คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ ๒ ผู้มาเยือน ๑๐๐%
สาวน้อยวัยแรรุ่นผู้มีวหน้าแล้มและผิวพรรที่ลออนวลบ่ัถึบุาธิาร่อยๆ เยื้อย่ามาหาผู้ทรเป็นพระบิาที่ศาลาเินยวในราอุทยาน ท้าวสาเรศแย้มสรวลให้พระที่ธิาผู้เปรียบนัยเนรทั้สอ้า แม้นว่าพระธิาะทรมีวรอ์ั่สาวน้อย ทว่าพระนมายุที่แท้ริือ ‘เ็วัน’ ้วยเพราะำเนิแบบโอปปาิะแบบเียวับพระนานิศาวีมเหสีู่พระบารมีแห่พระอ์
“เส็พ่อมีรับสั่ให้หาหม่อมันฤๅเพะ”
เมื่อสับสุรเสียใสเสนาะราวระัแ้วแล้วึถอนพระอัสสาสะ้วยื่นม
“มาๆ ลูพ่อ แหม เ้าะาพ่อไปไม่ิะลาันเลยฤๅ”
ทรแสร้ัพ้อ หาสุรเสียนุ่มอ่อนโยนนั้นไม่มีแววน้อยพระทัยแ่อย่าใ
“อีเพียไม่ี่วันลู็ลับมาแล้วเพะ ถึวันนั้นลูไ้รับพระราทานนามเพราะๆ าเส็พ่อ...ฤๅไม่เพะ” สุรเสียใสประบประแ
ไม่ว่าะเป็นพระโอรสหรือพระธิา็ะ้อเส็สู่บ่อน้ำศัิ์สิทธิ์เพื่อรับพรศัิ์สิทธิ์และแ้วมีประำอ์ามราประเพีแห่สุรินทรานร แม้ะทรทราบ แ่อ์สาเรศ็ยัอพระทัยหายไม่ไ้ ยัื่นมไ้ไม่ทันไรเลย
“นั่นสิ ื่ออเ้า... พ่อยัมิไ้ปรึษาเรื่อนี้ับแม่เ้าเลย”
เหมือนพระอ์ะเพิ่ทรระหนัถึว่าบุรีผู้นี้ยัไม่มีนาม ็หนึ่ในราประเพีทั้หลายที่บััิไว้นั่นแหละ ...แม้นพระโอรสฤๅธิาัไ้รับพระราทานนาม็่อเมื่อเส็นิวัิาบ่อน้ำศัิ์สิทธิ์แลไ้รับมีประำอ์แล้วเท่านั้น
ันั้น ‘พระอ์น้อย’ อพระอ์ึยัไม่มีนามไว้ใ้เรียัน วามระวนระวายลัวว่าพระธิาะน้อยพระทัยทำให้เ้าแห่สุรินทราทรบีบๆ ลายๆ ลูแ้วสีมพูใสในมือโยไม่รู้พระอ์
“เอ... นั่นแ้วอะไรฤๅเพะ เส็พ่อ”
นัยเนรลมโแลไปเห็นแล้วให้สสัย พระบิาสรวลแย้มับวาม่าอยารู้อยาเห็นอพระธิา
“พิษอย่าไรเล่า ลูพ่อ”
“พิษฤๅ พิษอย่าไรเพะ ที่ลูเยเห็นอวรินับวรา็เป็นน้ำสีแบ้า เหลือบ้า ำบ้า อนาานาีนอื่นๆ ็เป็นน้ำเ่นัน”
หัถ์เรียวามรับเอาลูแ้วสีหวานาพระบิามาทอพระเนรใล้ๆ แววเนรใสื่อ้อเป๋ ทอพระเนรอย่าไรๆ ็เหมือนอัมีมี่ามาว่า
“หาพานาพ่นพิษออมาเป็นน้ำ พิษนั้นะร้ายแรยิ่ สามารถทำให้สิ่ที่ระทบพิษเพียน้อยถูฤทธิ์ทำลายนไม่มีเหลือ แ่หาายพิษออมาเป็นหิน...”
ธิาน้อยเยพระพัร์เมื่อพระบิาทรหยุเล่าเสียื้อๆ เนรสีเ้มมีแววสสัย ท้าวสาเรศทรระแอมไอ
ไม่น่าเล่าเลยเรา
“พระพัร์แแบบนี้ยิ่ทำให้ลูสสัยให่ รัสเล่าประทานเถิเพะ ลูอยารู้ะแย่อยู่แล้ว”
ผู้เป็นธิาสรวลล้อ ท้าวสาเรศนารา...พระอ์ทรไ้ยินา้าเบื้อบาทหลายผู้่าทูลว่าพระบิาทรุเ็ายิ่ แ่เวลานี้... ไม่แล้วระมั
“ไม่ทรเล่าประทาน หม่อมันะไปทูลถามเส็แม่เอา็ไ้”
“อย่านะ!”
เมื่อทรเอพระธิาหัวหมอหยอเ้าให้ ทำเอาพระอ์ทรระหนยิ่ พุทโธ่! ถ้าลูน้อยไปถามนิศาวีริๆ แผนะประทานอวัในวันรบรอบวันอภิเษสมรส็เป็นอันล่มหมน่ะี
“เฮ้อ... เห็นท่าไม่บอะไม่ไ้เสียระมั” ทรปรารภหน่ายในพระทัยยิ่
“แ่นี้็สิ้นเรื่อ”
นาีน้อยสรวลเสียใส อ์นาราาทรหยิบลูลมสีสวยนั้น ประบพระหัถ์นิ่พลาร่ายมนรา ่อนะประทานสิ่นั้นให้บุรีทอพระเนรใล้ๆ วเนรับ้อแหวนทอสุปลั่วใหม่ไม่วา
“ำไว้หนาลูพ่อ หานาามอบพิษให้ับหิผู้ใ รู้ไว้ว่านาานนั้นะรัและเทิทูนนาสุใ”
บาาลนร
พระวรายสูส่าโปรารเส็้าๆ เป็นนิ ทว่าอนนี้ัหวะ้าวย่ามิไ้เป็นเหมือนเ่า่อน พระอาารร้อนรนนั้นสบลเมื่อเส็ถึสระน้ำทิศะวันอออพระราอุทยาน พระเนรมทอมอปทุมแ้วลาสระสโรลัมพุ ลีบบาสีหวานยัหุบูมมิแย้ม รัศมีาบัวามอันแสถึบารมีอผู้เป็นเ้าอ็ยัริบหรี่
“มอูวิมาน พาลให้ิถึเ้าอ...”
นเ้มมวเพียนิหลัาไ้ยินเสียทุ้มแมเย้าหยอออรัษ์ฝ่ายวาพ่วำแหน่พระสหายสนิทอพระอ์ ฝ่ายนั้นเมื่อเห็นเ้าเหนือหัวทรมีสีพระพัร์บอบุไม่รับึรีบถวายบัม
“ัรธารารายานัวพะยะ่ะ”
“ลุึ้นเถิัรธารา” อินทันาราไหวพระหัถ์ “ลับาเมือมนุษยืแล้วฤๅ”
“พะยะ่ะ ระหม่อมส่อพระราทานถึมือแม่นาน้อยบัวบุษยาแล้วพะยะ่ะ” นทูลยิ้มระรื่น ในะที่ถูสายพระเนรมริบมอเิำหนิ
“เราว่าเ้าพูมาเินไปฤๅไม่”
ถึแม้ะรับสั่เ่นนั้นและทรมีสายพระเนรมริบปานะพ่นพิษออานัยเนรนั้นเพียไร ัรธารา็หาไ้ลัวไม่ ้วยเป็นสหายันมาแ่เล็แ่น้อยและเป็นศิษย์ร่วมอาารย์ึรู้พระราอัธยาสัยี
“หามิไ้พะยะ่ะ ระหม่อมแ่ทูลามเนื้อผ้า”
มุมพระโอษ์บาระุหน่อยั่อนที่ทรมีโทสะ้วยเรื่อไม่เป็นเรื่อ หาพระเนรมวัฟาฟันไ้ ายอพระสหายหนุ่มไ้าเป็นสอท่อนเสียแล้ว พระโอษ์ยับเหมือนะรัสอะไร แ่นาาหนุ่มพูึ้นเสีย่อน
“พะยะ่ะๆ อ์อินทัแ่ทรหาทาิ่อับนาเพื่อพระราทานปิ่นืนนาเท่านั้น ำรัสนี้พระอ์รับสั่ับัรธาราผู้นี้ว่าร้อยรอบนหม่อมันำึ้นใแล้ว”
“ำึ้นใแล้วยัะวนโทสะเราอี ถ้าอยาะย้ายมาูแล้นไม้ใบห้าในสวนหลวเรา็ไม่ัเ้าหรอนะ!”
รับสั่บ็เส็สู่ห้อทราน ทิ้ให้นสนิททำหน้าเ็
แ่หยอนิหยอหน่อยเอ ไม่เห็นะ้อทรู่!
ความคิดเห็น