คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผมไม่ได้ชอบน้องครั้งที่หนึ่ง
“อรุสวัสิ์โุเระุ”
“สวัสีอนเ้ารับรุ่นที่สิบ”
“อ้าวมาโรเรียนเ้าัเลยสอนนี้”
สวัสีรับทุน ผมื่อสึนะ เป็นเ็นัเรียนระับั้นมัธยมศึษาอนปลาย โรเรียนนามิโมริ ผมมีเพื่อนรัอยู่สอน นหนึ่เป็นนอารม์ร้อน โุเระ ถึะอารม์ร้อนแ่ว่าเาเป็นนที่เรียนเ่เอามาๆ
อีนือ ยามาโมโะ นัีฬาประำห้อ เพื่อนสนิทผมเป็นนมีวามสามารถทั้สอน นหนึ่สายวิาาร อีนสายิรรม ส่วนผมเป็นมนุษย์ืาที่บัเอิมีเพื่อนสนิทที่แสนี ผมเป็นนัเรียนที่ารเรียนไม่ไ้แย่และไม่ไ้โเ่นนน่าับามอแล้วทำไมถึมีนเลือผมเป็นหัวหน้าห้อ
ใ่รับ ผมเป็นหัวหน้าห้อ แล้วผมำลัรวบรวมสมุารบ้านเพื่อนเพื่อเอาไปสุ่รู่อนเ้าแถว
“เฮ้ย ใรยัไม่ส่อีว่ะ อย่าให้รุ่นที่สิบรอิเฮ้ย”
โุเระือรอฝ่ายวิาาร
“รีบๆส่นะเพื่อนๆ”
ยามาโมโะือรอฝ่ายปรอ
“บอสะ สวัสีอนเ้า่ะ”
ผู้หิที่น่ารันนี้ือโลม เธอเป็นรอฝ่ายารเินหรือที่เรียว่า เหรัิ เธออยาเรียผมว่าบอสเพราะว่าผมเป็นหัวหน้าห้อ
“เรียบร้อยไปส่ารบ้านันรับรุ่นที่สิบ”
“อือ”
ผมเ็ำนวนสมุารบ้านเมื่อรบามำนวนเลยแบ่ให้เพื่อน่วยถือ
“เสร็แล้ว ันอยาไปสวัสิาร พาไปหน่อยสึนะ”
“ไ้”
ผมเห็นลูอมเลยนึอยาิน พอะ่ายั์ล้วระเป๋าเท่าไร็หาเินไม่เอ
วยแล้ว
“รุ่นที่สิบเป็นอะไรรับ”
“ันหาเินไม่เอ”
“ผมออให้่อน”
โีที่มีโุเระ่วยออเิน่าลูอม่อน ผมเลยวนเพื่อนย้อนเส้นทาที่เินผ่านมาถึสวัสิารแ่หาเท่าไร็ไม่เอ
“รุ่นพี่ยามาโมโะ ผมืนไม้เบสบอลที่ยืมเมื่อวานรับ”
มีรุ่นน้อมาืนไม้เบสบอลให้ยามาโมโะ
“สสัย ันลืมหยิบเินมาโรเรียนแน่ๆ”
“วันนี้ันเหลือเินแ่พอื้อ้าว อโทษนะสึนะ”
“ไม่เป็นไร”
“รุ่นที่สิบยืมเินผม่อน็ไ้รับ”
ผม้อยืมเินเพื่อนื้อ้าวินริๆ สายาผมันเห็น แรมโบ้ เ็้าบ้านที่ยืนเินผมเิมเมเมื่อเือน่อนไม่ยอมืน ลอทวเินูีมั้ย พ่อแม่ให้เินมาโรเรียนเยอะแยะแ่ไม่มีเินมาืนเราสัที
“แรมโบ้เยยืมเินัน ไม่ืนสัที”
“ั้นเราลอไปทวันรับ”
“เฮ้ แรมโบ้” ผมะโนเรียื่อน้อ น้อเาหยุเินแล้วมอพวผมที่ำลัวิ่ไปหา
“นายยืมเินรุ่นที่สิบ ืนมาะีๆ”
“เรื่ออะไรรับพี่ๆ”
“แรมโบุ้ อบในะที่เลี้ยไอิมพวัน”
มีสาวน้อยน่าาิ้มลิ้มสอนโบมือให้แรมโบ้
“นั่นมีั์เลี้ยสาวแล้วไม่มีั์ืนพี่ พี่อุส่าห์ให้เรายืมเิมเม”
“ผมำไม่ไ้เลย ัวใรัวมัน”
แรมโบ้ไอ้เ็ะล่อนปลิ้นปล้อน น้อมันิทีเผลอวิ่หนีพวผม พวผมวิ่ามหารอบโรเรียน แทนที่มาโรเรียนเ้าะไ้ส่านแล้วเ้าแถวสบายๆลับ้อมาวิ่อ้อมโรเรียน ผมแะอมยิ้มินปลอบใ
“ินอหวานๆะไ้อารม์ี ่อยทวที่บ้าน็ไ้ วันนี้ยืมโุเระ่อนนะสึนะ”
“อือ ยามาโมโะ”
“ู่ เบาๆ ันเห็นแรมโบ้แล้ว น้อหลบที่อยนั้น รุ่นที่สิบับยามาโมโะัมันที่ทานั้น ผมะัอีทาหนึ่”
ผมพยัหน้าเบาๆ แล้ว่อยๆย่อับยามาโมโะ
“ไอ้วัวบ้าะหนีไปไหน”
“เฮ้ย พี่หัวปลาหมึ”
แรมโบ้่อยๆถอยหลัมานนับยามาโมโะที่รออยู่
“เฮ้ยพี่ยามาโมโะ”
ยามาโมโะถือไม้เบสบอล้ำอเพื่อู่แรมโบ้
“ืนั์มา” ผมแบมืออีๆ
“พี่สึนะ ให้น้อฟรีๆเถอะ”
“อะไรไอ้วัวบ้าเวลายืมน่ะ รุ่นที่สิบให้่ายๆ เวลาทวพูยาั”
“ืน็ืน”
“ให้มั้ยแ่นี้็บ”
“เ้าแถวันเถอะรับรุ่นที่สิบ”
แล้วอนเ้า ิรรมวุ่นวาย็บล้วยี
“รูมีารบ้านให้นะะส่สัปาห์หน้าเป็นีทสรุปเนื้อหาที่สอนพร้อมารบ้าน ให้หัวหน้าห้อเ็บั์ับเพื่อนๆเพื่อถ่ายเอสาร อย่าลืมนะส่ในาบสัปาห์หน้า ใรไม่ทำรูะไม่รับรวให้เวลาเือบอาทิย์”
ผมเินมารับ้นบับับุรู
“ันเ็บั์เอ่ะ”
โลมที่เป็นเหรัิอาสาทำหน้าที่อเธอ
“มีสิบแผ่น เอสาราวำสอแผ่นบาท นละห้าบาทนะรับโลม"
“รับทราบ่ะบอส”
“ทุนมา่ายั์ับโลมนละห้าบาทนะ”
ผม่ายเป็นนแร
“ไ้เวลาิน้าวเที่ยแล้วรับรุ่นที่สิบ”
ถึเวลาที่รออยแล้ว ไม่อยาให้เวลาผ่านไปเลย ยัไม่อยาเรียนภาบ่าย
“ลับห้อเอาเินที่โลมเ็บไปถ่ายเอสารัน”
พวเราทาน้าวเสร็แล้วะลับห้อเอาเินที่โลมเ็บ่าถ่ายเอสารมาถ่ายเอสารแเพื่อน
ทำไมวันนี้อาาศร้อนแบบนี้ แทบอยู่ไม่ไหว
ผมเห็นเ็ผู้หิหอบเอสารนเียว
“อ้าวโลมมาถ่ายเอสารแทนเหรอ”
“ือว่าวันนี้นเ็มร้านถ่ายเอสารเลย่ะ ันเลยมา่อิวไว้่อน”
“ไม่เห็น้อรีบเลย”
่อยฝาร้านถ่ายเอสารมาเอาอนเย็น็ไ้
“หน้าเธอูีๆนะ”
“ันยัไม่ไ้ทาน้าวเลย่ะ”
“โลมไม่เห็นะ้อฝืนร่าายนานี้เลย”
“ไม่เป็นไร่ะ ุยามาโมโะ บอสะลับห้อสินะะ ันฝาเอาึ้นแเพื่อนๆ้วย”
ผมรับเอสาร่อาเธอ
“โอเ เธอรีบไปิน้าวเลยนะ”
“่ะ”
พวเราสามนเลยมุ่หน้าะลับห้อ ทันในั้น
“รี๊มีนเป็นลม”
ผมเลยหันมามอทันที
“โลม” เราสามนอุทานพร้อมัน
มีผู้นมามายรีบเ้ามามุูเธอ ไม่มีนสอนรึไ ว่านเป็นลมห้ามมามุอาาศะถ่ายเทไม่สะว
“่วยหลบ้วยรับ”
ผมฝ่าฝูนพยุเธอมาหลบแที่ใ้้นไม้
“ถอยไปไลๆ ทานี้พวันะูแล”
“ันมียามพมา้วย”
“รีบเปิเลยยามาโมโะ”
ผมวาอเอสาร หยิบุหนึ่มาพัให้เธอ
“อย่ามุิเฮ้ย"
ถ้าเปิระุมนัเรียนสัเม็สอเม็เธอะไ้หายใสะวึ้น
อีอย่าผมไม่ใ่นวยโอาสอะไร
“ทำอะไรไอ้เ็เวร”
มีนปริศนาสี่นโพล่มา ผมไม่อบผู้ายนนี้เลยพูาับนแปลหน้าไม่สุภาพเรียผมว่าเ็เวรอี พี่เามีทรผมรูปทรัสัปปะรเหมือนโลมัเลย น่าะเป็นพี่ที่เาลือว่าหวน้อสาวมา
“ใเย็น่อนอาารย์”
“อย่ามุิว่ะ ไอ้พวนแปลหน้า ถ้าะให้ี ื้อน้ำหวานหรือน้ำเย็นให้โลมะีว่ามั้ย”
“ใ่แล้ว ิุสะเน ไปื้อน้ำเย็นให้โลมัน”
พี่เารีบวิ่ไปื้อน้ำไม่ิีวิ
ผมออแรพลัให้เิแรมาึ้น
“me้ออโทษแทนอาารย์้วย เาเป็นนหวน้อสาวมา”
“น้อไม่้ออโทษหรอ พวพี่ไม่ถือสา” ยามาโมโะพูแทนวามในใผม
“อ๊ะ บอส”
โลมฟื้นแล้ว
“ันเป็นอะไรไปะ”
“เธอเป็นลมน่ะ อาาศมันร้อนมาๆ แถมเธอไม่ยอมิน้าวสัที”
“อโทษนะะ”
“อโทษอะไร โลมไม่ไ้ผิเลย”
“อบุ่ะ”
“นี่ ยามอัน ันยให้เลย”
“อบุทุนนะะ”
“อ้าวฟรานมาาไหน”
“ผมมาับอาารย์อนนี้อาารย์ื้อน้ำให้พี่อยู่”
“โลมไปทาน้าวะ” โุเระเสียเ้ม
“เราไปเป็นเพื่อน็ไ้ เผื่อเธอหน้ามือี” ยามาโมโะเสนอ
“ไม่้อ ผมูแลน้อสาวไ้”
พี่นปาเสียเมื่อี้ลับมาแล้วพร้อมับน้ำื่มเย็นๆ
“ันไปทาน้าวับพี่่อนนะะ”
“แล้วเอันรับ”
พี่เาเป็นนแบบไหนนะ มีแ่เ็มอ้นิสอยห้อยามพ่ว้วยนัเรียนมอปลาย เรียเาให้ไปื้อน้ำ ให้เ็ว่าเรีย้วยำว่าอาารย์ หรือว่าพี่ายโลมะเป็นอันธพาลัน
ความคิดเห็น