end - (exo) lone wolf | chanbaek

ตอนที่ 17 : L O N E W O L F | Hope begins in the dark.

? cactus

Chapter 13

Hope begins in the dark.

(ความหวังถือกำเนิดในความมืดมิด)

          “เขากำลังชัก! เขากำลังชัก! ”

          แบคฮยอนวางมีดหั่นขนมปังลงบนโต๊ะอาหาร เงี่ยหูฟังอย่างประหลาดใจ “ช่วยด้วย! ” เธอที่เขาไม่รู้จักกรีดร้องขึ้นอีก “เขากำลังชัก! ”

          ชายหนุ่มร่างเล็กสลัดเศษบาแก็ตจากมือและเสื้อยืดตัวเก่าของร้อยโทปาร์ค เพียงวันแรกที่ตัดสินใจออกจากห้องนอนเล็ก ๆ ซึ่งเดิมเป็นห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดก็เป็นเรื่องเสียแล้ว

          แม่ของชานยอลกำชับไม่ให้อดีตผู้ติดตามออกจากห้องนั้น “อย่าทำอะไรที่จะทำให้สามีของฉันเล่นงานเธอได้เลย”

            แต่เพราะนอนไม่หลับในคืนที่ผ่านมา แบคฮยอนจึงตื่นสาย และอาหารเช้าก็เย็นชืดหมดอร่อย รู้สึกตัวอีกครั้ง ก็พบตัวเองในครัวที่อบอวลด้วยกลิ่นบาแก็ตอบใหม่แล้ว

          “ไม่! ”

          แบคฮยอนชะงัก เขารู้จักเสียงนี้ เป็นแม่ของร้อยโทปาร์คไม่ผิดแน่ ในทางทฤษฎี อดีตผู้ติดตามจงชังทุกชีวิตในครอบครัวปาร์ค แต่ในทางปฏิบัติ ตลอดสามวันที่ผ่านมา หญิงวัยกลางคนดีต่อเขาเกินกว่าชายหนุ่มร่างเล็กจะตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์

          ดังนั้น แบคฮยอนจึงถลันจากครัว ตรงสู่อีกปีกหนึ่งที่ไม่คุ้นเคย เจ้าของเสียงยืนอยู่ที่ธรณีประตูห้องหนึ่งด้วยใบหน้าเผือดซีด เช่นเดียวกับพลเรือเอกปาร์คที่กำลังซวนเซ หญิงสาวที่เขาไม่รู้จักก้าวถอยหลังออกจากห้องนั้น ห้องเดียวกับที่ชายหนุ่มร่างเล็กพรวดพราดเข้าไปและอุทาน “ชานยอล! ”

          ร้อยโทปาร์คนอนหงาย ดวงตาเบิกโพลงแต่ไร้แวว แขนและขาหดเกร็ง เช่นเดียวกับนิ้วทั้งสิบ มองเห็นรอยนูนที่สันกราม ขากรรไกรซึ่งอ้าค้างเคลื่อนที่สู่จุดเดิมด้วยอาการกระตุกคล้ายหุ่นกระบอก “นี่มันอะไรกัน” อดีตผู้ติดตามละล่ำละลัก “ทำอะไรสักอย่างซี่! ”

          แต่จะทำอย่างไร เมื่อเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอาการชักเลย เช่นเดียวกับอีกสามชีวิตในที่นั้น “เรียก... พยาบาล หมอ ใครก็ได้”

          แบคฮยอนคุกเข่าลง ทั้งกระวนกระวายและลังเล เขาไม่จำเป็นต้องช่วยเหลือชานยอล ชายหนุ่มร่างสูงทำร้ายเขา ทำลายหัวใจของจงแด  นอกจากนี้ บาปของพ่อของอีกฝ่ายยังใหญ่หลวง เกินกว่าจะให้อภัย

          ดีแล้วนี่... เสียงหนึ่งในหัวใจบอก สาสมแล้ว

          แต่... ร้อยโทปาร์คไม่จำเป็นต้องช่วยเหลือแบคฮยอนเช่นกัน ในงานเฉลิมฉลองซึ่งอดีตผู้บังคับบัญชาถูกทำร้าย เช่นเดียวกับเขา... ด้วยมือของเขา ชานยอลไม่จำเป็นต้องปกป้องเขาอย่างนั้น

          ชายหนุ่มร่างเล็กสับสน เขาเกลียดร้อยโทปาร์ค แน่ล่ะว่าเกลียด อยากให้อีกฝ่ายหายไปเสีย ความรู้สึกที่ว่าอัดแน่นในหินก้อนหนึ่งซึ่งทำให้กระจกรถยนต์แตกกระจาย เพราะเขาเกลียดมินกูเหลือเกิน เกลียดที่มอบชะตากรรมเลวร้ายให้พ่อ พลเรือเอกปาร์คควรเจ็บปวด เช่นเดียวกับที่เขาเจ็บปวด และชานยอลก็ควรเจ็บปวด ฐานที่เป็นลูกชายคนเดียวของต้นตอแห่งความร้าวราน

          ก็เท่านั้นเอง...

          “ฉันเอง ฉันจะไปเอง ช่วยกันอีกแรง คยองซูเพิ่งจะไปเมื่อกี้” แม่ของชานยอลว่า หญิงวัยกลางคนกระย่องกระแย่งตรงสู่อีกห้องหนึ่ง ก้าวเหล่านั้นรวดเร็วอย่างน่าประทับใจ

          ฟันทุกซี่ของร้อยโทปาร์คจวนจะขบกันเต็มที และแม้แบคฮยอนที่ไม่มีความรู้ก็ทำนายได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เขาเคยเห็นมันมาก่อนที่เหมืองเหล็ก ฟันที่ขบกันอย่างแรง เลือดที่ข้นและเหนียว ลิ้นที่ขาดครึ่ง... อดีตผู้ติดตามจะไม่สงสาร เขาไม่ควรสงสาร แต่... เพราะอะไรล่ะ

          ชานยอลมีพ่อที่เลวร้าย ที่สำคัญ อีกฝ่ายเคยทำร้ายเขา ใช่... แต่ชายหนุ่มร่างสูงทำร้ายเขา เพราะแบคฮยอนตัดสินใจจะทำให้อีกคนหนึ่งเจ็บปวดนี่ เขาเองที่พาตัวเองไปยังสถานที่แห่งนั้น ไปสู่เส้นทางที่ไม่อาจหวนกลับ

          เพราะความชังที่มีต่อปาร์คมินกู ไม่ใช่ความชังที่มีต่อปาร์คชานยอล

          แบคฮยอนลืมทุกสิ่งขณะขากรรไกรของอดีตผู้บังคับบัญชาเคลื่อนที่สู่จุดเดิมอย่างรวดเร็ว มือที่เล็กและเรียวยาวคล้ายมือของผู้หญิงสอดอยู่ระหว่างริมฝีปากของร้อยโทปาร์ค ฟันของชานยอลขบลงอย่างแรงในวินาทีต่อมา เลือดไหลพรูพร้อมกับที่ชายหนุ่มร่างเล็กร้องเสียงหลง

          “ให้ตาย! ” เขาสบถ “นี่มัน... บ้าอะไรกัน”

          เขาทำอย่างนี้เพราะอะไรกัน

          นายทหารกลุ่มหนึ่งมาถึงก่อนแบคฮยอนจะได้รับคำตอบ พวกเขาแงะมือที่ยับเยินของอดีตผู้ติดตามจากปากของร้อยโทปาร์ค และหลังจากตักเตือนว่าไม่ควรนำสิ่งแปลกปลอมเข้าสู่ปากของผู้มีอาการชักแล้ว นายทหารกลุ่มนั้นก็จากไปพร้อมกับแม่ของชานยอล

          ที่ธรณีประตูห้องส่วนตัวของชายหนุ่มร่างสูง มีเพียงชายหนุ่มร่างเล็กและมินกูซึ่งสบตากันอย่างไม่ยอมแพ้ เลือดของเขาหยุดไหลพร้อมกับที่พลเรือเอกปาร์คผุดลุกขึ้น และเดินจากไปราวกับ ‘ผีของคงซู’ ไม่มีตัวตน

          อย่างน้อย พ่อของชานยอลก็ไม่เสียดสีเขาด้วยถ้อยคำเจ็บแสบ และอาจนับว่าเป็นการแสดงความขอบคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะแบคฮยอนยังเกลียดอีกฝ่ายเหลือเกิน

          “จะตามไปหรือเปล่า”

          ดังนั้น เมื่อมินกูหันกลับมาและถาม อดีตผู้ติดตามจึงได้เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ

          เขาต้องการจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังต้นห้องแจ้งข่าวร้าย พอ ๆ กับที่ไม่ต้องการจะรับรู้อะไรอีกต่อไป

          ชานยอลกะพริบตา เพดานนั้นเป็นสีขาวอมเหลืองด้วยความชื้น ในความมืด พรายน้ำรูปไดโนเสาร์ส่องแสงเรือง ๆ ราวกับหิ่งห้อย ลมอันเยียบเย็นหอบหนึ่งพัดมาจากทิศทางที่คุ้นเคย เขาอยู่ในห้องเดิม... ในบ้านหลังเดิมของตัวเอง

          “แม่” ร้อยโทปาร์คกระซิบ “แบคฮยอน... ”

          มือหนึ่งแตะลงที่หน้าผาก เจ้าของมือนั้นบาดเจ็บ ชานยอลรู้... เพราะมือข้างที่ว่าถูกพันด้วยผ้า และเขาได้กลิ่นเลือดผสมกับน้ำยาฆ่าเชื้อ “ใคร” ชายหนุ่มร่างสูงถาม “ถามว่าใคร”

          “น่ารำคาญ”

          “แบคฮยอน! ” อดีตผู้บังคับบัญชาอุทาน “นายใช่ไหม! ”

          “อย่าตะโกน คุณนายปาร์คอ่อนเพลียมาก แม่ของนายเพิ่งจะหลับไป”

          อีกฝ่ายพยักเพยิดไปทางโต๊ะไม้มะฮอกกานีซึ่งแม่ของเขาฟุบอยู่ เห็นเป็นเงาตะคุ่มในความสลัวราง ก่อนจะเปิดโคมไฟโดยใช้มือป้องและค่อย ๆ ลดแสงลง “วุ่นวายกันใหญ่” แบคฮยอนพูดอีก

          “เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ฉัน... ” ชายหนุ่มร่างสูงกลืนน้ำลาย “ไม่รู้... จำอะไรไม่ได้เลย”

          “นายชัก” อีกฝ่ายเฉลย “และหมดสติ เรื่องมีอยู่เท่านั้น”

          “มือของนาย” ชานยอลไม่ยอมแพ้ “ใครทำร้ายนาย พ่อหรือเปล่า”

          ใบหน้าของอดีตผู้ติดตามมีสีเข้มขึ้น “ไม่จำเป็นต้องรู้”

          “แบคฮยอน! ”

          “และไม่จำเป็นต้องถลึงตา ฉันไม่ใช่ผู้ติดตามของนายแล้ว จำได้ไหม”

          ยิ่งกว่าจำได้เสียอีก แบคฮยอนไม่ใช่ผู้ติดตามของเขาแล้ว หรือไม่... ก็ไม่ใช่แต่ต้น ร้อยโทปาร์คเสมองที่หน้าต่างซึ่งเปิดออกสู่ความมืดมิดภายนอก เขาอาศัยอยู่ในย่านที่มีแสงสว่างเวลากลางคืนไม่กี่ย่านในเปียงยาง และก็คุ้นเคยกับมันเกินกว่าจะถามว่า... แล้วทำไม

            แล้วทำไมจึงบอกว่าเท่าเทียม

          “รู้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” เขาตัดสินใจถามอย่างตรงไปตรงมา “ว่าคยองซูบอกอะไรกับพ่อและแม่”

          “ก็แค่... อะไรที่หลีกเลี่ยงไม่ได้”

          “ไม่กลัวหรือไง”

          ชายหนุ่มร่างเล็กแค่นหัวเราะ “กลัวแล้วได้อะไร เมื่อไม่มีอะไรจะเสีย ไม่มีอีกต่อไป”

          บางอย่างในน้ำเสียงนั้นทำให้ร้อยโทปาร์คขมวดคิ้ว “เรื่องของนายกับพ่อ... ”

          “ก็ไม่จำเป็นต้องรู้อีกแหละ”

          “ทำไมล่ะ” ชานยอลถามอย่างดื้อรั้น “ตลอดเวลาที่ผ่านมา อยากบอกฉันเหลือเกินนี่ กับการส่อเสียด ประชดประชันของนาย ฉันเข้าใจแล้ว เข้าใจทั้งหมด”

          อดีตผู้ติดตามตอบห้วน ๆ “เรื่องของฉัน”

          ชายหนุ่มร่างสูงจึงรู้ ใช่เพียงแต่เขาที่รู้สึกสับสน แบคฮยอนก็เช่นกัน “เราจะผ่านมันไปด้วยกัน รู้ใช่ไหม” ชานยอลบอกอย่างหนักแน่น แม้จะไม่มีความมั่นใจอยู่เลยก็ตาม “เราจะต้อง... ชนะ”

          “ไม่ใช่ประโยคที่ฉันคาดหวังจากคนที่ชักและเกือบจะกัดลิ้นตัวเองนะนี่”

          ร้อยโทปาร์คขมวดคิ้ว จ้องเขม็งที่มือของอีกคนหนึ่งทันที แบคฮยอนสะดุ้ง ชายหนุ่มร่างเล็กไม่สบตาเขา “อะไรของนาย”

          “ฉันกัด... มือของนายใช่ไหม”

          “ช่างเถอะ”

          “ฉันทำร้ายนาย... อีกแล้วใช่ไหม”

          เพราะผุดนั่งอย่างกะทันหัน ศีรษะจึงโงนเงน ชานยอลซวนทรุด ขณะอีกฝ่ายอุทานเบา ๆ และเขยิบเข้าใกล้ เขาคว้าต้นแขนข้างหนึ่งของผู้ติดตามไว้ได้ แล้วก่อนชายหนุ่มร่างเล็กจะไหวตัว ก่อนความกลัวจะครอบงำ ร้อยโทปาร์คกอดแบคฮยอนแนบอก แน่นอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร แน่นอย่างเอาแต่ใจทีเดียว

          “ปล่อยนะ! ”

          “ไม่  บอกความจริงมา” ชานยอลยืนกราน “ฉันกัดมือของนายใช่ไหม”

          “ถ้าใช่แล้วจะทำไม”

          “ก็ให้ฉันขอโทษสิ”

          แบคฮยอนกะพริบตา “สมองกลับหรือไง” อีกฝ่ายพูดเสียงขึ้นจมูก “ฉันโง่เองที่สอดมือเข้าไป โง่เองที่ทำอย่างนั้น”

          “นายกลัวว่าฉันจะ... ”

          “ไม่ได้กลัว ไม่ได้กลัวอะไรทั้งนั้น”

          ริมฝีปากเล็ก ๆ เชิดขึ้น ดวงตาทั้งคู่เป็นประกายในแสงสีส้มจากโคมไฟ แบคฮยอนเป็นห่วงเขา... อย่างนั้นใช่ไหม อดีตผู้ติดตามที่ไม่เคยใช้คำว่าเรา อดีตผู้ติดตามที่หลอกลวงเขา...

          ความห่วงใยของชายหนุ่มร่างเล็กเป็นเพียงฝันอันลมแล้งของเขาหรือเปล่า เป็นอีกหนึ่งคำโกหกหรือไม่ ชานยอลไม่รู้ และไม่ต้องการจะรู้ เขาเพียงแต่ต้องการทำในสิ่งที่หัวใจเรียกร้อง นับแต่การออกตามหาอีกคนหนึ่งราวกับสุนัขที่บ้าคลั่ง นับแต่การชูปืนพกขึ้นในงานเฉลิมฉลอง และนับแต่การแยกจากในบ้านหลังเดียวกัน เป็นเวลาสามวันที่ยาวนานราวกับสามปี

          เขาจูบแบคฮยอน เป็นจูบที่ยาวนาน อ่อนหวาน และเต็มไปด้วยความปรารถนา อีกฝ่ายขัดขืนในอึดใจแรก จากนั้นจึงจูบตอบ โดยที่ร้อยโทปาร์คไม่ต้องการจะรู้อีกเช่นกัน ว่าอาการตอบสนองนั้นเกิดขึ้นด้วยความเต็มใจ หรือความต้องการจะให้พ้นไปอย่างรวดเร็วที่สุด

          เวลาจะให้คำตอบ... แม่บอกเขาอย่างนั้น และชานยอลก็ตั้งใจจะเชื่ออย่างนั้น เชื่อมั่นอย่างสุดหัวใจ

          มินกูปฏิเสธข้อกล่าวหาว่ากลัว เพียงแต่แบคฮยอนรู้... พลเรือเอกปาร์คกำลังกลัวอย่างถึงที่สุด

          ย้อนกลับไป ขณะติดตามร้อยโทปาร์คไปยังโรงพยาบาลนั้น ในรถยนต์ของมินกูเงียบสนิท ชายหนุ่มร่างเล็กกดบาดแผลที่มือและกัดฟันเพื่อสะกดกลั้นเสียงร้อง เห็นแนวสันกรามที่ปูดขึ้นอย่างชัดเจน

          “แข็งใจไว้” อีกฝ่ายบอกห้วน ๆ

          เขาแค่นหัวเราะ “คงอยากให้ฉันตายมากกว่า”

            “ไม่ปฏิเสธ”

            เลือดไหลช้าลงแล้ว แบคฮยอนถอนหายใจ “รู้หรือเปล่าว่าชานยอลเป็นโรคลมชัก”

            “ไม่เคยรู้มาก่อน”

            “เป็นพ่อประสาอะไร”

            “ไม่ใช่ธุระของแก” มินกูคำราม “เป็นเรื่องภายในครอบครัว”

          “ก็... ฉันเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้แล้วนี่” เขาตัดสินใจยั่วโทสะอีกฝ่าย “ฉันเป็นเมียของเขาไม่ใช่หรือไง”

          “สนุกนักใช่ไหม”

          “ไม่สนุกเลยสักนิด” แบคฮยอนบอกอย่างตรงไปตรงมา “เป็นแกจะรู้สึกยังไง พ่อตาย... อย่างที่ไอ้โง่ที่ไหนก็รู้ว่าถูกฆ่า เสาหลักของครอบครัวจากไป พี่ชายบุญธรรมยังไม่ปลดประจำการจากกองทัพบ้า ๆ ที่มีแต่เด็กกับคนเป็นโรคขาดสารอาหาร ไม่มีเงิน ไม่มีงาน น้องชายบุญธรรมยังเป็นโรคเลือดไหลไม่หยุดอีกต่างหาก คำว่าเข้าตาจนยังน้อยไป ฉันจะทำทุกอย่าง เพื่อจะได้ไปจากเรื่องบ้า ๆ ในประเทศบ้า ๆ นี่”

          เขาพร้อมจะถูกเจาะหน้าผากด้วยกระสุน พร้อมจะถูกเหวี่ยงด้วยแรงมหาศาลของรถยนต์ กระแทกกับขอบถนนในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง แต่พลเรือเอกเขี้ยวลากดินแค่ระบายลมหายใจออกจากปาก

          “เขาทำอะไรบ้าง”

            “อะไรนะ”

            “ชานยอลทำอะไรกับแกบ้าง”

          “อ้อ... ” ชายหนุ่มร่างเล็กปล่อยมือจากบาดแผล “ก็... อยากรู้จริง ๆ หรือไง”

            “หล่อนบอกว่า... แกเจ็บมาก”

          เขารู้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงแม่ของชานยอล “ก็เจ็บน่ะสิ” แบคฮยอนยืนยัน “แต่... จะทำอะไรได้”

            “นั่นแหละ บยอนแบคฮยอน จะทำอะไรได้”

          อดีตผู้ติดตามขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไง”

          พร้อมกันนั้น มินกูหยุดรถ พวกเขามาถึงที่หมายแล้ว แม่ของชานยอลหรือ ‘หล่อน’ ของอีกคนหนึ่งยืนบิดไม้บิดมืออยู่พร้อมกับต้นห้องของร้อยโทปาร์คไม่ไกลจากจุดที่รถยนต์จอดอยู่นัก

          “ดอกพลัมจะบานในเดือนมีนาคม” มินกูพูดโดยไม่สบตาเขา “ดอกซานซูยูจะบานในเดือนเมษายน อย่าลืมตัดดอกพลัมให้คงซู และตัดดอกซานซูยูให้ดาจอง”

          หลังจากนั้น ในรถยนต์จึงเหลือเพียงชายหนุ่มร่างเล็กที่อ้าปากค้าง กระทั่งคยองซูเคาะกระจกและพยักเพยิดให้ลงมา

          คงซูคือพ่อของเขา ซึ่งจากไปด้วยอุบัติเหตุเหมืองถล่มเมื่อแปดปีก่อน นำมาซึ่งความเคียดแค้นและเรื่องราวอันชวนสับสนทั้งหมดนี้ ขณะที่ดาจองคือแม่... แม่ที่แท้จริง ไม่ใช่แม่บุญธรรมซึ่งเป็นแม่ของจงอินและจุนมยอน แต่เป็นแม่ที่เขาเสียไปเมื่อมีอายุห้าปี

          ไม่มีอะไรจะตลกร้ายได้เท่ากับโชคชะตา

          “พอได้แล้ว”

          ชานยอลชะงักริมฝีปาก จูบอันดูดดื่มสิ้นสุดลงเท่านั้น “ฉันรู้” เขากระซิบ “นายเกลียดที่ฉันทำอย่างนี้”

          ชายหนุ่มร่างเล็กไม่ตอบ แบคฮยอนผละจากอ้อมแขนของร้อยโทปาร์ค กลับไปที่โต๊ะไม้มะฮอกกานี เพียงแต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะปลุกแม่ของเขาขึ้น ชานยอลกลับออกคำสั่งด้วยความเคยชิน “อย่าทำอย่างนั้น”

          อีกคนหนึ่งหันกลับมาหาอย่างใคร่รู้

          “นายบอกว่าแม่อ่อนเพลียมาก”

          “ใช่... แต่... ” อดีตผู้ติดตามอึกอัก “คุณนายปาร์คควรรู้ว่านายปลอดภัย”

          “แม่... ดีกับนายใช่ไหม”

          แบคฮยอนตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก “คุณนายปาร์คดีกับทุกคน”

          จากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาใด ๆ “ถ้าอย่างนั้น... ฉันจะกลับล่ะ” ชายหนุ่มร่างเล็กพูดขึ้นในที่สุด “พักเสีย และบอกคุณนายปาร์คว่าฉันไม่ได้หนีไป ไม่คิดจะสร้างความเดือดร้อนให้เธอหรอก”

          “กลับไปที่ไหน” ชานยอลถาม “ห้องของนายใช่ไหม”

          “จะมีที่ไหนอีก”

          “ห้องของนายอยู่ที่ไหน”

          แบคฮยอนขมวดคิ้ว “บอกนาย... จะดีเร้อ... ”

          “แบคฮยอน... ฉันรู้ว่า... ”

          “นายไม่กล้าหรอก” ไม่รู้ว่าอีกคนหนึ่งเข้มแข็งจริง ๆ อย่างที่แสดงออก หรือเป็นเพียงละครฉากหนึ่งที่แนบเนียนกันแน่ “นายจะไม่ทำอะไรฉัน อย่างน้อยก็ไม่ทำในบ้านหลังนี้ ด้วยสภาพร่างกายแบบนี้ หรือในสถานการณ์แบบนี้ ความเครียด... ทำให้ไอ้จ้อนไม่ตื่นตัว”

          “โอ้... โอ้... ให้ตาย”

          “ระคายหูหรือไง ร้อยโทปาร์คชานยอล” ชายหนุ่มร่างเล็กแค่นเสียง “นี่แหละฉัน คนที่มาจากสังคมที่นายไม่รู้จัก เราพูดเรื่องอย่างนี้กันหน้าตาเฉย เพราะการทำให้คนเกิด และมีชีวิตรอดหลังคลอดเกินสี่สิบแปดชั่วโมงคือปาฏิหาริย์ แบคฮยอนคนที่มีการศึกษา คนที่มาพบนายในฐานะผู้ติดตามน่ะ แค่ฉากหน้าจอมปลอมที่เดี๋ยวนี้นายคงรู้แล้ว ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งกันต่อไป”

          “แล้วยังไง”

          เขาพูดออกไปก่อนจะทันคิดเสียอีก และเมื่อโพล่งออกไปแล้วก็ได้แต่ภาวนาให้คำพูดเหล่านั้นไม่ใช่ความคิดที่โง่เง่าเสียทีเดียว

          “แล้วยังไงหมายความว่ายังไง”

          “เราลงเรือลำเดียวกันแล้วนี่” ร้อยโทปาร์คว่า “ฉันรู้แล้วว่านายไม่ได้มาอย่างบริสุทธิ์ใจ แต่ไม่ว่านายจะมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร ทำลายฉัน ทำลายพ่อ หรือทำลายแร้งเฒ่า มันพังไม่เป็นท่า มินโฮคือทนายของเรา และเราต้องสู้กับพลชเวไม่ต่างกัน เราจะมีชีวิตรอดด้วยกัน หรือตายตกไปตามกันเท่านั้นเอง”

          แบคฮยอนอึ้งไป ก่อนจะขยับเข้าใกล้และนั่งลงที่ข้าง ๆ มือของเขา

          “มันก็ตลกดี” อีกฝ่ายบอกอย่างปลงตก “ฉันมาที่นี่พร้อมกับความหวังว่า หลังจากเรื่องบ้า ๆ ทั้งหมดนี้ ระหว่างฉันกับชนชั้นสูงสุดโสมมในประเทศเส็งเคร็งนี่จะแยกออกจากกันตลอดกาล”

          “อ้อ... โซลของนาย” คำพูดนั้นยังแผดเผาลำคอของเขาอยู่ “กับคิมจงแดของนาย”

          “ทั้งหมดนี้ เพียงเพื่อผูกตัวเองเข้ากับนายอย่างนั้นเรอะ”

          “อาจใช่ หรืออาจไม่ใช่ก็ได้ ฉันตอบไม่ได้หรอก”

          “โธ่เอ๋ย... ร้อยโทปาร์ค”

          กว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้ง คางของเขาก็ถูกบีบอย่างแรง แบคฮยอนประกบริมฝีปากลงมา แล้วจูบอย่างเร่งร้อน เป็นจูบที่รุนแรงเสียจนแม้อดีตผู้บังคับบัญชายังรู้สึกราวจะขาดใจ

          “โอ๊ย! ”

          ก่อนจากไปในความมืดมิด  ชายหนุ่มร่างเล็กฝากรอยเล็บไว้ที่แก้มของเขาเป็นทาง เมื่อแตะดูก็พบว่าบางส่วนถลอกและมีเลือดซิบ

          “ตอบแทนที่ทำกับฉันรุนแรงเหลือเกิน น่าเสียดายที่เอาคืนได้เท่านี้ รอดูต่อไปเถอะร้อยโท” แสงสว่างจากด้านนอกประตูสลัวลงทุกขณะ “แล้วพบกันพรุ่งนี้ในศาล”

          แทนที่จะตอบด้วยประโยคเดียวกัน ชานยอลกลับผงกศีรษะและทำท่าแตะปีกหมวกที่ไม่มีอยู่จริง

          “ฉันจะรอดู ไม่กะพริบตาเลยล่ะ... ”

          ภายในศาลทหารนั้นโอ่โถงเช่นเดียวอาคารอื่น ๆ ของรัฐบาล เพดานสูงลิ่วและสว่างไสวอย่างเหลือเชื่อ พื้นยังลื่นอย่างน่ารำคาญใจอีกด้วย

          “ไม่ควรเป็นอย่างนี้” มินกูว่าขณะก้าวฉับ ๆ ไปพร้อมกับเขา “หมายศาลเพิ่งจะมาถึงมือเราเมื่อวานนี้ เข้ารับการไต่สวนวันนี้ ไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย”

          “ที่นี่มีอะไรบ้างเป็นธรรมชาติ” แบคฮยอนอดค่อนแคะไม่ได้

          “พ่อทำอะไรไม่ได้เลยหรือ”

          “ถ้าทำได้ แกจะไม่มาอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ ชานยอล”

          “เขาเป็นคนออกปากให้จับฉัน” ชายหนุ่มร่างเล็กบุ้ยใบ้ไปทางภาพถ่ายของชายหมายเลขหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ทางขวาสุด ถัดจากรูปของผู้ก่อตั้งประเทศ และพ่อของประธานาธิบดีคนปัจจุบัน “และพลเอกชเวก็มีอำนาจมาก อำนาจต่ออำนาจ เนรมิตอะไรก็ได้”

          “แค่ไม่นึกว่าจะเร็วอย่างนี้”

          “แค่ดีดนิ้วก็ได้อย่างใจไม่ใช่หรือไง นายทหารชั้นผู้ใหญ่น่ะ” เขาว่าต่อ “บันดาลให้ใครคนหนึ่งหายไป บันดาลเกียรติยศและทรัพย์สิน เสียอย่างเดียว บันดาลให้ใครกลับจากโลกหลังความตายไม่ได้”

          “แบคฮยอน” ร้อยโทปาร์คพูดลอดไรฟัน “พอได้แล้ว”

          “แล้วก็นะ... ”

          “ฉันขอร้อง”

          พวกเขามาถึงห้องหนึ่งที่สุดทางเดินแล้วเมื่อพ่อของชานยอลส่งเสียงฮึดฮัดอย่างขัดใจ “ฉันขอร้องอะไรกัน ชานยอล ฉันไม่เคยลงให้แม่ของแกอย่างนี้”

          “พ่อไม่รักแม่นี่”

          “อ้อ... แล้วแกรักมันหรือไง”

          ประโยคนั้นเป็นประโยคที่ว่างเปล่าและโง่เง่าอย่างที่สุดของพลเรือเอกเขี้ยวลากดิน ทว่ากลับสร้างความอึดอัดได้อย่างมหาศาล แบคฮยอนเสมองไปอีกทางหนึ่ง ขณะที่อดีตผู้บังคับบัญชากระแอม “พ่อจะเข้าไปในนั้นไหม”

          “ฉันจะอยู่ที่ที่นั่งด้านหลัง”

          “พ่อ สัญญากับผม อย่ายิงใครถ้าพวกเขาตัดสินใจ... ประหารชีวิตผม”

          พลเรือเอกปาร์คปราม “ชานยอล! ”

          “เขาอาจยิงปืนขึ้นฟ้าเป็นการเฉลิมฉลองเมื่อฉันถูกพิพากษาอย่างนั้น”

          “ถ้าอยู่ด้วยกันสองคนล่ะก็ ฉันจะจูบนายเดี๋ยวนี้” ชานยอลถอนหายใจ

          “บรรพชนเป็นพยาน พอได้แล้ว! ”

          จากนั้นพวกเขาจึงถูกผลักไสสู่ห้องพิจารณาคดี ซึ่งเป็นห้องขนาดเล็ก ค่อนข้างอับและทึบ ผนังกรุด้วยไม้และมีหน้าต่างเพียงไม่กี่บาน ทั้งหมดอยู่สูงเสียจนมองไม่เห็นทัศนียภาพภายนอก บัลลังก์ผู้พิพากษาตั้งตระหง่าน มีขนาดใหญ่และให้ความรู้สึกน่าเกรงขาม เจ้าหน้าที่หน้าบัลลังก์ที่เขียนอะไรง่วนอยู่สังเกตเห็นคนทั้งสองในไม่กี่อึดใจ ก่อนจะผายมือไปยังคอกแคบ ๆ ด้านขวา คอกนั้นประกอบด้วยสามที่นั่ง ที่แรกซึ่งมีไมโครโฟนติดตั้งอยู่มีป้ายชื่อเล็ก ๆ เขียนว่าซงมินโฮ ชานยอลนั่งลงบนเก้าอี้ถัดจากนั้น แบคฮยอนนั่งลงข้าง ๆ กัน

          เมื่อมองไปยังคอกอีกฝั่งหนึ่งซึ่งเป็นคอกของโจทก์ ชายหนุ่มร่างเล็กก็เกิดมวนท้องขึ้นมาดื้อ ๆ ทนายของพลเอกชเวมาถึงแล้ว ผมเป็นสีขาวทั้งศีรษะและใบหน้าก็ตกกระเสียจนแทบไม่มีช่องว่าง บอกประสบการณ์ซึ่งมากอย่างเห็นได้ชัด อะไรกันที่สร้างความมั่นใจให้เสือผู้หญิงแห่งเหล่าทัพ หรือมินโฮประเมินสถานการณ์ผิดอย่างไม่น่าให้อภัย

          “ใจเย็น ๆ ” ร้อยโทปาร์คพูดด้วยมุมปาก

          “นายทำได้ด้วยหรือไง”

          ก่อนที่อีกคนหนึ่งจะตอบ ประตูห้องพิจารณาคดีก็เปิดออกอีกครั้ง มินโฮมาถึงแล้ว เช่นเดียวกับพลเรือเอกซงซึ่งเดินคู่มากับมินกู ดูก็รู้ว่าเป็นขั้วพันธมิตรใหม่ที่กระอักกระอ่วนใจไม่น้อย แน่ล่ะ... พลเรือเอกปาร์คจับมือกับแร้งเฒ่าเป็นปฏิปักษ์ต่อพลเรือเอกซงอย่างโจ่งแจ้งถึงห้าปี กลับกลายเป็นมิตรเพียงเพราะเหตุวุ่นวายในงานเฉลิมฉลองไม่กี่วันที่ผ่านมา

          “ไง” ทนายของเขาทักทายเท่านั้น ท้องไส้ของแบคฮยอนยิ่งบิดเป็นเกลียว มินโฮมักมีท่าทีมั่นอกมั่นใจ ใบหน้าที่ซีดจนเกือบจะเป็นสีขาวเหมือนกระดาษของอีกฝ่ายจึงไม่ช่วยให้เขารู้สึกว่าเทพเจ้าแห่งชัยชนะ ไม่ว่าจะมีอยู่จริงหรือไม่ก็ตาม... อยู่ข้างตัวเองเลย

          “นายให้เซฮุนเป็นพยานของเราจริง ๆ หรือเปล่า” ชานยอลรีบถาม

          “ใช่ และเขามาถึงแล้ว”

          “ฟังนะ ซงมินโฮ” ร้อยโทปาร์คพูดลอดไรฟัน “เซฮุนรู้ว่าฉันเป็นอะไร เข้าใจไหม เขารู้ยิ่งกว่ารู้ เขาจะไม่ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นหรอก”

          “ฉันจะให้เขาพูดว่าที่ผ่านมาก็เป็นผลงานการจ้างวานของแร้งเฒ่าเหมือนกัน นายจะได้ล้างมลทินสองต่อ ไม่ดีหรือไง”

          “เพื่อจะได้รับโทษเพราะเท่ากับยอมรับว่าผิดเพศ”

          “เชื่อฉันซี่ ใช้แรงงานในค่ายกักกันปีสองปีน่ะดีกว่าถูกพลเรือเอกชเวไล่บี้จนได้รับโทษสูงสุดเป็นไหน ๆ นายขัดคำสั่งประธานาธิบดีนะ อย่าลืมเสียล่ะ” ร้อยตรีซงบอกอย่างเคือง ๆ “เงียบ เขามาโน่นแล้ว”

          เขาที่ว่าหมายถึงแร้งเฒ่า ซึ่งมาถึงในเครื่องแบบเต็มยศ รอยยิ้มกว้างบอกความมั่นใจสุดขีด

          แบคฮยอนอยากอาเจียน

          หลังจากพลเรือเอกชเวมาถึง การไต่สวนดำเนินไปอย่างดุเดือด ชานยอลไม่ได้พูดอะไรมากนัก เช่นเดียวกับอดีตผู้ติดตาม มินโฮต่างหากที่โต้คารมกับทนายที่อีกคอกหนึ่งอย่างเผ็ดร้อน ทั้งยังหันไปขอความเห็นใจจากผู้รับฟังการพิจารณาคดีเป็นระยะ ๆ  ซึ่งออกจะทำให้ร้อยโทปาร์คตื่นตาตื่นใจไม่น้อย หากอีกฝ่ายไม่ใช่คู่แข่งที่อาจต้องโรมรันกันโดยมีชีวิตเป็นเดิมพันในวันหนึ่ง เขาอาจยอมรับในวาทศิลป์ของร้อยตรีซงได้อย่างสนิทใจ

          ถ้อยคำต่าง ๆ ไหลผ่านความรับรู้ของชายหนุ่มร่างสูงไปราวกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก ร้อยโทปาร์คชานยอลขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่ของเจ้าพนักงานในลักษณะที่เป็นการปกป้องและให้ความช่วยเหลือผู้ต้องหา จึงมีความเป็นไปได้ว่าสมรู้ร่วมคิดกับบยอนแบคฮยอน อา... ทั้งขึ้นทั้งล่อง ไม่ว่าจะเป็นแบคฮยอนหรือเขา แร้งเฒ่าก็หมายมั่นปั้นมือจะส่งขึ้นตะแลงแกงด้วยโทษสูงสุดเท่าที่จะสามารถจินตนาการ

          “เบิกตัวพยานฝั่งจำเลย”

          หัวใจของชานยอลเต้นเร็วขึ้นเมื่อเซฮุนก้าวอย่างตื่น ๆ เข้ามาในห้องนั้น

          เขารู้จักจุดอ่อนถึงตายของตัวเองดีเท่ากับที่ร้อยตรีโอรู้จักร้อยโทปาร์ค เซฮุนไม่ใช่ทหารโดยเนื้อแท้ ที่แน่นอนกว่านั้นคือไม่ใช่นักการเมือง นกกระสาหนุ่มไม่ได้เติบโตมาโดยคุ้นเคยกับการห้ำหั่นเพื่อขึ้นสู่และคงไว้ซึ่งอำนาจเช่นเดียวกับเขา ร้อยตรีโอกำลังกลัวอย่างถึงขีดสุด และเมื่อเซฮุนกลัว... เมื่อเซฮุนกลัว...

          ก็มักจะยิงพลาด...

          “ให้ทนายของโจทก์ถามคำถามได้” เสียงของผู้พิพากษาบีบรัดหัวใจของชานยอลราวกับคีมเหล็ก

          “มีหลักฐานอะไรที่ชี้ว่าพลเอกชเวดูฮวานเคยจ้างวานคุณในลักษณะเดียวกับที่จ้างวานบยอนแบคฮยอน”

          “ไม่มี” เซฮุนอึกอัก “ไม่มี... เอ้อ... เขาไม่เคยเขียนถึงผมเป็นลายลักษณ์อักษร เขาพบผมซึ่งหน้าและออกคำสั่ง”

          “ไม่เป็นความจริง! ” แร้งเฒ่าตะโกนจากที่นั่งของตัวเอง ก่อนที่ผู้พิพากษาจะสั่งให้เงียบ

          “เขาพบคุณที่ไหน”

          “ห้องหนึ่งในโรงเรียนฝึกหัดทหารบก”

          “ห้องไหน”

          “เอ้อ... มักจะไม่ซ้ำห้อง ห้องเรียนที่ว่างเปล่าในอาคารสาม ชั้นสอง”

          “มีพยานยืนยันที่อยู่ของคุณหรือพลเอกชเวดูฮวานหรือไม่”

          “ไม่มี” ร้อยตรีโอกลืนน้ำลาย “ไม่มี เขามักจะมาอย่างลับ ๆ ”

          “มาอย่างลับ ๆ แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าจะมา”

          นกกระสาหนุ่มราวกับจะร้องไห้ “ผมจะรู้เมื่อเห็นรถยนต์ของเขาจอดอยู่ที่ลานจอดรถ”

          “ถ้าอย่างนั้น คนขับรถของพลเอกชเวดูฮวานจะต้องยืนยันเรื่องนี้ได้”

          “ผมไม่ทราบ เขาอาจจะ... อาจจะ... ขับรถยนต์เอง”

          “คุณไม่มีหลักฐานที่ชัดเจนแม้แต่ชิ้นเดียว ขอสันนิษฐานว่าเป็นคำให้การเท็จและอาจ... ” ทนายฝ่ายโจทก์มองลอดแว่นตาอย่างจับผิด “ตั้งข้อหาเพิ่มเติม”

          “เป็นการข่มขู่และคุกคามพยานอย่างเห็นได้ชัด! ” มินโฮประท้วง “ขอให้ทนายของโจทก์หยุดการกระทำนี้ด้วย”

          “ว่ายังไง ร้อยตรีโอเซฮุน ไม่มีพยานยืนยันที่อยู่ของคุณหรือพลเอกชเวดูฮวานบ้างหรือ”

          “ก็... ” เซฮุนเลียริมฝีปากอย่างเป็นกังวล หันมาสบตาเสือผู้หญิงแห่งเหล่าทัพ ดูก็รู้ว่าคำถามที่ซักซ้อมกันมานั้นจวนจะหมดลงเต็มที “อาจเป็น... ผู้อำนวยการโรงเรียนฝึกหัดทหารบก”

          “ซึ่งอาจต้องนัดหมายเพิ่มเติมเพื่อทำการไต่สวนในวันอื่น ๆ ” มินโฮร้องอย่างมีชัย ก่อนจะบีบมือของร้อยโทปาร์คเบา ๆ และกระซิบว่า “เขาเป็นคนของพ่อน่ะ”

          “อ้อ... ไม่จำเป็นต้องไต่สวนในวันอื่น ๆ หรอก ร้อยตรีซง”

          ห้องพิจารณาคดีนั้นเงียบลงทันทีที่แร้งเฒ่าลุกยืนขึ้น แม้ผู้พิพากษาจะส่งสัญญาณให้นั่งลง แต่อีกฝ่ายไม่ฟังเสียง สีหน้าของพลเอกชเวมีบางอย่างที่ชานยอลไม่เข้าใจ และไม่นึกอยากเข้าใจในวินาทีนั้น เป็นความลำพอง... กระหายในชัยชนะอย่างร้ายกาจ ราวกับแร้งเฒ่าเป็นผู้ครอบครองไพ่ตายซึ่งจะปิดฉากความโกลาหลทั้งหมดนี้โดยสมบูรณ์

          “ได้ยินว่าผู้อำนวยการโรงเรียนฝึกหัดทหารบกสนิทสนมกับพลเรือเอกซง พ่อของเธอมาก” แสงอาทิตย์อันน้อยนิดคล้ายกระจุกรวมกันในดวงตาที่มุ่งร้ายนั้น “ฉันเสียใจที่ต้องแจ้งข่าวอันไม่เป็นมงคลนี้ แต่... ”

          “แต่อะไร... ” มือของมินโฮสั่น

          “เขาเสียชีวิตแล้ว จู่ ๆ ก็เสียชีวิตน่ะ แหม... กะทันหันจังเลย เมื่อเช้านี้เอง... ”      

          ความเงียบนั้นถูกแทนที่ด้วยเสียงอุทานอย่างตื่นตระหนกของพลเรือเอกซง พร้อมกันนั้น เสียงกรีดร้องเบา ๆ ของเจ้าหน้าที่หน้าบัลลังก์ดังขึ้น เซฮุนที่กลัวเกินกว่าจะให้การต่อไปได้นั่งคอพับคออ่อน เลื่อนไหลจากเก้าอี้ หมดสติไปในเวลาเดียวกันนั้นเอง

          พวกเขากลับถึงบ้านพร้อมกับความสิ้นหวังและความกราดเกรี้ยวที่ผสมรวมกันเป็นคลื่นอารมณ์กรุ่น ๆ พร้อมจะระเบิดออกทุกเมื่อ ไม่มีใครพูดอะไรในรถยนต์ของมินกู ไม่มีจริง ๆ แม้สักประโยคหนึ่ง อากาศอัดแน่นด้วยเสียงหึ่ง ๆ ที่น่ารำคาญ และหัวใจก็เต้นช้าเสียจนสัมผัสไม่ได้ว่ามีอยู่ ราวกับมันเกิดเกียจคร้านขึ้นดื้อ ๆ เมื่ออาจ... ไม่ถูกใช้งานอีกต่อไป

          ขณะที่รถยนต์แล่นผ่านแกซอนมุนหรือประตูชัย แบคฮยอนที่กำลังเหม่อมองไปยังเนินเล็ก ๆ ซึ่งเขาและร้อยโทปาร์คในวันวานเคยกวดกันอย่างเอาเป็นเอาตายก็มีอันสะดุ้ง เงาไหว ๆ กระโจนเข้าขวางหน้ารถยนต์ ทั้งผ่ายผอม มุ่งร้าย และกระหายจะฆ่าฟัน

            นี่มัน... เหมือนกับ...

          “เหมือนกับวันนั้นเลย” เป็นชานยอลต่างหากที่กระซิบออกมา

          “อะไรของมันวะนั่น! ” มินกูที่ภาวะอารมณ์ไม่ปกตินับแต่ออกจากห้องพิจารณาคดีทุบลงที่แตรอย่างสุดแรงเกิด “ถอยไป! ”

          ที่ผิดไปจากวันนั้นคือเด็กหนุ่มที่ด้านหน้ารถยนต์ไม่มีหินก้อนเขื่องในมือ ไม่มีอะไรนอกจากมีดเล็ก ๆ ทื่อ ๆ ซึ่งอาจเป็นอาวุธที่ดีที่สุดในครอบครอง อดีตผู้ติดตามกะพริบตา คุ้นเคยกับใบหน้านั้นอย่างที่สุด แม้จะไม่ได้พบเห็นมาหลายปี และแม้ใบหน้านั้นจะขะมุกขะมอมด้วยฝุ่น ทั้งยังรกเรื้อด้วยผมเผ้าที่เป็นกระเซิงก็ตาม

          “อย่าทำอะไรนะ นั่นจุนมยอน! ”

          ชายหนุ่มร่างเล็กถลันลงจากรถยนต์ “อย่านะ จุนมยอน! ” แบคฮยอนตะโกน “พี่รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น จงอินบอกพี่แล้ว อย่า... นายไม่รู้หรอกว่ากำลังจะทำอะไร นายรับมือเรื่องนี้ไม่ไหวหรอก กลับบ้าน! ”

          “อะไรกันน่ะ”

          ชานยอลที่เพิ่งจะตามลงมาถามอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่มินกูจะทำอย่างเดียวกัน และร้องถามอย่างคนที่จวนเจียนจะเสียสติเต็มที “แกเป็นใคร”

          “ว่าไง” เด็กหนุ่มแค่นหัวเราะอย่างขมขื่น “ว่าไง... พ่อ”

          “พี่บอกว่า อย่า! ”

          “พ่อเรอะ” พลเรือเอกปาร์คพูดเสียงขึ้นจมูก “ถ้าเป็นแค่คนบ้า หลีกทางให้ฉันซะ ก่อนจะถูกบดอยู่ใต้ล้อนี่”

          “แร้งเฒ่าบอกฉันแล้ว! ”

          แต่ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น มินกูชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูรถยนต์ หันกลับไปมองจุนมยอนอย่างพรั่นพรึง แบคฮยอนก้าวตรงไปหาเด็กหนุ่ม ตั้งใจจะปิดปากเล็ก ๆ นั้นเสีย แต่คำพูดของจุนมยอนกลับเลื่อนไหลราวกับสายน้ำ มันพรั่งพรูรวดเร็วเกินจะหยุดได้ทัน

          “บยอนคงซูไม่ใช่พ่อที่แท้จริงของฉัน แม่ไม่เคยมีลูกกับบยอนคงซู ไม่มีเลยสักคน แม่ตั้งท้องกับแก แกที่เมื่อรู้ว่าฉันเป็นโรคอะไรก็ไม่เคยเรียกฉันว่าลูกอีกเลย แกที่ทิ้งฉันไว้ที่มูซาน แกที่จากไปโดยไม่เคยเหลียวแล! ”

          ชานยอลอ้าปากค้าง น้องชายบุญธรรมปรากฏตัวต่อหน้า อย่างไม่คาดฝัน... อย่างไม่เคยคาดคิดมาก่อน ชายหนุ่มร่างเล็กกระโจนเข้ารวบตัวเด็กหนุ่มซึ่งยังตะโกนอย่างเคียดแค้น พร้อมกับที่มินกูชักปืนออกมาและยิงขึ้นฟ้านัดหนึ่ง

          “วันนี้ฉันผิดหวังมามากพอแล้ว” พลเรือเอกเขี้ยวลากดินคำราม “และฉันจะไม่ผิดหวังอีก”

          “อย่านะพ่อ! ”

          เสียงปืนดังขึ้นอีกนัดเมื่อร้อยโทปาร์คกระโจนเข้ายื้อยุดกับผู้เป็นพ่อ “อย่ามาขวางทางฉัน! ” พลเรือเอกปาร์คแผดเสียง ก่อนผลักชานยอลให้พ้นทาง “ใครกันแน่คือศัตรูของแก ชานยอล ฉันหรือว่าพวกมัน คนหายไปสักคนสองคน เพียงพอจะทำให้แร้งเฒ่าถอนฟ้อง เพียงพอจะทำให้หนามยอกอกที่มีหมดไป ถอยไป”

          “ไม่พ่อ... ไม่ได้”

          “ฉันไม่ควรเมตตาปล่อยให้แกมีชีวิต” ร่างกายของจุนมยอนกระตุกอยู่ในอ้อมแขนของเขา คำพูดของพ่อแม้ไม่ใช่พ่อที่คุ้นแคยก็สร้างความเจ็บปวดได้อย่างชะงัด “ฉันไม่ควรปล่อยให้แกมีชีวิตรอดจนแร้งเฒ่าใช้แกเป็นอาวุธทำลายฉันได้”

          “เขาไม่อยากให้ฉันทำอย่างนี้ตอนนี้หรอก” จุนมยอนโต้ “เขาบอกว่ายังไม่ถึงเวลา แต่ฉันไม่สนใจ พวกแก... สุนัขรับใช้จอมเผด็จการ เพราะใช้ชีวิตอย่างหุ่นเชิดที่ไร้จิตใจมาตลอด เลยคิดว่าใคร ๆ ก็ไร้ชีวิตจิตใจไม่ต่างกัน ฉันจะแสดงให้เห็นเองว่าผิดแล้ว ความมืดบอดและชั่วช้าที่ได้ร่วมมือกันสร้างขึ้นจะทำลายพวกแกในที่สุด”

          “จุนมยอน พอได้แล้ว นายรับมือเรื่องนี้ไม่ไหวหรอก กลับบ้าน”

          “แกทำให้ฉันไม่มีทางเลือก”

          เกิดเสียงดังกริ๊กสองเสียงพร้อมกัน ปืนสองกระบอกชี้เข้าหากัน หนึ่งคือปืนของร้อยโทปาร์ค อีกหนึ่งคือปืนของมินกู

          “แบคฮยอน... วิ่ง”

          เท่านั้นเอง เขากระชากแขนจุนมยอนและวิ่งไม่คิดชีวิต ได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ตามหลังมา ชานยอลนั่นเอง เสียงปืนดังขึ้นไม่กี่นัดก็เงียบไป แทนที่ด้วยเสียงล้อรถยนต์เสียดสีกับถนนอย่างรุนแรง

          “ขึ้นไปบนเนิน... ขึ้นไป”

          พวกเขาวิ่งโดยไม่เหลียวหลัง ไปจากแกซอนมุน จากบ้านอันผาสุกของอดีตผู้บังคับบัญชา จากความหวังว่าเรื่องนี้จะจบลงด้วยดีในวันใดวันหนึ่ง

          “ตั้งใจจะไปที่ไหนหรือเปล่า”

          “สถานีรถไฟ” แบคฮยอนหอบหายใจจนตัวโยน “ฉันจะพาเขากลับบ้าน จะพากลับไปให้ได้”

          “อย่าหันหลัง” ร้อยโทปาร์ครีบรุนหลังเขาเมื่ออดีตผู้ติดตามชะงัก “ไป... ฉันจะคอยคุ้มกันให้”

          “นายจะไปกับเราเนี่ยนะ! ”

          “มีทางเลือกอื่นด้วยหรือไง! ”

          ดังนั้น นอกจากแกซอนมุน บ้าน และความหวังทั้งมวล ท้ายที่สุด... พวกเขากำลังจะไปจากเปียงยาง

#ฟิคเปียงยาง

เหมือนเป็นครึ่งหลังที่มีเรื่องเกิดขึ้นเยอะมาก

ถ้าเราผิดพลาดยังไงในฉากไต่สวน ท้วงเราได้เลยนะคะ เราไม่แน่ใจตรงนี้จริง ๆ

ในที่สุดก็จะได้ไปจากเปียงยางเสียที

ไม่ใช่ไร คนเขียนเบื่อแล้ว อ่ะเปลี่ยนโลเกชันมั่ง 555