คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [OS] always -2759
“ลืมาไ้เลย”
“นี่มัน...”
“ห้อแล็ปส่วนัวอโุเระุไ”
“สึนะ ผมีในพูไม่ออเลย”
แฟนอผมเป็นผู้ายใี เาเป็นผู้ายที่ยิ้มให้ผมเสมอ
เาีบผมั้แ่มัธยมนผมัสินใเป็นแฟนในมหาลัย
ผมื่อ โุเระ ฮายาโะ ปัุบันเป็นหนึ่ในผู้่วยทีมวิัยผลิภั์เรื่อื่มเพื่อสุภาพ
แฟนอผมื่อ าวาะ สึนะโยิ เาทำานเป็นนัเียนนิยายแนวสืบสวนถนัเียนเรื่อแนวารรม ไ้รับื่อเสียและวามโ่ั ผลานอเาไ้รับเลือเป็นภาพยนร์หลาย่อหลายเรื่อนิที่ว่าึ้นแท่นนัเียนที่มีผมานน่าับามอที่สุ
“ผมะอบแทนสึนะแบบไหนี”
“อยู่้วยันลอไป”
“ไ้รับ”
เายิ้มอย่าพึพอใที่สุ
เราอาศัยในบ้านที่สึนะแฟนผมื้อไว้ให้อยู่้วยัน
วันๆผมะออไปทำาน เย็นลับบ้านเาะทำอาหารรอ
“ทลออะไรอยู่โุเระุ”
“ผมำลัวิัยเรื่อสารที่่วยฟื้นฟูร่าาย”
เาสวมอผม
“อย่าวนสิรับ”
“่วยไม่ไ้ันิถึโุเระที่สุเลย”
ใรๆ่า็บอว่าเราเป็นู่รัที่เหมาะสม เป็นู่รัที่แสนวิเศษ
นระทั่
“ทำไมถึลับึ”
“ผมออไปินเลี้ยับทีมวิัย”
“แล้วทำไมถึปล่อยให้ผู้ายนอื่นมาอล่ะ”
รุ่นพี่อแ่เมาเลยมาบ ผมเลยไม่ว่า ่าน่ามีแฟน
“ุส่นสะรอยามผมเหรอ”
“มันไม่ใ่ประเ็นนะโุเระ”
“ผม่วนอนแล้ว อัวนะ”
ผมผิเอ
ผมผิั้แ่อนนั้น
ผมน่าะอธิบายับุ
ไม่อย่านั้น...ผมไม่้อ...
อยู่ในสภาพนี้
“โุเระรึเปล่า”
ยามาโมโะ ทาเิ เพื่อนเ่าสมัยประถมอผม
“ใ่ นายือ...”
“ยามาโมโะไ ที่เราเยโเรียนไปเที่ยวห้า”
ผมำไ้วามทรำเ่าๆในวันวาน
และำไ้ีว่ายามาโมโะือรัแร
รัแรที่ไม่ลืม เป็นเหุผลที่ว่าผมะอบลับแฟนนปัุบัน
แน่นอนว่ามันืออีไปแล้ว
“แล้วอนนี้ทำานอะไรล่ะ”
“ันเป็นโ้ให้สโมสรัหวั”
ถ้าอย่านั้น
ะีถ้าผมลอให้ยามาโมโะทลอผลิภั์เพื่อสุภาพ
ผมเลยเล่าถึารทลอที่ผมำลัะทำ
“ไ้ ันะ่วยนายเอ”
“อบใ”
“ำลัมีวามสุอะไรรับ”
“ผมเอเพื่อนที่ะทลอผลิภั์อผม”
“ั้นเหรอ อให้สนุับารทลอ”
แฟนอผมมัให้ำลัใีๆอยู่เสมอ
แล้วเา็ำลัะเปลี่ยนไป
“อะไรอุสึนะ ุแอบิล้อวรทั่วบ้านทำไม แล้วส่นสะรอยผม”
“ผมเป็นห่ววามปลอภัยอโุเระ”
“ุทำเินไปนะ”
ผมเริ่มะหมวามอทนที่เาเปลี่ยนาหน้ามือเป็นหลัมือ
“แล้วที่โุเระโห แอบออนอบ้านอนลาืนล่ะ”
“ผมอโทษ”
“ั้น่วยอยู่ในห้อีๆ”
ไม่ริใ่ไหม
เาัผมไว้ในห้อ
มีเพีย่วเวลาอาหารที่เาะนำมาให้
“โุเระุทำัวน่ารัั้นผมะปล่อยไป”
“...”
“บอให้รู้ไว้นะ ถ้ามีอีรั้ผมะ...วามลับ”
“อ้าว โุเระหายป่วยแล้วเหรอ”
นั้นเป็น้ออ้าอเาสินะ
“พี่เป็นห่วมา เห็นว่าแฟนนายโทรมาบอ หายหน้าหายาหลายวัน”
“มีหนุ่มน่าาีนหนึ่มาหานายทุวันเลยนะ”
“ใรเหรอรับ”
“ันเอ”
“ยามาโมโะ...”
ยามาโมโะถือ่ออไม้่อให่ยื่นให้ผม
“สบายีแล้วสินะ หายไปหลายวันันเป็นห่วแทบแย่”
“โุเระพาเพื่อนไปร้านาแฟใ้ึ่อน็ไ้แล้ว่อยมาทำาน”
“นั่นสิ ันมีเรื่อที่ะุยับนายเยอะแยะ”
ผมว่าะไม่พู
แ่ว่าผมทนไม่ไหว
ผมระบายวามในใเี่ยวับพฤิรรมที่เปลี่ยนไปอแฟนผม
เาทำีให้ผมั้มามาย
แ่ผมเริ่มรู้สึอึอัไม่เป็นัวอัวเอ
“นายมาอาศัยที่บ้านพ่อัน็ไ้”
“ะีเหรอ”
“แฟนนายะไ้ไม่รู้”
ผมอยาบอเลิ
“หลายวันมานี้ทำให้ันรู้ใัวเอ”
ผมแย่มาใ่ไหมที่หัวใื่นเ้นับำอบ
“ันอบนายโุเระ แ่อยาให้รู้”
ผมพยายามทำัวามปิเมื่อลับบ้าน
ผมไม่โอเแล้ว
ผมัสินใะลอแยันอยู่ เผื่อำอบมันะัเนึ้นว่าผมวรเลืออะไร
“ทำไมถึทำสายาแบบนั้น”
สายาแบบไหนัน
“ะพูเรื่ออะไร”
เสียอเาแ็ระ้า
มันไม่ใ่นที่ผมเยรู้ั
นที่อบอุ่น
นที่แสนี
มื้อนี้เป็นมื้อสุท้ายที่ผมะินพร้อมเา
“ผมว่าเราห่าันสัพั”
“ไม่รัผมแล้วเหรอ”
เาเริ่มะเบ็เสีย
“ิะหนีไปอย่านั้นสินะ”
“มาทำให้ผมหลุมรัโหัวไม่ึ้น”
ผมำลัะอบแ่ว่าเสียอผมมันไม่ออ
เิอะไรึ้น
“อย่านึว่าไม่รู้เ้าหมอนั้นมันเป็นใร”
ผมเริ่มสั่นเพราะวามลัว
“รัแรอโุเระ”
อย่านะ
“อย่าทำอะไรับเา”
อย่าเอามาเี่ยวเรื่อทีุ่ไม่เหมือนเิม
“ผมไม่ทำหรอ”
โล่อ
“แ่ไม่ไ้บอนี่ว่าะไม่ให้นอื่นทำ”
ผมพยายามะห้ามเา
เสียผมมันไม่ออ
“ยาออฤทธิ์แล้ว”
ยา
ยาอะไร
“โุเระุเป็นอผม อผมนเียว”
มีเพียน้ำาอผมที่ไหลออมา
เาอุ้มร่าายอผมที่ยับไม่ไ้ไปที่ห้อทลอ
ผมอยาะหนี
หนีไปให้ไล
ผิับร่าายที่ไม่ยอมเลื่อนไหว
เาอุ้มผมมาวาบนเ้าอี้
“้วยสารที่ผมทลอ ุะไม่มีาผมไปไหนอีที่รั”
เ็มียาบรรุสารเมีไ้ไหลเ้าสู่ร่าายอผม
ผมหนีไปไหนไม่ไ้อีแล้ว
“อยู่้วยันลอไปนะที่รั”
ความคิดเห็น