ตอนที่ 23 : บทส่งท้าย
? cactus
บทส่งท้าย
รู้อะไรไหม ความโชคร้ายก็เหมือนกับจังค์ฟู้ด ตรงที่เราไม่มีทางรู้ว่าเมื่อไหร่หายนะจะมาถึง กินเข้าไป และกินเข้าไป ก็มันอร่อยนี่นา... กว่าจะตื่นจากฝัน กางเกงก็คับจนอึดอัด ทุกส่วนในร่างกายบวมฉุ ทั้งเนื้อทั้งตัว... ดูแล้วเหมือนดุ้นไส้กรอกขนาดยักษ์มากกว่ามนุษย์จริง ๆ
“เลี่ยเกอ... อ่านว่าอะไร”
“หือ... ที่ไหนนะ”
และรู้อะไรไหม ผู้บันดาลความโชคร้าย รวมถึงความโชคดี ไม่ใช่อวี้หวงต้าตี้อย่างที่ใครเข้าใจ แต่เป็นมนุษย์ ด้วยสองมือและหนึ่งหัวใจ
“อ้อ... ” ชานเลี่ยขมวดคิ้ว “อ่านว่า ประวัติศาสตร์... แม้ป่นเป็นผงธุลีจนสิ้น หากรักของฉัน... จะคงอยู่”
“นั่นแหละ” เด็กชายจากป่าพยักหน้าทั้งน้ำตา “นั่นแหละ... แม่”
ฤดูใบไม้ร่วงมาถึงพร้อมกับความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ของเสี่ยวหลงเซียเอนเตอร์เทนเมนต์ ชายหนุ่มทั้งหมดกลับไปในป่าพร้อมกับเจ้าหน้าที่ป่าไม้ และนำกระดูกของฮูหยินกลับออกมา
“ใครเลือกประโยคนี้” ป๋ายเซียนที่พูดได้คล่องแคล่วขึ้นถามอีก “ให้จารึกไว้บนป้ายหลุมศพของแม่”
“เกอเอง”
“จากไหน”
“จากเพลงเพลงหนึ่ง ได้ยินเมื่อหลายปีมาแล้ว”
แต่ก่อน... เขามักต่อว่าเง็กอ้วงไต่ตี่ว่าไม่มีเมตตา ให้ชานเลี่ยได้ความน้อยกว่าผู่คนพ่อ ให้เขาถูกต่อขานว่าไม่เป็นโล้เป็นพาย กระทั่งถูกไสส่งมาที่นี่... ฮาร์บิน เพื่อรับอุปการะมนุษย์เมาคลีที่กระทั่งเดินสองขาก็ทำไม่ได้
ลืมไป... ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะเขาต่างหาก
เขาที่หยิบโหย่ง เขาที่ไม่รู้จักรัก กระทั่งรักตัวเอง
“กลับกันเถอะ”
“ฮื่อ... ”
โชคดีมาถึง... หลังจากความพยายามอย่างยิ่งยวด เดี๋ยวนี้อดีตตัวปัญหาแห่งซัวเถาไม่เหมือนก่อน ยิ้มกว้าง มั่นใจ เด็ดเดี่ยว อดทน และยังมีหัวใจอันอารี ซึ่งถักทอขึ้นจากมิตรภาพระหว่างผู้ร่วมทุกข์ร่วมสุขตลอดหลายเดือนก่อนหน้านี้ กำไรส่วนแรกนั้น พลพรรคเสี่ยวหลงเซียสตูดิโอยกให้จงเหริน... ซาวนด์เอนจิเนียร์ขี้เซาอย่างเต็มใจ ชายหนุ่มผิวสีน้ำตาลจึงหลับได้เต็มตื่นเสียที เมื่อไม่จำเป็นต้องทำงานตัวเป็นเกลียว หัวเป็นน็อต เพื่อส่งเสียน้องสาวทั้งสองต่อไป
“อ้อ... เพลงนั้น” เขาว่าเมื่อจวนจะถึงบ้านบนถนนจงหยางอยู่แล้ว “มีอีกประโยคหนึ่งที่กินใจ”
“ประโยค... อะไร”
ใบไม้สีแดงถูกสายลมแรงปลิดจากขั้ว ร่วงหล่นผ่านใบหน้าของเด็กชายจากป่า หัวใจของชานเลี่ยชุ่มชื้นขึ้นทันควัน เขาพบอีกฝ่ายเมื่อฤดูใบไม้ร่วงปีที่แล้วนี่...
“ประโยคนั้น... ” ชายหนุ่มร่างสูงก้มหน้าลง “ไม่เคยเสียใจสักนิด ที่ได้จารึกไว้บนโลกนี้ว่า... ”
ป๋ายเซียนส่งเสียงกระเง้ากระงอด “ว่าอะไร”
“ฉันรักเธอ”
เสียงของจราจรบนถนนจงหยางเงียบลง นกพิราบฝูงหนึ่งกางปีกและทะยานสู่ฟ้าพร้อมกัน กลิ่นลูกสนอบอวลในจมูก เช่นเดียวกับรสหวานที่ติดอยู่บนริมฝีปากอย่างอ้อยอิ่ง... จากจุมพิตอันยาวนาน
“ป๋ายก็เหมือนกัน”
ดวงตาของอดีตซีอีโอและลูกหมาป่าที่พบกันในฤดูใบไม้ร่วงสบกันอย่างสงบ แทนสัญญาอันลึกซึ้ง แม้ไม่เอ่ยปาก...
ทุกวันระหว่างเราจะเป็นฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่นและหอมหวาน
“กลับบ้านเรากัน”
คนทั้งสองเดินเคียงคู่ สองมือสอดประสาน เช่นเดียวกับหัวใจสองดวงที่จะอยู่เคียงข้าง
จากนี้... และนานเท่ากับที่โลกยังดำรงอยู่
คือตลอดไปนั่นเอง
จบบริบูรณ์
#ฟิคเมาคลี
พิมพ์คำว่าจบบริบูรณ์แล้วก็ใจหายแฮะ
ผู่ชานเลี่ยกับเปี้ยนป๋ายเซียนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ;-)
ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้
Crawl (to) me Baby! เป็นการออกจาก comfort zone ของเราอยู่เหมือนกัน
เพราะปกติไม่อ่านหรือดูอะไรแนวนี้เลย 555 ไม่ดูหนังรัก ไม่ดูหนังรอมคอม นิยายก็ไม่เอา
ไม่คิดจริง ๆ ว่าจะเข็นซีอีโอตกอับกับน้องป๋ายมาถึงตรงนี้ได้
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่มีให้กันมาตลอด และขอโทษที่บางครั้งอาจจะช้าหรือตกหล่นอะไรไปบ้าง
เราจะทำให้ดีขึ้นในเรื่องต่อ ๆ ไปนะคะ
อย่าลืมติดตามตอนพิเศษอีกสองตอน เร็ว ๆ นี้
แล้วพบกันเด้อ =)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สุดท้ายนี้ อยากจะฝากไว้ ยอดเยี่ยม ยิ่งใหญ่ เกรียงไกร ชานเลี่ย!! ผู้สยบให้แก่เด็กชายจากผืนป่า เปี้ยนป๋ายเซียน อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ
ตามอ่านต่อในหนังสือนะคะ สั่งซื้อไปแล้ว อิอิ
ในหัวนี่มีแต่เสียงป๋าย! ป๋าย! ดังก้องไปหมด 5555555
อยากให้มีต่อจัง แง้งงงงงงงงงงงงง
ขอบคุณสำหรับฟิคครบรสอีกเรื่องนะคะ