end - ครั้งหนึ่งในวสันตกาล

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

“จงสรรเสริญ เสน่หา ยำเกรง ศรัทธา อ้อนวอน ขอพร และศิโรราบ

‘ไดโอนีซุส’ เทพแห่งความรื่นรมย์

‘อะโฟรไดท์’ เทพีแห่งความโสภาและความรัก

‘อธีน่า’ เทพีแห่งปัญญา

‘แอรีส’ เทพแห่งการยุทธ์

‘ดีมิเทอร์’ เทพีแห่งพืชพรรณ

‘เฮอร์มีส’ เทพแห่งการสื่อสาร

‘เฮเฟสทัส’ เทพแห่งการช่าง

‘อพอลโล’ เทพแห่งดวงตะวัน การดนตรี ชะตา และศิลปะ

‘อาร์เทมีส’ เทพีแห่งจันทราและการล่าสัตว์

‘โพไซดอน’ ราชันแห่งมหาสมุทร

‘เฮร่า’ ราชินีแห่งสรวงสวรรค์

 และ ‘ซุส’ ราชันแห่งทวยเทพ ผู้เป็นใหญ่เหนือทุกสิ่ง”

ถ้อยคำเหล่านั้นถูกเรียกว่า ‘กฎ’ ในหลายคติ หรืออาจเป็น ‘ตำนาน’ ในหลายกรณี หรือเป็นทั้งกฎและตำนานอันโยงใยมาจากสถานที่เดียวกัน จากนั้นจึงค่อยๆ ถักทอทวีปทั้งผืน หรืออาจเป็นโลกทั้งใบ ราวกับแมงมุมที่ขยันขันแข็ง

 เล่ากันว่า ‘เทพโอลิมเปียน’ ทั้งสิบสององค์ ปกครองสวรรค์บนยอดเขาโอลิมปัสที่สูงลิ่วด้วยอำนาจและความชอบธรรมอย่างมหาศาล ทว่าด้วยความธรรมดาสามัญอย่างที่สุด อย่างที่เป็นกฎเกณฑ์แห่งธรรมชาติและชีวิต และอย่างที่ไม่อาจจะปฏิเสธได้ เช่นเดียวกับการเกิดและตาย

คือ ‘มีสูง’ ย่อมจะ ‘มีต่ำ’

            เทพ ‘ฮาเดส’ รับมอบหมายให้ปกครองดินแดนแห่งผู้วายชนม์ใต้บาดาลอันลึกล้ำ -- มืดมิด และหนาวเหน็บ ไม่มีเสียงดนตรีหรือสีสัน ไม่มีความผ่อนปรนหรืออยุติธรรม เป็นสถานที่หนึ่งเดียวซึ่งความชิงชัง ความรังเกียจ และความหวาดกลัวจำนวนมหาศาลถูกป้ายทาเอาไว้นับแต่โลกและทุกสิ่งหมุนเวียนเป็นวัฏจักร

            แน่นอนว่าความชิงชัง ความรังเกียจ และความหวาดกลัวไม่ใช่แง่มุมสีขาว ดินแดนปรโลกจึงถ่วงจมอยู่ในความมืดมิดชั่วฟ้าดินสลาย