end - (exo) lone wolf | chanbaek

ลำดับตอนที่ #1 : L O N E W O L F | Prologue

? cactus

Prologue

          หนึ่ง

          คือแส้ที่กวัดไกว 

         .

          โดยไม่ขัดขืน แบคฮยอนเผยอริมฝีปาก โอบรอบบ่าของเขาด้วยแขนเย็นชืดและนิ้วชื้น ๆ “You make me wait… ” อีกฝ่ายว่าอย่างนั้น พลางแลบลิ้นอย่างท้าทาย

          “No… ” ชานยอลตอบ บังคับให้คนที่อยู่ข้างใต้ปล่อยมือข้างหนึ่ง และยัดนิ้วที่เปียกชื้นนั้นลงไปในปากของเจ้าตัว “You make me wet. ”

          “รสชาติแย่”

          “แย่นักก็อย่าทำให้มันไหลออกมาสิ”

          ชายหนุ่มร่างเล็กผงกศีรษะขึ้น ขบริมฝีปากล่างของเขาอย่างแรง... มือข้างที่เคยถูกชานยอลบังคับให้ปล่อยจากบ่าบีบรัดอยู่รอบคาง ทำให้ปากของของเขาย่นยู่ เผยอออกเป็นโพรงแคบ ๆ แบคฮยอนแหย่ลิ้นเข้ามาอย่างจงใจ สบตาเขาอย่างจงใจยิ่งกว่า และจูบเขาอย่างจงใจที่สุด

          “ไม่ได้เรื่อง”

          สอง

          คือตรวนที่จองจำ

          .

          น้ำหนักของขาทั้งสองกดลงบนบ่าแทนที่แขนเย็นชืด ซึ่งตกอยู่บนผ้าปูที่นอนสีเข้ม อ่อนแรงทว่าหดเกร็ง แบคฮยอนรวบเอาผ้าปูส่วนหนึ่งไว้ด้วยสองมือ ขยำด้วยแรงมากพอจะทำให้กระดาษบาง ๆ ขาดวิ่น แรงกว่าที่เคยใช้กับเขา... ตรงกลางระหว่างขา แรงกว่าที่เคยทำให้นิ้วทั้งสิบเปียกชื้น แรงกว่าที่เคยทำให้ชานยอลคลุ้มคลั่ง

          “ได้เรื่องหรือยัง”

          ไม่มีคำตอบจากริมฝีปากแห้งผาก นอกจากเสียงหอบหายใจ ไม่มีคำตอบจากศีรษะซึ่งแหงนเงยและใบหน้าเหยเก ไม่มีคำตอบจากดวงตาที่ปิดสนิท

          “ไม่ชอบหรือไง”

          “แรงกว่านี้อีก” อีกฝ่ายพูดออกมาจนได้ “แรงจนกว่าฉันจะจำได้ขึ้นใจ แรงจนกว่าฉันจะคิดถึงนายทุกครั้งที่หิมะตก”

          นอกหน้าต่าง หิมะกำลังโปรยปรายอยู่จริง ๆ ท้องฟ้าเป็นสีดำสนิท ราวกับคั้นเอาหมึกจากทั่วโลกมาผสมรวมกันและสาดขึ้นไปตรง ๆ

          “จำอะไรได้”

          คราวนี้คำตอบแรกเป็นอาการตอดรัดอย่างรุนแรงซึ่งทำให้ลมหายใจของเขาขาดห้วง

          คำตอบที่สองสั่นพร่า แทบจะฟังไม่ออก

          “จำได้ว่าเป็นของนาย... จำได้ว่าเป็นของนายแล้ว”

          สาม

          คือดาบที่เปลือยฝัก

          สามอย่างนี้เท่านั้นที่มนุษย์ยอมศิโรราบ

          .

          เขาจำได้ขึ้นใจ หลังจากถูกบังคับให้ตัดผม ฝึกฝนเป็นเวลานาน คุกเข่าลงต่อหน้าภาพถ่ายของผู้นำประเทศ และทำความเคารพครั้งแล้วครั้งเล่า

          เปียงยางไม่เคยหนาวเท่านี้ และแบคฮยอนก็ไม่เคยร้อนเท่านี้

          ชานยอลถอนหายใจ

          เขาเองก็เหมือนกัน ไม่เคยรู้สึกว้าวุ่นใจเท่านี้

          ได้ยินเสียงลมหายใจทอดยาว เป็นจังหวะสม่ำเสมอ แบคฮยอนนอนเปลือยเปล่า เท้าทั้งคู่ขาวซีด เยียบเย็นอย่างที่เขารู้ว่ามันจะเป็น กลิ่นบุหรี่อบอวล อีกฝ่ายพ่นมันเข้ามาในลำคอของชานยอลระหว่างจุมพิตสุดท้ายและการปลดปล่อย ดูเหมือนเขาและชายหนุ่มร่างเล็กพากันฝันลม ๆ แล้ง ๆ ว่าน้ำอุ่น ๆ หยิบมือเดียวจากร่างกายของคนทั้งสองจะช่วยคลายหนาว หรือแม้แต่ชำระชะล้างข้อเท็จจริงที่ว่าระหว่างเขากับแบคฮยอนนั้นเป็นไปไม่ได้

          เขากลับไปที่เตียง ห่มผ้าให้อีกฝ่าย แบคฮยอนขดตัว งองุ้มคล้ายกุ้ง แก้มเป็นสีแดงจัด เปราะบางราวจะแตกหัก อยากกอดให้แรงกว่านี้อีก ชานยอลคิดอย่างนั้น กอดให้แรงกว่านี้ แต่แรงกว่านี้ ก็กลัวจะแตกสลาย

            เขาไม่กล้าจุมพิตอีกฝ่ายที่หน้าผาก ไม่กล้าแม้แต่จะบอกลา

          ชายหนุ่มเดินกลับไปที่โต๊ะเล็ก ๆ อีกฟากหนึ่งของห้อง บนนั้นยังมีเสื้อผ้าของแบคฮยอนกองสุมกันอยู่อย่างชวนให้ระคายใจ ชานยอลกวาดเอาทั้งหมดตกลงบนพื้น คว้าปืนกระบอกหนึ่งที่อยู่ข้างใต้ขึ้นมา ยัดปากกระบอกเข้าไปในปากของตัวเอง

          จากนั้นจึงเหนี่ยวไก

#ฟิคเปียงยาง

เอาน่า... เกาหลีเหมือนกัน

ใจร่ม ๆ นะคะ พระเอกยังไม่ตาย