คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผิดสัญญา?
.
.
.
ความชุลมุนวุ่นวายระบายไปทั่วห้องแต่งตัวเมื่อทุกคนต่างสาละวนกับการเตรียมงานสำคัญที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในไม่ช้า... ฝ่ายผู้หลัก
ผู้ใหญ่ก็เช็คความเรียบร้อยทุกอย่างเสียจนเสียงโหวกเหวก... ฝ่ายสาวๆก็อยู่ที่ห้องแต่งตัว หัวร่อต่อกระซิกกันตามประสา... เช่น
เดียวกับเด็กน้อยทั้งหลาย ที่อยากจะมีส่วนร่วมกับเขาบ้าง เห็นผู้ใหญ่ยุ่ง ก็เลยอยากทำตัวยุ่ง วิ่งวนไปรอบๆที่จัดงานเสียจนถูกดุไปหลายยก
"ยอนนึล... แทมิน มาหาน้านี่มา" มินโฮเตรียมมุมเล็กๆให้เด็กน้อยทั้งสอง... หน้าที่ของของเขาได้เสร็จสิ้นแล้ว เขาจึงอาสาตัว
เองทำหน้าที่ดูแลเด็กๆ ก่อนที่งานจะล่มเพราะตัวป่วนน้อยๆนี้
เด็กหญิงหน้ามุ่ย เดินลงส้นมาหาน้าหนุ่มอย่างไม่พอใจ ทิ้งกระโปรงทรงกลมระบายลูกไม้กระจุ๋มกระจิ๋มให้กระเพื่อมตามจังหวะการเดิน
"อย่าทำหน้าอย่างนี้สิยอนนึล... ไม่สวยเลย" คำพูดของเด็กชายแทมินทำให้เธอยอมหุบแก้มป่องแล้วรีบหันมาถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"แล้วอย่างนี้ล่ะ สวยรึยัง?"
เด็กชายส่ายหัว
"แล้วอย่างนี้ล่ะ" เด็กหญิงฉีกยิ้มที่เรียกให้เขาระบายยิ้มตามไปด้วยพลางรีบพยักหน้าอย่างชอบใจ
"ยอนนึลยิ้มแล้วสวยที่สุดเลย!"
"ใช่จ้ะ หลานน้ายิ้มสวยที่สุดเลย" มินโฮสนับสนุนพลางดึงหลานทั้งสองมากอด
"น้ามินโฮ" ได้โอกาสเด็กหญิงเจ้าเล่ห์ก็รีบกระพริบตาปิ๊งๆอย่างเว้าวอน "หนูอยากฟังนิทานหิ่งห้อย"
มินโฮหัวเราะเบาๆ อุ้มหลานทั้งสองมานั่งบนตัก "เอาซิ วันนี้หลานน้าทั้งสวยทั้งหล่ออย่างนี้ แถมยังเป็นเด็กดีอีกต่างหาก... ว่าแต่...
น้าเล่าถึงตอนไหนแล้วนะ?" ชายหนุ่มแตะนิ้วชี้ที่ริมฝีปากอย่างครุ่นคิด
"ตอนเจอคุณชายจินกีแล้วพี่เลี้ยงที่ชื่อนามีมาตามคุณหนูกลับบ้านค่ะ" เธอตอบเสียงเจื้อยแจ๊วอย่างแม่นยำ
มินโฮขยี้ผมเธอเบาๆอย่างเอ็นดู
[size=7][i]"ตอนเจอคุณชายนั่นไง... แล้วคุณหนูก็ถูกตามตัวกลับบ้าน"[/i][/size]
ดวงตาใสแจ๋วนั้นเหมือนคนบางคนตอนเด็กไม่มีผิด... มันอดทำให้เขาโหยหาสิ่งที่เขาทำหล่นไปให้กลับคืนมาไม่ได้...
"แล้วยังไงต่อคะน้ามินโฮ" เด็กหญิงเร่งเร้า ดึงให้เขากลับมาเผชิญกับปัจจุบัน
"หลังจากคุณหนูชางเนถูกตามตัวกลับไปก็..."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ภาพของหญิงชาวบ้านคนนั้นกำลังปรากฏตรงหน้าเขา... ความจริงที่ว่าเธอมิใช่คนธรรมดาทั่วไป แต่มีศักดิ์เป็นถึงลูกสาวที่ปรึกษาส่วน
พระองค์ของกษัตริย์... สิ่งที่ว่าฟ้องเด่นชัดเมื่อนางกลับมาสวมใส่ชุดผ้าแพรเนื้อดีสีสันสดใส ขับให้ใบหน้างามนั้นน่าหลงใหลยิ่งนัก
"อะฮึ่มๆ" เมื่อเห็นว่าแขกจ้องน้องสาวตนเองนานเกิน คนเป็นพี่ชายจึงเกิดอาการหวงจนต้องกระแอมคอเสียจนแขกสะดุ้ง แต่ก็ยังรักษาท่าที
ไว้ได้
"ชางเน นี่คุณชายจินกิ ลูกชายคนเดียวของท่านเจ้าเมืองพูซาน" ชางมินแนะนำน้องสาวให้รู้จักกับอาคันตุกะด้วยน้ำเสียงนิ่งๆก่อนที่จะรีบ
เปลี่ยนเรื่องเพื่อดึงสายตาคุณชายตรงหน้าให้ละจากน้องสาวเขาเสียที "เดินทางมาไกล ท่านคงเหนื่อยแย่ ข้าขอเชิญท่านไปพักรับประทานของ
ว่างที่ห้องบุปผาเถิด"
"ขอบคุณท่านมาก ข้าเกรงใจยิ่งนัก" ก้มหัวอย่างถ่อมตัว แต่ก็อดที่จะเหลือบไปทางนางที่นั่งหน้ามุ่ยไม่ได้
แม้ใบหน้าจะปราศจากรอยยิ้ม นางก็ยังคงดูสดใสเหมือนแสงจันทร์...
"ชางเน!" ชางมินเรียกน้องสาวด้วยเสียงที่ดังเกินควรเพราะไม่ทันได้ระวัง ข่มอารมณ์หวงน้องไว้ไม่ได้ แต่แล้วก็รีบตีหน้าสุภาพ ฝืนยิ้ม
เมื่อแขกหันมาเลิกคิ้วด้วยความฉงน
"ชางเนน้องรัก" เขาปรับเสียงเสียหวานจนเลี่ยน "ไปเตรียมของว่างให้แขกเสียสิ"
แผนขั้นที่สอง... กันให้น้องสาวไปไกลจากแขกผู้นี้ให้มากที่สุด... ซึ่งเขาหารู้ไม่ว่าช่างตรงกับที่ใจน้องคิดนัก!
"ได้สิคะท่านพี่!" รีบรับคำพร้อมยิ้มกว้าง ก่อนที่จะรีบถลาไปยังห้องครัว
ชางมินแอบลอบยิ้มอย่างสะใจเสียมิได้ รีบเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นทางการแล้วหันมาเอ่ยกับคนที่ยังคงมองตามน้องสาวเขาไป "เชิญคุณชายมาทาง
นี้เถิด"
เมื่อจัดแจงที่นั่งให้แขกเรียบร้อย เขาจึงรีบขอตัวเพื่อไปเจรจากับน้องสาวตรงๆ
"ชางเน!"
นางมองใบหน้าร้อนใจของพี่ชายอย่างสงสัย ก่อนที่จะเคลือบยิ้มบางเพราะอ่านความกังวลในดวงตาคนเป็นพี่ได้... ท่าทางแบบนี้มีเพียง
เรื่องเดียวเท่านั้น
"ท่านพี่ไว้ใจเถิด... ข้าไม่ชอบเต้าหู้"
ชางมินขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจในสิ่งที่น้องสาวพูด เรียกเสียงหัวเราะใสจากนาง
"ก็ตาหน้าเต้าหู้นั่นไง... ท่านพี่ก็รู้นี่หน่า" คำเฉลยที่ทำให้ชางมินถอนใจออกมาแจ้งๆอย่างไม่ปกปิด "ข้าก็ทำตามหน้าที่ที่ท่านพี่นั่น
แหละยัดเยียด"
พูดแทงใจเสียจนเจ็บ คนเป็นพี่จึงต้องรีบชี้แจง "ก็ท่านพ่อท่านสั่งมา จะให้พี่ทำอย่างไรกัน?"
ชางเนทำเสียงจิ๊กจั๊กในคออย่างไม่พอใจ... รู้ว่าต่อไปท่านพ่อต้องมีแผนถีบส่งลูกตามผู้ชายไปพูซานเป็นแน่... นางจึงต้องรีบคิดหา
แผนตัดไฟเสียแต่ต้นลมตั้งแต่ตอนนี้ ในเมื่อข้างนางก็มีพี่ชายคนนึงล่ะที่เต็มใจช่วยกันนางออกจากคุณชายนั่นเต็มที่
"ท่านพี่" รอยยิ้มย่องระบายบนใบหน้าของคนเจ้าแผนการ
เพราะเป็นพี่น้องที่รู้ใจ... ชางมินจึงยิ้มรับด้วยรับรู้ว่าน้องสาวเขามีความคิดดีๆเป็นแน่ "จะให้พี่ทำอะไรก็ว่ามา"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
จินกีมองจอกเหล้าขาวสะอาดเบื้องหน้าเขาด้วยดวงตาเลื่อนลอย... นางโลมรูปร่างสะโอดสะองคนแล้วคนเล่าที่เข้ามานัวเนียกับเขา แต่หา
ได้เรียกความรู้สึกพิสวาทใดๆจากเขาไม่
นางเหล่านี้... แม้จะมีใบหน้าและเรือนร่างที่งดงามเพียงใด... แต่ก็ไม่มีค่าพอที่เขาจะเสียเวลาด้วย ในเมื่อเวลานี้ ใจเขามีเพียงแค่ใบ
หน้าของนางผู้นั้นเพียงผู้เดียว...
นางคือคนที่เขาตามหามาแสนนาน... ผู้ที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นระรัว... มิอาจรั้งไม่ให้ใจดวงนี้ลอยไปหานางได้
"เจ้ามีเรื่องกลุ้มใจอันใดหรือ?" ชางมินถามขึ้นเมื่อเห็นว่าแขกต่างบ้านต่างเมืองไม่สำราญไปกับสิ่งที่เขาจัดเตรียมให้... แผนการของ
น้องสาวสุดแสบที่ต้องการให้ท่านพ่อเห็นธาตุแท้ของคุณชายเจ้าสำอางค์คนนี้...
ผู้ชายก็ต้องพ่ายกับกับโรงโลม... นางให้เหตุผล เขาจึงรีบสนองแผนการด้วยการหลอกล่อให้ท่านชายผู้นี้ออกมาเที่ยวกลางคืนกับเขา คิด
ไม่ถึงว่าเขากลับไม่เหมือนเพื่อนผู้ชายคนอื่นๆของเขา...
ผู้ชายคนอื่น แค่เหล้ากับสาวงามมาอยู่ตรงหน้า ก็อดที่จะหลง อดจะขอเชยชิมไม่ได้ ผิดกับคุณชายท่านนี้ยิ่งนัก...
"ข้าเพียงแต่ไม่ชอบสถานที่แบบนี้" เขาตอบตามตรง... เกิดมาเขาเคยลิ้มลองเหล้าชั้นดีมานับไม่ถ้วน แต่เขาก็ค้นพบว่ามันไม่เหมาะ
สมกับเขา
คำตอบที่ทำเอาชางมินชะงักไป... ไม่คิดว่าแผนการนี้จะล้มเหลว
และไม่คิดว่าแผนการจะดึงเขาเข้าสู่สถานการณ์อันแสนเลวร้ายยิ่งนัก...!
"ค...คุณชายขอรับ"
ชางมินรีบวางจอกเหล้าที่เขาใส่น้ำเปล่าไว้เพื่อหลอกว่าเขากำลังลิ้มรสกับเหล้าขาวชั้นเลิศ... ในใจสะกดได้อยู่คำเดียว คือคำว่า...
ซวย!
"คุณท่านให้มาตามกลับจวนขอรับ"
ชางมินกลืนน้ำลายฝืดลงคอ... สะกดคำที่สองในใจ... ตาย!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"แอบหนีมาอีกแล้วหรือ?"
ดวงหน้างามหันมาส่งยิ้มให้ร่างสูง ก่อนที่จะตีลมจนแก้มพองด้วยความไม่พอใจที่ถูกดุเข้าอีกแล้ว เบี่ยงหน้าหนีพลางเดินหลบออกห่าง
พรึ่บ!
เพียงชั่วลมหายใจ นางก็มาอยู่ในอ้อมแขนของเขา บนต้นไม้สูง แขนบางรีบเกี่ยวเอวหน้าไว้แน่นด้วยความตกใจ ซุกใบหน้านวลเข้ากับอกผาย
นั่น แต่เมื่อรู้ตัวว่าถูกแกล้งเข้าแล้วจึงทุบชายหนุ่มไม่ยั้งมือ
"บ้า!"
"บ้าแล้วรักไหมล่ะ?" กระซิบถามเรียกใบหน้าระเรื่อของคนในอ้อมกอด
อยากจะผลักคนตรงหน้าด้วยความเขินอาย แต่ก็กลัวจะตกลงไปนอนกับพื้นแข็งๆเบื้องล่าง ได้แต่ก้มหน้างุดไม่กล้าสบดวงตาคู่นั่น
ยิ่งนางเอียงอาย เขาก็ยิ่งได้ใจ กระชับอ้อมกอดให้แน่นเพื่อมอบไออุ่นรัก... รักมากเสียจนไม่อยากให้นางพบเจอความยากลำบาก
"นั่น!" ชางเนชี้ไปบนฟากฟ้า หาเรื่องแก้เขิน...
"พยอล(ดาว)" แทฮวาระบายยิ้มเปี่ยมสุข
"สวยจัง"
"สวยสู้เจ้าไม่ได้หรอก" อีกประโยคที่เรียกเลือดฝาดบนใบหน้านวล
"ทำเป็นปากหวาน... ข้าไม่ได้สวยอย่างนั้นเสียหน่อย ท่านพี่ชางมินชอบว่าข้าขี้เหร่อยู่เรื่อย แสดงว่าข้าน่ะขี้เหร่" รีบเอาคำแซวของพี่
ชายมาแก้ตัวเพื่อไม่ให้ตัวเองเก้อเขินไปมากกว่านี้
ชายหนุ่มเคลือบยิ้ม มองคนในอ้อมกอดด้วยความรักที่เปี่ยมล้น "เจ้าไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อย่างนั้นเสียหน่อย... ท่านพี่เจ้าอาจจะไม่มองว่าเจ้างด
งาม แต่ข้ากลับมองว่าเจ้าเป็นหญิงงามคนเดียวที่ข้าพบเจอ... ชางเน เจ้าไม่ต้องสวยสง่าเหมือนดวงจันทร์หรอก แค่เจ้างามในแบบของเจ้า
งดงามสุกใสเหมือนแสงดาวพวกนั้น... ไม่ต้องโดดเด่นต้องตาใครเหมือนพระจันทร์ดวงนั้น เพราะข้าไม่อยากให้ใครนอกจากข้ามองเจ้า
ด้วยสายตาแบบที่ข้ามอง... แค่เป็นแสงดาวที่สุกสว่างในใจข้าก็พอ"
ได้แต่ฟังแล้วซบใบหน้ากับอกกว้าง รู้สึกตื้นตันและรักชายคนนี้เหลือเกิน... รักจนไม่สามารถจะสรรหาคำใดๆมาบรรยายได้...
มีความสุขเหลือเกิน... เกินที่จะกลับไปพบกับความจริง
ความจริงของความแตกต่างของนางและเขา...
ความจริงที่ความรักของนางและเขาไม่มีทางเป็นไปได้...
แต่นางไม่สนใจ... แค่เพียงตอนนี้มีเขาอยู่ตรงนี้... อยู่ตรงหน้านาง... อยู่ให้นางรัก วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรนางไม่
สนใจ... แค่วันนี้นางมีเขาก็เพียงพอแล้ว...
มือหนาเชยคางมนขึ้นเพื่อสบกับดวงตากลมของนางผู้เป็นที่รัก ก่อนที่จะค่อยๆจรดริมฝีปากประทับตราจองบนเรือนปากบางอย่างแผ่วเบา...
ลิ้มรสหอมหวานของนาง
ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจทั้งสองให้พองโตด้วยความสุขจากไอรัก...
ความสุขที่เปล่งประกายให้สิ่งมีชีวิตใกล้เคียงรับรู้ถึงความรักสุดเหลือล้นของเขาทั้งสอง... ความรักบริสุทธิ์ที่ทำให้ดอกไม้เบ่งบานแม้ใน
ยามกลางคืน... ดวงดาวค่อยๆลอยต่ำเหมือนอวยพรแก่การมีกันและกันของพวกเขา...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"แต่ความรักของแทฮวาและชางเนก็ไม่ได้ราบรื่นอย่างที่พวกเขาคิด"
"ยังไงล่ะคะ?" เสียงเล็กถาม คิ้วบางขมวดมุ่นอย่างสงสัย
"นั่นสิครับ ก็สองคนเค้ารักกันมากไม่ใช่หรอ" แทมินไม่เข้าใจเช่นกัน
"เพราะอะไรไว้น้าจะเล่าให้ฟังวันหลังแล้วกัน จะได้เวลางานเริ่มแล้ว เราไปข้างนอกกันดีกว่า" มินโฮตอบหลานทั้งสองอย่างใจดี...
แต่หลานรักกลับไม่ดีใจตาม เตรียมจะกระโดดโลดเต้นอย่างไม่พอใจ แต่ประตูห้องแต่งตัวเจ้าสาวเปิดออกดึงความสนใจของทุกคนเสียก่อน
เหมือนสปอร์ตไลท์ดวงโตสาดทาบเรือนร่างบางในชุดสีขาวฟูฟ่อง เสริมให้ใบหน้าสวยภายใต้เครื่องสำอางโทนสีธรรมชาติดูเปล่งปลั่งน่ามอง เจ้า
สาวยิ้มเก้อๆให้บรรดาญาติมิตร ค่อยๆก้าวออกมาโดยมีเพื่อนเจ้าสาวช่วยประคองกระโปรงยาวไม่ให้สะดุดล้ม
"น้าซองจิน" ยอนนึลรี่เข้าไปกอดเจ้าสาวคนงาม "สวยจังเลยค่ะ"
"ขอบใจจ้ะ" ลูบหัวน้อยเบาๆอย่างเอ็นดูแล้วก้มลงไปจุ๊บแก้มใสเบาๆหนึ่งที "หลานยอนนึลของน้าก็สวยที่สุดเลย"
เด็กหญิงหัวเราะคิกคักอย่างชอบอกชอบใจ พลอยทำให้ทุกคนในที่นั้นอดที่จะหัวเราะตามไปด้วยไม่ได้
"เอาล่ะจ้ะทุกคน เราออกไปที่งานดีกว่าเนอะ... เดี๋ยวจะทำพิธีเชิญเจ้าสาวแล้ว" ผู้อาวุโสบอกกับทุกคน ก่อนที่จะพาลูกๆหลานๆออกไป
ทิ้งให้เจ้าสาวกับเพื่อนเจ้าสาวนั่งรอเวลาอย่างตื่นเต้น
"พี่ซองจิน" มินโฮยิ้มให้กำลังใจ แต่แอบเหลือบมองไปที่เพื่อนเจ้าสาวด้วยสายตามีความหวัง... แอบจินตนาการอยู่ลึกๆว่าถ้าชางมีสวม
ชุดแต่งงานแล้วมีเขาอยู่เคียงข้างจะเป็นยังไง...
แต่เขากลับไม่ได้รับแม้แต่สายตาตอบรับจากเธอ
เธอมองแค่เพียงนิ้วนางข้างซ้ายของเขา ที่มีแหวนสีทองเรียบสนิทสวมไว้เพื่อบอกถึงพันธนาการแห่งความสัมพันธ์... การหมั้นหมายของ
มินโฮ และผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ...
"ผมไปรอที่งานนะ" จำใจต้องถอนสายตา... เพราะรู้ว่าเธอยังคงไม่หายโกรธ
เขายอมรับผิดแต่โดยดี... เพราะเป็นที่ตัวเขาเองที่ผิดสัญญา...
สัญญานิทานหิ่งห้อยของเด็กชายมินโฮและเด็กหญิงชางมี
"มินโฮดูจะรักน้องมากนะชางมี" ซองจินเรียกสายตาที่มองตามร่างสูงไปให้กลับมาสบตรงกับเธอ
"ไม่หรอกค่ะ... เขารักคนอื่น" ปฏิเสธก่อนที่จะฉีกยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่อง "พี่คิบอมเขาโชคดีจังเลยนะคะ"
"โชคดี?"
"ก็โชคดีที่ได้เจ้าสาวสวยๆแบบพี่ซองจินไง" คำยอที่เรียกสีระเรื่อแต้มบนใบหน้าเจ้าสาว
"พี่ก็อยากให้มินโฮน้องพี่โชคดีแบบคิบอมบ้างจัง"
ประโยคที่ไม่ได้รับเสียงตอบรับนอกจากความเงียบ...
เธอก็อยากยืนอยู่ตรงนี้... ในฐานะเจ้าสาวเหมือนพี่ซองจิน
เจ้าสาวที่ยืนเคียงคู่คนร่างสูงคนนั้นในสูทสีขาวบริสุทธิ์... ต่อหน้าบาทหลวงในพิธีศักดิ์สิทธิ์
แต่มันก็เป็นแค่ความฝันในวัยเด็กของเธอเท่านั้น... ในเมื่อเขาทำลายภาพงดงามนั้นด้วยการผิดสัญญาอย่างไม่น่าให้อภัย...
สำหรับเขา... สัญญานั้นอาจจะเป็นแค่คำพูดของเด็กชายคนหนึ่ง คำพูดที่เขาไม่คิดว่ามันสลักสำคัญอะไร
แต่สำหรับเธอ... สัญญานั้นมันคือคำสำคัญที่เกี่ยวรั้งไม่ให้เธอไปมีคนอื่น... เพราะมันคือสัญญาใจ... ที่ผูกมัดเธอไว้กับเขา ด้วย
ความรู้สึกที่เรียกสั้นๆว่า... รัก
.
.
2BCon.
ความคิดเห็น