คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ...คำขอ...
*************************************************
...เพราะเชื่อมั่นมาตลอด...
...ว่าเจ้าจะไม่มีวันมีใคร...
...ฉะนั้นจึงได้วางใจ...
...และเต็มใจ...
...ที่จะคอยเฝ้ามองตัวเจ้า...
...อยู่ห่างๆเช่นนี้...
...เรื่อยมา...
...ทั้งๆที่ความจริงแล้ว...
...ตัวข้า คือคนที่อยู่ใกล้ชิดตัวเจ้ามากที่สุด...
“คิดจะไปจริงๆหรือ...กริมจอว์” เสียงคุ้นเคยของร่างซีดขาวดังขึ้นกระทบโสตในขณะที่ย่างก้าวไล่ตามเรือนร่างสูงสง่าดั่งเช่นทุกวัน เมื่อร่างเบื้องหน้าหยุดฟัง ก็ส่งผลให้ตนเองต้องพลอยได้รับฟังไปด้วย
รูปประโยคที่ฟังดูห่วงใยนั้น ไม่ชวนให้ประหลาดใจเท่ากับน้ำเสียงที่เพียรพยายามที่จะกดความรู้สึกให้ลึกลงไปนั่น...
ดวงตาสีม่วงหรี่ลงน้อยๆอย่างคนที่กำลังตั้งใจแอบฟังบอกให้รู้ชัดถึงความสนใจที่ไม่เคยมีให้กับใคร
“ถ้ายังไงก็จะไปให้ได้ล่ะก็ พาใครก็ได้ไปด้วยสัก 3 หรือ 4 คนสิ” เสียงเดิมเอ่ยย้ำ แต่เหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่รอฟังเสียแล้ว เมื่อมีเสียงกระแทกประตูปิดดังโครมใหญ่ก่อนที่จะทันได้พูดจนจบประโยคเสียด้วยซ้ำ
“...กริมจอว์”
ความรู้สึกสั่นไหวในน้ำเสียงส่งมอบความเจ็บปวดที่มีมากมายเข้าสู่จิตใจ แม้จะไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกของเจ้าของร่างซีดขาวคนนั้นมาก่อน แต่ในตอนนี้ตนเองกลับเหมือนจะรับรู้ได้ว่าร่างนั้นกำลังรู้สึกเช่นไร
ความเงียบโรยตัวนิ่งช้า เนิ่นนาน จนกระทั่งมีเสียงประตูอีกครั้ง บอกชัดว่าใครอีกคนนั้นก็ได้เดินออกไปแล้วเช่นกัน
“...อิล” อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเรียกผู้ที่ยืนอยู่ด้านหน้าตน ร่างสูงโปร่งสะดุ้งเบาเหมือนพึ่งจะรับรู้ว่ามีใครอยู่ด้วย แต่ร่างนั้นก็ยังคงนิ่งเฉยไม่แม้แต่จะขยับตัว
“อิลฟอร์ท...เจ้าคงไม่คิดที่จะไปกับเจ้านั่น...หรอก ใช่มั๊ย?” ถาม..อย่างที่ใจก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับมาเช่นไร “...เจ้าไม่ควรจะเข้าไปยุ่งด้วยสักนิด รู้รึเปล่าว่านั่นน่ะจะถือเป็นการขัดคำสั่งของท่านไอเซ็นเชียวนะ”
“เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาสั่งห้ามข้าล่ะ? หือ?”
เสียงนุ่มเบาถามย้อนกลับทั้งๆที่ยังคงหันหลังให้กับตน ถึงจะไม่ใช่การพูดคุยอย่างที่ตนปรารถนา แต่นี่ก็คือการพูดคุยกันเป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปีมานี้
“ข้า...”
“เอาเป็นว่า ข้าตัดสินใจเองได้..ขอบใจ ตัวเจ้าเองเถอะ...ถ้าหากไม่เห็นด้วยก็เงียบซะ อย่าเอะอะไป ถ้ามันไปถึงหูท่านไอเซ็นเข้าจะแย่กันไปใหญ่...”
“เจ้าเองก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามข้าอิลฟอร์ท! เพราะแค่ตำแหน่งของข้าก็สูงกว่าเจ้าแล้ว!”
“มีสิ! มี...มากจนเกินพอเชียวล่ะ” ร่างสูงหันกลับมาหาอย่างเชื่องช้า “หรือ..อย่างน้อยที่สุดก็คิดเสียว่าพี่ขอร้องก็แล้วกัน”
“...นะ...ซาเอล พี่ขอ..”
...อย่า...
...อย่าร้องขอแบบนี้...
...อย่ามาใช้ความเป็น ‘พี่ชาย’ กับข้า...
...อิลฟอร์ท...
...ข้าไม่อยากเป็นน้องชาย...
...เฉพาะกับเจ้าเท่านั้น...
...ที่ข้าไม่ต้องการความเป็นน้องชาย...
...ได้ยินหรือไม่...
...อิลฟอร์ท...
...ไม่อยากเลยจริงๆ...
ความคิดเห็น