[fic exo] CHANBAEK "ร้ายรัก Hunny Bad"

ลำดับตอนที่ #7 : .:: H u n n y B a d ::. ตอนที่ 6 (100%)

. . . " 6 " . . . 



 

ตอนที่ 6

.

.

"ปล่อยแบคฮยอนนะ พี่ชานยอลจะพาแบคฮยอนไปไหน?" คนตัวเล็กเคลื่อนตัวไปข้างหน้าตามแรงดึงของชานยอล

"กลับบ้าน" ชานยอลเอ่ยเสียงเรียบ

"แต่แบคฮยอนยังทานข้าวไม่อิ่ม!"

"เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเสียงอย่างงั้นหรอ!" ชานยอลเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ ก่อนจะจับไหล่เล็กดันให้เข้าไปในรถเฟอร์รารี่สีแดงสดของคริส

"เฮ้ย! นั่นจะพาแบคฮยอนไปไหนน่ะ ปล่อยเส้!!" เสียงโอเซฮุนตะโกนไล่หลังรถเฟอร์รารี่มาติดๆ พลางหันไปแหวใส่คริสที่จับแขนของเขาไว้แน่น

"พี่ชานยอล จอดรถเถอะฮะ แบคฮยอนจะลง"

ชานยอลยังคงนิ่งไม่ไหวติงกับคำร้องขอของแบคฮยอน

สายตามุ่งหน้าและจับจ้องไปยังถนนที่ทอดยาวตรงหน้า อย่างไม่ละสายตา

นี่ชานยอลทำอะไรลงไป...?

ทำไมชานยอลจะต้องเข้าไปลากตัวแบคฮยอนออกมาจากร้านนั่น

ทำไมชานยอลจะต้องบอกว่าแบคฮยอนเป็นคนของเขา

ทำไมชานยอลจะต้องโกรธแบคฮยอนขนาดนั้น

ทำไมชานยอลทำเหมือนกำลัง...หึงแบคฮยอน...

"แบคฮยอนบอกให้จอดไง พี่ชานยอล จอดเส้!" แบคฮยอนหันมามองค้อน มือเล็กพยายามเปิดประตูรถอย่างไม่ลดละ

ชานยอลที่นั่งนิ่งอยู่นาน เหยียบเข้าที่คันเร่งของรถเฟอรร์รารี่สีแดง ฝาเท้าเหยียบลง ความเร็วของรถก็เพิ่มมากขึ้นตามแรงเหยียบ

แบคฮยอนตาโตเพราะความตกใจจากการกระทำบ้าบิ่นของชานยอล

แววตาของแบคฮยอนแฝงไปด้วยความกลัวที่เริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ ถนนที่ทอดยาวข้างหน้า มีรถลาแล่นผ่านก็จำนวนไม่น้อย

คนตัวเล็กนั่งเกร็งด้วยความกลัว

แต่ชานยอลกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยแม้แต่นิด แถมความเร็วของรถเฟอร์รารี่สีแดง ก็ดูเหมือนจะไม่มีวี่แววลดราลงเลย

"พี่ชานยอล คิดจะทำอะไร จอดรถเดี๋ยวนี้นะ!" แบคฮยอนลุกลี้ลุกลน "ถ้าพี่ไม่จอด แบคฮยอนจะเปิดประตูแล้วลงจากรถ จอดเส้!"

ประโยคเมื่อครู่ไม่เพียงเป็นคำขู่เท่านั้น แบคฮยอนจับเข้าที่ที่เปิดประตูรถอย่างไม่เกรงกลัวความตาย

"นี่! อยากตายนักหรือไง!?" ชานยอลร้องถามหน้าตื่น ไม่คิดว่าแบคฮยอนจะดื้อด้านและกล้าเสี่ยงกับความตายขนาดนี้

"ก็จอดสิ แบคฮยอนจะไม่ไปกับพี่ชานยอล แบคฮยอนไม่อยากไปกับพี่ชานยอล จอดนะ!"

เป็นครั้งแรกที่แบคฮยอนกล้าขึ้นเสียงใส่ชานยอลแบบนี้

น้ำเสียงที่แข็งกร้าว มันช่างต่างกับเหตุการณ์ที่บ้านครั้งนั้นลิบลับ

แม้น้ำเสียงจะฟังดูเข้มแข็ง และสู้เอาเรื่อง แต่แววตาที่เผยออกมาให้เห็นนั้น มันกำลังบ่งบอกว่าแบคฮยอนรู้สึกกลัวมากแค่ไหน

"ทำไม อยู่กับฉันแล้วมันทำไม ใครจะไปเหมือนไอ้เด็กหัวทองนั่นล่ะ!" ชานยอลตะคอก สายตาจ้องมองแบคฮยอนเขม่ง พลางสลับกับเส้นทางที่ทอดยาวข้างหน้า

"ใช่ เพราะพี่ชานยอลไม่ใช่โอเซฮุน!"

แบคฮยอนจ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้

แม้ว่าแบคฮยอนจะรู้สึกกลัวมากแค่ไหน แต่ตอนนี้เค้าก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ให้ลึกที่สุด

อย่านะ.. อย่าปล่อยความกลัวออกมาให้คนตรงหน้าได้เยาะเย้ยอีกเป็นอันขาด !

"เหอะ~"

เอี๊ยดด!

ชานยอลจอดรถ แรงเบรกที่กระทันหัน ทำให้ร่างเล็กของแบคฮยอนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวลื่นไถลจากเบาะลงมาเล็กน้อย

แบคฮยอนสบโอกาสตอนที่ชานยอลเผลอ มือเล็กคว้าเข้าที่เปิดประตูรถ

แต่ก็ไม่ทันที่จะได้ขยับร่างออกไปจากรถแต่อย่างใด มือเรียวของชานยอลก็จับเข้าที่ไหล่เล็ก

ชานยอลจ้องแบคฮยอนอย่างไม่ละสายตา

ตอนนี้ถ้าให้แบคฮยอนเดาว่าชานยอลคิดจะทำอะไรต่อ ก็คงจะเดาไม่ออก

เพราะสายตาที่จ้องมองแบคฮยอนนั้น มันช่างเย็นชา และไร้ความรู้สึกเป็นที่สุด!

"อย่าทำอะไรแบคฮยอนอีกเลยนะฮะ ขอร้องล่ะ ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้เลยหรอ... ฮึก~"

ในที่สุดน้ำตาที่กลั้นไว้ก่อนหน้านี้ก็ไหลเอ่อออกมาจนได้

แบคฮยอนก้มหน้าหลุบคล้ายอยากจะปกปิดน้ำตาของตัวเอง

ชานยอลที่มองดูอยู่ คลายมือจากไหล่เล็ก บรรเทาความเจ็บจากแรงกดของชานยอลเมื่อครู่ลง

นิ้วเรียวยาวเอื้อมปาดน้ำตาหยดใสที่เปรอะเปื่อนบนแก้มเนียนของแบคฮยอน...

อ่อนโยนเหลือเกิน สัมผัสเบาๆ อุ่นๆ จากนิ้วเรียวของชานยอล มันทำให้หัวใจของแบคฮยอนเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก

มันไม่ใช่ความรู้สึกที่น้องชายควรจะมีต่อพี่ชายของตัวเอง ความรู้สึกของแบคฮยอนที่ก่อตัวขึ้นตอนนี้...

....มันเหมือนความรัก ที่ไม่ใช่แค่พี่น้อง

แบคฮยอนเงยหน้ามองนิ้วเรียว ไล่สายตาของเจ้าตัว ค่อยๆ เงยมองชานยอล

ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเหมือนสงบและกำลังหยุดนิ่ง

เหมือนในโลกใบนี้มีเพียงแบคฮยอนและชานยอล

"ปล่อยแบคฮยอนไปเถอะนะ แบคฮยอนจะย้ายออกจากบ้านอย่างที่พี่ชานยอลต้องการ แล้ว..."

         
                       แล้วชานยอลก็จูบแบคฮยอน...

[ 30% ]

แบคฮยอนนิ่งไปชั่วขณะ ตาโตเบิกกว้างกว่าเมื่อครู่เป็นไหนๆ

อ่อนโยน....

มันเป็นรสจูบที่อ่อนโยนและนุ่มนวล

มันอาจจะเคยเป็นจูบที่แบคฮยอนต้องการจากชานยอลมาโดยตลอด

แต่ความรู้สึกแบบนั้น สิ่งที่แบคฮยอนเคยต้องการ...มันกลับเปลี่ยนไปหมด

พี่ชานยอลเห็นแบคฮยอนเป็นอะไร

แค่ของเล่นงั้นหรอ....

“ฉัน.....” ชานยอลผละตัวอกจากรสจูบนั่น สายตาที่มองแบคฮยอนมันช่างเว้าวอนเสียเหลือเกิน

หรือว่าฉัน....ต้องการนายกันนะแบคฮยอน

“อื้อ !” ชานยอลไม่เอ่ยอะไรต่อ เสียงครางเล็กเล็ดรอดออกจากปากบางของแบคฮยอน

ชานยอลจู่โจมครอบครองริมฝีปากบางนั่นอีกครั้ง จนหลังเล็กของแบคฮยอนแนบชิดไปกับประตูรถเฟอร์รารี่คันหรูสีแดงสด

มือเรียวพยายามดันอกกว้างของชานยอลออกห่างสุดแรง

ทำไมกัน...ทำไมตอนที่ฉันต้องการนายจริงๆ นายถึงไม่ยอมฉัน ?

[ 35%]

 

ตื๊ดดดด ตื๊ดดดด ตื๊ดดดด!

 

ชานยอลหยุดชะงักการกระทำของเขา ก่อนจะผละตัวออกจากริมฝีปากสีอมชมพูของแบคฮยอน พลางเสมองโทรศัพท์ของแบคฮยอนที่กำลังส่งเสียงดังก้องอยู่ภายในรถ
 

แบคฮยอนที่น้ำตาไหลอาบแก้มเนียนขาว ใช้นิ้วเรียวยาวปาดหยดน้ำตาออกเบาๆ ก่อนจะก้มหยิบโทรศัพท์มือถือของเจ้าตัวที่หล่นลงอยู่ที่ปลายเท้า

 

...โอเซฮุน...

 

แบคฮยอนมองชื่อเจ้าของเบอร์ที่โทรเข้า มือบางกำโทรศัพท์มือถือของตัวเองแน่น พลางสะอื้นออกมาอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก

"มันโทรมาใช่ไหม..."

ดูเหมือนถ้อยคำที่ชานยอลเอ่ยออกมานั้น มันจะไม่ใช่ประโยคคำถามแต่อย่างใด มันกลับฟังเป็นถ้อยคำที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด มันเป็นถ้อยคำที่ชานยอลไม่ได้คิดจะได้รับคำตอบจากแบคฮยอนกลับ
 

เพราะชานยอลรู้ดีว่าจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกซะจากคนที่รักแบคฮยอน

 ...อย่างโอเซฮุน

แล้วชานยอลล่ะ คนที่เริ่มหวั่นไหว และสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอย่างชานยอล

ควรทำยังไงกับสถานการณ์ตอนนี้ดี..

แบคฮยอนยังคงนิ่งเงียบ ปล่อยให้ประโยคของชานยอลเมื่อครู่เจือจางไปกับอากาศ

ดวงตาคู่สวยหันมองหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง ก่อนจะกดรับสายของโอเซฮุนเพื่อนสนิท
 

(แบคฮยอนนั่นนายยังโอเคใช่ไหม นายไม่ได้เจ็บตรงไหนหรือเป็นอะไรไปใช่ไหม!? แล้วไอ้เวรนั่นมันทำอะไรนายหรือเปล่า!?)

โอเซฮุนพ่นคำถามออกมา โดยที่ไม่เปิดโอกาศให้แบคฮยอนได้เอ่ยอะไรกลับเลยแม้แต่นิด

 

แต่ก็ดีแล้วล่ะ...เพราะเสียงของแบคฮยอนตอนนี้มันสั่นเครือเสียเหลือเกิน

 

แบคฮยอนพยายามอดกลั้นน้ำตาของตัวเองไว้ แต่มันกลับทรยศเขา มันหลั่งใหลออกมาให้คนตรงหน้าได้เฉยชมอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

พี่คงพอใจแล้วสินะ...ที่เห็นแบคฮยอนเป็นแบบนี้

เป็นน้องชายที่โง่ที่สุด!!

(แบคฮยอนนายได้ยินฉันไหม! ตอบฉันสิเว้ย!)

"ฉ...ฉันโอเค ฮึก~ เซฮุนไม่ต้องเป็นห่วงนะ นาย..ไม่ต้องห่วง..ฮึก~" เสียงหวานพูดออกมาทั้งน้ำตา เสียงสั่นเครือปนเสียงสะอื้นนั่น มันยิ่งทวีความเป็นห่วงที่โอเซฮุนมีต่อแบคฮยอนเพิ่มมากเป็นเท่าตัว

นายคิดว่าฉันโง่งั้นหรอแบคฮยอน นายเห็นฉันเป็นเด็กห้าขวบงั้นหรอ...?

"วางสาย..มันซะ" ชานยอลเอ่ยเสียงเรียบ สายตาจ้องมองแบคฮยอนอย่างไม่ละสายตา

แบคฮยอนต้องฟังพี่ด้วยงั้นหรอ..

เหอะ! น่าตลกสิ้นดี

(บอกฉันมา ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน อยู่ที่บ้านหรือเปล่า ฉันจะไปหาแบคฮยอนเดี๋ยวนี้!)

"ฮึก ตอนนี้น่ะหรอ..." แบคฮยอนเว้น ก่อนนะหันมาสบตาชานยอลที่ยังคงมองเขาเขม่ง "ฉันอยู่ทะ..."

แบคฮยอนไม่ทันได้บอกตำแหน่งที่อยู่กับโอเซฮุน เพียงแค่เจ้าตัวกำลังปริปากที่จะบอกปลายสาย ก็ถูกชานยอล

กระชากโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของเขาไปเสียแล้ว

"อย่า...ติดต่อ...กับมัน...อีก!"

ชานยอลเอ่ยเสียงสั่นเครืออย่างที่ไม่เคยเป็น มือหนากำโทรศัพท์มือถือของแบคฮยอนแน่น ดวงตาที่เคยเรียบเฉย ตอนนี้เริ่มเอ่อคลอ และพร่ามัวไปด้วยน้ำใสๆ ที่เรียกว่าน้ำตา...

"อย่า...สนใจมัน...มากกว่าฉัน!"

สิ้นเสียงทุ้มของชานยอล โทรศัพท์มือถือสมาร์ทโฟนเครื่องหรูที่เจ้าตัวกำไว้แน่น ก็ถูกโยนออกไปนอกกระจกรถ ชิ้นส่วนของโทรศัพท์แบคฮยอนกระจุยกระจายจนไม่เหลือชิ้นดี

 "พ...พี่ชานยอล..."

แบคฮยอนมองซากโทรศัพท์ของเขาที่ตอนนี้ไม่เหลือสภาพของโทรศัพท์เดิมเลยแม้แต่นิด

ดวงตากลมคู่สวยที่ตอนนี้บวมเป่งเพราะฤทธิ์ของน้ำตา จ้องมองชานยอลพี่ชายของเขาอย่างเจ็บปวด

ให้แบคฮยอนเลิกยุ่งกับเซฮุนงั้นหรอ...
 

ให้แบคฮยอนหันมาสนใจพี่มากกว่าเซฮุนงั้นหรอ...

แล้วทุกวันนี้ที่แบคฮยอนทำทุกๆอย่าง มันยังไม่สมใจพี่ชานยอลอีกงั้นหรอ...

"คนเห็นแก่ตัว!"
 

"ใช่~ ฉันมันคนเห็นแก่ตัว! ฉันจะทำ...ให้นายไม่เหลือใคร อย่างที่ฉันเป็น!"
 

"ม...หมายความว่ายังไง?"
 

"หึ!" ชานยอลไม่เอ่ยอะไรต่อ ก่อนจะสตาร์ทเครื่อง เหยียบคันเร่งขับเคลื่อนรถเฟอร์รารี่สีแดงสดไป

ชานยอลฝ่ายดี...

 

มันกำลังส่งเสียงให้ชานยอลหยุดการกระทำที่เหย่อหยิ่ง

หยุดความแค้นที่เขามีต่อแบคฮยอนไว้เท่านี้...





 

ชานยอลฝ่ายซาตาน...

 

มันกำลังส่งเสียงดังกึกก้องภายในหูของชานยอล

ความแค้นครั้งนี้นายอย่าหยุดมันเด็ดขาด เพราะมัน...
 

..เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นเอง

ติดแท็ก
#ฟิคร้ายรัก

Chanom.

© themy butter