คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ผี
“ยัยแจน... คืนนี้เธอไปค้างที่อพาร์ตเม้นท์ฉันหน่อยจิ” ชนนี่จิ้มๆแขนเพื่อนอย่างออดอ้อน
“บ้านฉันก็มี ทำไมจะต้องไปนอนที่อพาร์ตเม้นท์เธอ?” แจนยังคงนั่งประดิษฐ์ประดอยที่คาดผมที่เธอตกแต่งอย่างสวยงาม มีตัวหนังสือภาษาเกาหลีที่ให้เพื่อนช่วยเขียนให้เป็นคำว่า ‘ชางมิน’ เด้งไปเด้งมา
“ก็... เมื่อกลางวันเจ๊ปุ๋ยเขาเปิดหนังในห้อง... แล้ว...”
“แล้ว?”
“เธอก็อยู่นี่หน่า เธอก็รู้นี่ว่ามันคือเรื่องอะไร...”
“อ่อ... ไอ้เรื่องชัตเตอร์อ่าหรอ?”
ชนนี่พยักหน้าหงึกหงัก... ใบหน้าซีดเซียวชอบกล
“ก็หนุกดีนี่ หลอนดีๆ ฉันชอบ” แจนยังคงไม่ละสายตาจากที่คาดผม
“เธอชอบ แต่ฉัน... กลัวง่า T^T”
ในที่สุดแจนก็ยอมวางมือจากที่คาดผมแล้วหันมามองเพื่อน ก่อนที่จะเริ่มต้นหัวเราะในท่าทางของเธอ แต่เธอไม่สนใจการเยาะเย้ยสักนิด
“ไปค้างเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ” เธอยังอ้อน
“จะให้ฉันไปค้างทำไม น้องเธอก็อยู่ไม่ใช่หรอ? ยัยตัวแสบนั่นน่ะ?”
ชนนี่ส่ายหัวพลางทำปากยื่นเล็กน้อย “ยัยนั่นไปดิสนี่ย์แลนด์กะพ่อแม่ฉัน”
“อ่าว! แล้วเธอไม่ไปกะพวกเขารึไง?” แจนแปลกใจ... เพื่อนเธอคนนี้ชอบสวนสนุก หรือสถานที่ที่มีเด็กเยอะแยะจะตาย
ชนนี่ส่ายหัวอีก “ดิสนี่ย์แลนด์น่ะไปเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ดงบังชินกิน่ะไม่ได้มาคอนเสิร์ตที่เมืองไทยบ่อยๆนี่”
แจนถึงบางอ้อ... ที่แท้ก็ยอมสละโอกาสไปเที่ยวเพื่อไปคอนเสิร์ตนี่เอง
“น้าฉันก็กลับอเมริกาไปแล้วด้วย ตอนนี้ฉันก็อยู่ที่อพาร์ตเม้นท์คนเดียว... เธอไปค้างเป็นเพื่อนฉันนะ” ชนนี่เหมือนจะร้องไห้อยู่รำไร ท่าทางจะกลัวจริงๆนะเนี่ย
“ก็ได้ย่ะ เดี๋ยวฉันชวนยัยน้องเมย์ไปด้วย จะให้ขนหนังผีไปนั่งดูกัน ^0^”
“ยัยแจนนนนน......” ชนนี่คราง... นี่เธอชวนไปเป็นเพื่อนเพราะกันผี ไม่ใช่ให้ยัยนี่เอาผีไปปล่อยที่อพาร์ตเม้นเธอนะ!
“ล้อเล่นย่ะ ล้อเล่น” แจนหัวเราะ “เธอนี่ก็โตแล้วนะ เมื่อไหร่จะเลิกกลัวผีซะที”
“ผีมันเลือกหลอกเฉพาะเด็กรึไง?”
“อ่ะจ้ะๆ เตรียมสเบียงไว้เยอะๆแล้วกัน วันนี้ฉันกะยัยเมย์จะไปถล่มอพาร์ตเม้นท์เธอ ^0^”
++++++++++++++++++++++++++++++++++
เย็นวันนั้น... ที่อพาร์ตเม้นท์ในย่านใจกลางกรุง
“ไหนว่าจะชวนยัยเมย์มาไง ทำไมกลายเป็นยัยพีชกะยัยนิวซะได้?” ชนนี่เปิดประตูรับเพื่อนและรุ่นน้อง
“ยัยเมย์ไปเช่าซีดีกะยัยบีท เดี๋ยวตามมาทีหลัง” แจนบอกขณะที่วางกระเป๋าสัมภาระใบมหึมาไว้บนเคาเตอร์ครัว
“โห... อพาร์ตเม้นท์พี่นี่ไฮโซจริงๆนะ” พีชเปิดม่านมองวิวนอกหน้าต่างกระจกอย่างตื่นเต้น
“โชคดีมากกว่าน่ะ” ชนนี่เปิดตู้เย็นเตรียมน้ำเตรียมท่ามาเลี้ยงแขก “เพื่อนของพ่อฉันจะย้ายไปอยู่ที่จีนเลยขายต่อให้ในราคาถูก”
“อพาร์ทเม้นต์วิวดีติดริมแม่น้ำเจ้าพระยาอย่างนี้ เขาขายต่อราคาถูกเนี่ยเพราะเหตุผลอะไรอย่างอื่นรึป่าว?” แจนทำหน้าลึกลับ
“กรี๊ด!! ยัยแจน!!”
นิว พีช และแจนประสานเสียงกันหัวเราะที่สามารถแกล้งชนนี่ได้
“ฉันให้พวกเธอมาอยู่เป็นเพื่อนนะ ไม่ใช่ให้มาหลอกผี!” ชนนี่งอนแก้มป่อง... ท่าทางเธอจะคิดผิดซะแล้วที่ชวนพวกนี้มาอยู่ด้วยเนี่ย - -“
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ค่ำคืนที่เงียบสงัด ภายใต้แสงจันทร์เต็มดวง หญิงสาวหน้าตาดีค่อยๆย่างเท้าไปตามระเบียงทางเดินด้วยความพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้เกิดเสียง
เส้นผมยาวสวยของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ ใบหน้ามันเยิ้มคงเพราะจากสภาวะกดดันรอบๆตัว
ทุกอย่างยังคงเงียบ... เงียบ... และเงียบจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นของเธอ
อีกนิดเดียวเท่านั้น...
เธอมองจุดหมายปลายทางเบื้องหน้า... เพียงแค่เธอไปถึงที่นั่น เธอก็จะปลอดภัยแล้ว...
อีก10ก้าว...
อีก 5 ก้าว...
ก้าวสุดท้าย...
ผ่าง!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
แสงไฟถูกเปิดจนห้องมืดสว่างจ้า โดยที่คนเปิดหันกลับมานั่งคลุมโปงแน่นด้วยความกลัว
“พี่ชนนี่!!” เมย์เรียกรุ่นพี่
“โธ่! กำลังมันเลยพี่ชนนี่!” พีชพยายามดึงผ้านวมที่คลุมร่างสั่นหงักๆออก
“ไหนบอกว่าไม่ใช่หนังผีไง!” คนใต้ผ้านวมว่าเสียงสั่น
“ขำๆน่า... คืนรีโมตมาเร็วเข้า” แจนช่วยดึงผ้านวมออกอีกแรง
“ปิดก่อนซี!” ชนนี่ดื้อดึง
“เคๆ ปิดแล้วจ้ะๆ” พีชไขว้นิ้วพยางฉีกยิ้มกว้าง
ชนนี่ค่อยๆโผล่หน้าออกมาจากผ้านวมอย่างกลัวๆกล้าๆ แต่ดวงตาที่เพิ่งโผล่พ้นผ้านวมออกมาไปจะเอ๋กับใบหน้าอัปลักษณ์เต็มไปด้วยเลือดด้วยหนองของผีในจอทีวีพอดี
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!! T^T”
“ไม่เอาน่าพี่ชนนี่... แค่หนังเอง ไม่ใช่เรื่องจริงซะหน่อย” บีทพยายามปลอบคนใต้ผ้านวม
“ใจร้าย... ฮืออออ.....TT^TT”
“เคๆ ปิดจริงๆแล้วคราวนี้” พีชเดินไปปิดทีวีในที่สุด
ชนนี่โผล่ออกมาอีกครั้งเพื่อเช็คความชัวร์ เมื่อเห็นว่าหน้าจอทีวีปิดแล้วเธอจึงกลับมานั่งตัวตรง แต่ลมหายใจยังคงฟืดฟาดราวกับเพิ่งวิ่งทางไกลมา
“ไม่มีอะไรน่า พวกเราอยู่เป็นเพื่อนเธอตั้งหลายคน” แจนลูบหลังเพื่อนเป็นเชิงปลอบ
“เอางี้ดีมั้ย... เรามาดูเทเลทับบีกัน!” เมย์เสนอแล้วเดินไปเปิดเรื่องที่ว่านั่นทันที
ใจที่เต้นแรงเพราะความกลัวเมื่อกี้ค่อยๆถี่เบาลงๆ จนกลับสู่ภาวะปกติในที่สุด...
“ดีขึ้นแล้วใช่มั้ยเจ๊?” บีทถามอย่างเป็นห่วง
“อื้ม” ชนนี่พยักหน้าเนิบๆ
“งั้นเปิดต่อได้แล้วสิ” นิวเตรียมจะเปิดซีดีแผ่นเมื่อตะกี้ แต่สายตาอาฆาตของชนนี่สะกิดไว้ก่อน
“ลองสิเธอ... คืนนี้ได้นอนเฝ้าหน้าห้องฉันแน่!!”
“หนูหมายถึงเปิดการ์ตูนต่อน่ะเจ๊” มือที่จะหยิบซีดีหนังสยองขวัญเมื่อครู่ค่อยๆเลื่อนไปหยิบซีดีการ์ตูนข้างๆแทน
“ไปนอนได้แล้วไป๊... เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไม่มีแรงไปเย้วๆคอนเสิร์ตหรอก” เจ้าบ้านกดสวิตปิดทั้งจอทีวี และเครื่องเล่นซีดี
“โธ่เจ๊... ขอดูอีกเรื่องนะ” พีชอ้อน
“เปลืองค่าไฟย่ะ ไปนอนได้แล้ว ชิ่ว...”
ทั้งสี่มองตามเจ้าของบ้านที่เดินเข้าห้องนอนไปด้วยสายตาละห้อย... อาการงกกำเริบ - -“
+++++++++++++++++++++++
เด็กสาวกลับมาอยู่ในโหมดเงียบสงบเมื่อเข้ามานั่งอยู่บนโต๊ะทำงานในห้องเงียบสงัด...
นิ้วเรียวจับดินสอคู่ในไว้มั่น ปลายไส้ดินสอจ่ออยู่บนหน้ากระดาษที่เขียนอะไรไว้เยอะแยะไปหมด ดวงตาค่อยๆหลับลงเพื่อพยายามคิดหาสิ่งที่เธอควรจะเขียนต่อลงไป แต่สมองกลับกลวงเปล่าเพราะบางสิ่งกำลังกวนใจเธอ ทำให้สมาธิแตกกระเจิง
พรุ่งนี้แล้ว...
พรุ่งนี้แล้วสินะ...
เธอลืมตาขึ้นมาสบกับดวงตาของตัวเองที่สะท้อนเงาในกระจก... หัวใจมันเต้นตุบตับเพราะความตื่นเต้น...
เธอล้วงมือเข้าไปในลิ้นชักเพื่อหยิบบางอย่างขึ้นมาตามความเคยชินที่เธอจะต้องทำอย่างนี้ทุกครั้งเมื่อรู้สึกกดดัน แต่ในนั้นกลับว่างเปล่า...
เธอก้มลงดูพื้นที่ว่างเปล่านั้นแล้วคิดขึ้นมาได้...
สิ่งที่เธอมักจะใส่ไว้ในนั้นมันหายไปแล้วนี่หน่า...
เด็กสาวกุมขมับ คิดถึงสิ่งดีๆ ความทรงจำดีๆที่รวมอยู่ในสิ่งนั้น... ข้อความที่แสดงความห่วงใย... ข้อความที่มักจะทำให้เธอยิ้มทุกครั้งที่เปิดอ่าน... มันคงไม่อยากอยู่กับเธอแล้วล่ะมั้ง...
ยิ่งคิด สมองก็ยิ่งคำนวณผลเสียที่ปล่อยให้ของสิ่งนั้นหายไปเสียดื้อๆ เธอจึงตัดสินใจลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์บ้านไร้สายมาแล้วกดเบอร์โทรศัพท์มือถือของเธอลงไป
มีเสียงสัญญาณตอบรับ แต่ไม่มีคนรับสาย...
เธอรอ... รอ... แล้วก็รอ... จนสัญญาณนั้นตัดไป
“ต้องมีคนเก็บได้สิ!” เธอฮึดสู้แล้วกดเบอร์อีกครั้ง
เวลาทุกวินาทีที่เธอรอการรับสายมันช่างยาวนานเหมือนมีใครสักคนมายืดมันออก...ทำไมเสียงเพลงรอสายมันช่างยาวนานกว่าปกติเสียเหลือเกิน
แล้วบางอย่างก็ทำให้หัวใจเธอเต้นรัว... เสียงเพลงรอสายตัดไปเพราะมีการตอบรับจากปลายสาย!
เธอค่อยๆสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วรวบรวมน้ำเสียงเพื่อทักทายปลายสายนั้น... ปลายสายที่ทำให้ชีวิตเธอเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง...
ติดตามตอนต่อปายยยย....
ความคิดเห็น