[REBORN !]...ฟิกสั้นๆ...ตอนที่สาม...

เนื้อเรื่อง

REBORN !

 : ฟิกสั้นๆ (ที่ชักเริ่มไม่ค่อยสั้นอย่างที่อยากจะได้สักที..ทำไมมันถึงยิ่งยาวขึ้นๆแบบนี้ล่ะ TT0TT) เขียนขึ้นมาด้วยความบ้าในตัวละครตัวนี้โดยเฉพาะ  เรียกได้ว่างานนี้เหตุเพราะความชอบส่วนตัวที่มีต่อตัวละครล้วนๆเลยก็ว่าได้ = =^

หมายเหตุ :

  : ฟิกนี้เราเลิกที่จะเล่นมุก ‘เหมาะสำหรับคนที่อ่านเรื่อง REBORN !’   แล้ว  เพราะอะไรน่ะหรือ?  ก็เพราะว่าในเรื่องเราเริ่มออกชื่อตัวละครแล้วน่ะสิ! (แต่ก็แค่ตอนต้นเรื่อง  กับท้ายเรื่องน่ะนะ  ที่เหลือก็ไปคิดกันเอาเองว่าใครเป็นใครมั่ง ^.^)

 : เหตุการณ์ภายในฟิกเป็นช่วงหนึ่งคืนก่อนที่จะประลองศึกชิงแหวน ในรอบของผู้พิทักษ์แหวนแห่งวายุ(พอจะเดาได้มะว่าเราจะเขียนถึงใคร  แต่รูปก็บอกอยู่แล้วนี่เนอะ)  แม้ความสัมพันธ์ของแต่ละตัวละครจะยังไม่แน่ชัดนัก  แต่เราจะเขียนให้พวกเขาคิดกันแบบนี้ล่ะ

:  และเช่นเคย...เรื่องนี้เป็นสิ่งที่เรารีเมคขึ้นมาเอง  ดังนั้นมันจึงไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องจริงแต่อย่างใด...(อีกแล้วครับท่าน)  =w=

          --------------------------------------------------------------------------------------------------

...ไม่ผิดใช่ไหม...หากเราจะมอบความรู้สึกให้ใครสักคน...

...แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นเพศเดียวกันกับเรา...

...ไม่ผิดใช่ไหม...หากเราจะทำอะไรให้กับคนๆนั้นโดยที่เขาไม่เคยร้องขอ...

...แม้ว่าสิ่งนั้นจะทำให้เราต้องกลายเป็นศัตรูกับคนทุกคน...

...ไม่ผิดใช่ไหม...หากเราจะซื่อตรงกับหัวใจของตนเอง...

...แม้ว่าใครคนนั้นจะเป็นน้องชายของตนเอง  และสิ่งที่เราทำคือการต้องฆ่าใครต่อใคร...

...มันไม่ผิดใช่ไหม...

          สิ่งแรกที่จดจำได้คือใบหน้ายามหลับของน้องชายฝาแฝดของตนเอง...

                น้องชายฝาแฝดที่เกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้พร้อมๆกัน...

                น้องชายฝาแฝดที่ตนเคยคาดหวังไว้ว่า  แม้ยามที่ตนจะต้องสิ้นลมหายใจ  ตนก็จะต้องปกป้องเอาไว้ให้ได้...

                ใช่...

                แม้ว่าลมหายใจนี้จะต้องดับสิ้นไปก็ตามที...

                “อะไร..เบล  นี่แกยังไม่นอนอีกเรอะ  ดึกแล้วนา”

                เสียงเรียกทักจากเบื้องหลังช่วยดึงสติให้ออกจากภวังค์  ความคิดรำพันที่เผลอคร่ำครวญอยู่เมื่อครู่กระจายหายไปในทันที  เจ้าของร่างสูงผมสีเงินขยับตัวออกมาจากความมืดมิดรอบกาย  แสงจันทร์ที่มีอยู่เพียงน้อยนิดสะท้อนให้เห็นอารมณ์บางอย่างจากเสี้ยวหน้าของเด็กหนุ่มตรงหน้า...แต่แค่นั้นก็มากเพียงพอแล้วที่จะเรียกให้ตัวเขาก้าวเท้าเข้ามาเรียกทัก 

                เพราะอารมณ์ที่แสดงออกมานั้นไม่ชวนให้รู้สึกว่าไว้วางใจได้เลย...

                “เจ้าชายยังไม่ง่วงน่ะ”  คนถูกทักเอ่ยตอบพร้อมแย้มยิ้มยิงฟันจนเห็นครบ 32 ซี่

                กับคนอื่นคงไม่ทันได้รู้สึก  แต่กับเขา..ท่าทางนั่นดูไม่เข้าท่าเอาเสียเลย  ฝืนยิ้มอยู่ชัดๆ  รอยยิ้มนั่นดูสั่นๆอยู่ไม่ใช่หรือไงกัน 

                “สควอนโล่เองนั่นแหล่ะ  ยังไม่นอนอีกเหรอ  เดี๋ยวบอสเขาก็โกรธเอาหรอกน่า”

                “อ๊ะ!  เจ้านั่นมันมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ!!”

                “อืม~ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยวซี่  ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ  นี่ นี่  เจ้าชายแค่ล้อเล่นเองนะ  สควอนโล่”  เอ่ยเย้า อย่างที่รู้ว่ามันมักจะได้ผลดีกับคนตรงหน้าเสมอ  ใบหน้าขาวขึ้นสีจางๆให้ชวนมอง  จนอดที่จะยิ้มให้ไม่ได้...ท่าทางแบบนี้จะให้มองก็ครั้งก็ไม่เคยที่จะรู้สึกเบื่อเลยจริงๆ....

                ไม่จำเป็นที่จะต้องมีใครบอก เขาก็พอที่จะสัมผัสได้ถึงสายใยบางๆระหว่างบอสของเขากับคนตรงหน้าเขาได้  สายใยบางๆที่เหนียวแน่น  และไม่มีวันขาด...มันเป็นเพราะอะไรกันนะ... 

                อาจเพราะตัวเขาเองก็เคยมีความรู้สึกที่คล้ายๆแบบนั้นอยู่เหมือนกันล่ะมั้ง  ถึงได้รู้สึกถึงสายใยที่ว่านั่นจากทั้งสองคน...

          หรือไม่ก็คงเพราะ...

                “อ่า...ดึกล่ะ  เจ้าชายเข้านอนดีกว่า  หลับฝันดีนะสควอนโล่  อ้อ!แล้วก็อย่าลีมฝันถึงบอสเขาด้วยล่ะสควอนโล่”

                “อะ..ไอ้บ้า!  จะไปนอนไหลตายที่ไหนก็ไปเลย ไป๊!!”  เสียงร้องด่าไล่หลังอีกยาวเหยียด  หากแต่เขาไม่คิดที่จะฟังแล้ว  เด็กหนุ่มหัวเราะอารมณ์ดีที่ได้แหย่เย้าคนก่อนนอน  แม้ในใจจะเจ็บเสียดอย่างที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร  และเพียงไม่นานใบหน้าเปื้อนยิ้มนั้นก็กลับกลายเป็นเศร้าสลดอีกครั้ง

                เบล....

                เด็กชายตัวน้อยวิ่งเล่นอย่างร่าเริงในบริเวณสนามกว้าง  ไม่ห่างกันนักมีเด็กชายอีกคนนั่งยิ้มอยู่กับหนังสือเล่มเล็กในมือ  เด็กชายทั้งสองคนเป็นเด็กชายฝาแฝดที่มีรูปร่าง  และหน้าตาที่เหมือนกันจนแยกไม่ออก...

                ...สิ่งเดียวที่จะสามารถแยกเด็กทั้งสองคนนี้ให้ต่างกันได้ก็คงจะเป็นที่ลักษณะนิสัยที่แตกต่างกันเท่านั้น

                บนเส้นผมสีทองของเด็กน้อยมีมงกุฎอันจิ๋ววางเอาไว้อย่างน่ารัก  บ่งบอกว่าเป็นเชื้อสายองราชวงศ์ชั้นสูง  ในวันนี้ฝาแฝดคนพี่ใส่เสื้อสีดำ  ส่วนฝาแฝดคนน้องใส่เสื้อสีขาว...เหมือนกับทุกๆวัน...เพื่อง่ายต่อการแยกแยะว่าใครเป็นใคร...

                “เจ้าชายเพคะ  อย่าทรงวิ่งสิเพคะ  เดี๋ยวก็ทรงหกล้มกันพอดี”

                เหล่าพี่เลี้ยงนางในที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันวิ่งวุ่นไล่จับเจ้าชายแสนซนพระองค์น้อย

                “ไม่หรอกน่า  เจ้าชายน่ะ  ไม่มีทางวิ่งล้มอยู่เเล้~น”  เด็กชายเสื้อขาวส่งเสียงทะเล้น  พลางกระโดดกระเด้งหลบจากพี่เลี้ยงสองคนที่โผตัวเข้ามาจับ  ก่อนหันไปหาพี่ชายที่นั่งยิ้มอยู่นอกวง

                “วิ่งเล่นหน่อยสิพี่ชาย  เจ้าชายน่ะต้องวิ่งเล่นนะ”

                “อย่าเลย  พี่วิ่งไปเดี๋ยวก็ล้มซะเปล่าๆ  เจ้าชายวิ่งเล่นไปเถอะ”  เด็กชายเสื้อดำตะโกนกลับ  ก่อนหันเหความสนใจกลับไปที่หนังสือภายในมือ

                ...นี่คือความแตกต่างของเจ้าชายพระองค์น้อยทั้งสอง  ที่องค์พี่มีนิสัยเรียบร้อยรักสงบ  ขณะที่องค์น้องมีนิสัยซุกซนขี้แกล้ง  และเรียกแทนตัวเองว่า ‘เจ้าชาย’ ทุกคำ...คนหนึ่งคือสายลมอุ่นเบาอันแสนสงบนิ่ง  ส่วนอีกคนก็คือสายลมเย็นชื่นที่พัดโหมตลอดเวลา...หากแต่เจ้าชายน้อยทั้งสองต่างก็เป็นที่รักของทุกๆคนเท่าๆกัน...

แต่แล้วเรื่องราวก็เริ่มที่จะเปลี่ยนไป...

                เจ้าชายองค์น้องทรงชื่นชอบการคร่าชีวิตของสิ่งมีชีวิตที่ต่ำต้อยกว่าตน  แรกๆก็เพียงแค่หนอนหรือแมลง  แต่เมื่อไม่นานมานี้  ทั้งหนู  นก  แมว  กระทั่งสุนัขแสนรัก  เจ้าชายน้อยยังเอามีปาดคอเล่นเลยทีเดียว...เจ้าชายน้อยถูกแพทย์หลวงวินิจฉัยว่าทรงเป็นโรคจิตในที่สุด...

                เมื่อเรื่องถึงหูของราชา...เจ้าชายน้อยก็ถูกสั่งให้โดนกักขัง  เพราะไม่มีใครรู้ว่าวันเดือนคืนใดเจ้าชายน้อยจะลุกขึ้นมาปาดคอคนเป็นๆ...

                “พี่ชาย....อึก..อยู่ไหนน่ะ..พี่..ชาย....อึก..ฮือ....”

                นับแต่ถูกกักขัง  ผู้ที่เจ้าชายน้อยเรียกหามีเพียงพี่ชายฝาแฝดของตนเท่านั้น

                และแล้ววันหนึ่งประตูห้องที่ปิดสนิทมาตลอดก็เปิดออก...

                ‘พี่ชาย’ ที่เจ้าชายน้อยเรียกหามาโดยตลอดก็ปรากฏกายขึ้น  สองพี่น้องโผเข้าหากันอย่างรวดเร็ว  ผู้เป็นน้องพร่ำร้องกับอกของพี่ชายว่าตนไม่ไหวแล้ว  ไม่ไหวแล้วจริงๆ  ผู้เป็นพี่ก็ได้แต่พร่ำปลอบน้องชายต่างๆนานา...

                การที่เจ้าชายน้อยเรียกหาแต่พี่ชาย  ไม่ใช่เพราะความรัก  หรืออาวรณ์  แต่เป็นเพราะเจ้าชายน้อยรับรู้ได้ด้วยตนเองว่าจะมีเพียงพี่ชายเท่านั้นที่จะไม่มีวันปฏิเสธคำขอของตน....

                ...ไม่ว่าคำขอนั้นจะเป็นอะไรก็ตาม...

                และเป็นจริงดังที่คิด  แม้จะปลดปล่อยจากที่คุมขังไม่ได้  หากแต่ทุกสิ่งที่เจ้าชายน้อยร้องขอ  ผู้เป็นพี่ก็จัดหามาให้ทั้งหมด...

หลังจากนั้นหลายสัปดาห์......

                สัตว์เล็กสัตว์น้อยรอบๆปราสาทเริ่มค่อยๆลดจำนวนลงอย่างน่าพิศวง  แต่ก็ไม่มีผู้ใดล่วงรู้หรือสืบสาวได้ว่าเป็นเพราะเหตุใด  และถึงแม้จะมีผู้ที่รู้อยู่  แต่ผู้ที่รับรู้คนนั้นก็ไม่เคยเอ่ยปากกับผู้ใด

                ยิ่งนานวันเหล่าสัตว์ก็ยิ่งหดหาย  จนเริ่มลามขึ้นมาจนถึงสัตว์ขนาดกลาง  และขนาดใหญ่  กระนั้นก็ยังไม่มีผู้ใดรับรู้ความจริง...

                ความหวาดกลัวเริ่มครอบงำจิตใจ...ว่าอีกไม่นานคงถึงคราของเหล่า...มนุษย์...

                “พี่ชาย...”  เสียงใสของน้องน้อยออดอ้อนเหมือนดั่งทุกครั้งที่กำลังจะร้องขออะไรที่มากมายยิ่งกว่าเคย

                “หือม์?”  ตอบรับอย่างหวั่นใจเพราะไม่รู้ว่าเมื่อใดผู้เป็นน้องจะร้องขอร่างของมนุษย์ ‘เป็นๆ’.... เพราะเจ้าชายไม่เคยมั่นใจว่าตนเองจะสามารถปฏิเสธคำขอของน้องชายได้!!

                “ช่วงอาทิตย์นี้..พี่ชายไม่ต้องมาอีกแล้วนะ...”

                “เอ๋!”  อดร้องออกมาไม่ได้  เมื่อคำขอที่ได้ยินคือสิ่งที่ตนหวาดกลัวเสียยิ่งกว่าการที่ตนจะต้องไปฆ่าใครต่อใคร  “ทำไม!?”

          “เจ้าชายอยากที่จะอยู่คนเดียว...อยากจะขอลองดูสักหน่อยว่าเจ้าชายจะทนได้แค่ไหน  ถ้า...ถ้าเกิดเห็นพี่ชายแล้วล่ะก็  เจ้าชาย...เจ้าชายจะต้องร้องขอให้พี่ชายหาอะไรมาให้สับอีกแน่ๆเลย  เพราะงั้น...นะ  พี่ชาย...นะ”

                “อะ...อืม...”

                และจากตอนนั้น...เจ้าชายน้อยก็ไม่ได้แอบไปที่ห้องนั้นอีก......

                เจ้าชายน้อยนั่งนับวันรอ  ว่าเมื่อไหร่จะครบกำหนดที่ตนได้ตกลงไว้กับน้องชายสักที  แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็พึ่งจะผ่านไปได้แค่ 4 วันเท่านั้น...แค่ 4 วันที่เจ้าชายน้อยแทบลงแดง....

                เจ้าชายน้อยจะไม่ขออดทนอีกต่อไปแล้ว.....

                แค่ไม่ได้พบหน้า  ไม่ได้พูดคุยแค่เพียง 4 วัน  เจ้าชายน้อยก็แทบคลั่งเสียแล้ว  ดูท่าคนที่มีปัญหาทางด้านจิตใจจะไม่ได้มีเพียงเจ้าชายองค์น้องเท่านั้น  เพราะแม้แต่เจ้าชายองค์พี่ก็คงจะเป็นอยู่ไม่ต่างกัน

                ด้วยความรีบร้อนเจ้าชายน้องจึงไม่ได้กลบร่องรอยของตนเหมือนอย่างที่เคยทำมาโดยตลอด  ผู้คนในปราสาทจึงได้รับรู้ถึงการกระทำนั้น...ราชา ราชินี  และเหล่าข้าราชการบริวาร ‘คนสนิท’  จึงได้พากันตามเจ้าชายน้อยไป...

                กลิ่นคาวเหล็กที่โชยฉุนเตะจมูกยิ่งเพิ่มทวีความกังวล...สิ่งหนึ่งที่เจ้าชายน้อยพึ่งจะคิดได้ก็คือ...

                ...หากไร้ซึ่งสิ่งใดให้ทำลายแล้วไซร้  ผู้เป็นน้องชายจักต้องทำร้ายตัวเองอย่างแน่นอน....

                เขาลืมเรื่องนั้นไปเสียสนิท...แถมยังไม่ได้ยึดอาวุธจากน้องชายไว้เสียด้วยสิ...

                และแล้วสิ่งที่กลัวก็เป็นจริง...ร่างเล็กบางนอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้นที่แดงฉานไปด้วยหยาดเลือด  หัวใจดวงน้อยๆหล่นวูบ  ร่างทั้งร่างพุ่งถลาเข้าไปหาน้องชายในทันที...

                “..พี่...ชา..ย...”

                เสียงพูดแสนพร่าจางยิ่งดึงให้ผู้เป็นพี่ชายน้ำตาริน  เจ้าชายน้อยไม่ทันคิดเสียด้วยซ้ำกับการที่จะร้องขอความช่วยเหลือจากใคร...อันที่จริง  แค่มองดูก็รู้ว่าอย่างไรก็คงไม่รอดแน่ๆ  เจ้าชายน้อยจึงไม่คิดที่จะออกห่างจากร่างของน้องชายแม้แต่น้อย...อยากที่จะอยู่ด้วย...ในวาระสุดท้าย...ของลมหายใจ...

                “..พี่ชาย..มาที่นี่...มา...ทำไม..?....เจ้า...ชาย...บอก...บอ..กแล้ว...นี่..นา  วะ..ว่า..อย่า..มา......”

                กว่าจะจบได้สักประโยคผู้เป็นพี่ชายก็แทบอยากที่จะกลั้นใจตายแทนร่างเล็กในอ้อมแขนไปเสียให้ได้

                “ไม่....ขอโทษนะที่ผิดสัญญา  ขอโทษ  ขอโทษ”

                “พี่ชาย...เจ้า..ชาย...จะตายไหม....?....เจ้า..ชาย...ยะ..ยังไม่อยาก....ตาย..เลย....ไม่อยากเล....ย...”

                “..ไม่...ไม่...”

                “..พี่ชายต้อง..ช่วยนะ....พี่ชาย...ช่วย..ช่วยเจ้าชาย..แล..แล้วเจ้าชาย..จะ...ไม่ตา..ย....”

          ไม่มีใครอยากที่จะเชื่อภาพตรงหน้า...

                เจ้าชายน้อยนักสับนั่งหัวเราะร่าราวกับคนบ้าอยู่เหนือร่างกายของพี่ชายที่ไร้ซึ่งลมหายใจ  เสื้อสีขาวถูกย้อมด้วยสีของเลือดจนกลายเป็นสีแดงฉานตั้งแต่ช่วงข้อมือจนถึงข้อศอก  รวมทั้งบริเวณเสื้อด้านหน้าทั้งหมดก็เปื้อนเลือดแดงคล้ำราวตักมาเทราดบนร่างกาย  ขณะที่เสื้อสีดำชุ่มโชกคาวคลุ้งไปด้วยเลือดทั้งตัว...

                ...ในที่สุดเจ้าชายน้อยจิตวิปลาสก็ได้สังหารพี่ชายฝาแฝดของตนเอง....

                ก็แค่กลง่ายๆที่ง่ายแสนง่าย...

                ในวันนั้นผู้เป็นน้องสวมเสื้อสีดำอยู่แต่แรกแล้ว  ตัวเขาก็แค่เปลี่ยนมาใส่สีขาวเท่านั้นเอง...

                เพราะความคิดฝังจิตจึงไม่มีใครทันคิดถึงข้อนี้เลย...

                ไม่มีใครทันคิดว่าผู้ที่รอดชีวิตในวันนั้นคือฝาแฝดคนพี่...

                ไม่มีใครคาดคิดว่าผู้ที่ฝาแฝดคนน้องฉุดคร่าชีวิตคือตัวเอง...

                ไม่มีใครรับรู้ถึงความจริงข้อนั้นเลย...

                “เบล...”

                คำขอสุดท้ายของน้องชาย  คืออยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป...

                และเขาก็ให้ในสิ่งที่น้องต้องการ...

                แม้ไม่อาจเรียกชีวิตคืนกลับมาได้...

                แต่น้องชายของเขาก็ยังคงมีชีวิตอยู่...

                ตรงนี้....

                ในร่าง...ของเขา...

                “เฮ้!  เบล!!” 

                อีกครั้งที่เสียงเรียกทักจากเบื้องหลังเสียงนี้ทำให้ความคิดรำพันที่เผลอคร่ำครวญอยู่เมื่อครู่กระจายหายไป  ดึงสติให้ออกจากภวังค์ได้ในทันที 

                เสียงนี้...ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็มักจะดังขึ้นในยามที่เขาคำนึงคิด ถึงน้องชายด้วยความอาลัย...ในยามที่เขาอยากที่จะมีใครสักคนมายืนอยู่ข้างกาย...เสียงๆนี้  ของคนๆนี้...

                ...เสมอเลย...

                “อะไร?”

                ร่างสูงผมยาวอึกอักเล็กน้อยก่อนที่จะตัดสินใจพูดอะไรบางอย่างออกไป...เพราะไม่อย่างนั้นการที่เขาอุตส่าห์เดินตามมาจนถึงนี่ก็คงไร้ความหมาย...หรือแม้แต่ความจริงที่เขารับรู้มาก็คงไร้ค่า....

                เพราะบังเอิญผ่านมาจึงได้เห็นใบหน้าที่แสดงตัวตนจริงๆเป็นครั้งแรก...

                เพราะตัดสินใจเดินตามมาจึงได้เห็นท่าทีที่แสดงออกถึงความเจ็บปวดใจของคนตรงหน้าอย่างที่ไม่เคยเห็น...

                เพราะงั้นจึงได้คิดที่จะพูดออกไป...

                “สำหรับฉัน...ไม่ว่านายจะเป็น‘ ใคร’ ....แต่นายก็คือนาย  ไม่มีใครที่จะสามารถแทนที่ใครไปได้ตลอดหรอกนะ...”

                ประโยคเดียว...แค่ประโยคเดียวเท่านั้น  ความเจ็บปวดที่จางไปเมื่อครู่พุ่งกลับเข้ามาเจ็บแปล๊บในจิตใจ  หากแต่เด็กหนุ่มยังคงตีหน้าซื่อแม้จะไม่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าอีกแล้วก็ตาม

                ...รู้หรือ...

                ...พูดแบบนี้...รู้...อย่างนั้นหรือ...

                ...ถ้าอย่างนั้น...

                ...ได้ไหมนะ...

                ...ถ้าจะขอกลับเป็นตัวเอง...

                ...อย่างน้อยแค่เฉพาะต่อหน้าคนๆนี้...

                ...ได้ไหมนะ...

                ...ถ้าจะขอกลับเป็นตัวเองจริงๆ...

                ...ที่ไม่ใช่น้องชาย...

                ...ได้ไหมนะ...?

                “พูดเรื่องอะไรน่ะ  สควอนโล่  เจ้าชายไม่เห็นจะเข้าใจเลยนะ”

                ...ไม่ได้...

                ...ไม่ได้หรอก...

                ...แม้จะเป็นคนๆนี้ก็ไม่ได้...

                ...แค่คิดก็ไม่ได้...

                ...ไม่ได้...

                รอยยิ้มกว้างแย้มชัดขึ้นมาบนใบหน้าอีกครั้งอย่างเคยชิน  เด็กคนนั้นมักจะยิ้มแบบนี้  ดังนั้นเขาก็จะยิ้มแบบนี้  แม้ว่าจะไม่ใช่ตัวเขาเองเลยก็ตามที

                หากแต่ร่างสูงที่นิ่งมองรอยยิ้มนั้นอยู่กลับทำท่าทางเหมือนจะเจ็บปวดขึ้นมาแทน  รอยยิ้มที่เคยแนบเนียนมาตลอด  ไม่เคยใช้ได้เลยกับคนตรงหน้านี้  ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม...แต่เขากลับรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจจริงๆ...

                กลัว...ว่าสักวันเขาจะ.....

                ...ไม่!!...

                “เฮ้~อ...เอาเถอะ  ช่างนายก็แล้วกัน  เอาเป็นว่าศึกชิงแหวนผู้พิทักษ์พรุ่งนี้นายก็ระวังตัวด้วยล่ะ”

                “ไม่ต้องเป็นห่วง  ‘เจ้าชาย’  ไม่มีวันแพ้อยู่แล้ว”

                ...ใช่...

                ...เบลจะไม่มีวันแพ้...

...ไม่ผิดใช่ไหม...

...หากว่าจะขอดันทุรังอีกสักนิด...

...หากว่าจะขอฉุดรั้งชีวิตของเบลเอาไว้อีกสักระยะหนึ่ง...

...หากว่าจะขอใช้ตัวตนในฐานะของเบลต่อไปแบบนี้อีกสักครู่...

...ไม่นานหรอก...

...แค่เดี๋ยวเดียวเท่านั้น...

...ไม่ผิดใช่ไหม...

...อีกแค่นิดเดียวเอง...

...แล้วจะขอกลับไปเป็นตัวของตัวเอง...

...จนกว่าจะถึงตอนนั้น...

...ขอพี่เล่นเป็นเราต่อไปอีกสักนิดนะเบล...

...ขอพี่ฉุดรั้งตัวน้องไว้อีกนิด...

...เบลเฟกอล...

...ไม่ผิดใช่ไหม...

...แล้วหลังจากนั้น  พี่จะขอตามน้องไป...

...อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น...

...เบล...

...มันไม่ผิดใช่ไหม...

                --------------------------------------------------------------------------------------------------

End......TT_TT....

...จบเถอะเนอะ...รู้สึกพักนี้เขียนได้แต่แนวนี้อ่ะ....TT0TT...แต่ฉันรักเธอนะเบล......

                --------------------------------------------------------------------------------------------------