คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] Sound of Destiny [part 2]{END}
Title : Sound of Destiny
Couple : Baro x Sandeul
Rate : PG-13
Song : Crush (Sandeul solo)
Sound of Destiny
ตั้งแต่วันนั้นที่ผมฝันประหลาด ได้เข้าไปในท้องทุ่งสีขาวแล้วเปลี่ยนเป็นดำมืด แล้วก็กลายเป็นทางเดินยาว ที่สุดปลายทางมีคนเดินอยู่ ผมรู้
แล้วล่ะ คนคนนั้นคือบาโรแน่ๆ คนในโชคชะตาของผม
ผมบังเอิญตื่นสายพร้อมกับบาโร ทำให้โดนบาโรขี่จักรยานชน ทำให้ได้กอดเอวซ้อนท้ายจักรยานบาโรไปโรงเรียน-///-(ถึงกับเอาตัวเข้าแลก
เอ๊ยยไม่ใช่ละ) แล้วเรายังบังเอิญได้อยู่ห้องเดียวกันอีก ซ้ำท้าย ตอนเย็นยังบังเอิญไปเจอกันกันที่ห้องสมุดอีกแน่ะ
เราบังเอิญเจอกันโดยมิได้นัดหมายสามครั้ง ผมอ่านเจอในนิตยสาร มันเรียกว่า “พรหมลิขิต” พรหมลิขิตที่ทำให้ผมได้ใกล้ชิดกับบาโร คนที่
ผมเฝ้ามองมาตลอดสามปี แม้ว่าเขาไม่เคยจะสังเกตเห็นผม แต่ตลอดเวลา เขาอยู่ในสายตาของผมเสมอ ฮ่ะๆ ไม่เชื่อเลยว่าจะได้มีวันนี้ วัน
ที่ผมได้ใกล้ชิดกับเขา และก็แอบเก็บความรู้สึกชอบเอาไว้ตลอดมา
ตั้งแต่วันนั้น เราก็ใกล้ชิดกัน มากขึ้น จากวันหนึ่ง เป็นอาทิตย์นึง จากอาทิตย์นึงเป็นเดือนนึง เป็นปีนึง จนวันนี้ เราก็ใกล้ชิดกันมันมากกว่า
คำว่าเพื่อนซะแล้ว ใช่ ฮ่ะๆ ไม่คิดไม่ฝันจริงๆ ว่าวันนี้จะมาถึง วันที่เขา...
“ซานดึล..” บาโรเรียกผมเบาๆ ในขณะที่กำลังเดินเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะ
“มีอะไรหรอ?” ผมหันไปเอียงคอถาม
“ฉันชอบนาย”เขากระซิบข้างหูเบาๆ
“อ๊ะ”ผมตกใจจนหน้าขึ้นสี
“นายว่ายังไงนะ”
“ฉันชอบนาย ฮ่ะๆ ฉันรู้ว่ามันยากนะ เราทั้งคู่เป็นผู้ชายด้วยกันหนิ แต่ฉันห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ไหวแล้วล่ะ”
“...” -/////-
“ทำไมเงียบล่ะ นายเกลียดฉันแล้วหรอ” บาโรถามแล้วก้มหน้า
“ฉันเขินน่ะสิ ตาบ้า ฉันแอบชอบนายมาสี่ปีแล้วไม่รู้ตัวบ้างเลย” ผมโผเข้ากอดบาโรแน่นๆ
“อ้าว จริงหรอ นายมองฉันมาตลอดเลยหรอ” บาโรกอดผมกลับมาแน่นยิ่งกว่า
มันเป็นความรู้สึกที่ผมโหยหามาตลอด ความอบอุ่นนี้ จากคนคนนี้ ผมจะไม่มีวันลืมมันเลย
“อือ ฉันมองนายตั้งแต่ ม.ต้น ปีหนึ่ง จนตอนที่นายขับจักรยานมาชนฉัน แล้วฉันเห็นว่าคนที่ชนฉันคือนาย ฉันดีใจมากเลยนะ แล้วนายยัง
ให้ฉันซ้อนจักรยานไปโรงเรียนอีกหัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลยล่ะ กอดนายไว้แน่นเลย ไม่ได้กลัวจะตกเพราะนายขับไม่ดีหรอกนะ แต่
เพราะฉันโหยหาโอกาสนี้มานานแล้วต่างหาก แล้วเรายังได้อยู่ห้องเดียวกัน บังเอิญเจอกันอีก ฮ่ะๆ ฉันว่ามันตรงเป็นพรหมลิขิตแน่ๆเลยที่
ทำให้เรามีวันนี้”
“จริงหรอเนี่ย ขอโทษนะที่ฉันไม่รู้มาก่อนเลย แต่ฉันก็เริ่มชอบนายตั้งแต่ตอนที่จักรยานฉันไปชนนายเข้านั่นแหละ คนอะไรเป๋อชะมัด ฮ่าๆๆ
น่ารักโดนใจฉันชะมัดเลย” ว่าแล้วบาโรก็หัวเราะร่วน
“นี่”บาโรพูดเสียงเบา
“หืม”
“เป็นแฟนกันนะ”เขากระซิบข้างหูผมเบาๆ
“อ๊ะ อื้อ”ผมตอบกลับด้วยความดีใจจนหยาดน้ำใสไหลจากหางตา คำคำนี้ที่ผมรอคอยมาตลอด ผมได้ยินมันแล้ว ขอบคุณมากนะชาซอนวู
และริมฝีปากบางของผมก็ถูกประทับความเป็นเจ้าของโดยแฟนผู้ฉวยโอกาสของผมแล้วถอนออก
“อ๊ะ!! นายนี่มัน”ผมประท้วง
“เราเป็นแฟนกันแล้วนะซานดึล”เขายิ้มกว้างอย่างมีความสุข ยิ้มอย่างที่ไม่เคยยิ้มให้ใครมาก่อน ยิ้มแบบที่จะมีให้ผมคนเดียวเท่านั้น
“อื้อ เราเป็นแฟนกันแล้ว”ว่าแล้วผมก็เหมือนไร้ความควบคุม เดินเข้าไปใกล้ชิดบาโร แล้วประทับจูบเบาๆที่ริมฝีปากของเขา
ให้ตายสิ ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย >////<
‘หมับ’ มือผมถูกคว้าไปโดยคนข้างกาย แล้วเราก็เดินไปด้วยกันตามทางเดินสวนสาธารณะ มีคู่รักมากมายมาสวีทกันแถวนี้เยอะมากเลย ที่
แต่ก่อนมันทำให้ผมอิจฉามาก ผมมักจะมาเดินเล่นที่นี่บ่อยๆเวลาไม่สบายใจ ทุกครั้งที่มาผมก็จะเจอคู่รัก แล้วก็คิดว่าสักวันนึง เราจะมี
โอกาสแบบนี้บ้างมั้ยนะ วันที่เราจะได้กอดใครสักคน เดินจูงมือกับใครสักคน แล้วก็...จูบกับใครสักคน.. ฮ่ะๆ ผมมีความสุขมากเลยล่ะครับ
ตอนนี้ ผมคงเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกแล้วล่ะ ^^
วันรุ่งขึ้น ข่าวลือของเราถูกแพร่สะพัดไปทั่วโรงเรียน เพราะมีคนเห็นตอนที่บาโรขอผมเป็นแฟน แล้วเราก็จูบกัน เมื่อผมก้าวขาข้างแรกมาใน
โรงเรียนก็ถูกสาวๆแฟนคลับของบาโรจิกตาใส่ด้วยความโกรธเคือง
ผมไปทำอะไรให้เขากันนะถึงต้องมองกันด้วยสายตาแบบนี้ ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยจริงๆ
“อี! จอง! ฮวาน!” เสียงเรียกสั้นห้วนชวนหาเรื่องดังมาจากหัวโจกของกลุ่มแฟนคลับบาโรดังขึ้นแล้วเดินมาประชันหน้ากับผม
“มีอะไรหรอ”ผมถามกลับไป และพยายามยิ้มอย่างเป็นมิตร แต่กลับถูกส่งสายตาอาฆาตกลับมา
‘เพี๊ยะ!’ หัวโจกแฟนคลับตบเข้าหน้าผมอย่างแรงจนหน้าหัน
“นายกล้าดียังไงมายุ่งกับพี่บาโรของพวกฉัน ห๊ะ! นายคิดว่านายมีสิทธิอะไร นายเป็นผู้ชายนะรู้ตัวบ้างไหม นายไม่เหมาะสมกับพี่บาโรของ
ฉันเลยสักนิด” เสียงโห่ร้องในชัยของกลุ่มแฟนสาวบาโรดังแทรกขึ้นมา
หยาดน้ำใสๆเริ่มซึมออกมาจากหางตาของผม
ทำไม ผมรักบาโร มันผิดตรงไหนกัน
‘ผลั่ก’ หัวโจกผลักผมล้มลงกับพื้น แล้วง้างมือจะตบผม แต่ก็...
‘หมับ’ ข้อมือของเธอถูกใครบางคน คว้าเอาไว้
“เธอกล้าดียังไงมายุ่งกับคนรักของฉันห๊า!! อึนจี” บาโรตวาดลั่น และเข้ามาประคองผมขึ้นมา
“จำเอาไว้นะ นี่คือคนรักของฉัน ห้ามพวกเธอมาทำอะไรเขาอีก ไม่อย่างนั้นเราเห็นดีกัน” ว่าแล้วบาโรก็จูงมือผมไปที่ห้องเรียน
“ขอบใจนะ”ผมบอกบาโรเบาๆ
“แล้วก็ขอโทษด้วย” ...
“นายจะมาขอโทษฉันทำไม แล้วทำไมนายไม่สู้เลยล่ะ ทำไมนายปล่อยให้เขาทำร้ายนายอย่างนั้น”
“ก็ฉัน...คิดว่าที่เขาพูดมันถูกหนิ ฉันอาจจะไม่เหมาะสมกับนายจริงๆก็ได้”
“นายจะบ้าหรอจองฮวาน!!”บาโรผลักผมเข้าหากำแพงแล้วใช้มือสองข้างกั้นตัวผมไว้
“ไม่มีคำว่าเหมาะสมหรือไม่เหมาะสมหรอกนะ เพราะว่า ฉัน ! รัก ! นาย ! เข้าใจไหม”พูดจบแล้วก็ลูบหัวผมเบาๆ
น้ำตาผมไหลอาบแก้ม มันไหลออกมาได้ยังไงก็ไม่รู้ที่ได้ยินคำนี้จากปากของเขา
“อื้อ เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ” ผมกอดบาโรแน่น
“อะแฮ่มอะแฮ่ม” ครูสาวเดินผ่านมาเห็นกระแอมไอ
“นี่มันสถานศึกษานะจ๊ะ จะทำอะไรก็ระมัดระวังนิดนึง แล้วต่อไปคาบฉันก็กำลังจะเริ่มแล้ว ไปเตรียมตัวสิ มัวทำอะไรกันอยู่”ครูพูดแกมดุ
ขำๆ ก่อนจะเดินไปที่ห้องเรียน
“ถ้าเข้าห้องเรียนหลังครู หักคะแนนความประพฤตินะจ๊ะ”
ว่าแล้วผมกับบาโรก็ใส่เกียร์หมาแล้วเอามือปาดน้ำตาลวกๆ เพื่อวิ่งไปให้ถึงห้องเรียนก่อนคุณครู ไม่งั้นละก็ ตำแหน่งนักเรียนดีเด่นก็หมด
กัน
บาโรเป็นนักเรียนทุนนักบาส ส่วนผมเป็นนักเรียนทุนนักร้อง เราเป็นนักเรียนชั้นแนวหน้าของโรงเรียนเลยก็ว่าได้ ทั้งความสามารถและ
ความรู้ เข้าขั้นหัวกะทิเชียวล่ะ ฮ่ะๆ
จนถึงเวลาเลิกเรียน เราก็ไปเกมเซ็นเตอร์ ไปดูหนัง ฟังเพลง ตามที่คนรักเขาทำๆกัน
ฮ่ะๆ ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุดเลยล่ะครับ
จนถึงวันหนึ่ง.... ซึ่งควรจะเป็นวันที่ผมควรจะมีความสุขในรอบปี วันที่เป็นวันเกิดผมนั่นเอง
ตอนกลางวันผมกินเลี้ยงกับครอบครัวแล้ว ตอนกลางคืนผมเลยมาฉลองกับบาโรสองคน
บาโรถือเค้กที่ปักเทียนตัวเลขอายุของผมเอาไว้ แล้วเดินเข้ามาตรงหน้าผม
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์ ทูยู แฮปปีเบิร์ธเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูซานดึล แฮปปีเบิร์ธเดย์ทูยู~ อธิษฐานแล้วเป่าเทียนเร็ว”
‘ขอให้ผมได้อยู่เคียงข้างกับบาโรตลอดไป’
ปู้ววว ~ ผมเป่าเทียน
“แก่ขึ้นอีกปีแล้วนะซานดึล ตัดเค้กแล้วกินกันเถอะ” บาโรก็ยื่นเค้กมาให้ผมตัด
แต่ระหว่างทางเดินผมดันสะดุดล้มหน้าทิ่มเค้กเข้าให้สิ TT
“อ้าว ซุ่มซ่ามจริงๆที่รักฉัน”บาโรพยุงผมขึ้นมา แล้วก็หัวเราะอย่างมีความสุข
พอผมเห็นเขาหัวเราะ หัวใจผมก็ก็พองฟูขึ้นมาทันทีเลย ฮ่ะๆ ขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้ผมมีวันนี้นะ
บาโรเดินเข้ามาใกล้ เอานิ้วปาดครีมเค้กที่หน้าผมแล้วเลีย
“อื้ม อร่อยดีนะ ปกติฉันกินเค้กร้านนี้ไม่เห็นอร่อยเท่านี้เลย”บาโรพูดยิ้มๆ
“อ๊ะ นายนี่ ทำฉัน.. โอ๊ย” ผมเขินจนทำอะไรไม่ถูกบิดตัวไปมา
บาโรสวมกอดผมจากด้านหลัง
แปลกจังความรู้สึกนี้ ทำไมผมรู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสียอ้อมกอดนี้ไป ทำไมกันนะ ทำไมกัน
“ซานดึล ฉันมีอะไรจะบอกนาย...”
“อะไรหรอ” หัวใจของผมเต้นแรง
“ฉันต้องได้ทุนนักกีฬาบาสที่อเมริกาน่ะ” บาโรกอดผมเอาไว้แน่น
“หรองั้นก็ดีสิ อ๊ะ”หัวใจผมแทบจะตกไปอยู่ที่พื้น
บาโรกำลังจะไปอเมริกา บาโรกำลังจะจากเราไปแล้ว... สินะ
“เราคงต้องจากกันแล้ว” บาโรประทับจูบผมอีกครั้งอย่างอ่อนหวาน เนิ่นนาน เหมือนเป็นการอำลาครั้งสุดท้าย
“ไม่นะ ไม่ นายไม่ไปไม่ได้หรอบาโร ฮึก ฮืออ” หยาดน้ำใสอาบแก้มผมแล้วปล่อยโฮออกมา
“ฉันเฝ้ารอโอกาสนี้มานานแล้วล่ะ ฉันอยากจะไปเล่นเป็นนักบาสในทีมที่เก่งที่สุด ฉันอยากจะพัฒนาตัวเอง”
ผมร้องไห้ไม่หยุด
ผมรู้ดีตั้งแต่แรกเพราะเขาเคยบอกกับผมเอาไว้ว่าอยากไปเล่นทีมบาสที่นั้นตั้งแต่ที่เราเริ่มคุยกันแรกๆ ผมรู้ว่าเขาอยากไปมากแค่ไหน ถึง
ผมรักเขามากมายแค่ไหน ผมก็จะไม่รั้งเขาไว้ เพื่อให้เขาไปให้ถึงฝันของเขา
“ฮึก อื้ม” ผมเอามือปาดน้ำตาลวกๆ
“เป็นของขวัญที่ดีที่สุดของฉันเลยล่ะ ที่คนรักของฉันสามารถไปถึงฝั่งฝันได้” ผมพยายามยิ้ม แต่น้ำตาก็ยังไหลอยู่ด
ผมสังเกตเห็น น้ำตาของบาโรไหลออกมาเหมือนกัน
“ฉันรักนายนะซานดึล แต่ถ้านายเจอใครที่ดีกว่าฉัน นายห้ามปฏิเสธเขานะ”บาโรโผเข้ากอดผมแน่น
“ตาบ้า!! ฉันจะหาคนที่ดีกว่านายร้อยเท่าพันเท่าเลยให้ดู ฮ่าๆ” ผมฝืนหัวเราะ หัวใจผมไม่มีที่ว่างมากพอให้ใครอีกแล้ว เพราะตลอดมา มัน
มีเพียงแค่เขาคนเดียวอยู่ภายใน คนเดียวเท่านั้น นายเท่านั้นชาซอนวู นายคือคนเดียวที่อยู่ในใจฉัน
“ได้ยินอย่างนี้ฉันก็สบายใจหน่อย”ตาของบาโรแดงก่ำเพราะพยายามกั้นน้ำตาเอาไว้ แล้วก็ยังฝืนยิ้ม
“ฉันจะไปอาทิตย์หน้าแล้วล่ะ” บาโรบอกเสียงเบา
“เรามีเวลาอยู่ด้วยกันอีกแค่อาทิตย์เดียวสินะ”...
เราใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์สุดท้ายอยู่ด้วยกันให้นานที่สุด ใช้เวลาทุกวินาทีให้คุ้มค่าที่สุด ก่อนที่มันจะหมดไป..
แล้วหนึ่งอาทิตย์มันก็ผ่านไปไวเหมือนโกหก เหมือนกับในละครน้ำเน่าจริงๆ
จนถึงวันที่บาโรต้องไป วันที่เขากำลังจะบินไปอเมริกา ไปตามความฝันของเขา
“ถึงเวลาต้องไปแล้วล่ะ”บาโรกระชับมือผมเอาไว้แน่น แล้วรวบตัวผมเข้ากอดเป็นครั้งสุดท้าย
“อื้ม โชคดีนะ” ผมยิ้มครั้งสุดท้ายให้บาโร ยิ้มให้สดใสที่สุด ให้เขาจดจำภาพนั้นเอาไว้ตลอดไป
“ไปล่ะ” บาโรก้าวเข้าไปในเกท และขึ้นไปบนเครื่องบิน
ผมเฝ้ายืนมองเครื่องบินที่บินจากไป
แล้วอยู่ๆน้ำตาที่อั้นไว้เจ็ดวันก็พร่างพรูลงมาไม่ขาดสาย
ผมตะโกนร้องเรียกชื่อของเขา ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่มีทางได้ยินอีกแล้ว ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังอยู่ในสนามบินจนคนต้องหันมามอง ร้องไห้จน
แทบจะไม่เหลือน้ำตา ไม่มีแรงจะทำอะไรต่อไป
วันรุ่งขึ้น
ผมคิดว่าผมต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อที่จะทำให้เจอบาโรอีกครั้ง ผมพยามยามฝึกร้องเพลงอย่างหนักแล้วออดิชั่นเข้าไปเป็นเด็กฝึกของค่าย
เพลงยักษ์ใหญ่ ผมฝึกหนักกว่าคนอื่น ทั้งร้อง ทั้งเต้น เพื่อที่จะได้เดบิวสักวันหนึ่ง เพื่อที่วันหนึ่งผมจะดังข้ามไปอีกโลกหนึ่ง เพื่อที่วันหนึ่งคน
คนนั้น จะได้เห็นผม
ทุกนัดที่บาโรแข่งบาสออกทีวี ผมก็จะนั่งดู พร้อมกับปาดน้ำตาที่ไหลรินที่ได้เห็นเขาทำตามความฝันได้เป็นความจริง
วันแต่ละวันผ่านไป ผมฝึกร้องเพลงอย่างหนัก หนักขึ้น แหละหนักขึ้นอีก
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
สามปีผ่านไป
.
.
.
.
“วันนี้นะคะรายการของเรามีนักร้องใหม่ดาวรุ่งพุ่งแรงจะมาแสดงในรายการค่ะ ขอเชิญผมกับคุณ ลีซานดึลค่ะ”
เสียงเมโลดีเพลงดังขึ้นมา แล้วเสียงหวานก็ดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของนักร้องชื่อดัง
꽤 오래 된 것만 같아
กเว โอแร ทเวน กอดมัน คัททา
มันเป็นแบบนี้มานานแล้ว
널 몰래 좋아했던 나
นอล มลแร โชวาแฮดตอน นา
ผม..ชอบคุณและคุณก็ไม่เคยรู้เลย
혹시나 들킬까봐 마음 졸이며
ฮกชีนา ดึลคิลกาบวา มาอึม ชลลีมยอ
คุณได้ยินเสียงหัวใจของผมที่มันกำลังร้อนรุ่มไหม
말을 할까 말까 혼자 고민을 해
มัลลึล ฮัลกา มัลกา ฮนจา โคมินอึล แฮ
เก็บความคิดนั้นเอาไว้ ไม่รู้ว่าผมควรจะพูดมันออกไปหรือเปล่า
내 맘을 알고 있을까
แน มัมมึล อัลโก อิดซึลกา
คุณรู้สึกถึงหัวใจของผมไหม?
모른 척하고 있을까
โมรึน ชอกฮาโก อิดซึลกา
คุณกำลังทำท่าทางเหมือนว่าคุณไม่รู้?
적당히 튕기다가 못 이기는 척
จ็อกดังฮี ทวิงกีทากา มด อีกีนึน ช็อก
แสดงท่าทางเหมือนว่าไม่เคยเข้าใจมันเลย
내 맘 받아 줘 그럼 안될까
แน มัม บัดดา จวอ คือรอม อันทเวลกา
คุณไม่สามารถยอมรับความรู้สึกของผมได้ใช่ไหม
내 사랑아 내 사랑아
แน ซารังอา แน ซารังอา
ที่รัก ที่รัก
이젠 내게 맘을 열어 줘 부탁해
อีเจน แนเก มัมมึล ยอลลอ จวอ พูทักเค
ช่วยเปิดหัวใจของคุณได้ไหม
기다림에 지쳐 버려서
คีดาริมเม จีจยอ พอรยอซอ
ผมรู้สึกเหนื่อยกับการรอคอยเหลือเกิน
힘들어 주저앉지 않게
ฮิมทึลลอ จูจออันจี อันเก
ผมอ่อนล้าแต่ก็ไม่สามารถหยุดมันได้
내 손 잡아 줘
แน ซน จับบา จวอ
ได้โปรดจับมือผมไว้
사람들과 떠들어도
ซารัมทึลควา ตอทึลลอโด
ถึงแม้ว่าคุณจะกำลังพูดกับคนอื่นอยู่
온종일 니 생각뿐야
อนจงอิล นี แซงกักปุนยา
ผมยังคงคิดถึงแต่เรื่องคุณอยู่ทุกวัน
어떻게 해야 내 마음을 전할까
ออต็อกเค แฮยา แน มาอึมมึล ชอนฮัลกา
ผมจะบอกเรื่องราวในหัวใจของผมให้คุณฟังได้อย่างไร
오직 한 사람 너뿐인데
โอจิก ฮัน ซารัม นอปุนอินเด
ว่าคุณเป็นหนึ่งเดียวในใจของผม
내 사랑아 내 사랑아
แน ซารังอา แน ซารังอา
ที่รัก ที่รัก
이젠 내게 맘을 열어 줘 부탁해
อีเจน แนเก มัมมึล ยอลลอ จวอ พูทักเค
ช่วยเปิดหัวใจของคุณได้ไหม
기다림에 지쳐 버려서
คีดาริมเม จีจยอ พอรยอซอ
ผมรู้สึกเหนื่อยกับการรอคอยเหลือเกิน
힘들어 주저앉지 않게
ฮิมทึลลอ จูจออันจี อันเก
ผมอ่อนล้าแต่ก็ไม่สามารถหยุดมันได้
내 손 잡아 줘
แน ซน จับบา จวอ
ได้โปรดจับมือผมไว้
너무 사랑하니까
นอมู ซารังฮานีกา
เพราะว่าผมนั้นรักคุณมากเหลือเกิน
너무 좋아하니까
นอมู โชวาฮานีกา
เพราะว่าผมนั้นรักคุณมาก
외면하지 말아 줘
เวมยอนฮาจี มัลลา จวอ
ได้โปรดอย่าหันหลังไปจากผม
이젠 내 맘 받아 줘
อีเจน แน มัม บัดดา จวอ
ได้โปรดยอมรับหัวใจของผม
행복하게 해 줄게 영원히
แฮงบกฮาเก แฮ จุลเก ยองวอนฮี
ผมจะทำให้คุณมีความสุขตลอดไป
함께 하고 싶어
ฮัมเก ฮาโก ชิบพอ
ผมต้องจะอยู่กับคุณ
내게 와주면 안되니
แนเก วาจูมยอน อันดเวนี
แต่คุณมาหาผมไม่ได้
내 사랑아 내 사랑아
แน ซารังอา แน ซารังอา
ที่รัก ที่รัก
이젠 내게 맘을 열어 줘 부탁해
อีเจน แนเก มัมมึล ยอลลอ จวอ พูทักเค
ช่วยเปิดหัวใจของคุณได้ไหม
내 목숨보다 소중한 사람
แน มกซุมโบดา โซจุงฮัน ซารัม
คุณคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผม
사랑해 이 세상 끝까지
ซารังแฮ อี เซซัง กึดกาจี
ผมจะรักคุณ จนกว่าโลกนี้จะสลายไป
함께 해줄래
ฮัมเก เฮจุลเร
คุณจะอยู่กับผมตลอดไป
น้ำตาผมไหลตลอดเวลาที่ร้อง บทเพลงที่แสนเศร้าที่คิดถึงใครคนนั้น ตลอดสามปีที่ไม่ได้เจอกัน ผมคิดถึงเขาเหลือเกิน
“เอ่อ คุณซานดึลคะ คุณมีความหลังอะไรกับเพลงนี้หรือเปล่าคะ”พิธีกรสาวถาม และยื่นผ้าเช็ดหน้าที่ให้ทีมงานเตรียมให้มาที่ผม
“ผมเคยรักใครคนนึงครับ แล้ววันนี้ก็สามปีแล้ว ที่ผมไม่ได้เจอใครคนนั้น ผมอยากจะบอกเขาคนนั้นว่าผมจะยังรักเขาตลอดไป แม้ว่าเราไม่
ได้เจอกัน แต่ผม รักเขาเหลือเกินครับ” ผมเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา แต่มันกลับพรั่งพรูออกมาไม่หยุด
“บาโรฉันคิดถึงนายเหลือเกิน บาโรฉันคิดถึงนาย” ผมพร่ำถึงเขาคนนั้นจนเกือบจะลืมว่ามาออกรายการเพลง
“อ๊า น่าเศร้าจังเลยนะคะ แต่เพื่อเป็นการตอบแทนวันนี้เรามีอะไรพิเศษๆมาให้คุณค่ะ”
‘หมับ’ ผมถูกสวมกอดเข้าที่ด้านหลัง ความอบอุ่นแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย ความรู้สึกคุ้นเคย ความรู้สึกโหยหา ทุกอย่าง หวนคืนกลับมา
“ฉันกลับมาแล้ว”เขากระซิบข้างหู
‘กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด~~~~~~~~~~~~~~~’ เหล่าแฟนคลับของผมส่งเสียงร้องทันทีที่บาโรเข้ากอดผม
“บาโร ฉันคิดถึงนายมากรู้ไหม ลมอะไรพัดนายมาถึงนี่ล่ะ”
“ฉันก็กลับมาหาหัวใจของฉันน่ะสิ ฉันทำความฝันเป็นจริงแล้ว ฉันเลยกลับมาเป็นทีมชาติที่เกาหลี มาอยู่กับนายไง”บาโรประกบปากจูบผม
แผ่วเบากลางรายการ
‘อร๊ายยยยยยยยยยยย~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~’
“ขอบคุณที่กลับมานะ ฉันรักนายชาซอนวู”
‘ยินดีด้วยนะค้าอปป้า รักกันไปนานๆนะค้า ~’ แฟนคลับโห่ร้องเชียร์ให้ผมกับบาโรรักกันไปนานๆ
ผมปาดน้ำตาแล้วหันกลับไปหาแฟน แล้วยิ้มอย่างสดใสที่สุด
“ขอบคุณมากนะครับ !!!!” ผมก้มโค้งเก้าสิบองศา แล้วหันมากอดบาโรเอาไว้แน่น จะไม่ให้เขาจากไปไหนอีก
“เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ”ผมกระซิบบอกบาโร แต่ติดไมค์อยู่ ทำให้เสียงดังไปทั้งฮอล
“อื้ม” บาโรตอบกลับมา
“ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ” ผมกระซิบข้างหูบาโร
ผมคงหนีพรหมลิขิตไม่พ้นจริงๆ ตลอดเวลาผมพยายามหาคนใหม่ แต่ก็ทำไม่ได้จริงๆ เพราะผมมีแต่เขาเท่านั้น
ขอบคุณความบังเอิญ ขอบคุณโชคชะตา ขอบคุณพรหมลิขิต ขอบคุณคนบนฟ้า ที่มอบคนคนนี้มาให้ผม
แล้วก็ขอบคุณคนคนนี้ ชาซอนวู ที่จะอยู่เคียงข้างผมตลอดไป ขอบคุณจริงๆ
แล้วคราวนี้ คุณจะเชื่อ ใน พรหมลิขิต ได้หรือยัง
END
Talk w/writer เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมเคยลงในแฟนบอร์ดแล้วนะครับ แต่เอามาเผยแพร่ในเว็ปเด็กดีอีกรอบ แหะๆ ชอบไม่ชอบยังไงก็ติชมกันได้นะครับ
ความคิดเห็น