คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บุญมีแต่กรรมบัง T^T
ไกลออกไปจากโซลเป็นระยะทางหลายร้อยหลายพันกิโลเมตร…
ณ ห้องชมรมที่ดูเงียบผิดปกติเนื่องจากสาวๆในชมรมติดพันภารกิจสำคัญบางอย่าง มีเพียงเด็กสาวสองคนเท่านั้นที่ต้องนั่งเฝ้าห้องชมรเพื่อไม่ให้กลายเป็นป่าช้าไปเสียก่อน แต่มันคงจะเป็นอย่างนั้นแน่ถ้าไม่มีเสียงออดอ้อนจากคนหนึ่งอยู่
“น้า... ชนนี่เธอช่วยฉันหน่อยน้า...” เด็กสาวร่างเล็กอ้อนวอนเพื่อนต่อเนื่องมาเป็นเวลากว่าชั่วโมงแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนถูกอ้อนจะใจอ่อนแต่อย่างใด แต่เธอก็ยังคงความอุตสาหะในการอ้อนวอนต่อไป
“ฉันก็อยากไปนะยะแต่ฉันไปไม่ได้ เธออย่ามาตอกย้ำฉันได้มะ” คนใจแข็งมองคนอ้อนอย่างเคืองนิดๆ
“ฉันก็ไม่ได้ตอกย้ำเธอ... ไหนๆเธอก็ไปไม่ได้อยู่แล้วอ่ะ ช่วยกันนิดเถอะนะ”
“ฉันไปไม่ได้ เธอก็ต้องไปไม่ได้เหมือนกัน โฮะๆๆ” เด็กสาวที่ชื่อชนนี่หัวเราะอย่างชั่วร้ายนิดๆ “มันหน้าที่ของเธอ เธอก็ต้องจัดการเองสิ”
“แหม... ถ้าเมื่ออาทิตย์ก่อนฉันไม่หยุดมันก็ไม่มีปัญหาหรอก เธอก็ไปทำธุระแถวนั้นพอดีไม่ใช่หรอ... ช่วยเข้าไปนั่งเรียนแทนฉันสัก 2 ชั่วโมงไม่ได้หรอ?” เธอยังคงออดอ้อน
“ไอ้ที่พูดมาทั้งหมดเนี่ย เธอต้องการให้ฉันเข้าไปเช็คชื่อและนั่งเรียนพิเศษแทนเธอเพื่อตบตาพ่อแม่เธอที่จะโทรไปเช็คใช่มั๊ย?” ชนนี่สรุป เพราะไอ้ที่เพื่อนเธอชักแม่น้ำทั้ง 5 มาเนี่ย รู้อยูาหรอกนะว่าจะให้ช่วยหลอกพ่อแม่เนื่องจากเธอติดพันอะไรบางอย่าง แต่เธอก็เพิ่งจะคิดได้เดี๋ยวนี้เองว่ายัยคนนี้ต้องการให้เธอเข้าไปนั่งเรียนพิเศษแทน... แล้วก็ไม่ยอมบอกมาตรงๆนะยัยนี่
“แล้วได้มั้ยล่ะ?”
ชนนี่เงียบอย่างเล่นตัว...
“ได้มั้ยอ่า...?” เด็กสาวอ้อนวอน
ชนนี่ยักคิ้วอย่างมีเลศนัยน์ “ถ้าฉันตอบว่าไม่ เธอก็ต้องไปเรียนเอง... แล้วเธอก็อดไปแอร์พอร์ต...”
เด็กสาวพยักหน้าหงึกๆอย่างน่าสงสารสุดๆ
“แต่ถ้าฉันไปแทน... ฉันก็ไม่มีเพื่อนที่อดไปแอร์พอร์ตเหมือนกันน่ะสิ”
“ชนนี่....~~ T^T”
“เอ... จะไปแทนหรือไม่ไปแทนดีนะ” ชนนี่แกล้งทำเป็นครุ่นคิด
“ถ้าเธอไปแทนฉัจะเลี้ยงไอติมเธอเลย” .. .น่าน เริ่มติดสินบน
“เลี้ยงไอติมหรอ?” ชนนี่ทำเป็นคำนวณผลได้ผลเสีย
“เค้กช็อคโกแลตด้วยเลยเอ้า!” เธอทุ่มทุน
ชนนี่ยิ้มกว้าง “ก็ได้... เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเรานะยัยแจน”
“เห็นแก่กินล่ะสิไม่ว่า” แจนกระซิบขมุบขมิบ
“อะไรยะ!” ชนนี่มองค้อนทำเอาแจนกลืนน้ำลายเฮือก รีบยิ้มแหยๆเกลื่อน
“ไม่มีอะไร แฮะๆ”
ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ทำให้สายตาอาฆาตของเพื่อนละไปจากเธอเลย โชคดีเหลือเกินที่วีรสตรีขี่ม้าขาวมาช่วยเธอไว้ทัน
“ยัยพี่ชนนี่ ยัยพี่แจน!” เสียงแหลมๆตามแบบฉบับพร้อมกับหน้าตาตื่นตระหนกเรียกความสนใจจากคนในห้องไปที่เจ้าของเสียง
“มีอะไรฮะยัยเมย์?” ชนนี่ถามรุ่นน้อง
“ไฟท์ลงพรุ่งนี้บ่ายโมงห้าสิบ” เธอชูใบประกาที่เพิ่งจะปริ้นออกมาจากเวบไซด์หรา
ชนนี่เริ่มออกอาการอารมณ์เสียทันใด “ชิ... อย่ามาตอกย้ำฉันได้มั้ยยะ”
แจนรับใบประกาศนั้นมาอ่านแล้วหัวเราะคิกคักจนชนนี่ต้องส่งกระแสจิตอาฆาตอีกครั้ง “ใช่ซี ฉันไม่ได้ล่อลวงให้เพื่อนไปลงเรียนพิเศษแทนเพื่อนตบตาพ่อแม่แล้วไปรับสุดที่รักที่แอร์พอร์ตนี่” ชนนี่ประชด
“ฉันไม่ได้ล่อเธอซะหน่อย เพื่อนกันก็ต้องช่วยกันสิจะ” แจนยิ้มสู้
“ไม่ต้องมาอ้างเลยยัยพี่แจน ดีนี่หาตัวแทนตบตาพ่อแม่ได้ ทิ้งให้ฉันกับพี่ชนนี่ต้องเผชิญชะตากรรมอันแสนเลวร้าย อดไปรับสามีที่แอร์พอร์ตกันสองคน... T^T” เมย์เริ่มเคืองจนอีกคน
“ถูกต้องที่สุดไอ้น้องรัก TT^TT”
แล้วสองคนพี่น้องก็กอดคอกันร้องไห้อย่างเสียดายโอกาส เป็นโอกาสงามของคนโชคดีที่แอบคลืบคลานหนีออกไปเตรียมสวยสำหรับวันพรุ่งนี้ ก่อนที่สองคนนี้จะได้สติ จับเธอยำเละเพราะความอิจฉาจนไม่สามารถไปรับสุดที่รักในวันพรุ่งนี้ได้...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ยัยแจนนะยัยแจน... ชิชะ” เด็กสาวบ่นไปขณะที่แบกหนังสือเล่มหนาเดินข้ามสะพานลอยเพื่อไปเรียนพิเศษแทนเพื่อน ไม่น่าเชื่อนะเนี่ยว่าแค่เรียนพิเศษจะต้องใช้หนังสือเล่มหนาถึงขนาดนี้!
พลั๊ก!!!
แรงกระแทกจากบางคนทำให้เด็กสาวหน้าคะมำ บรรดาหนังสือทั้งหลายแหล่พร้อมใจกันกระโดดลงพื้นซะงั้นทำเอาคนแบกตามตะครุบเก็บไม่ทันเป็นส่วนให้ชีทที่แทรกสอดอยู่ตามหน้าหนังสือกระจัดกระจายปลิวว่อนไปทั่ว
“มันอะไรกันนักหนาเนี่ยชีวิตช้านนนนน..... T^T” เธอตามเก็บชีทอย่างไม่สนใจคนที่ชนสักนิด คิดอยู่อย่างเดียวว่าเธอจะต้องตามไปคิดบัญชีกะคนที่ทำให้เธอต้องโชคร้ายถึงขนาดนี้... แล้วมันใครล่ะ? (อ่าว? - -“)
“ขอโทษครับ” คนผิดยอมขอโทษในที่สุด(ทั้งๆที่ฝ่ายเสียหายมิได้เรียกร้องเลย) เขาส่งชีทส่วนหนึ่งที่เขาช่วยเก็บให้เธอเป็นการไถ่บาป
“ไม่เป็นไรคะ” เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจที่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ เพราะทันทีที่เก็บข้าวของครบ เธอก็เดินดุ่มๆจากไปทันทีโดยที่หารู้ไม่ว่าถูกชายหนุ่มคนนั้นมองตามเธอไปจนลับสายตา...
“ใครกันนะ?” เขาถามกับตัวเองอย่างเคลิ้มๆ บังเอิญสายตาไปเห็นชีทอีกแผ่นที่เธอคนนั้นเก็บไปไม่หมดบนพื้น เขาจึงหยิบมันขึ้นมา และก็ช่างโชคดี(หรือโชคร้าย?)เหลือเกินที่บนชีทนั้นมีชื่อเขียนเอาไว้ซะด้วย
เขามองชื่อนั้นด้วยดวงตาเป็นประกาย ใจยังคงตราตรึงกับใบหน้าหงุดหงิดน้อยๆแต่น่าเอ็นดูของเจ้าของนาม “แจน?”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในที่สุดเด็กสาวมาถึงสถาบันกวดวิชาที่ขึ้นชื่อว่าเข้มงวด และมีชื่อเสียงมากที่สุด...
เธอเดินขึ้นบันไดหินอ่อนอย่างยากเย็นเพราะพวกหนังสือที่เธอรีบร้อนเก็บเมื่อกี้มันยังคงอยู่ในอ้อมแขนเธออย่างไม่เรียบร้อย อีกทั้งกระโปรงเจ้ากรรมที่เธอเพิ่งจะถอยมาหมาดๆดันฉีกผ่าขึ้นมาซะงั้น... ทีหน้าทีหลังเธอจะไม่ซื้อของลดราคาอีกแล้ว T^T
“ชนนี่!”
เจ้าของนามหันคับอย่างแปลกในเพราะจำเสียงนั้นได้ “ยัยแจน?”
แจนเดินมาหาเพื่อนพลางยิ้มแหยๆ
“ไม่ไปแอร์พอร์ตรึไง? ไม่รีบไปตอนนี้เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก ที่นี่กะแอรืพอร์ตไม่ใช่ใกล้ๆซะหน่อย”
“คือ...” เธอหน้าเจือนๆ
“ทำไมยังไม่เข้าไปอีกล่ะจ๊ะลูกแจน?” หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเด็กสาวทำให้ชนนี่ถึงบางอ้อ
“คุณแม่ค่ะ นี่ชนนี่ เพื่อนที่แจนเล่าให้ฟังบ่อยๆค่ะ ชนนี่ นี่แม่ฉันเอง เขาพาฉันมาส่งน่ะ” แจนหน้าหงอยๆอย่างเห็นเด่นชัดมาก แต่ในทางตรงข้าม ชนนี่กลับยิ้มกว้างอย่างออกนอกหน้า
“สวัสดีค่ะคุณแม่” เธอไหว้แม่เพื่อนอย่างงดงามตามแบบฉบับกุลสตรีได้ รู้สึกสะใจเล็กน้อยที่แผนชั่วของเพื่อนไม่สำเร็จ
“หนูเรียนที่นี่เหมือนกันหรอจ๊ะ?” แจนผู้แม่ถามเพื่อนลูกสาวอย่างใจทีเสียจนเธอยังแอบสงสัยว่าทำไมยัยแจนถึงบ่นนักบ่นหนาว่าแม่เธอดุเหลือเกิน
“ป่าวค่ะ หนูมาธุระแถวนี้เฉยๆ กะจะเอาหนังสือยัยแจนมาคืนน่ะค่ะ อ่ะนี้ยัยแจน” เธอส่งกองหนังสือคืนเพื่อนทันทีพร้อมกับรอยยิ้มใส “ฉันไปก่อนนะ สสัวดีค่ะคุณแม่” หลังจากที่ไหว้ผู้ใหญ่อย่างถูกต้องตามหลักมารยาทงามแล้วเธอก็เดินออกมาทันที... ในที่สุดเธอก็ได้เพื่อนร่วมชะตากรรมอีกคน ^^ (ยัยชนนี่ เธอชั่วร้ายมาก - -“)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อไม่ต้องไปเรียนพิเศษแทนเพื่อน ทำให้เธอไปถึงก่อนเวลานัดตั้งหลายชั่วโมง แต่นั้นก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะสถานที่นัดนี้ถูกใจเธอมาก และแน่นอนว่ามันจะต้องไม่ทำให้เธอเบื่อในการรอ
เด็กสาวสั่งไอศกรีมซันเดย์ที่มักจะสั่งเป็นประจำถ้วยแรกจากบริกร ก่อนที่จะหยิบหนังสือที่ยืมเพื่อนมา(เพราะไม่มีปัญญาซื้อเอง - -“) มานั่งอ่านไป พลางตักไอศกรีมกินไปอย่างใจเย็น แต่การกระทำของเธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเอทานไอศกรีมไปแค่ครึ่งถ้วยเพราะเสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังซะก่อน และเธอก็ต้องรีบรับมันซะด้วยสิเพราะตอนนี้คนในร้านหันมามองเธอเป็นตาเดียวเนื่องจากเสียงเรียกเข้าเธอมันไม่ปกติเหมือนชาวบ้านเขา... คอยดูนะ กลับบ้านไปฉันจะไปคิดบัญชีกะไอ้น้องมือบอนที่ดันมาเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าเธอเป็นเสียงมันร้องเพลง!!! (คิดสภาพดิว่ามันโหยหวนขนาดไหน!!)
“แม่คงไปรับหนูไม่ได้แล้วล่ะ หนูมาหาแม่ได้มั้ยจ๊ะ?” ปลายสายถามลูกสาว
“ค่ะ... ตอนนี้แม่อยู่ที่ไหนคะ?” ชนนี่ตอบแม่อย่างว่านอนสอนง่ายทั้งๆที่ใจคิดอยู่ว่าเธอจะต้องเสียค่ารถไปหาแม่อีกเท่าไหร่เนี่ย! (อาการงกกำเริบ)
“แอร์พอร์ตจ้ะ รีบๆมานะ ไฟท์ของคุณยายจะลงจอดหกโมงเย็น”
“ค่ะ” เธอกัดฟันรับคำก่นที่จะวางสายลงแล้ว...
กิสสสสสสสสสสส......................................
มาบอกอะไรกันตอนนี้!!!!
แม่ใจร้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แทนที่จะบอกตั้งแต่เช้า แทนที่จะให้เธอไปรอที่แอร์พอร์ตตั้งแต่เช้าเธอจะได้ไปรับสุดที่รักได้ TT^TT
เธอก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลา
กว่าเธอจะไปถึงแอร์พอร์ตก้ออีกชั่วโมงกว่าๆ...
โถถถถถถ.......... บุญมีแต่กรรมบัง TTT^TTT
ความคิดเห็น