ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตุ๊กตาหมี : ~unknow~
ตุ๊กตาหมี
เมื่อคุณโกรธใครสักคนมาก ๆ ...คุณจะรู้สึกอยากฆ่าเขามั้ย?
แม้จะเป็นอารมณ์เพียงชั่ววูบก็ตามที...
- - - - --- -- - -- - - - -- -- - -- - -- - -- - -- - - --- - - -- - - - - - - - - - -- - - - - -- - ---- -- -- - -- - - - -
ยามเย็นที่บรรยากาศขุ่นมัวเหมือนจิตใจ ชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินออกมาจากตึกสำนักงานสูง แม้ท่าทางจะเหมือนดีใจที่ถึงเวลาเลิกงานเสียทีแต่ในใจเขาก็ยังมีอารมณ์โกรธขึ้งอยู่เต็มเปี่ยม ..เพียงเพราะปากเสียงอย่างไม่รู้จักจบเรื่องงาน และเขาก็เหมือนจะเป็นฝ่ายผิดเพราะลูกค้าเห็นด้วยกับอริของเขา
‘ใช่สิ! กูมันคลื่นลูกเก่า ไม่แรงเหมือนคลื่นลูกใหม่แล้วนี่หว่า’ เขาคิดพลางเดินไปตามย่านร้านค้าใกล้บริษัท เมื่อเดินผ่านร้านขายของกระจุกกระจิกสายตาก็ไปพบกับตุ๊กตาหมีตัวโตเกือบถึงเอวของเขาตั้งอยู่หลังกระจก เขานิ่งคิดถึงลูกสาวตัวเล็กที่เพิ่งเกิดมาได้เมื่อไม่กี่ปีมานี้ แล้วเขาก็เปิดประตูร้านเข้าไปซื้อมันมา
เขาเดินถือตุ๊กตาหมีพลางหลบสายตาคนเดินถนนไปยังที่จอดรถใกล้ ๆ กัน มองหารถยนต์ของเขาและยัดมันลงไปที่เบาะด้านหลังพร้อมแฟ้มเอกสาร แล้วรถคันนั้นก็แล่นออกไปสู่ถนนที่รถติดยาวเป็นแถว...
เมื่อเขากลับถึงบ้านก็เกือบทุ่มแล้ว แม้จะยังหัวค่ำอยู่แต่ลูกสาวตัวน้อยแสนน่ารักกลับหลับไปแล้ว ผู้เป็นพ่อได้แต่เดินไปลูบแก้มเนียนเบา ๆ และประทับจูบบนหน้าผากของเด็กน้อย
“รอให้แกกับมือดีกว่าค่ะ พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันชวนแกดูโทรทัศน์รอคุณก็ได้” ภรรยาเดินอุ้มตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ออกมาจากห้องนอนของลูกสาว ชายหนุ่มได้แต่พยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินไปอาบน้ำ
- - - - --- -- - -- - - - -- -- - -- - -- - -- - -- - - --- - - -- - - - - - - - - - -- - - - - -- - ---- -- -- - -- - - - -
เมื่อเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเหมือนทุกวันผมก็ตื่นก็ไปทำงานเหมือนทุก วัน... รอรถติดที่สี่แยกเหมือนทุกวัน... หาที่จอดรถเหมือนทุกวัน... เดินเข้าบริษัทไปตอกบัตรเหมือนทุกวัน.. เจอหน้าไอ้หมอนั่นเหมือนทุกวัน.. และทะเลาะกับมันเหมือนทุกวัน...
โธ่ว้อย! ผมละอยากจะกรีดหน้ามันให้ยับจริง ๆ เลย! ขอแค่มีมีดคม ๆ สักเล่มละก็.. จะค่อย ๆ เฉือนลงไปบนใบหน้าเย่อหยิ่งจองหองนั่น จะประณีตเหมือนหั่นเค้กวันเกิดลูกสาว ค่อย ๆ .. ช้า ๆ ... รอให้เลือดสีแดงไหลเยิ้มออกมาจากรอยกรีดนั่น แล้วก็กรีดรอยต่อไป... ให้เลือดอาบหน้าเ(ห)อี้ย ๆ นั่น รอฟังถ้อยคำที่มันจะเอ่ยออกมาขอร้อง ใช่แล้ว... เสียงที่อ้อนวอนของมันคงเป็นเหมือนเสียงสวรรค์เลยละ
ถ้าทำได้อย่างที่คิด... ก็ดีน่ะสิ!!!
ผมจำต้องกัดฟันกรอดเมื่อเสียงเยาะเย้ยดังขึ้นข้างหูและติดอยู่ในสมอง เสียงของไอ้เ(ห)อี้ยนั่นดังกังวานอยู่เรื่อย ๆ เหมือนกับว่ามีใครอัดลงเทปแล้วเปิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระดาษรายงานมากมายที่กองสุมอยู่ตรงหน้าดูขาวโพลนจนทำให้ตาพร่าไปหมด ให้ตายสิ! เพราะมันคนเดียวทำให้งานผมไม่เดินเลยแม้แต่นิดเดียวตั้งแต่เช้า!
ผมจึงยื่นใบลาครึ่งวันและหลบออกมา เมื่อเดินไปถึงรถที่จอดทิ้งไว้ก็เร่งมันตรงกลับบ้าน ผมจำเป็นต้องออกจากที่ทำงานให้เร็วที่สุด ...ก่อนที่ผมจะเผลอไปฆ่าใครเข้า...
ที่บ้านไม่มีคนอยู่ดังคาด เพราะแนนมักจะพาลูกไปเดินในสวนสาธารณะแถวนี้เพื่อให้น้ำได้ออกกำลังกายบ้าง การที่ปล่อยให้เด็กวัยเดินได้แล้วนอนอยู่กับบ้านไม่ใช่เรื่องดีเลย
ผมเปิดประตูบ้านเข้าไป ทุกสิ่งทุกอย่างภายในนั้นสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย ...เพราะแนน เธอเป็นแม่ศรีเรือนชั้นเยี่ยม ผมไม่ผิดหวังเลยที่เลือกใช้ชีวิตร่วมกับเธอ
แล้วผม... กลับมาทำไมกันนะ?
แค่อยากให้ใจสงบหรือแค่อยากระบายกันแน่?
พอคิดเรื่องนี้ภาพใบหน้าไอ้เ(ห)อี้ยนั่นก็ลอยมาอีก รอยยิ้มแบบนั้น.. น่าต่อยให้เลือดกบปากจริง ๆ เลย ผมเดินไปในห้องนอนตัวเอง คว้าตุ๊กตาหมีที่เพิ่งซื้อมา มือที่จิกหัวมันอยู่ด้านชาไร้ความรู้สึกไปนานแล้ว ขาของผมก้าวฉับ ๆ ไปทางห้องครัวอย่างรวดเร็ว มีดสีเงินวาววับวางเรียงกันในที่เก็บอย่างสวยงาม ผมไม่รอช้าคว้ามีดเล่มใหญ่สุดมากระชับในมือ
ปลายมีดคมกริบปาดลงเนื้อนุ่ม ๆ ของตุ๊กตาทันที แค่แผลเดียวมันไม่สะใจหรอก ใช่... ใช่... จิ้มมีดลงไปแล้วคว้าน ใช่แล้ว... ต้องอย่างนี้สิ ปาดมีดลงไป... ที่ตาสีดำวาววับนั่นด้วย ตุ๊กตาอะไร้... ไม่มีชีวิตแต่ตากลับมีประกายซะสวยงาม สวยนักก็อย่ามีเลย มีดเล่มเดิมถูกแซะลงไปบริเวณตา แล้วมือหยาบกร้านของผมก็ควักมันออกมา ใช่.. ตุ๊กตาไร้ค่าอย่างแกมันไม่จำเป็นต้องมีอะไรดี ๆ หรอก ใช่... ใช่แล้ว...
ความคุกรุ่นของเพลิงแค้นยังคงเริงระบำในใจผมไม่หยุด คมมีดกรีดลงเนื้อผ้าของตุ๊กตาหมีอีกนับไม่ถ้วน ...ไอ้ที่ระบายอารมณ์ชั้นยอด... มันต้องโดนแบบนี้แหละ มันสมควรโดน
- - - - --- -- - -- - - - -- -- - -- - -- - -- - -- - - --- - - -- - - - - - - - - - -- - - - - -- - ---- -- -- - -- - - - -
เมื่อพอใจแล้วความรู้สึกคือหมดแรง เขานั่งลงกับพื้นเหม่อมองเพดาน วางมีดลงข้างตัว
‘เพดานมีแต่ไฟ... แนนติดเพิ่มตั้งแต่เมื่อไรกันนะ ไม่ห็นปรึกษาเราเลย ไฟเหมือนที่บริษัทเลยแฮะ กลับมาต้องชมเสียหน่อยแล้ว...’
“เอกชัย!!! คุณทำอะไรลงไป!!!” เสียงหนึ่งเรียกขึ้น ชายพนักงานบริษัทจึงหันไปมองอย่างแปลกใจ ...เขาไม่ได้อยู่บ้านคนเดียวหรอกหรือ?? “คุณฆ่าคนเชียวนะ!!!”
‘นั่นมัน... หัวหน้านี่ มาได้ยังไงนะ’ เอกชัยคิด ‘ว่าแต่ฆ่าคนอะไรกัน??.. ก็เจ้านี่มันตุ๊กตาหมี’
“สวัสดีครับหัวหน้า มาหาผมได้ยังไงน่ะ” เอกชัยยกมือขึ้นไหว้หัวหน้าของตนลวก ๆ ..แต่ทันทีที่มือสัมผัสโดนใบหน้าเขาก็เพิ่งรู้สึกว่ามีของเหลวเปรอะมือตนเองอยู่ ชายหนุ่มรีบมองมือตนเอง
“เฮ้ย!!! เลือด!!! มันมาจากไหน” ไม่ใช่เพียงมือ... แต่ตอนนี้เหมือนมีเลือดเปรอะอยู่เต็มตัวเขาเลยทีเดียว เอกชัยมองไปยังซากตุ๊กตาหมี... หรือตามที่เขาเข้าใจ เพราะคนอื่นเห็นเป็นร่างไร้วิญญาณของผู้ที่ไม่เคยเป็นมิตรกับเอกชัยเลย “นี่มัน... อะไรกัน ผมกำลังฝันหรือ?...”
“มีใครโทรตามตำรวจหรือยังวะ!! ไอ้เอกชัยมันเพ้อใหญ่แล้ว เร็วเข้า!!” เพื่อนที่ทำงานอีกคนหนึ่งร้องขึ้น “เดี๋ยวมันก็มาฆ่าพวกเราหรอก!!!”
‘เอ๋?... มันเกิดอะไรขึ้น เอกชัยไหน ไม่เห็นจะรู้จัก ฆ่าหรือ...’
ชายหนุ่งนั่งงงกับตัวเอง หันมองซ้ายทีขวาทีอย่างเคลือบแคลงใจ คำถามที่ผุดขึ้นมามากที่สุดในใจก็คือ ...มันเกิดอะไรขึ้น?....
ไม่นานนักก็มีเสียงลิฟต์ดังขึ้นพร้อมร่างของนายตำรวจกรูกันเข้ามาล้อมรอบร่างเอกชัยและศพสภาพน่าเกลียดน่ากลัว แผลจากคมมีดมากมายทั่วทั้งตัว ที่ท้องก็ยังมีแผลเหวอะหวะและลำไส้สีแดงฉานขดอยู่ภายใน ลูกตาทั้งสองข้างถูกควักออกจากเบ้าเหลือน้ำเหลืองไหลย้อยออกมาราวกับว่ากำลังร้องไห้
- - - - --- -- - -- - - - -- -- - -- - -- - -- - -- - - --- - - -- - - - - - - - - - -- - - - - -- - ---- -- -- - -- - - - -
“ขอสอบปากคำหน่อยนะครับ ช่วยเล่าถึงเมื่อตอนที่นายเอกชัยลงมือฆาตกรรมได้ไหมครับ?” นายตำรวจถามพนักงานบริษัทคนหนึ่งผู้ตะโกนออกมาให้เรียกตำรวจ
“ก็... อยู่ดี ๆ ก่อนพักกลางวันไม่นาน เอกชัยเค้าก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปหาดำรง เอ่อ.. ผู้ตายน่ะครับ แล้วเขาก็จิกหัวดำรงลากไปที่ห้องครัวของบริษัท ที่จริงมันก็เป็นแค่ห้องเล็ก ๆ ที่มีมุมกาแฟและแซนด์วิชมาขายเท่านั้นแหละครับ”
“ค่ะ.. ผู้ชายคนนั้นลากผู้ชายอีกคนมาด้วย เขาตรงมาที่ฉัน ฉันกลัวมากจนทำอะไรไม่ถูก สายตาของเขาตอนนั้นอย่างกับเสือแน่ะค่ะ น่ากลัวมาก” หญิงอีกคนเอ่ย เธอเป็นพนักงานขายของร้านคอฟฟี่ช็อปเล็ก ๆ นั่นเอง “เขาเดินมาคว้ามีดที่ฉันใช้หั่นแซนด์วิชไปแล้วก็... กรีดมีดลงบน...”
“พอแล้วล่ะครับ ขอบคุณในความร่วมมือครับ” ชายในเครื่องแบบกล่าวเมื่อเห็นหญิงสาวร้องไห้ออกมา
วันนั้นทั้งวันบริษัทให้พนักงานกลับบ้านเร็วได้เพื่อความสะดวกในการทำงานของเจ้าหน้าที่ตำรวจ พนักงานทุกคนไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี ...แต่ที่แน่ ๆ ...
พวกเขารู้แล้วว่าการแหย่ให้คนโกรธหรือไปโกรธใครมันไม่จบลงอย่างสวยหรูเลย...
...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น