 10 ตุลาคมค่ะ ไรท์เตอร์มีสอบตลอดเลย หวังว่าคงเข้าใจกันนะคะ