คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : R I P T I D E | Dependence
แม้ะเลียที่้อยอมรับวามริ ถึอย่านั้น หลัาเพื่อนร่วมห้อั่วราวปล่อยเาเพราะถูบหน้า ทั้เ็บปว เปียื้น และอับอาย ลอทาลับห้อพั แบฮยอนลับระหนัว่าานยอลพูถู
รูสอนภาษานอนู้ัว แสและเสียาถนนราวิถีที่อยู่่ำลไปืบลานเ้ามาทัทายทั้เาและสมาิใหม่บนโฟาทาปลายเีย แบฮยอนไม่รู้ว่าานยอลหลับอยู่ริ ๆ หรือเปล่าเมื่ออีฝ่ายนอนะแหันหลัให้อย่านี้ ทั้เาและานยอลไม่ใ่นนอนรน แฮยอน่าหาที่...
แบฮยอนพลิัวแล้วระบายลมหายใอย่าหุหิ ื่ออแฮยอนทำให้เารู้สึเหมือนำลัะเสียสิไป้วยวามผิบาป แฮยอนเป็นนรัที่สมบูร์แบบ ื่อสัย์ และ่าเอาอเอาใ นิที่ว่าถ้าแบฮยอนเยเียนรายารุสมบัิอายนรัลบนระาษสัรั้ล่ะ็ แฮยอนะทำให้มีเรื่อหมายถูปราอยู่หน้า้อวามทุรายาร ทั้ที่เป็นอย่านั้น ร่าายและหัวใอเาลับไม่เยเป็นอวิศวราวปูานเพียนเียวอย่าแท้ริลอระยะเวลาเือบเ็สิบสอเือนที่ผ่านมา
ับหัวใน่ะเห็นไ้ัอยู่แล้ว แบฮยอนิ นายไม่เยสลัื่อปาร์านยอลทิ้ไป ทำไม่ไ้เลยแม้แ่รั้เียว
ถ้าแฮยอนเป็นสิ่เียวที่ยึโยแบฮยอนไว้ับบ้านเิ านยอล็เป็นเรื่อผลัไส อีฝ่ายเป็นเหมือนวัน้ำวนนาให่ในมหาสมุทรที่ไม่ว่าะะเียะายอย่าไร็ไม่อาหลุพ้น ทำให้เาไม่อยาลับไปที่นั่น ไม่อยาพบเพื่อนร่วมาิ ไม่อยาให้มีวามบัเอิใในโลเหวี่ยัวเอลไปยัสะือทะเลใ้วนน้ำเี่ยวที่ว่า... ึ่ผู้ายธรรมา ๆ อย่าปาร์านยอละยืนแสยะยิ้มอยู่อย่าสาสมใ
ไม่ว่าะเป็นหัวใหรือร่าาย...
ะที่ิอย่านั้น บริเวที่ถูานยอลบีบเ้นนเือบะรู้สึเ็บ็ร้อนผ่าว เาำรสาิในืนสุท้ายไ้ีเท่าับที่วามทรำเรื่อานยอลยัามหลอหลอน หปีอะไรัน แบฮยอนหัวเราะเยาะัวเอในใ แ่สี่ปี่าหา... แ่สี่ปีนับา... ืนนั้น แ่สี่ปีเอที่นายไม่ไ้ทรยศแฮยอนอย่าเป็นรูปธรรม
เพราะหัวใหรือนามธรรมนั้น แบฮยอนรู้ีว่าเาไม่เยมีสัะมาพอ
ันเยรัานยอล รูสอนภาษา่อสู้ับัวเออย่าุเือ แ่เยรัเมื่อนานมาแล้ว เยรัอย่าบริสุทธิ์ใ ่อานั้นไม่ใ่... ั้แ่ที่ันมีแฮยอน ับานยอล็ไม่ใ่วามรั เป็นแ่วามิั่วแล่น อารม์ั่ววูบ แ่วามิบเถื่อนไร้อารยธรรมที่ถ้าั้สิสัหน่อย็...
“ยัไม่หลับใ่ไหม”
แบฮยอนสะุ้ เาผศีรษะึ้นและมอไปทาปลายเีย านยอลพลิัวลับมาทานี้แล้ว แสสลัวทำให้เามอไม่เห็นว่าอีฝ่ายมีสีหน้าแบบไหน
“เลิ้ม ๆ แล้ว นนายปลุันึ้นมา”
“โห”
“ไม่เื่อ็ามใ” แบฮยอนทิ้ศีรษะลบนหมอนและึผ้าห่มึ้นมาถึา “แ่่วยเลิวนันเสียที ันอยาะนอนเ็มให้อิ่มสัืนหนึ่”
“นายนอนไม่หลับเสียหน่อย”
“นายไม่มีทารู้ีว่าันหรอ... านยอล”
“็นายหลอันไม่ไ้นี่”
“ันบอว่าเลิวนันไ้แล้ว”
“ยอมรับวามริเถอะ”
“พอที! ”
มืออแบฮยอนเอื้อมถึมาโร้าบนั้นวา้าหัวเีย่อนะทันไร่รอ รู้ัวอีที็อนที่านยอลร้อโอ๊ยแล้ว มาโร้าถูเวี้ยออไปสุแรเิ ถูอีฝ่ายเ้าที่หาิ้ว้ายอย่าั โีทีุ่๊าแม่ลูทำาไม้ผิวเรียบเป็นมัน ไม่ไ้มีเหลี่ยมแ็มุมมวนเลือยาออ านยอลใ้มือ้าหนึ่ปิบริเวที่เ็บ อี้าหยิบวัถุ้อสสัยึ้นมาู
“นี่ทำาไม้นะแบฮยอน” ายหนุ่มำราม “นายิอะไรอยู่”
“ถ้าิไม่ทำหรอ! ”
“นายไม่อโทษ้วย้ำไป! ”
“แล้วนายล่ะ” แบฮยอนลุึ้นนั่ เ่นเียวับานยอลที่ำลัหัวเสีย “ที่ทำลไป่อนะึ้นบีทีเอส นายิอะไรอยู่”
“ถ้าิ็ไม่ทำเหมือนัน”
“เออ! แล้วนาย็ไม่ไ้อโทษ้วย! ”
านยอลเาะมาโร้าึ้นล้วยมือ้าเียว “ันวระเวี้ยไอ้นี่ลับไปไหม? ”
“ไม่วร”
“แ่ันเ็บนะ”
“เ็บ? ” แบฮยอนยัไหล่ แสสีหน้าไม่ยินียินร้ายไ้อย่าสมริ “เ็บบ้า็ีแล้ว”
“หมายวามว่ายัไ... เ็บบ้า็ีแล้ว” านยอลถามอย่ามุ่ร้าย “ที่ผ่านมา เาไม่ไ้เรียว่าผลัันเ็บหรือไ? ”
รูสอนภาษาแ่นหัวเราะ ไม่รู้ว่าวระรู้สึอย่าไรระหว่ายะแยับปวร้าว แบฮยอนเอนัวลนอนอีรั้ ราวนี้ึผ้าห่มึ้นมาปิหู “เลิพูเรื่อนี้ันเสียที” เาบอ “ทำให้มันเป็นปิเถอะ... เราแ่บัเอิพบันในรุเทพมหานร นายำลัทำานและ้อารวาม่วยเหลือ ันให้นายพัอยู่้วยสอสัปาห์เพื่อเห็นแ่พระเ้าและมิรภาพ เรื่อระหว่าเรามีเท่านี้”
เพื่อนร่วมห้อั่วราวไม่อบ านยอลเียบอยู่นานพอที่แบฮยอนะเือบถอนหายใอย่าโล่อ แ่แล้ว็ยืนึ้นและเินรมา รูพลัถิ่นลืมาโพล ระเ้ัวลุึ้นนั่พลา้อมออย่าหวาระแว อีฝ่ายเินมาหยุอยู่้าัวเา ใบหน้าเรียบเยล้ายถูาบ้วยี้ผึ้ านยอลมวิ้วเหมือนำลัิว่าวระบยี้เาให้แหลแหลว้วยวิธีไหนี
“ะทำอะไร? ”
ายหนุ่มไม่อบ แบฮยอนเห็นสันรามปูนูน านยอลำลััฟัน และเาไม่แน่ใว่าเป็นเพราะวามโรธ วามเลีย วามเียแ้น หรือ... วามยับยั้ั่ใ
“อย่าเ้ามาใล้ัน” แบฮยอนว่า “ถอยออไป... ”
เาห้ามทั้ ๆ ที่ไม่รู้ว่าัวเอหมายถึอะไร อยาให้านยอลถอยห่าาร่าาย หรือถอยห่าาหัวใ เพราะไม่ว่าะเป็นแบบไหน แบฮยอน็อยาหนีไปให้พ้น
“านยอล! ”
แบฮยอนร้อเมื่อานยอลโน้มัวลมา มือ้าที่ไม่ไ้ใ้หยััวเหวี่ยออไป้วยสันาา ่อนะเิเสียหนั ๆ ทึบ ๆ เมื่ออีฝ่ายว้าเอาไว้ไ้ มืออเาเรียวยาว ้อมือ่อน้าเล็ านยอลับมันไว้แน่น บีบเ้นอย่าแรเหมือนระบายวามิัและสับสนในใลมา้วย
“อย่าทำ”
“ันะทำอะไร” ายหนุ่มระิบ “ทำอะไรีนะ... แบฮยอน”
“อะไร็ามที่นายิ... อไว้รนั้น”
“ใแ็ันะ”
เาเยหน้าึ้นสบาานยอลนไ้ อารม์บาอย่าสะท้อนอยู่บนนั้นและวนให้นึถึเสือโร่ในสารีสำรวโลึ่หมอบ่ำอยู่หลัแนวไม้รั มอูเหยื่ออมันอย่าแน่วแน่นเลือเย็น อีฝ่ายโน้มัวลมาใล้... ใล้ึ้นอี แบฮยอนหลับา... เสือโร่โผนทะยาน ะปบรเล็บเ้าที่ลาลำัว ปาอ้าว้า่อนะฝัเี้ยวลบนเส้นเลือให่บริเวลำอ...
มีเสียึเบา ๆ
รูสอนภาษาลืมา านยอลวามาโร้าลบนั้นวา้าหัวเีย้านหลัเา ายหนุ่มแสยะยิ้ม เป็นยิ้มที่แบฮยอนเลียเสียน้อเบือนหน้าหนี
“ิว่าันะทำอะไรเรอะ... ”
“ถ้าไม่ิ็ปล่อยมือันแล้วถอยออไป”
“เราสอนมันพิลึ แบฮยอน” านยอลว่า “และเรา็วบุมมันไม่ไ้้วย”
เาสะบัมือออาารบีบเ้นและผลัานยอลสุแรเิ “ถ้าอย่านั้น็ทำให้มันเป็นปิเท่าที่ะทำไ้ หัพยายามเสียบ้า! ” แบฮยอนประาศ “ให้เรื่อระหว่าเรามีเท่าที่ันบอ”
อีฝ่ายยอมล่าถอย บาทีอาเป็นเพราะวามเหนื่อยอ่อนและสิ้นหวั แ่่อนะทำอย่านั้น านยอลเอื้อมมือมาแะริมฝีปาเา ลึมันแร ๆ สามสอที้วยนิ้วี้ับนิ้วโป้
“ันะพยายามทำให้มันเป็นปิ” เพื่อนร่วมห้อรับรอ “แม้ว่ามันะไม่เยเป็นปิ็าม”
“นี่เรียว่าพยายามแล้วสินะ ” แบฮยอน่อว่า่อาน ึ่านยอลไม่ยอมอบเานลับไปนอนะแหันหลัให้อีรั้หนึ่แล้ว ึพึมพำออมาว่า...
“เมื่อี้ที่ใ้มือ... ไม่ใ่ปา ไม่ิว่าัน้อพยายามหรือไ? แบฮยอนา... ”
โล, เือนเมษายน ปี 2008
อูอสวยริ
ๆ อย่าที่านยอลพรรนา เธอมีผิวาวเรียบเนียน ผมยาวสยาย ริมฝีปาอวบอิ่ม
และรูปร่าสมบูร์แบบราวับเพิ่เินออมาาหน้าปนิยสาร เป็นหิสาวที่ใร ๆ
็้อเหลียวมอ้ำเมื่อเินสวนันบนถนน ทว่าลอเือนที่ผ่านมานี้
แบฮยอนเยพบูอเพียรั้เียว ึ่เาไม่รู้ว่าเพราะเธอสวยเหลือเินนไม่ำเป็น้อเอาอเอาใานยอล็ไ้
หรือเพราะานยอลเาะิเาเหมือน...
“เหาลามับปลาลาม” แบอ
“เหมือนเป๊ะ”
“อย่าน้อยเหาลาม็ไม่เยสร้าวามเือร้อนให้ปลาลาม”
แบฮยอน่อนอ “หมอนี่มันาฝาั ๆ ”
“น้อย ๆ หน่อย! ”
านยอลที่ำลั่วนับาร่อมรถมอเอร์ไ์อแี้ประแมาทาเ็หนุ่มอีสอนในบ้านโยไม่หันมามอ
“ันำลัทำอะไรอยู่... เห็นไหม? ”
“ไม่ไ้อร้อเสียหน่อย! ” เาะโนอบ
แ่แลับพึมพำอย่ารู้สึผิว่า
“อบุนะานยอล”
“แ... แ! ”
“ทำไมนะ... ”
ราวนี้านยอลหันมาริ ๆ แล้วพร้อมับปื้นน้ำมันเรื่อสีำทั่วใบหน้านูเหมือนารพราัวอทหารพราน
“พวนายเป็นาิันริ ๆ เรอะ ในเมื่อแเป็นนเียวที่มีสำนึผิอบั่วีอย่าเห็นไ้ั...
”
“แล้วไม่ใ่เพราะนายเรอะ ุนมยอนถึไ้ลัวัน”
แบฮยอนบ่น “พลาเ็บะแนนวิาประวัิศาสร์อัฤษ แล้วยัถูอี้ิโรธ้วย”
านยอลโหิมุนมยอนว่าที่เาไม่เลือพัในหอพัมหาวิทยาลัยเพราะแบฮยอนพัอยู่ับัวเอ
และเป็นหุ้นส่วนใน ‘ธุริยามวิาล’ อานยอลึ่ำลัไปไ้สวย ุนมยอนที่มีพ่อแม่เป็นรูไม่พูับเาเลยลอทั้วัน “นะ... นายท่าทาสนิทับเานะ” ุนมยอนว่าอย่านั้น “และเา็ูอันรายหน่อย
ๆ ้วย” สอสัปาห์่อมาแบฮยอนพลาารสอบเ็บะแนนหนึ่รั้เพราะานยอลรัแลูแมว
(ูมันึ้นฟ้าเหมือนราฟิิูิมบ้าในเอะ ไลอ้อน ิ)
นถูแม่แมวัและ้อทำแผล่วน เมื่อวานนี้อีฝ่ายยัแล้แบฮยอนให้ใลัว้วยแมลสาบปลอมนทำรามยอนหรสมุอาอี้ิ้วย
เพื่อนผู้โร้ายสบถเป็นภาษาาายาวเหยีย ท่าทาไม่พอใเอามา ๆ
“ัน็มา่อมมอเอร์ไ์ให้แนี่ไ
เพราะะนั้นลบเรื่อแย่ ๆ ทิ้ไปหนึ่เรื่อ... เรื่อไหนี? ”
“มีเรื่อที่ันยัไม่ไ้พูถึอีนะ! ”
่อนานยอละโ้ลับ็มีเสียโทรศัพท์ัึ้น
ูอนั่นเอ านยอลรับสาย้า พูับเธอ้วยน้ำเสียห้วน ๆ นแม้แ่แ็้อเยหน้ามออย่าประหลาใ
ไม่้าเ็หนุ่ม็วาสาย เินลับเ้าไปในบ้านและหายไปนานเือบรึ่ั่วโม
“ทะเลาะับแฟนหรือเปล่านะ? ” แั้้อสสัยพลาเม้นมอแสอาทิย์า
ๆ ที่่อย ๆ มืมิลหลัอบรุระออาารบ้านเรือน “แน่าะเ้าไปูหน่อยนะ
แบฮยอน ่ำแล้ว านยอลวระลับบ้าน... ”
“พูอะไรอย่านั้น
หมอนั่นยั่อมรถไม่เสร็เลยนะ”
“แบฮยอน... ”
“อะไร? แะเทศนาันว่าอะไร? ”
แถอนหายใพรืให่ “านยอลท่าทาไม่ีเลยนะ
ทำไมแยัทำัวเป็นเ็ ๆ ะร้ายะีานยอล็เป็นเพื่อนเรา แม่บอว่านโลไว้ใไม่ไ้
ถึอย่านั้นเา็ยัริใับเรา”
“ันล่ะเบื่อแริ ๆ
อย่าทำัวเป็นเ็่าัหวัหัวอ่อนแบบนี้ไ้ไหม”
แ่แทำหน้าบึ้
ไม่ยอมโอนอ่อนผ่อนามอี่อไป “ยอมรับเสียเถอะว่าแไม่ไ้เลียานยอลหรือแม้แ่ไม่อบานยอลเลย”
าิห่า ๆ ว่า “แับเาเป็นู่หูัน านยอลเป็นเพื่อนี้นเียวในสาาอแ้วย
อย่าับว่าแมีมนุษยสัมพันธ์ีนันี่”
“รู้แล้ว... แล้วยัไล่ะ? ”
เาไม่ยอมแพ้ “ถูแล้วที่ันไม่ไ้เลียหมอนั่น แ่เราทัู้่น่ะปาะไร
ทำไมแไม่เป็นนเ้าไปามเาล่ะแ เพราะเี๋ยวันับานยอล็ะัันเป็นหมาแย่ลูิ้นอยู่ี
ไม่ทำให้หมอนั่นหายเศร้าหรอ... ถ้า... ถ้าเารู้สึไม่ีอยู่น่ะนะ”
แ่เพื่อนาสาาศาสนวิทยาลับทำให้แบฮยอนนแ้ม้วยารพูว่า
“่อให้เราสามนะสนิทัน แ่วามเ้าอเ้าใที่มีให้านยอล
ันมีไม่เท่าแ และะไม่มีใรมีเท่า้วย ไม่ว่าแะยอมรับหรือไม่็าม... ”
ในบ้านมืสนิท แบฮยอนไ้ยินเสียหอบหายใเบา
ๆ อนที่ำลัะเปิสวิ์ไฟ เาัสินใปล่อยมันไว้อย่านั้น
และเินามเสียเ้าไปในรัว ่อนะมอเห็นานยอลเป็นเาะุ่ม ๆ
โน้มัวอยู่เหนืออ่าล้าาน เ็หนุ่มเปิ๊อน้ำนสุและเิเสียัทุรั้ที่ส่เสียร้อ
ถึอย่านั้น าบ่าที่ยับึ้นลและมือที่ำแน่น แบฮยอนรู้ว่าอีฝ่ายำลัร้อไห้สะอึสะอื้น
เารอนานยอลสบลเล็น้อย แล้วึเาะผนัเป็นัหวะสามรั้ เพื่อนสนิทหันมามอ
เมื่อเห็นว่าเป็นเา านยอล็ถอนหายใ
“ันรู้ว่านาย้อมา”
“หลัวเอั”
แม้ะมอเห็นราบน้ำาในแสสลัว แบฮยอน็ยัอเย้าแหย่ไม่ไ้ “ันมาเพราะแบัับหรอ”
“พู่อสิ... ”
“พูอะไร? ”
“อะไร็ไ้” อีฝ่ายสะอื้นน้อย
ๆ “พูอะไร็ไ้ ไม่ว่านายะพูอะไร ัน็ะีึ้นทั้นั้น”
“ันสำันานั้นแล้วหรือไ?
” แบฮยอนเยิบเ้าไปใล้ “ระวััวเอาไว้เถอะ ืนนายทำัวิับันิับแมาไปว่านี้
ูอหึแน่ ๆ ”
“ูอะไม่หึันอี่อไปแล้ว”
“อะไรนะ? ”
“เธอบอเลิันแล้ว...
แบฮยอน”
เสียอานยอลสั่นอย่ารุนแร่อนะเริ่มร้อไห้อีรั้
“แ่... ทำไม” เาับ้นนปลายไม่ถู “ทำไมถึเป็นแบบนั้นล่ะ
ูอับนายไม่ไ้ทะเลาะันนี่? ”
“เธอบอว่าเบื่อเ็มทน”
านยอลอธิบายทั้น้ำา “เธอบอว่าไม่อยาเห็นหน้าันอี่อไป เธอบอว่าเรามันอยู่นละสัมันแล้ว
ูอบอว่า... ” เ็หนุ่มร่าสูอ้าปาลืน้อนสะอื้น
เือบะลร้ายในวามเวทนาอแบฮยอน “เธอไม่อยามีห่วผูอ”
แบฮยอนพูอะไรไม่ออ
เาเยถูบอเลิมา่อน้วยเหุผลล้ายัน และยัพอะำรสมอวามรู้สึโเี่ยวนไร้่านั้นไ้
“ทำยัไี... แบฮยอนา...
แบฮยอนา... ”
นั่นเป็นรั้แรที่านยอลเรียเาแบบนั้น
แบฮยอนไ้สิและอบว่า “ทำใี ๆ ไว้นะ”
“พูอีสิ พูับันอี
ไ้โปรเถอะ... ”
“พูอะไรล่ะ
ันปลอบนไม่เ่เลย ทุที็นั่อยู่เียบ ๆ แล้วรอให้อีฝ่ายถามอะไรมาว่า”
“โ่ั”
“เอ๊ะ! ”
เ็หนุ่มหัวเราะอย่ามื่น “ให้ายสิ
อย่าแุ่ันแล้วเียบไปไ้ไหม ันอยาไ้ยินเสียนายนะ”
“ร้อเพลให้ฟัเอาไหม? ”
“ไม่ล่ะ เสียเหมือนลูหมา”
“ลูหมาอะไรัน! ันเยประวร้อเพลระับัหวัมาแล้วนะ”
แบฮยอนเท้าสะเอว “พูแล้วะหาว่าโม้ แ่เห็นอย่านี้็เถอะ ันน่ะวาราวัลให่มาหลาย่อหลายรั้”
“็นายอบทำเสียเหมือนลูหมา”
“ไม่ริ! ”
“ริ”
เสียออีฝ่ายยัสั่นหน่อย ๆ “เวลานอน เวลาสะลึมสะลือ เวลาสัปหในั้นเรียน
นายทำเสียเหมือนลูหมาทุรั้เลย”
เาเม้มริมฝีปา ู่ ๆ ็ีใที่ไม่ไ้เปิไฟ
แบฮยอนไม่อยาให้านยอลเห็นว่าเาหน้าแ
“แล้วะให้ันทำอะไร”
“ท่อรายื่อประธานาธิบีสหรัอเมริา็ไ้”
แบฮยอนแ่นหัวเราะ “นายบ้าไปแล้ว”
“ไม่บ้า ัน้อาร... ัน”
านยอลละล่ำละลั “อะไร็ไ้... านาย และ้อเป็นนาย้วย ันไม่รู้หรอว่าทำไม
แบฮยอนา... แ่ถ้าะมีใรสันบนโลทำให้ันรู้สึีึ้นไ้
็้อเป็นนายเท่านั้น เพราะะนั้น อย่าเพิ่ทิ้ันไว้นเียวเลยนะ”
หาเสียอ้าว้าอเพื่อนสนิททำให้เาใอ่อน
แบฮยอนยื่นมือเ้าไปหา านยอลสะุ้ แ่แล้ว็้มศีรษะลและปล่อยให้เานวลึมันเบา
ๆ นิ้วทั้ห้าอแบฮยอนสอเ้าไปในลุ่มผมสีอ่อน แลบผ่านใบหู่อนะไล้ไปมา
เ็หนุ่มร่าสูหลับา...
“ันเยเลี้ยแมวมา่อนที่ยอี”
เาระิบ “ทำแบบนี้แมวอบนะ”
“ันไม่ใ่แมวเสียหน่อย”
“เี๋ยว็หยุทำหรอ”
แบฮยอนแล้ัมือลับ
แ่านยอลับมือเาเอาไว้ และึมันลับไปที่ศีรษะอัวเอ เาทำแบบเิม่อไปอีพัหนึ่
เมื่อเห็นว่าัหวะหายใเ้าออออีฝ่ายเริ่มเป็นปิ็ถามว่า
“แบบนี้ีไหม? ”
“ฮื่อ... ี”
“้อารแบบไหน็บอนะ
อโทษ้วยที่ันพูปลอบโยนไม่เ่ ไอู้่ ๆ ะให้หาเรื่อพู็ไม่ใ่านถนั”
“ไม่เป็นไร”
“อโทษที่บอว่านายเป็นาฝา”
“อนนี้หายันแล้ว”
“อยาให้หยุ็บอนะ”
“แบฮยอนา... ”
“หือ? ” เาส่เสียในลำอ “พอแล้วหรือ?
”
แทนำอบ านยอลึัวแบฮยอนไปอไว้แน่น ึแทบะเป็นรั้แรริ ๆ ที่เายอมรับว่าร่าายอัวเอมีนาระ้อยร่อย าอเาเยอยู่บนไหล่ว้า ๆ อานยอละที่มลไปในวแนยาว ๆ ึ่อบอุ่นและแ็แร
“แบบนี้ีว่า”
านยอลพิศีรษะอัวเอับศีรษะอเา
ผ่อนลมหายใเบา ๆ อย่าผ่อนลาย แสะวันสุท้ายาหายไปในวินาทีนั้น ปล่อยให้เวลาลาืนับวามสัมพันธ์อันสับสนเริ่ม้นึ้น
เพื่อนสนิทอแบฮยอนีึ้นมาแล้วในเือนพฤษภาม
แม้่าวราวและาริ่อมาอูอะยัไม่าหายไปเสียทีเียว แ่อย่าน้อยที่สุ านยอล็ไม่ไ้แสออว่าเ็บปวใอย่ารุนแรเหมือนในสอสัปาห์แร เ็หนุ่มอาะยัเหม่อลอยอยู่บ้า โยไม่มีอะไรมาไปว่านั้น ึ่แบฮยอนเือบะพูไ้อย่าเ็มปาเ็มำว่า นี่เป็นผลานิ้นเออเาับแเลยทีเียว
สอสิ่ที่ามมาพร้อมับวามพยายามในารปลุปลอบใานยอลือวามสนิทสนมมายิ่ึ้นและสมานามใหม่ ใร ๆ พาันเรียแบฮยอน านยอล และแว่าลุ่มสามเลอ ไม่็๊วนบีเิ้ลอมอยู่ไม่สุ โยเพาะแบฮยอนนั้นถูเรียว่าเป็นเาอานยอล พอ ๆ ับที่านยอลถูเรียว่าเป็นเาอเา แม้แบฮยอนะอยาให้อีฝ่ายถูเรียว่าเห็บ หรือหมั หรือสัว์เลี้ยมาว่า็าม
“ถ่ายรูปมาเยอะ ๆ ล่ะ”
เาเท้าสะเอวพลาสั่สอนอย่าเ้าี้เ้าาร “อย่าเอาแ่สวมน์ไหว้พระ”
“วัโทไิน่ะไม่ใ่สถานที่าริแสวบุหรอน่า...
” แเถีย เ็หนุ่มผู้อารีเททรายาสนามเปอในมหาวิทยาลัยออารอเท้าหนั้วยสีหน้าไม่สู้ีนั
“แนั่นแหละที่อย่าเอาแ่ินแล้ว็นอน
ันไม่อยาลับมาแล้วเห็นว่าบ้านลายเป็นเล้าหมู”
“อย่าัวลไปเลยแ...
ันะอยู่เป็นัวแทนอนายเอ”
แเยหน้ามอานยอลที่ทำท่าทาแ็ันแล้วถอนหายใ
“นั่นแหละที่ันเป็นห่ว”
น้าเยีแม่อแถูราวัลสลาิโาบริษัทที่ทำานอยู่
เพื่อนและาิอเาึำลัะออเินทาไปพัร้อนที่ประเทศี่ปุ่นเป็นเวลาหนึ่สัปาห์เ็ม
แผู้ว่านอนสอน่ายลัลุ้มับาราเรียนอย่าหนั (แม้โยอูเพื่อนร่วมสาาศาสนวิทยารับปาว่าะส่อีเมลสรุปเนื้อหาอแ่ละวันไปให้็าม)
เสียนแบฮยอนหุหิและพูาประประันอยู่บ่อย ๆ แน่นอนว่าอีฝ่ายไม่เยอบโ้
แรอให้เารู้สึผินเลิทำไปเอ
“พวนาย้อูให้แน่ใว่าไม่ไ้เสียบปลั๊า้มน้ำทิ้ไว้”
พ่อบ้านผู้เ้มวำับ “และหมุนวาล์วแ๊สให้สนิททุรั้หลัใ้”
แบฮยอนพยัหน้าอย่าอไปที ไม่นานน้าเยี็มารับแไปาบ้าน
ปล่อยให้เายืนพ่นลมหายใใส่ระถา้นบีโเนียบนเลีย ิเล่น ๆ ว่าปาใบเียว ๆ
ำลัับินาร์บอนไออไ์ที่เพิ่ยให้อย่าเอร็อร่อย
่อนะเินลับเ้าไป้าในเพื่อเผิหน้าับพ่อบ้านนใหม่ านยอลนอนเอเนอยู่บนโฟาพร้อมับเปิู่าวประำวันเสียัลั่น
“เบาเสียเี๋ยวนี้ านยอล
นายั้ใะทำให้ันประสาทเสียั้แ่วันแรที่เ้ามาอยู่ที่นี่เลยหรือไ”
“แ่นี่พี่สาวันนะ! ” เ็หนุ่มี้ไปที่ผู้ประาศ่าวหน้าาสะสวย
“นี่พี่ยูรานะ! ันอยาไ้ยินเสียพี่ั ๆ ”
ลอเ็วันที่แไม่อยู่ านยอละเ้ามาอาศัยเป็นเพื่อนเา แม้แบฮยอนะทำเสียแ็ (“เราสนิทันนะ...
แ แ่หมอนั่น้อทำให้ันไม่ไ้ทวนหนัสือเลยสัวันแน่ ๆ ”)
แ่พ่อบ้านผู้เ้มวไม่ไว้ใให้เาใ้ีวิเพียลำพั (“แมัะลืมรน้ำ้นไม้
เี๋ยวไฮยาินธ์อันะเาายหม” แว่า) ูเหมือนาิห่า ๆ
และเพื่อนสนิทะเื่อเหลือเินว่าแบฮยอนพร้อมะเอาศีรษะโหม่โลเพราะาบันไั้นบนสุั้แ่วินาทีแรที่ัวเอหันหลัให้
และนเพียนเียวที่น่าะพอ่วยเหลือไ้ือปาร์านยอล
แบฮยอนว้ารัวอ์เย็นืมาเี้ยวินอย่าไม่สบอารม์เป็นอาหารเ้า
เาทิ้ัวลบนโฟา้าานยอล
และว่าะรู้ว่านั่นเป็นารัสินใที่ผิ็อนที่มือออีฝ่ายเอื้อมมาบิรัวอ์รึ่หนึ่อเาไปหน้าาเย พอแบฮยอนยับหนี านยอล็ยับาม และเมื่อเาทำท่าะลุึ้น านยอล็ใ้แนยาว ๆ
รัอเอาไว้
“ปล่อยันนะ! ”
“็ันหิวนี่”
“หิว็ไปหาอะไรินในรัวโน่น”
“ไม่เอา”
านยอลอบอย่าไม่แยแส “ทำับ้าวไม่เป็น”
และแล้วหลัาารโ้เถียอย่าเอาเป็นเอาาย
พวเา็ลเอย้วย๊อโบีหนึ่ะละมั (“พอที่ะอยู่ไ้ไปทั้วันโยที่ันับนายไม่้อพัรัวอแอี”
านยอลสรุป) ับาร์ูนอนิเมั่นเรื่อสปิริ: สาเลียน ออฟ เอะ ิมารอน ึ่อาารย์วิาประวัิศาสร์อเมริันแนะนำใหู้
แบฮยอนั้ใูนลอเรื่อและบันทึเป็นระยะ
ๆ า้อเป๋และำระทั่เพลประอบแ่ละา ะที่านยอลมอพลาไม่มอพลา
ปล่อยให้เรื่อราวยุบุเบิะวันอาวอเมริันไหลพรั่พรูผ่านสายาไปอย่าเลื่อนลอย
หลายรั้ที่เ็หนุ่มพยายามยัเยียให้แบฮยอนิน๊อโบีที่เย็นื
่อนที่วามพยายามะสิ้นสุลเพราะานยอลทำโูัเปรอะมูเาและถูเทศนานานสามนาทีเ็ม
“ใล้บหรือยั”
านยอลอ้าปาหาว
“ู่ว... เียบ ๆ สิ
อีเี๋ยวเียว”
“่วัเลย... แบฮยอนา”
“ฮื้อ... เอาแนออไปนะ! ” แบฮยอนหันไปแหวใส่แนอานยอลที่เหยียออนสุ่อนะลบนบ่าอเา
“หนัะาย ทำอย่านี้ทำไม? ”
“เมื่อยบ”
“โอ๊ย! ไอ้นสมาธิสั้น! ”
“นายนี่ใร้ายั ิน๊อ็นิเียว
เหลือเ็มะละมัเลย พอันะป้อน็โรธันอี”
“อย่าเรียารเอาส้อมทิ่มมูใรว่าารป้อนเลย
ันะอ้ว แล้ว็เียบเสียที”
านยอลูเหมือนเ็ายเล็ ๆ
ที่ถูแย่อเล่นไป “็ไหนบอว่าะบแล้วไ”
“เพราะันำลัมีสมาธิไ
บทุำถามไ้หรือยั? ”
“สมาธิอนายนี่ใร้ายั... ”
านยอลเอามือออแล้วหันหลัให้
แ่แบฮยอนไม่สนใ เวลาผ่านไปเือบห้านาที่อนาสุท้ายอสปิริ: สาเลียน ออฟ เอะ ิมารอนะมาถึ เมื่อลิเิ้ล
รี อินเียนายเผ่าลาโ้าวบหลัม้าป่าหนีารับุมอนายทหารผิวาว
านั้น็ปล่อยม้าึ่โหยหาท้อทุ่ให้เป็นอิสระ ม้าหนุ่มวบทะยานผ่านทะเลทรายแห้แล้สู่ผืนินเียวี
่อนที่เสียเพละัึ้นพร้อมับภาพที่่อย ๆ
มืมิล
เมื่อลมที่พั...
เรียรำพัน
่วยนำพาันสู่บ้านเยนอน
และเปลวไฟในหัวใ
สว่าึ้นเหมือน่อน
แน่นอน...
ัน้อหวนืนสู่เธอ
“ัน้อหวนืนสู่เธอ”
แบฮยอนร้อลอ
มันเป็นเพลที่เยปราึ้นแล้วอนลาเรื่อ ึ่ทำให้เาประทับใมาพอะำเนื้อร้อและทำนอเพลไ้
ทันในั้น
อะไรบาอย่าที่หนั และนุ่มลบนั
านยอลนั่นเอ เ็หนุ่มทิ้ัวลนอนหนุนัเา
มือออแน่น และหลับาโยมวิ้วไป้วย ูเหมือนเ็ายื้อรั้นที่ไม่ว่าะผลัไสอย่าไร็ะไม่ยอมยับเยื้อน
“านยอล... ”
“ฮื้อ... ”
“านยอล ลุออไปเี๋ยวนี้นะ”
“เียบสิ นะหลับะนอน”
แม้เส้นทายาวไล
ไม่เินใที่ไว่ว้า
ห่าันสุอบฟ้า
ะหาันนไ้
รไปเหมือนน้ำหลา
ะวันพาเราย้อน
ะโบยบินเหมือนนร่อน
ให้ถึทีุ่หมาย
“ันะลุแล้วนะ”
“ถ้านายใร้ายนานั้น็เิเลย”
ะฝืนทนที่ไลห่า
้อฝันเพียเียวาย
ะฝืนทนให้ไ้
และสุท้ายพบัน
แบฮยอนไม่ใร้ายอย่าที่านยอลล่าวหา
ันั้นเาึนั่อยู่นิ่ ๆ และปล่อยให้บุลเอาแ่ใยอเยี่ยมแห่ปีหลับสนิท ่อย ๆ
ผ่อนลมหายใลนลายเป็นัหวะสม่ำเสมอ ิ้วไม่ไ้มวอี่อไป เพราะอะไรบาอย่า
แบฮยอนเอื้อมมือไปหาศีรษะนั้น
เหมือนวันที่ปลอบโยนานยอลผู้เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ในสนามรั
นิ้วอเาสอเ้าไปใ้ลุ่มผมสีอ่อนที่ออะระ้าน้อย ๆ แล้วเมื่อนึึ้นไ้ว่าเป็นสิ่ที่ทั้ไม่วรและไม่ำเป็น้อทำ
แบฮยอนัมือลับ
“อย่า... ”
อีฝ่ายรา
านยอลับมืออเาลับไปวาไว้บนศีรษะอัวเอเหมือนในวันนั้นไม่มีผิ
ะฝืนทนให้ไ้
และสุท้ายพบัน
“และสุท้ายพบัน”
ทั้แบฮยอนและานยอล ไม่มีใรรู้ว่าบทเพลและารระทำในวันนั้นะมีวามหมาย แม้ในอีหลายปี่อมา
่อนแลับาพัร้อนนานหนึ่สัปาห์เป็นเวลาหั่วโม เาับานยอลัวอยู่ในโรภาพยนร์เ่าโทรมใล้ปิิาร
้อมอโรเบิร์ าวนีย์ ูเนียร์ บินโบไปมาใุ้เราะสีแอไอรอน
แมน แบฮยอนไม่อบเรื่อราวใ ๆ ็ามที่เี่ยว้อับยอมนุษย์
ไม่เยอบเลยั้แ่อนที่พ่อผู้เมามายบัับใหู้แบทแมน รีเทิร์น
อนศึมนุษย์เพนวินับนาแมวป่า แ่านยอลไม่สนใ “อยู่ับันแล้วนายะสนุเอ”
เ็หนุ่มว่า “อย่าน้อย ๆ
็้วยารห้ามไม่ให้ันปา้าวโพั่วใส่เบาะนั่อใร็ามที่ไม่ยอมปิโทรศัพท์”
โีที่พวเาเป็นลู้าเพียลุ่มเียวในรอบนั้น (และไม่มี้าวโพั่วำหน่าย)
แบฮยอนึไม่ำเป็น้อหนัใับวามวุ่นวายที่านยอลอา่อึ้น
“สนุไหม”
านยอลถามเมื่อพวเาเินออมาาโรภาพยนร์แล้ว “วามทรำเลวร้ายที่พ่อทิ้ไว้ให้หายไปบ้าหรือยั?
”
“ฮื่อ”
แบฮยอนพยัหน้าอย่าระือรือร้น พลาูน้ำหวานที่เหลืออยู่ในแ้วพลาสิ
“อย่าแ่ ‘ฮื่อ’ สิ
ยายวามหน่อย”
“เผ็ารั”
“ยัไม่ไ้ทันไ้สั่นายเลยสัำ”
เาหันไปทิ้แ้วพลาสิลในถัยะแล้วบ่นอุบอิบ
“ารเิมำว่า ‘หน่อย’ ลไป ไม่ไ้ทำให้นายูเอาแ่ใน้อยลหรอนะ”
แ่เมื่อเห็นริมฝีปาที่ว่ำลอานยอล แบฮยอน็เสริมว่า “็ไ้ ๆ สนุี...
ริ ๆ นะ อใรอภาสอไม่ไหวแล้ว”
“ประหรือเปล่า? ”
“แล้วแ่นายะิเลย”
“แบฮยอนา... ” านยอลโอรว
“ันีเรียสนะ”
เาเยหน้ามออีฝ่ายอย่าประหลาใ
“ทำไมล่ะ? ” แบฮยอนถามเสียสู “นาย้อสนใ้วยหรือว่าันะอบหรือไม่อบ”
านยอลเาศีรษะ
ูเหมือนเพื่อนสนิทลัเลที่ะอบ
อีฝ่ายรอให้แบฮยอนเินนำหน้าไป่อนแล้วึพูเร็ว ๆ ว่า “็นายเยเล่าให้ฟันี่...
ว่าวามรู้สึในอนนั้น อนที่พ่อเมาแล้วบัับให้นายูแบทแมน... ภา... เอ้อ...
่ามันเถอะ เลวร้ายสุ ๆ ันแ่... แ่ไม่อยาให้นายมีเรื่อฝัใแบบนั้น
แบฮยอนา... ”
แบฮยอนหยุเินและหันวับ
“เป็นไ้ทำไมไม่บอ! ”
“ทำไมพูแบบนั้นล่ะ! ”
“็นี่มันพิลึนี่”
ใบหน้าและใบหูอานยอลแ่ำ
“ให้โอาสพูใหม่อีรั้”
แบฮยอน้ออบอย่าไม่ยอมลราวาศอ
รู้สึว่าลมที่พัผ่านแ้มทั้สอ้าอุ่นั เาอยาะหลอัวเอว่าเพราะฤูร้อนำลัะมาถึ
แ่เปล่าเลย... แบฮยอนำลัหน้าแเหมือนัน่าหา
“ุ้น้านั”
“ุบยอน! ”
“นายบอว่าะไม่ทำัวเป็นผู้นำเผ็ารนี่”
“ไม่เยบอเลยสัำ”
านยอลอออย่าถือี
เาออบ้า “อย่าบัับให้้อพูสิ”
“พูอะไร? ”
แบฮยอนพยายามเบี่ยเบนวามสนใอัวเอเป็นรั้สุท้าย
เาเพ่วามสนใไปที่บทเรียนล่าสุ พยายามอย่ายิ่ที่ะไม่แสวามรู้สึ ษัริย์อัฤษผู้ถูัสินให้ประหารีวิือาร์ลส์ที่หนึ่
แบฮยอนท่อในใ โพาฮอนทัสเยอาศัยอยู่ใล้เมือเมส์ทาวน์ รัเวอร์ิเนีย
ันแ่้อพูออไป... ันแ่้อ...
“ไปินไอศรีมันเถอะ ันเลี้ยเอ! ”
“อะไรนะ! ” านยอลอุทานอย่าไม่อยาเื่อ “ินไอศรีมเนี่ยนะ?
”
แ่แบฮยอนหันหลัลับและวิ่ออไปแล้ว
“็แทนำว่าอบุไ! ปาร์อนยอลนไร้หัวิ! ”
ไม่รู้ว่าแบฮยอนโีหรือโร้ายที่ไม่เห็นสายาอานยอลในอนนั้น
มันอาเป็นผลีับวามสัมพันธ์ หรืออาเป็นวามทรำเลวร้ายที่ามหลอหลอนแม้ในวามฝันั่วนาาปี
เาไม่เยอบารเินทา้วยระบบนส่มวลน
พอ ๆ ับที่เยไม่อบยอมนุษย์ หรือเรื่อราวอวีรบุรุษผู้อบู้เอภพาวายร้ายระหายเลือ
แ่านยอลเ่า... และแบฮยอน้อยอมรับ เมื่ออีฝ่ายสามารถเปลี่ยนแปลทัศนิทั้สออย่านั้นไ้ภายในวันเียว
เาับานยอลนัู่่ันที่้านหลัสุอรถประำทา
แบฮยอนนั่ริมหน้า่า เหม่อมอบ้านเรือนที่ไหลผ่านไปทา้ายมือ ปล่อยให้เพื่อนสนิทฮัมเพลเสียัหุหิพลาพลิไอพอไปมาในมืออย่านที่อยู่ไม่สุ
“แบฮยอนา... ”
ในที่สุเ็หนุ่ม็สะิเาอย่าอรนทนไม่ไหว “นี่... ฟัันหน่อยสิ
เลิมอรนู้นไ้แล้ว”
“เียบน่า” เาพึมพำ “ันำลัมีสมาธิ”
“อีแล้ว
ันอยาะับัวสมาธิอนายมาหัอแล้วถ่วน้ำริ ๆ ”
แบฮยอนถอนหายใ “มีอะไร? ”
“อยาฟัเพลไหม? ”
านยอลปลหูฟั้านวาออแล้วส่ให้เา “ันไม่อยาฮัมเพลอยู่นเียวเหมือนเป็นบ้า”
“่อให้นายไม่ฮัมเพล
นาย็ูเหมือนเป็นบ้า”
านยอลเม้มริมฝีปาแล้วยัหูฟัใส่หูอแบฮยอนทันที
เาอ้าปา เรียมพ่นถ้อยำิเียน แ่อีฝ่ายใ้นิ้วี้ปาผ่านริมฝีปาอเาในแนววา
แบฮยอนะั สำลัรสเ็ม ๆ านิ้วมือ ทั้ำันและุ่นเือารหัวเราะอย่าบ้าลั่โยไร้เสียอานยอล
ในที่สุ็ส่ายหน้าอย่าไม่ถือสา และลับไปให้วามสนใับภาพที่เห็นาหน้า่า
หลับาลเสีย
แล้วันะุมพิเธอ
พรุ่นี้ันะิถึเธอ
ันพูวามริเสมอ
เมื่ออยู่ไลาเธอ
ะเียนถึเธอทุวัน
“เพลอะไรเนี่ย? ”
“ออล มาย เลิฟวิ่ อเอะ
บีทเทิลส์ไ” านยอลแล้ออเสียภาษาอัฤษสู ๆ ่ำ ๆ ไ้อย่าน่าหุหินแบฮยอน้อเหยียบเท้าไปทีหนึ่
“ไม่อบหรือไ เพราะนะ”
“เลี้ยน... เลี่ยน”
“ลับไปอยู่ับัวสมาธิอนายเลยไป”
ันแสร้ประทับรอยุมพิ
บนริมฝีปานั้นที่ันโหยหา
และหวัว่าสัวันะลายเป็นริ
เมื่ออยู่ไลาเธอ
ะเียนถึเธอทุวัน
แนบหัวใรัไปับหมายนั้น
โปรเื่อใันเถินี
แ่มีอะไรบาอย่าระโนเ้ามาในสายาอแบฮยอน
เบี่ยเบนวามสนใทั้หมไปาเพลอเอะ บีทเทิลส์ และทิวทัศน์ริมทา
่อนะับมันเอาไว้เสียอยู่หมั
เ็หนุ่มนหนึ่้าวึ้นมาบนรถประำทา
และเ็หนุ่มนนั้นมีทุอย่าที่แบฮยอนพอใ ทั้รูปร่าสูโปร่ ผมหยัศสีเ้ม
ผิวสีน้ำผึ้ และเี้ยวเสน่ห์ ึ่เป็นลัษะที่แบฮยอนมัะมอหาในหมู่นัแสหรือศิลปินายอยู่เสมอ
“โอ้โห! ไออลเลย! ” เาร้อ “แบบนี้แหละ...
ใ่เลย”
“อะไรนะ? ”
แ่่อนที่านยอละไ้ำอบ
แบฮยอน็ลุึ้น แรระาทำให้สายหูฟัถูึนึและานยอลร้อโอ๊ยเบา ๆ
อย่าใ แบฮยอนเปลี่ยนที่นั่ไปอยู่้านหลัเ็หนุ่มนนั้นลอารเินทา
เมื่อรถประำทาอลที่ป้าย้านหน้ารอ
แบฮยอนลารถอย่าเหม่อลอย เาะโมอรถประำทาันนั้นนลับสายา ิเล่น ๆ
ว่าอยาะำหมายเลทะเบียนรถไปื้อสลาเินบำนาเพื่อิโ
แบฮยอนไม่ทันสัเ้วย้ำว่าานยอลลรถมาพร้อมันหรือเปล่า และว่าเาะรู้ัว็อนที่เินเ้าไปในรอไ้ถึหนึ่ในสี่อเส้นทาแล้ว
เ็หนุ่มผู้ื่นระหนหันวับ
“านย... ”
แ่านยอลำลัเินามมาิ ๆ
ท่าทาไม่พอในั ่อนที่แบฮยอนะทันอโทษ หรือแม้แ่อ้าปาพูประโยถัไป อีฝ่าย็ว้าไหล่อเาอย่าแรนเหลือเื่อ
เือบะะโนออมาอนที่ถามำถาม “บอมาสิ หมอนั่นีว่าันรไหน! ”
แม้ะปิเสธอย่าอไปที
ลอืนนั้นแบฮยอนลับเอาแ่รุ่นิถึเหุาร์ที่เิึ้น เานอนไม่หลับและ้อปลุแให้ื่นึ้นมาอุ่น็อโแล
เมื่อแน่ใว่าานยอลที่อาศัยอยู่้วยเป็นืนสุท้ายำลัหลับสนิท แบฮยอน็ถ่ายทอเรื่อราวทั้หมให้าิห่า
ๆ และเพื่อนสนิทฟั
“แวระฟัำอบอันไหมนะ
แบฮยอน” แถอนหายใ “หรือแวระแ่ื่มนี่แล้วลับไปนอน”
“พูออมาเถอะ
ลัวอพิุละร่วหรือไ? ”
อีฝ่ายมีสีหน้าเป็นัวลอย่าเห็นไ้ั
“เพราะำถามแบบนั้นน่ะนะ... ”
เาเริ่ม้นิบ็อโแลอย่าเียบ ๆ ่อนที่ำอบริ ๆ อแะทำให้สำลัระอัระไอ
“รู้ไหม... ันว่ามันเป็นวิธีสารภาพรัแบบหนึ่ล่ะ”
แบฮยอนอ้าปา้า แยัไหล่
พึมพำแบบไม่มีเสียว่า “ันเือนแแล้ว” ืนนั้นเาื่ม็อโแลร้อนไม่หม
วามื่นเ้นและสับสนบิัวเป็นเลียวอยู่ในท้อ เหนือสิ่อื่นในั้น
แบฮยอนำลัลัว...
ลัวว่าะไม่สามารถเรียานยอลว่าเพื่อนสนิทไ้อย่าเ็มปาเ็มำอี่อไป
#ฟิน้ำวน
ปี 2008 บรรยาาศระหว่าสอนนี้เป็นอีแบบหนึ่
ปี 2015 เป็นอีแบบหนึ่ มึน orz
หมั่นไส้พระเอเล็ ๆ ำ็แบฮยอนา สอำ็แบฮยอนา
เพลแรื่อเพล I will always return ่ะ
เนื้อร้อที่นำมาเป็นเนื้อร้อบับภาษาไทย
ส่วนเพลบับภาษาเาหลี ึ่เป็นบับที่านแบฟั | ิ้ม |
เพลที่สอื่อเพล All my loving
ที่ีโอ เิน เลย์ และานยอลเยแสไว้ในรายารหนึ่นั่นเอ
ทำไมอนนี้เพลเยอะั .///.
มาโร้า ุ๊าแม่ลูรัสเีย
*ัลา*
ความคิดเห็น