EXO-Yesterday Today Tomorrow - LUMIN -

ลำดับตอนที่ #1 : intro

"เสี่ยวลู่ยู้วหู้วววววว" ผมตะโกนเรียกไอ่กวางปักกิ่งด้วยระดับเสียง 200 เดซิเบลได้ ตอนนี้ผมคิมมินซอกซาลาเปาผู้น่ารักแห่งลุ่มน้ำมูล (?) กำลังยืนรอมายแฟนสุดเลิฟอยู่หน้าบ้านของมันเอง เหตุเพราะบ้านของเราติดกัน รั้วบ้านเดียวกันเลยละ นี่เป็นสาเหตุที่ผมได้เป็นแฟนกับมัน 



"เปาจือรอแปปนะ" ลู่หานตะโกนตอบกลับมาสักพักก็เห็นเจ้าตัววิ่งออกมาเน้กไทเบี้ยว กระดุมเม็ดบนก็ไม่ติดชายเสื้อเชิตสีขาวหลุดหลุ่ยสูทที่พาดอยู่บนบ่า โอ้โห นักเรียนดีเด่นแต่งตัวเรียบรัอยอยู่ไม่ไกลแล้วละลู่หาน 



"ตื่นสายละสิ แล้วดูสภาพสิเนี้ยดูได้ที่ไหน" พูดไปก็แต่งตัวให้คนตรงหน้าไป ติดกระดุมเม็ดบนผูกเน้กไทใหม่ จัดการยัดชายเสื้อลงกางเกงไปให้หมด



"เห้ย มายืนล้วงอะไรกันตรงนี้วะ บัดสี" 



"ขวับ" ผมกับลู่หานมองไปทางต้นเสียงเจอไอ่กัมจงกำลังเข็นจักรยานออกจากบ้านพอดี ตะโกนขนาดนี้กลัวคนเค้าไม่รู้กันรึไง ฟรายยย



"เมียกูแต่งตัวให้เฉยๆ มึงคิดไรของมึงไอ่จงอิน" ลู่หานตอบกลับ ตอบกลับผมไม่ว่าแล้วทำไมมรึงต้องตะโกน ซอกอยากร้อง TT 



"เสียงดังกันแต่เช้าเลยนะพวกนายสามคน" คยองซูที่กำลังจะเดินออกจากบ้านพูดขึ้นก่อนเจ้าตัวจะหันกลับไปลงกลอนที่ประตูรั้ว บ้านที่พวกเราอยู่เป็นบัานจัดสรร บ้านผมติดกับลู่หาน บ้านจงอินติดกับคยองซู แต่บ้านของพวกเราอยู่ตรงข้ามกันเรารู้จักกันตั้งแต่เป็นเด็กแบเบาะเลยละ



กิจวัตรประจำวันของพวกผมอีกอย่างนึงคือไป โรงเรียนพร้อมกัน เพราะเราอยู่โรงเรียนเดียวกัน ยังครับแค่นั้นยังไม่พอ เรายังอยู่ห้องเดียวกันด้วย =_=



"ไง เสียงดังกันแต่เช้าเลยนะเด็กๆ" พี่คริส พี่ยามสุดหล่อหน้าหมู่บ้านทักพวกเราก่อนจะยิ้มอย่างอารมณ์ดี นี่ถ้าไม่เป็นแฟนกับลู่หานตั้งแต่ตอนหกขวบ ผมจีบพี่คริสไปแล้ว เชื่อเถอะยามหมู่บ้านผม หล่อกว่ายาม ม.ช. เยอะ อะคิ



"วันนี้พี่คริสหล่อจังเลยน้า กินอะไรมาละครับเนี้ย" ผมถามก่อนจะแกะมือไอ่ลู่หานออก แล้วไปเกาะแขนพี่คริสแทน หึหึ ขอหน่อยเถอะ เห็นคนหล่อแล้วซอกหวั่นไหว พี่คริสเอื้อมมือมาขยี้หัวผมจนฟูไปหมดแล้ว ดูไอ่ลู่หานทำหน้าเข้า ยังกับจะมาหาเรื่องใครงั้นแหละ หันไปอีกทีไอ่กัมจงก็ปั่นจักรยานออกจากหมู่บ้านไปพร้อมคยองซูสะแล้ว 



"มากไปละอิอ้วน" ลู่หานพูดจบก็เดินตรงดิ่งมาดึงคอเสื้อจากด้านหลังผมแล้วลากออกไปทันที ผมเลยได้แต่ยิ้มแหย้ๆไปให้พี่คริสก่อนจะโค้งให้หนึ่งที แล้วผลักลู่หานออกเบาๆ ลู่หานมองผมด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนจะเดินก้าวขาฉับๆนำไป แหม่พี่หานคนแมน งอนสะเคะแตกเลย -*- 



"เสี่ยวลู่คนแมนของซอกตัวเองเป็นอะไร?" 



มอง~ เมิงมองทำม้ายยยยยย ลู่หานใช้หางตามองผมเล็กน้อยก่อนจะมองทางข้างหน้าปกติ ขึ้นครับขึ้นปรี๊ดเลย อิลู่ เรื่องแค่นี้ทำงอน หึ ง้อแล้วไม่หายกูงอนกลับครัชช ผมเดินกระแทกเท้าปึงปังกับพื้นแล้วรีบก้าวยาวๆเพื่อจะเดินนำลู่หาน และมันก็ได้ผล มันวิ่งตามผมมา ก่อนจะกระชากแขนผม จนผมตัวปลิว (?) มันดึงผมให้หันหน้าไปมองหน้ามัน หึ จะมาง้อผมชัวร์ 



"ไร" ผมแกล้งถามสั้นๆ พลางทำหน้าเซ็งสุดขีดแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น 



"ผมโกรธคุณอยู่นะมินซอก" นี่ไง ! ทะเลาะกันทีไรเปลี่ยนสรรพนามทุกที -____-



"จะไม่หายใช่มั้ยลู่หาน" ผมถามกอดอกเชิดหน้ามองตามันอย่างท้าทาย และผลที่ได้ คือมันพยักหน้าครับ -*-



"ได้ลู่หาน ถ้างั้น..."



"...."



"ฉันจะไม่ไปนอนบ้านนายและนายก็ไม่ต้องมานอนบ้านฉันงดเรื่องบนเตียงไปเลย จนกว่าจะเข้ามหาลัย!" ผมพูดจบก็หันหลังกลับไปเดินตามปกติ พลางยกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี หึหึ คิดจะสู้เมียมันยังเร็วไปร้อยปีลู่หาน เจอไม้นี้เข้าไปอิลู่รีบมาง้อผมชัวร์คนอย่างลู่หาน มันขาดเรื่องแบบนี้ไม่ได้หรอก เอาละเริ่มนับกัน 



หนึ่ง



สะ..



"ที่ร้ากกกกก" นั่นไง ยังนับสองไม่จบเลย