[fic exo] CHANBAEK "ร้ายรัก Hunny Bad"

ลำดับตอนที่ #3 : .:: H u n n y B a d ::. ตอนที่ 2 [80%][20% NC เม้นทิ้งเมลไว้เลยนะคะ]

'.....2.....'








 

ตอนที่ 2 . .

 .

 .

 .

 วันนี้บ้านบยอนช่างเงียบผิดปกติ ทุกๆเช้า ของทุกวันแบคฮยอนจะต้องได้ยินเสียงก๊องแก๊งดังเร็ดรอดออกมาจากห้องครัว ด้วยฝีมือทำกับข้าวของบยอนยูนาหญิงผู้เป็นแม่ แต่วันนี้มันกลับเงียบกริบ เงียบซะจนมันดูไม่ปกติเอาเสียเลย

 แบคฮยอนเดินลงมาจากห้องของเขาด้วยท่าทางงัวเงีย พร้อมกับผมสีดำสนิทที่กระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรวดเป็นทรง ผมหน้าม้าที่ถูกปรกหน้าเมื่อคราวก่อน ตอนนี้ถูกจับรวบมัดรวมกันเป็นจุกตั้งเล็กๆ ทำให้เจ้าตัวแลดูเป็นเด็กลงไปอีกหลายปี บวกกับชุดนอนลายคุมะสีเหลืองน้ำตาลที่แบคฮยอนสวมใส่ด้วยแล้วล่ะก็ ยิ่งกว่าเด็กอายุเจ็ดขวบซะอีก แบคฮยอนเดินลงบันไดมาช้าๆ มุ่งหน้ามาที่ห้องครัวของบ้านเหมือนเช่นทุกวัน พลางสอดส่ายสายตาของเจ้าตัวไปตลอดทางที่ก้าวเดิน เอ...วันนี้บ้านเงียบผิดปกติเกินไปหรือเปล่านะ...

 "พี่ชานยอล..." แบคฮยอนหยุดชะงักกึกเมื่อเดินมาถึงห้องครัว

 ชานยอลที่กำลังยืนดื่มน้ำอยู่ชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นคนตัวเล็กที่เพิ่งจะเดินมาถึง ก่อนจะหันไปสนใจกับน้ำที่อยู่ในแก้วต่อคล้ายกับว่าไม่มีบุคคลอื่นใดที่ยืนอยู่ในที่นี้ เว้นแต่เขาคนเดียว

 "เอ่อ...พี่ชานยอลฮะ" แบคฮยอนเอ่ยปากร้องเรียกชานยอลขึ้น แต่ชานยอลกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบสนองกลับมาเลยแม้แต่นิด มีเพียงสายตาที่เย็นชาเท่านั้นที่ปรายตามองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่

 "พี่ชานยอลเห็นแม่บ้างไหมฮะ?" แบคฮยอนเอ่ยถามอย่างพยายาม

 "เก็บข้าวของออกไปอยู่ที่อื่นแล้วมั้ง เหอะ" ชานยอลเอ่ยออกมาลอยๆ มือเรียววางแก้วน้ำที่ว่างเปล่าลง ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปจากครัว

คำพูดของชานยอลถึงกลับทำให้แบคฮยอนหน้าเปลี่ยนสีไปทันที ออกไปอยู่ที่อื่นแล้วงั้นหรอ...ไม่นะ แม่จะทิ้งแบคฮยอนไปได้ยังไงกัน แบคฮยอนยืนนิ่งคิดอยู่พักใหญ่กับถ้อยคำของชานยอล นี่ชานยอลไม่ได้แกล้งเขาเล่น อยู่ใช่ไหม..

 แบคฮยอนไม่รอช้า ก่อนจะวิ่งขึ้นไปยังห้องนอนของบยอนยูนา ทุกก้าวที่แตะสัมผัสกับบันไดแต่ละขั้น แบคฮยอนนึกไปต่างๆนานา ถ้าเกิดแบคฮยอนเปิดประตูเข้าไปแล้วพบว่าข้าวของในห้องของบยอนยูนาแม่บังเกิดเกล้าของเขาหายไปหมดล่ะ เขาจะทำยังไง..ถ้าเกิดหล่อนหนีแบคฮยอนไปแล้วจริงๆอย่างที่ชานยอลเอ่ยมาล่ะ แบคฮยอนจะอยู่ได้ยังไง...?

 แบคฮยอนหยุดฝีเท้าของเขาที่หน้าประตูห้องของบยอนยูนา บนใบหน้าเริ่มมีเม็ดเหงื่อพุดขึ้นมาอย่างไม่ทันรู้ตัว มือเรียวสวยคว้าเข้าที่ลูกบิดสีเงิน ก่อนจะค่อยๆบิดเปิดมันออกช้าๆอย่างลุ้นระทึก

 แกร๊กกก..~

ในห้องของหล่อนเงียบกริบ ไม่มีแม้แต่เงาของบุคคลผู้เป็นแม่ ข้าวของทุกชิ้นยังคงถูกจัดวางไว้ที่เดิมอย่างเป็นระเบียบ แบคฮยอนตรงดิ่งไปยังตู้เสื้อผ้าสุดหรูที่ตั้งตระหงานอยู่ข้างโต๊ะเครื่องแป้งราคาแพง ก่อนจะเปิดมันออกอย่างร้อนรน สายตากวาดมองภายในตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่อย่างถี่ท้วน มีเสื้อผ้าของบยอนยูนาหายไปบางส่วนเท่านั้น ไม่ถึงครึ่งของเสื้อผ้าทั้งหมดด้วยซ้ำไป ถึงมันจะหายไปบางส่วนก็เถอะ แต่แบคฮยอนก็อดกังวลไม่ได้กับคำพูดของชานยอลยิ่งเป็นสถานการณ์ตอนนี้ด้วยแล้วล่ะก็ มันยิ่งทำให้แบคฮยอนรู้สึกใจไม่ดีกันไปใหญ่ แต่บางทีชานยอลอาจจะแค่พูดเล่น แกล้งเขาเหมือนอย่างเคยก็เป็นได้

 "แม่คง...เอาเสื้อผ้าไปร้านซักรีดล่ะมั้ง.." แบคฮยอนพูดปลอบใจตัวเอง พลางปิดตู้เสื้อผ้าลงเบาๆ

จังหวะที่แบคฮยอนหันหลังกลับ หมายจะเดินออกไปจากห้องนอนของบยอนยูนา สายตาของแบคฮยอนก็ไปสะดุดเข้ากับซองจดหมายสีชมพูอ่อนที่วางหราอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง มือเรียวหยิบซองจดหมายนั่นขึ้นมา ก่อนจะเปิดอ่านมันอย่างตั้งอกตั้งใจ

 'ถึง...แบคฮยอนลูกรัก

 แม่ต้องไปดูแลยายที่ป่วยหนัก อยู่ที่ต่างจังหวัดสักพักนะลูก เงินแม่โอนเข้าบัญชีลูกเรียบร้อยแล้วนะจ๊ะ อยู่กับพี่ชานยอลก็อย่าดื้อนะรู้ไหม.. ดูแลตัวเองดีๆนะเด็กดื้อของแม่ แม่รักลูกจะ'

 "เฮ้อ... อย่างน้อยก็รู้ว่าแม่ไปไหน หายไวๆนะฮะคุณยาย" แบคฮยอนถอนหายใจ ก่อนจะครวญครางออกมาคนเดียวเบาๆ อย่างโล่งอก

"ดูท่าทางจะไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้เท่าไหร่เลยแฮะ"

แบคฮยอนสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงทุ้มๆของบุคคลร่างสูงดังมาจากทางประตู ชานยอลที่ยืนกอดอกพิงประตูห้องของบยอนยูนาอยู่จ้องมองแบคฮยอนด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป มันไม่ใช่สายตาของความหวังดี หรือสายตาเย็นชาแบบที่แล้วมาแต่อย่างใด ในดวงตาสีรัตติกาลคู่นั้น..ตอนนี้มันกลับแฝงไปด้วยเลศนัยที่แบคฮยอนไม่อาจคลาดเดาได้ว่ามันหมายถึงอะไร และชานยอลกำลังคิดอะไรอยู่

 "พี่ชานยอล"

 "หึ~"

ชานยอลที่ยืนมองแบคฮยอน กระตุกยิ้มออกมาก่อนจะยักไหล่คล้ายไม่ใส่ใจกับเสียงเรียก พลางหันหลังทำท่าจะเดินตรงกลับไปยังห้องนอนของตัวเองที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

 "พี่ฮะ" คนตัวเล็กวิ่งตามหลังชานยอลออกมาติดๆ

 ชานยอลหยุดฝีเท้าของเจ้าตัวตามเสียงเรียกของแบคฮยอน เจ้าของชื่อหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับคนตัวเล็กอีกครั้ง

 "สักวันนึงนายและแม่ของนายจะต้องออกไปจากบ้านหลังนี้..อย่างไม่มีวันได้กลับเข้ามาเหยียบที่นี่อีกเป็นอันขาด"

"ทำไมพี่ถึงได้อยากให้แบคยอนกับแม่ออกไปจากที่นี่ เพราะอะไรกัน แบคยอนกับแม่ทำอะไรผิด"

"เพราะเกลียดน่ะสิ เกลียดทั้งนาย...เกลียดทั้งแม่นาย!" ชานยอลพูดพลางมอบสายตาแสนเย็นชาและถ้อยคำแสนเจ็บปวดให้กับคนตัวเล็กตรงหน้า

 "ทำไมกัน...พี่เกลียดแบคยอนคนเดียวมันยังพอทน แต่นี่..พี่ชานยอลกำลังเกลียดแม่ตัวเองอยู่นะ!" แบคฮยอนที่อดทนยืนฟังถ้อยคำแสนเจ็บปวดนั่นอยู่นาน ก็ขอเป็นฝ่ายขึ้นเสียงบ้าง

 "ไม่เห็นมานานแล้วนะ มุมขี้โมโหแบบนี้ของนายน่ะ ดี! ยิ่งเห็นนายกระวนกระวายมากแค่ไหน มันก็เป็นกำไรของฉันทั้งนั้น ฉันจะบอกอะไรให้เอาไหม หึ"

ชานยอลก้มหน้าลงต่ำให้อยู่ในระดับสายตาเดียวกับแบคฮยอน พลางกระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย ดวงตาสีรัตติกาลเผยความเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างที่แบคฮยอนไม่เคยได้สัมผัส

ชานยอลย่างกายเข้าไปใกล้แบคฮยอนมากขึ้น..และมากขึ้นเรื่อยๆ เนื้อตัวของคนตัวเล็กเจ้าของผมสีดำสนิทเริ่มสั่นระส่ำไปทั่วทั้งร่าง ฝาเท้าเล็กๆ ก้าวถ้อยหลังไปตามจังหวะของคนร่างสูงอย่างเลี่ยงไม่ได้ จนแผ่นหลังเล็กของแบคฮยอนชนเข้ากับประตูห้องของชานยอล

"พี่ชะชานยอล จะทำอะไรแบคฮยอน.."

แบคฮยอนเอ่ยถามออกมาเบาๆ พลางเบนหน้าหนีใบหน้าของชายอีกคนที่โน้มลงมาใกล้ใบหน้าของเขาขึ้นเรื่อยๆ น้ำเสียงที่เคยเหมือนจะสู้ดี แข็งกร้าว และแสร้งทำเป็นเข้มแข็งเมื่อครู่ บัดนี้เหลือเพียงน้ำเสียงที่เบาริบหรี่คล้ายลมหายใจที่พ่นออกมาไม่มีผิด

 "ฉันยังไม่ทำอะไรนายตอนนี้หร่อกแบคฮยอน นายน่ะยังมีประโยชน์ต่อฉันอีกเยอะ หึ!"

เมื่อจบประโยคที่ทิ้งท้ายไว้ด้วยความสงสัย ชานยอลก็ยืดตัวขึ้นตรง ผละออกจากใบหน้าเรียวเล็กนั่น ก่อนจะหันหลังมุ่งตรงไปยังบันไดสู่ชั้นล่าง

"อ้อ~ ฉันยังยืนยันคำเดิมนะ ถ้านายไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้ ไสหัวของนายและแม่นายออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ.." ชานยอลเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

 ถึงน้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้น มันจะไม่มีการตะคอกแต่อย่างใด แต่คนที่ได้รับฟังมันเจ็บซะยิ่งกว่าถูกไอ้ชายโฉดเอามีดมาปักลงกลางใจเสียอีก ประโยคแบบนี้สองครั้งสองคลาแล้วสินะที่แบคฮยอนต้องเผชิญหน้ารับฟังมันทั้งๆที่เกลียดประโยคนี้ที่สุด ทำไมชานยอลถึงได้เลือดเย็นแบบนี้กันนะ

 เกลียดงั้นหรอ....น้องชายที่รักพี่ชายจนหมดใจคนนี้ ทำทุกอย่างเพื่อชานยอลมาตลอด แต่สิ่งที่เขามอบกลับมาให้กับน้องชายอย่างแบคฮยอน คือน้ำตาอย่างงั้นหรอ....

 .

 .

 .

 .

 "วันนี้ฉันอาจจะไปช้าหน่อยนะ ฝากจองโต๊ะไว้ให้ด้วยล่ะ"

 "ได้สิ ให้ฉันไปรับที่บ้านไหม?"

 "ไม่ดีกว่า แค่ช่วยจองโต๊ะให้ก็พอ นั่งข้างๆเซฮุนเลยนะ"

 "เอางั้นก็ได้"

 "อื้ม แล้วเจอกัน"

แบคฮยอนกดวางสาย ก่อนจะวางโทรศัพท์ลง ฝีเท้าเล็กเดินวนไปวนมาภายในห้องนอนสี่เหลี่ยมของตัวเองอย่างคิดหนัก จะไปโรงเรียนยังไงดีนะ แล้วรถเมล์สายไหนกันที่เคลื่อนผ่านหน้าโรงเรียนของแบคฮยอน

แล้วถ้าจะขอให้พี่ชานยอลไปส่ง...มันจะดีไหมนะ..?

 ก๊อก ก๊อก ก๊อก ... ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

 แบคฮยอนทำใจดีสู้เสือก่อนจะเคาะประตูห้องของชานยอลอยู่นาน แต่ดูเหมือนจะไร้การตอบรับตอบกลับมา

 แกร๊กกก..~

แบคฮยอนถือวิสาสะเปิดประตูห้องของชานยอล ก่อนจะก้าวฝาเท้าเล็กๆของเจ้าตัวเข้ามาเบาๆ และปิดประตูห้องลง แบคฮยอนกวาดสายตาไปทั่วบริเวณห้องสี่เหลี่ยม ทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีน้ำตาล ข้าวของภายในห้องถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เตียงสีขาวสะอาดที่มีขนาดใหญ่พอดีสำหรับชานยอลที่นอนคนเดียว มุมขวาข้างเตียงมีโต๊ะสำหรับนั่งทำงานหนึ่งชุด มีโซฟาสีน้ำตาลอ่อนอยู่ตรงมุมหนังสือของห้อง แต่ที่สะดุดตาแบคฮยอนมากที่สุดดูเหมือนจะเป็นเจ้ากีต้าตัวสีน้ำตาลที่ตั้งตระหงานอยู่ที่มุมหนังสือ

 "สวยจังแฮะ...." มือเรียวยาวเอื้อมไปยังกีต้าตัวโปรดของชานยอลแต่ก็ไม่ทันที่จะได้สัมผัสมัน มือเรียวก็ชะงักลงเพราะตกใจกับเสียงของเจ้าของห้องที่ดูเหมือนเจ้าตัวจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

 "เข้าห้องคนอื่นตามอำเพอใจแบบนี้เป็นเมียฉันหรือไง"

ชานยอลที่อยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน ส่วนท่อนล่างมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวเท่านั้นที่คลุมอยู่ ยืนจ้องมองแบคฮยอนอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก

 "ขอโทษฮะ คือแบคยอนแค่จะขอให้พี่ช่วยไปส่งที่โรงเรียนน่ะฮะ พี่พอจะว่างหรือเปล่า?"

 "แน่ใจเหรอ ว่าที่เข้ามาถึงห้องพี่ชายสุดที่รัก เพราะต้องการถามแค่นี้น่ะ หึ.." ชานยอลเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าแบคฮยอน ก่อนจะกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกมาให้คนตัวเล็กได้เสียสติเล่น "เข้ามาในห้องคนอื่นแบบนี้จะให้ฉันเรียกว่าเสนอหน้า...หรือเสนอตัวดีล่ะ?"

 "พะพี่ชานยอล.."

 "ทำไม ฉันพูดอะไรผิดไปงั้นหรอ หรือว่าฉันพูดตรงเกินไป จนพูดอะไรไม่ออก!"

 แบคฮยอนยืนตัวแข็งทื่อ ดวงตาคู่นั้นที่จับจ้องไปยังชานยอลเริ่มมีน้ำใสๆเอ่อคลอเต็มเบ้า

ชานยอลคงจะมีความสุขมากเลยสินะ ที่ทำให้แบคฮยอนเจ็บปวดได้มากมายขนาดนี้ จิตใจของชานยอลทำด้วยอะไรกัน!

[80%]

.

.

.

  [20% NC!]
สนใจอ่านคอมเม้นด้านล่าง ทิ้ง e-mail & gmail ไว้น้า
ขอกันเข้ามาเยอะน้า คึคึ
#ฟิคร้ายรัก

.
.

Chanom.

 

© themy butter