คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] Sound of Destiny [part 1]
Title : Sound of Destiny
Couple : Baro x Sandeul
Rate : PG-13
Song : Sound of Destiny Nana Mizuki
Sound of Destiny
‘กริ๊ง’
‘กริ๊ง’
‘กริ๊ง’
เสียงใสของเสียงระฆังแก้วดังมาจากที่ไหนสักแห่งหนึ่ง...
ว๊าบบบบ~~~~~~~ แสงสว่างเจิดจ้าสาดสองไปทั่วบริเวณ
‘ที่นี่ ที่ไหนกันนะ...’
ผมก้าวออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ในที่.. ที่ไม่มีที่สิ้นสุด ทุกอย่างขาวโพลนไปหมด โล่ง กว้างใหญ่ ไร้ขอบเขต
ผมออกเดินไปเรื่อยๆและพยายามตะโกนหาคน แต่ก็ไม่มีเสียงใดที่ตอบผมกลับมาเลย นี่มันอะไรกัน ที่นี่มันที่ไหนกัน หรือว่าเรา ตายแล้ว
บ้าน่า เมื่อวานเรายังแอบไปดูบาโรเล่นบาสที่สวนสาธารณะอยู่เลย แล้ววันนี้เราตาย จะเป็นไปได้ยังไง นี่มันต้องเป็นฝันแน่ๆ ผมตบหน้าตัว
เองแรงๆสามที มันไม่รู้สึกเจ็บ ... จริงๆด้วย มันคือความฝัน
แต่เพียงแค่คิดถึงใครบางคนเท่านั้น ท้องทุ่งกว้างสีขาวโพลนก็แปรเปลี่ยนเปลี่ยนเป็นมืดสนิท
อะไรกันเนี่ย ใครมาปิดไฟนะ -0-
แล้วก็กลายเป็นทางเดินตรงที่สุดปลายทางมีแสงสว่างอยู่ร่ำไร่ และยิ่งไปกว่านั้น สุดปลายทางนั้นมันยังมีใครบางคนยืนอยู่ด้วย
ใครกันนะ ดูคุ้นตาจัง
ผมเดินไปตามทางเดินที่ทอดยาว เดินไปเรื่อยๆ จนเห็นแผ่นหลังของคนคนนั้น แต่มันก็เรือนราง ผมเดินเข้าไปใกล้จนเอื้อมมือไปจะจับบ่า
ของใครคนนั้นไว้ได้แล้วเชียว แต่ก็...
‘เคร้ง เคร้ง เคร้ง!!!’
เสียงเคาะหม้อดังสนั่นลั่นทุ่ง
“ลีจองฮวาน แม่เรียกตั้งนานแล้วทำไมไม่รู้จักตื่น จะนอนขี้เซ่าไปถึงไหน นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก”เสียงแม่ตะโกน
โหวกเหวก
ช่างเป็นเช้าที่ยอดเยี่ยมกระเทียมเจียวอะไรเช่นนี้
ผมมองนาฬิกาไปพลันก็สะดุ้ง กลิ้งตกเตียง แล้วนึกอะไรขึ้นได้ ว่าวันนี้มันวันเปิดเทอมน่ะสิ พิธีปฐมนิเทศ แย่แล้ว พิธีเริ่มแปดโมง ตอนนี้
เจ็ดโมงครึ่ง ฉัน ฉัน แย่แล้ว
ผมรีบลุกขึ้นอาบน้ำด้วยความเร็วแสงแล้วใส่ชุดนักเรียนที่มันมากชิ้นเหลือเกินจนเสียเวลาไปหลายนาที และรีบวิ่งลงไปหยิบขนมปังคาบ
คว้ากระเป๋านักเรียนแล้ววิ่งออกไปจากบ้าน
“ไปก่อนนะครับแม่ ทำไมแม่ไม่ปลุกผมให้เร็วกว่านี้ จะสายแล้วเห็นมั้ย ฮื่อออ”
“ฉันเรียกตั้งแต่หกโมงแล้ว เธอตื่นซะที่ไหน รีบไปล่ะ เดินทางระวังๆด้วยนะ!!” แม่ตะโกนกลับมา
ผมวิ่งจนเหนื่อย เลยเดินกินขนมปังอาหารเช้าเพียงอย่างเดียวที่หยิบติดมาจากบ้าน และแล้วระหว่างทางที่เดินๆอยู่ ผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้น
เคยดังมาจากที่ไหนสักแห่ง
‘กริ๊ง’
‘กริ๊ง’
‘กริ๊ง’
เสียงที่เหมือนกับในความฝัน
ผมเดินไปเพ่งฟังเสียงนั้นไปจนลืมมองทางว่าไปถึงทางแยก แล้วมันก็ .... ‘โครม!!!!’
รถจักรยานบีเอ็มเอ็กซ์สีแดงพุ่งเข้าชนผมกระเด็น
“โอ๊ย ขับจักรยานยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือเลย!!!”ผมตวาดแว๊ดทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองโดนอะไร
“ใครกันแน่เดินไม่มองทางเลย ลุกไหวรึเปล่า”เสียงคุ้นเคย คนที่ผมแอบชอบ คนที่ผมแอบมองมาตลอดดังขึ้นมา
ผมเงยหน้าขึ้นมองก็ถึงกับเหวอ
“บะ บาโร!” ผมอึ้งไปหลายวินาที
“เหวออะไรล่ะนาย ลุกไหวรึเปล่าฮึ”
“วะ..ไหวๆ ” ผมรีบลุกขึ้นโดยไม่ดูสังขารตัวเอง แล้วก็ล้มลงไป แต่ก่อนที่ผมจะล้มลงใคร ก็มีใครคนนึงรับผมเอาไว้ในอ้อมแขน
“ไม่ไหวแล้วยังจะดื้ออีกนะ ไปด้วยกันเถอะ เราอยู่โรงเรียนเดียวกันหนิ” ว่าแล้วเขาก็อุ้มผมขึ้นไปซ้อนท้ายจักรยานไปที่โรงเรียน
ระหว่างทางผมกอดเอวเขาไว้แน่นเลย ไม่ใช่ว่ากลัวตกหรอกนะ แต่โอกาสแบบนี้จะหาได้ที่ไหน บังเอิญจริงๆ ที่ตื่นสาย แต่ปกติบาโรเดินไป
โรงเรียนหนิ ทำไมวันนี้เขาขี่จักรยานกันนะ สงสัยจะตื่นสายเหมือนกัน บังเอิญจริงๆ ><
ถึงโรงเรียนแล้วเขาก็ให้ผมขี่หลังแล้วพาไปส่งที่ห้องพยาบาล สาวๆที่อยู่ตามทางเดินมองผมตาเขียวเชียว
ใช่ บาโรเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียนนี้ เป็นนักบาสคนเก่งของโรงเรียน ผมก็แอบชอบเขาคนนี้อยู่นี่แหละ แอบมองเขามาสามปีแล้ว ตั้งแต่
ม.ต้น จนขึ้นม.ปลาย ผมก็ยังตามมาเรียนที่เดียวกับเขา ตลอดสามปี เราไม่เคยคุยกันเลยสักครั้ง จนเมื่อเช้าวันนี้แหละ ที่เราได้คุยกันครั้ง
แรก ><
“ฉันส่งนายแค่นี้นะ” ว่าแล้วเขาก็เดินจากไป
คุณครูพยาบาลปฐมพยาบาลสักพัก แล้วผมก็เดินกะเผลกกะเผลก ไปที่ห้องเรียน โดยที่ผมและบาโรไม่ได้เข้าร่วมพิธีปฐมนิเทศในตอนเช้า
เลย เพราะต้องพาผมไปที่ห้องพยาบาล ทำให้ผมพลาดอย่างถึงที่สุด ในการที่จะได้ยลโฉมกรรมการนักเรียนผู้ทรงเกียรติ รุ่นพี่จินยอง
ประธานนักเรียนที่ จะบอกว่าหล่อหรือสวยดีล่ะ แต่เพียงแค่เห็นก็เคลิ้มได้เลย กับรองประธานรุ่นพี่ชินวูสุดหล่อ แต่เฮี้ยบจริงอะไรจริงคนนี้
ก่อนเข้ามาเรียนที่นี่ผมสืบทุกอย่าง สอดส่องผู้คนทั้งโรงเรียนเรียบร้อย ฮ่าๆ
‘กริ๊ง’
‘กริ๊ง’
‘กริ๊ง’
เสียงนี้อีกแล้ว ฉันจะเจ็บตัวอีกมั้ยนะ ยิ่งใกล้ห้องเรียนเท่าไหร่ผมก็ยิ่งได้ยินเสียงนี้ชัดเจน
จนผมเดินมาถึงห้องเรียน เสียงนั้นก็ได้หายไป
“ลีจองฮวานใช่มั้ย” ครูสาวสุดสวยถาม
“ครับ”
“ไปนั่งตรงนั้นสิ ที่ว่างอยู่น่ะ” ว่าแล้วครูก็ชี้ไป.... ที่ข้างๆบาโร!!!
คุณพระคุณเจ้าช่วยกล้วยทอด บังเอิญได้อยู่ห้องเดียวกับบาโรอีกแล้ว
แล้วผมก็เดินไปนั่งลงที่ข้างๆบาโร
“สวัสดี”ผมหันไปทักทาย
“อือ หวัดดี”เขาตอบกลับมา
“ฉันลีจองฮวาน หรือจะเรียกว่าซานดึลก็ได้ ฝากตัวด้วยนะ” ผมยิ้มอย่างส่งมิตรไมตรี
“นายคงจะรู้จักฉันอยู่แล้วนะ ตอนที่ล้มเรียกชื่อฉันถูกเนี่ย แต่เพื่อมารยาท ฉัน ชาซอนวู หรือบาโร ยินดีที่ได้รู้จัก”เขาตอบกลับมาพร้อมกับ
ยิ้มบางๆ
‘ตึกตัก ตึกตัก’ แค่นี้ก็ทำให้หัวผมเต้นได้ขนาดนี้แล้วนะเนี่ย
จากที่ผมเป็นคนเฝ้ามองเขามาตลอดสามปี จนวันนี้เราได้มาเป็นเพื่อนกัน อยู่ห้องเดียวกัน ได้พูดกัน ได้เห็นกันใกล้ๆ ด้วยความ ‘บังเอิญ’
ผมช่างโชคดีอะไรอย่างนี้นะ >.<
คาบเรียนแต่ละคาบผ่านไปจนหมดคาบสุดท้าย
‘กิ๊งก่อง ก๊างก่อง~’ เสียงออดก็ดังขึ้น
แค่วันแรกก็ได้การบ้านมามากมายเลยแหะ แถมยังมีรายงานอีก
ผมเลยว่าจะไปทำการบ้านที่ห้องสมุด
ระหว่างที่ผมเลือกๆหนังสือที่ผมจะทำรายงานอยู่นั้น
เจ้าเสียงเดิมก็กลับมา
‘กริ๊ง’
‘กริ๊ง’
‘กริ๊ง’
เอาล่ะสิ
ผมเอื้อมมือไปหยิบหนังสือที่ชั้นบนที่ผมเอื้อมหยิบไม่ถึง แต่ก็มีใครบางคนมาหยิบเหมือนกัน แต่เขาดันทำพลาด ทำหนังสือร่วงลงมาทับเรา
สองคนทั้งกอง
“โอ๊ย” ผมร้องแล้วกำลังจะหันไปแหวใส่เจ้าบ้าที่ทำผมเจ็บตัว
แต่เมื่อหันไป ก็ถึงกับเหวอแล้วหัวใจเต้นตึกตัก ชาซอนวู เขาคนนี้อีกแล้ว บังเอิญรอบที่สาม เสียงกริ๊งๆ มันยังไงๆแล้วนะ
“อ้าว นายอีกแล้ว ขอโทษที่ทำให้เจ็บตัวตลอด ฮ่าๆๆ” เขามองผมแล้วหัวเราะ
“...” -/////-
ผมเพิ่งเคยจะเห็นเขาหัวเราะใกล้ๆก็ครั้งนี้แหละ
“มาทำรายงานเหมือนกันหรอ หนังสือมีเล่มเดียวซะด้วยสิ งั้นเรามาทำด้วยกันนะ”
“อะอื้อ”ผมก้มหน้าก้มตาตอบ และเดินไปหยิบหนังสือนิตสารสำหรับวัยรุ่นที่สาวๆชอบอ่านกันมาเล่มหนึ่ง
ระหว่างที่บาโรกำลังใช้หนังสือทำรายงานผมก็อ่านนิตสารไปพลางๆ แล้วก็ไปสะดุดกับการ์ตูนเรื่องนึง ที่พระเอกกับนางเอกบังเอิญมาเจอ
กันสามครั้ง
‘เคยได้ยินหรือเปล่า ว่าบังเอิญ 3 ครั้งน่ะ เรียกว่า “พรหมลิขิต”’
ผมก็นั่งคิดไปคิดมา
บังเอิญสามครั้ง ตอนเช้าโดนบาโรชน แล้วก็ได้อยู่ห้องเดียวกัน ตอนเย็นมาเจอกันที่ห้องสมุดอีก
สามครั้ง มันต้องเป็นพรหมลิขิตแน่ๆ
“นี่บาโร เคยได้ยินไหม ว่าถ้าบังเอิญสามครั้งน่ะ จะเป็นพรหมลิขิต”
“หืม ไม่เคยได้ยินหรอก แต่ความบังเอิญน่ะ ไม่มีอยู่ในโลกหรอกนะ จะมีก็แต่... พรหมลิขิต”
หรือเสียงกริ๊งๆ ที่ผมได้ยินก่อนจะเจอบาโรทั้งสามครั้งนั้นแล้วทำให้ใกล้ชิดกันนั้น....
มันต้องใช่แน่
มันคือเสียงของ.....
พรหมลิขิต
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แล้วคุณล่ะ เชื่อในพรหมลิขิตไหม
Talk w/writer เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมเคยลงในแฟนบอร์ดแล้วนะครับ แต่เอามาเผยแพร่ในเว็ปเด็กดีอีกรอบ แหะๆ ชอบไม่ชอบยังไงก็ติชมกันได้นะครับ
ความคิดเห็น