คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เรื่องตลกของโชคชะตา
“ชางมิน กับยุนโฮอยู่ไหน?” ผู้จัดการวงถามกับเด็กหนุ่มทั้งสามที่กำลังเมามันอยู่กับการเล่นเกมเพลย์สเตชั่น 2 ที่ทางโรงแรมบริการไว้ให้
“เฮ!!!” จุนซูชูมือหราด้วยความดีใจที่ตนเองทำประตูได้(ในเกม) ทำให้เสียงของผู้จัดการวงถูกละเลย
“คราวนี้นายไม่โชคดีอีกครั้งหรอกจุนซู” ยูชอนบอกก่อนที่จะตั้งตกตั้งใจเป็นฝ่ายรุกบ้าง
“เฮ้ย!หลบๆๆ” แจจุงผู้รอต่อคิวเล่นแทนคนที่แพ้ก็เชียร์อย่างเมามันไม่แพ้คนเล่น “นั่นแหละ เข้าทางนั้นเลย!”
“ขี้โกงนี่!” ยูชอนหันมาโวยกับจุนซูที่สามารถแย่งลูกไปได้ (แค่เกมนะเนี่ย - -“)
“ช่วยไม่ได้” จุนซูหัวเราะเยาะพลางหันไปกระหนำกดจอยส์
“ชางมิน กับยุนโฮอยู่ไหน?”ผู้จัดการวงถามอีกครั้งอย่างใจเย็น
“นายเข้าไปทางนั้นดิจุนซู!” เสียงเชียร์ของแจจุงบ่งบอกให้รู้ว่าพวกเขาไม่ได้ยินคำถามนั้นเลยสักนิด
“คิดหรอว่าคราวนี้นายจะทำแต้มได้!” ยูชอนกัดริมฝีปาก มองหน้าจอทีวีด้วยสายตามุ่งมั่นและแน่วแน่ประหนึ่งว่าเกมที่เขาเล่นนั้นคือเกมชีวิต
“กันทางนั้นไว้สิยูชอน!” แจจุงลุ้นตัวโก่ง “นายก็เสียบเข้าไปตรงกลางนั้นเลย!!” (สรุปว่านายคนนี้เชียร์ฝั่งไหนกันแน่?)
ในที่สุดความอดทนของผู้จัดการก็ถึงขีดสุด...
จอทีวีดับพรึ่บ พร้อมกับสายตาทั้งหกคู่ที่หันมามองต้นเหตุเป็นตาเดียว
“โธ่ ! ฮยอง!” สามเสียงประสานกันเพราะถูกขัดจังหวะความสนุก
“ชางมินกับยุนโฮอยู่ไหน?” ผู้จัดการถามด้วยเสียงนิ่มนวล แต่ใบหน้าโหดเสียจนทั้งสามต้องค่อยๆวางจอยส์ลง
“สองคนนั้นยังไม่ตื่นเลย” แจจุงตอบพลางชี้ไปที่ห้องนอน
ผู้จัดการวงยกนาฬิกาขึ้นดู “เที่ยงกว่าแล้วเนี่ยนะ?”
ยูชอนกับจุนซูมองหน้ากัน... พวกเขาก็ว่าแปลก เพราะยุนโฮเป็นคนที่นอนและตื่นตรงเวลาตลอด เขาเองก็ไม่ทันสังเกตเพราะมัวแต่เล่นเกมอยู่ (ประมาณว่าเล่นตั้งแต่เช้าทำนองนั้น) แต่ในกรณีของชางมินเนี่ย... มันไม่แปลก
ผู้จัดการวงมองหน้าทั้งสามเรียงรายคนอย่างพยายามจับผิด คิดว่าพวกเขาปิดบังอะไรอยู่รึป่าว แต่กลับพบความแปลกใจบนใบหน้าของพวกเขาเหมือนกับตัวเขา เขาจึงเดินไปที่ห้องนอนเพื่อพิสูจน์
“ทำไมป่านนี้ยุนโฮถึงยังไม่ตื่น?” ยูชอนกระซิบถามกับแจจุง(ผู้รู้เรื่องยุนโฮดีเสมอ) ในขณะที่พวกเขายืนลุ้นอยู่ตรงตำแหน่งเดิมเมื่อผู้จัดการวงเดินเข้าไปสำรวจในห้องนอน
แต่ไม่ทันที่แจจุงจะตอบ คนเข้าไปสำรวจก็เดินกลับมาด้วยใบหน้าโมโหถึงขีดสุด ในมือกำผ้านวมสีขาวสะอาดของโรงแรมไว้แน่น
“สองคนนี้ไปไหน?!” เขาถามกับนักร้องทั้งสามด้วยเสียงดัง พลางโยนผ้านวมตรงหน้าพวกเขา
“พวกเราไม่รู้” แจจุงตอบซื่อๆ
ผู้จัดการวงจ้องเข้าไปในดวงตาของทั้งสาม และเขาก็เชื่อว่าพวกเขาไม่รู้จริงๆ เขาจึงพยายามระงับสติอารมณ์ก่อนที่จะสั่งการ “ไปเตรียมตัวได้แล้ว อีกสามสิบนาทีรถจะออก” แลวเขาก็เดินดุ่มๆอกไปอย่างหัวเสีย
++++++++++++++++++++++++++
“จองไว้หรือเปล่าคะ?” พนักงานต้อนรับของภัตตาคารชื่อดังถามกับแขกชาวต่างชาติร่างสูงสองคน
“ทอม เฟลตันครับ” ชายผมสีน้ำตาลอ่อนตอบ
“คุณทอม เฟลตันนะคะ มีคนมารอคุณแล้วค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ” ว่าแล้วพนักงานต้อนรับก็นำแขกทั้งสองเดินไปยังชั้น ViP
ยุนโฮสะกิดน้องชายอย่างตื่นเต้น “ว่าเธอจะหน้าตาเหมือนรูปในมือถือรึป่าว?”
“ในมือถืออาจจะเป็นมุมกล้องก็ได้ฮยอง” ชางมินตอบ
ในที่สุดทั้งสามก็ดินมาถึงโต๊ะที่จองเอาไว้ แต่แทนที่พวกเขาจะพบกับเด็กสาวที่นัดเอาไว้ พวกเขากลับเจอแต่ความว่างเปล่า
พนักงานต้อนรับที่พาแขกมาซุบซิบอะไรกับบริกรที่ยืนประจำจุด ก่อนที่จะมารายงานสถานการณ์กับแขกที่มาใหม่ “เธอบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ก็ไม่กลับขึ้นมาอีกเลยค่ะ”
ชางมินมองแก้วน้ำที่มีร่องรอยว่าถูกดื่มค้างไว้ ก่อนที่จะไล่พิจารณาไปทีละจุด แต่มันก็ไม่มีอะไรจนกระทั่งสายตาของเขามาสะดุดกับบางสิ่งที่ตกอยู่บนพื้นใกล้กับเก้าอี้ที่มีร่องรอยการนั่ง (อย่างกะนักสืบจิ๋วโคนัน - -“)
“ดูนี่สิฮยอง” เขาสะกิดให้พี่ชายดูสิ่งที่เขาเก็บได้
มันคือบัตรคอนเสิร์ตที่จะมีในคืนนี้...
“เธอทำตกไว้?” ยุนโฮสัมผัสบะตรนั้นอย่างแผ่วเบา
“ดูข้างหลังสิ!” ชางมินพลิกด้านหลังของบัตรให้ดู ทำให้เขาถึงกับอึ้ง... นี่บัตรของเด็กอนุบาลใช่มั้ย?
รอยปากกาขีดเขียนอยู่ทุกจุดที่สามารถเขียนได้ และทุกอย่างที่เขียนลงไปนั้นเป็นการบอกให้รู้ถึงเจ้าของบัตรทั้งสิ้น ทั้งชื่อเสียงเรียงนาม เบอร์โทรศัพท์ติดต่อ อีเมล์ รวมถึงที่อยู่และคำสารภาพรัก!!
แต่โชคร้ายเหลือเกินที่พวกเขาอ่านไม่ค่อยจะเข้าใจ เพราะมันปนเปกันระหว่างภาษาไทย ภาษาอังกฤษ และภาษาเกาหลี
“ผมคิดว่าเธอคงจะกลับไปแล้ว และทำบัตรนี้ตกเอาไว้เพราะความเร่งรีบ” ชางมินวิเคราะห์
“แล้วจะทำยังต่อไปล่ะทีนี้?”
“กลับไปซ้อมคิวคอนเสิร์ตคืนนี้น่ะสิ” เสียงของบุคคลที่ 3 ที่พวกเขาจำได้ดีทำให้พวกเขาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ
“ฮ... ฮยอง! มาได้ไง?” ยุนโฮตกใจสุดขีด
“มาด้วย Taxi คันเดียวกับที่พวกนายนั่งมาไง” ผู้จัดการวงตอบเสียงเย็น
ทั้งสองมองหน้ากันอย่างฉงน... งานนี้ต้องมีเกลือเป็นหนอนแน่ๆ
“คนขับรถคันนั้นเขาคิดว่าพวกนายเป็นขโมยที่ปลอมตัวออกมาจากโรงแรมเลยแจ้งให้ทางโรงแรมทราบ” ผู้จัดการวงตอบคำถามในใจของทั้งสองราวกับว่าเขาสามารถรับรู้ถึงสิ่งที่ทั้งสองคิดอยู่ “ทีหน้าทีหลังก็ทำะไรให้มันรอบคอบกว่านี้แล้วกันนะถ้าไม่อยากให้ถูกจับได้” เขาทิ้งท้ายด้วยคำเตือนที่ฟังเหมือนประชดยังไงชอบกล
“ไปซ้อมได้แล้ว!” เขาสั่งพร้อมกับดึงหนวดปลอมของเด็กหนุ่มทั้งสองออกพร้อมกัน ถึงกับทำให้พนักงานต้อนรับ และบริกรที่ยืนอยู่แถวนั้นแทบกรี๊ดสลบในความหล่อเหลาของใบหน้าคมเข้มของเด็กหนุ่มทั้งสองเลยทีเดียว
พวกเขามองหน้าผู้จัดการวงเหมือนจะพูดอะไร แต่แล้วก็ต้องจำยอมทำตามคำสั่ง... เพราะพวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย นอกจากยินยอมโดนบังคับแต่โดยดี...
+++++++++++++++++++++++++++++++
“ทำไมป่านนี้ยัยแจนกับยัยชนนี่ยังไม่มาอีก?” แนนถามกับสมาชิกบ้านไร่ที่รวมตัวกันหน้าอิมแพ็คพร้อมกับอุปกรณ์การชมคอนเสิร์ตพร้อมมือ
“แจนบอกว่าลืมของไว้ที่อพาร์ตเม้นท์ชนนี่น่ะ เดี๋ยวตามมา” บีตอบน้อง
“แล้วยัยชนนี่ล่ะ?” แนนถามถึงสมาชิกตระกูลชองอีกคน
“เจ๊ชนนี่เขาไปไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่เช้า เขาบอกว่าจะตามมาทีหลัง” เมย์ตอบ
“เจ๊สองคนนี่ก็ไม่รู้เวลา นัดไว้บ่ายโมง นี่บ่ายสองแล้วยังไม่มาอีก” นุ่นบ่น
“เหมือนกับเธอรู้เวลานักนี่ มาถึงก็เกือบบ่ายสองแล้ว!” นิวเขกหัวนุ่นเบาๆทีนึง
“เจ๊นิทำอะไรน่ะ?” ในขณะที่บรรดาสมาชิกกำลังพูดคุยกันอย่างเมามันอยู่นั้น คนบางคนกลับทำอะไรแปลกๆอยู่จนหนุน้อยทามต้องถามอย่างสงสัย
“เจ๊ก็จะถอนต้นมะพร้าวต้นนี้ไปให้เซียน่ะสิ” นิตอบซื่อๆ ในมือขุดดินเป็นพัลวัน
“เจ๊!!” ทามมองหน้านิราวกับมันเป็นเรื่องใหญ่โต (มันใหญ่มั้ยล่ะ ถอนต้นมะพร้าวหนาอิมแพ็คเนี่ย - -“)
“เดี๋ยวหนูช่วย..” ว่าแล้วคุณเธอผู้เหมือนจะห้ามรุ่นพี่ก็ลงนั่งช่วยกันขุดคนละไม้คนละมือ และไม่ใช่แค่ทามและนิเท่านั้น ทั้งก๋า และจุ๊ก็เข้ามาช่วยด้วย สงสารแต่การ์ดที่เพิ่งจะหันมาเห็นแทบจะ ห้ามไม่ทันกันเลยทีเดียว...
+++++++++++++++++++++++++++++++
เด็กสาววิ่งกระหืดกระหอบมาที่หน้าประตูอพาร์ตเม้นท์ของตัวเอง แต่ขณะที่เธอกำลังล้วงหากุญแจเพื่อเปิดประตูอยู่นั้น เธอก็คิดได้ว่าเธอฝากกุญแจไว้กับเพื่อนเธอนี่หน่า!
ตายๆๆๆๆๆ!!
คราวนี้เธอจะทำยังไงดี?
เธอล้วงหาของในกระเป๋าอีกรอบ... ไม่เจอ ยังไงก็ไม่เจอ...
เธอลืมไปแล้วว่าเธอวางไว้ที่ไหน แต่ในกระเป๋ามันกลับไม่มีสิ่งนั้น มันอาจจะอยู่ในห้องของเธอก็ได้ แต่เธอเปิดประตูเข้าอพาร์ตเม้นท์เธอไม่ได้!
น้ำใสๆเริ่มคลอเบ้าตา... เธอสู้ทำงานพิเศษ อดขนมเพื่อเก็บตังซื้อมัน แต่เธอกลับไม่ได้ใช่มันหรอ?
เธอสู้อุตส่าห์รอคอยจนกว่าจะถึงวันนี้... วันที่มันจะมีประโยชน์กับเธอ แต่มันกลับไม่ยอมอยู่ทำประโยชน์ให้กับเธอ...
เธอคิดถึงภาพบัตรคอนเสิร์ตของนักร้องคนโปรดที่เธอมักจะหยิบขึ้นมาดูจนกระดาษแทบเปื่อยแล้วน้ำตาเริ่มหลั่งริน... ภาพของนักร้องร่างสูงนามว่ายูโนค่อยๆไกลออกไปทุกทีๆ
“แล้วฉันจะได้พบนายสักครั้งไหม?” เธอถามกับตัวเอง
ทำไมเธอถึงเป็นคนแบบนี้ ช่างไม่รอบคอบเอาเสียเลย!
แต่แล้ว ขณะที่เธอกำลังนั่งร้องไห้ให้กับความเซ่อของตัวเองนั้นเอง ร่างของเธอก็หงายหลังล้มลงเพราะประตูเจ้ากรรมที่เธอนั่งพิงอยู่ดันเปิดออกซะงั้น
“อ่าวยัยชนนี่! มานั่งทำอะไรตรงนี้ ทำไมไม่เข้ามา?”
“แจน!” ชนนี่โผเข้ากอดเพื่อน “ฉันคิดว่าแกไปอิมแพ็คแล้วซะอีก”
“แกเป็นอะไรของแกเนี่ย? ร้องไห้ทำไม?” แจนถามอย่างเป็นห่วง
“บัตรคอนเสิร์ตฉันหาย” ชนนี่สะอื้น
“แกลืมไว้ในห้องรึป่าว?”
“ไม่รู้”
แจนส่ายหัวอย่างเอือมๆก่อนที่จะลากเพื่อนไปหาบัตรคอนเสิร์ตที่หายไป
+++++++++++++++++++++++
สิบห้านาทีต่อมา เด็กสาวทั้งสองนั่งอย่างอ่อนแรงในห้องนั่งเล่น
“แกไปลืมไว้ที่ไหนรึป่าว?” แจนถามอย่างเหนื่อยๆ หลังจากที่ต้องไปรื้อจุดรกๆต่างๆภายในบ้าน แต่ก็ไม่พบอะไร
“ฉันไม่แน่ใจว่าทำตกไว้บน Taxi ห้องน้ำ บนถนน หรือที่ภัตตาคาร... ใช่แล้ว! ฉันเอามันออกมาดูที่ภัตตาคาร!” เธอคิดย้อนเหตุการณ์ตอนที่เธอนั่งมองบัตรคอนเสิร์ตเพื่อฆ่าเวลา
“แกสมควรไปรักษาความจำแกอย่างแรงเลยนะชนนี่” แจนดุ “ว่าแต่แกไปทำอะไรที่ภัตตาคารล่ะ?”
“คือ...” ชนนี่เล่าเรื่องการนัดพบเพื่อรับโทรศัพท์มือือคืนให้เพื่อนฟัง
“ตายแล้วแก! ทำอย่างนั้นมันอัตรายมากนะรู้มั้ย! ถ้านายทอมเทิมนั่นเป็นแก๊งค์ค้ามนุษย์ข้ามชาติขึ้นมาจะว่ายังไง!” แจนว่าเพื่อนเป็นชุด
“ก็ฉันอยากได้โทรศัพท์คืนนี่หน่า แล้วเธอล่ะ? ทำไมยังไม่ไปที่อิมแพ็คอีก?”
“ฉันสงสัยแกไง ฉันว่าแกต้องมีอะไรปิดบังฉันอยู่แน่ๆ ฉันเลยอยู่รอ”
“แล้วถ้าฉันไม่กลับมาที่อพาร์ตเม้นล่ะ?”
“ฉันมั่นใจว่าแกจะกลับมา” แจนมองเพื่ออย่างรู้ดี “เพราะแกมักจะลืมของเสมอเลย และมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดซะด้วย” เธอชูคทารูปดาวที่เพื่อตัวดีเตรียมไว้ใช้ประกอบการชมคอนเสิร์ตที่วางอยู่บนโต๊ะในห้องรับแขกให้ดู
“แค่คทาเองนะแก ถ้าฉันไม่กลับมาเอาล่ะ?”
“ฉันเชื่อว่าแกต้องกลับมาด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง” แจนยืนยัน
“แกนี่รู้ดีเสมอเลยนะ” ชนนี่ตบไหล่เพื่อ “แต่แกรีบไปที่อิมแพ็คเถอะ”
“ฉันไม่ไป” แจนตอบดื้อๆ
“ทำไม? แกรอคอยวันนี้มาตลอดไม่ใช่หรอ?” ชนนี่ไม่เข้าใจเพื่อน
“ฉันรอไปกับแก”
“แกรีบไปเดี๋ยวนี้เลยนะ เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก บ้านฉันกับที่อิมแพ็คก็ใช่ว่าจะใกล้กันซะหน่อย!” ชนนี่ออกแนวดุ
“ให้ฉันไปมีความสุข แต่แกกลับต้องอยู่คนเดียวด้วยความทุกข์เนี่ยนะ?”
“แกไปก่อน เดี๋ยวฉันตามไป ฉันว่าจะย้อนกลับไปดูที่ภัตตาคารก่อน”
“งั้นฉันไปกับแก” แจนยังคงยืนยัน
“เดี๋ยวแกก็ไปไม่ทัน” ชนนี่ไม่อยากให้เพื่อนมาเดือดร้อนเพราะตัวเอง
“ช่างปะไร ใครเขาจะปล่อยให้เพื่อนอยู่คนเดียวล่ะ เร็วเข้า บริกรอาจจะยังเก็บไว้ให้แกก็ได้” ว่าแล้วแจนก็ลุกขึ้น พลางนำไปที่ประตู
“ฉันรักแกว่ะ” ชนนี่กอดเพื่อนทีนึงก่อนที่จะเปิดประตูอพาร์ตเม้นท์ บังเอิญเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่แขกแปลกหน้ากำลังจะกดออดพอดี ทำให้ต่างฝ่ายต่างผงะตกใจราวกับเจอผี
เมื่อสติสตังกลับคืนมาเรียบร้อยแล้ว แจนจึงเป็นฝ่ายเริ่มถาม “คุณเป็นใครคะ?”
เด็กสาวทั้งสองมองชายร่างใหญ่ในสูทสีดำทมิฬอย่างไม่ค่อยจะไว้ใจนัก มือทั้งสอบจับกันแน่นเพื่อให้กำลังใจ ขาทั้งสองเตรียมพร้อมจะวิ่ง ในลำคอก็แอบกระแอมเพื่อเตรียมแผดเสียงเพื่อร้องขอความช่วยเหลือ
“ขอโทษนะครับ ที่นี่มีคนชื่อชนกานต์ ขันธอรรถ... ชอง ชางเน... ชนนี่... เหม่ยหง... นาตาลี... แล้วเอ่อ... เอาเถอะครับ มีคนชื่อเหล่านี้รึป่าวครับ?”
ชนนี่มองชายคนนี้อย่างตกใจ.. เขารู้จักชื่อพวกนี้ได้ยังไง?
“มีอะไรรึป่าวคะ?” แจนไม่ค่อยไว้วางใจในชายคนนี้
ชายร่างใหญ่หยิบบางอย่างออกมาจากชุดสูทเพื่อเช็คความชัวร์ ซึ่งของสิ่งนั้นทำให้ชนนี่ถึงกับตาลุกโต
“คุณได้มันมาจากไหนคะ?” ใจเธอเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น... มันคือบัตรคอนเสิร์ตของเธอ!!
“คุณเป็นเจ้าของบัตรนี้?”
“ใช่ค่ะ” เธอพยักหน้ารับ
“คุณคือคุณ ชนกานต์ ขันธอรรถ?”
“ค่ะ”
“แล้วคุณชอง ชางเน?”
“ฉันเองค่ะ”
“คุณชนนี่?”
“ก็ฉันแหละค่ะ”
“เหม่ยหง?”
“ก็ฉันเหมือนกันค่ะ”
“คุณนาตาลี?”
“ชื่อฝรั่งเศสฉันเองค่ะ”
“แล้ว..”
“ชื่อฉันหมดเลยค่ะ” เธอสรุปง่ายๆ
“ชื่อคุณ... คนเดียว?” ชายคนนั้นแปลกใจ... คนอะไรถึงได้มีชื่อเยอะแยะขนาดนี้?
“อ่อใช่ค่ะ ว่าแต่คุณเก็บบัตรคอนเสิร์ตของฉันได้ที่ไหนคะ?” เธออยากได้บัตรคืนใจแทบขาด
“ผมไม่ได้เก็บได้หรอกครับ ผมเป็นแค่บอดี้การ์ด คนที่เก็บได้เขาใช้ให้ผมมารับคุณ” เขาแสดงบัตรประจำตัวการ์ดให้เธอดูเพื่อความจริงใจ
“มารับฉัน?”
“ใช่ครับ รีบไปเถอะครับ เดี๋ยวจะไม่ทัน”
“ไปไหนคะ?” เธอไม่ยอมไปง่ายๆ
“เดี๋ยวคุณก็รู้เองครับ” เขามองนาฬิกาแสดงท่าทางว่าเวลามันกระชั้นชิดจริงๆ
“ให้เพื่อนฉันไปด้วยนะคะ” ชนนี่ดึงแจนเข้ามาเกี่ยว
ชายคนนั้นทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย แต่แล้วก็พยักหน้าตกลงก่อนที่จะพาทั้งสองสาวไปพบกับเรื่องตลกของโชคชะตา...
+++++++++++++++++++
ตอนที่ 8 แล้ว
คริคริ
เจ๊แนน
นู๋เขียนบทให้เจ๊ ตั้ง 2 ประโยคแน่ะ!!
555+
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ
อ่านแร้วยิ่งเม้น คนแต่งยิ่งรักเน้อ >.<
ความคิดเห็น