คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : .:: H u n n y B a d ::. บทนำ
....บทนำ....
....รถเก๋งคันหรูสีบอลที่แล่นอยู่บนถนนด้วยความเร็วคงที่ ไม่ช้าและไม่เร็วมากนักจนทำให้คนที่นั่งอยู่บนรถรู้สึกกังวลว่าเมื่อไหร่จะถึง หรือว่าจะถึงที่หมายอย่างปลอดภัยหรือเปล่า บนรถเต็มไปด้วยความเงียบที่ถูกปรกคลุมไปทั่วบริเวณภายในรถ และนั่นมันช่างทำให้ 'บยอนแบคฮยอน' รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก และถ้าเกิดเจ้าตัวไม่ได้พูดออกมาในอีกสิบวินาทีข้างหน้า มีหวังเจ้าหนูบยอนคนนี้จะต้องขาดใจตายเพราะไม่ได้พูดเป็นแน่
"แม่ฮะ"
แบคฮยอนเอ่ยเรียกบยอนยูนาหญิงผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ หล่อนละสายตาจากโทรศัพท์มือถือสมาร์ทโฟน ก่อนจะหันมาสบตากับเจ้าลูกชายตัวเล็กของเธอ
"ว่าไงจ๊ะ?" บยอนยูนาเอ่ยถามแบคฮยอนด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"เมื่อไหร่จะถึงสนามบินหรอฮะ?"
"อีกแป๊บเดียวก็ถึงแล้วจะ ดูเหมือนแบคฮยอนจะตื่นเต้นกับการกลับมาของพี่ชายจังเลยนะ" บยอนยูนาพูดพลางลูบศีรษะลูกชายตัวเล็กของเธออย่างเอ็นดู
อีกแป๊บเดียวเท่านั้นสินะ แบคฮยอนก็จะได้พบกับ 'ปาร์ค ชานยอล' พี่ชายแท้ๆของเขาที่ไม่ได้เจอกันมาแปดปีเต็ม ช่วงเวลาแปดปีที่ผ่านมามันไม่เคยทำให้ความสัมพันธ์ที่แบคฮยอนมีต่อพี่ชายของเขาลดน้อยลงไปเลย แต่ในทางกลับกันแบคฮยอนกับมีความคิดถึงที่เพิ่มมากขึ้น...มากขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าชานยอลพี่ชายสุดที่รักของแบคฮยอนจะไม่เคยนับว่าแบคฮยอนคนนี้เป็นน้องชายของตัวเองเลยก็ตาม
ชานยอลกลั้นแกล้งแบคฮยอนสารพัด ไม่เคยทำดีกับแบคฮยอนเลยซักครั้งแม้กระทั่งวันที่จัดพีธีศพของพ่อพวกเขาเอง แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับแบคฮยอน อาจเป็นเพราะชานยอลที่เคยเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน ได้รับการเลี้ยงดูที่อบอุ่นจากพ่อและแม่มาเป็นอย่างดีโดยตลอด แต่จู่ๆก็มีแบคฮยอนเพิ่มมาอีกคน เลยทำให้ชานยอลเกิดไม่พอใจขึ้นมาก็เป็นได้ หรืออาจจะเป็นเพราะอายุของพวกเขาทั้งสองคนที่ห่างกันถึงแปดปีจึงทำให้เข้ากันไม่ค่อยได้ แต่ยังไงซะพี่ชายคนนี้ก็เป็นผู้ชายคนที่สองที่แบคฮยอนรักมากที่สุดลองจากพ่อของเขา
"แบคฮยอนถึงแล้วจะ ^^"
บยอนยูนาสะกิดแบคฮยอนที่นั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่เบาๆ ก่อนจะก้าวลงจากรถคันหรูไปรอแบคฮยอนอีกฝั่ง
"เราควรจะดีใจสิที่พี่ชายกลับมา"
แบคฮยอนพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะก้าวขาลงจากรถตามแม่ของเขาไป
เท้าเล็กจ้ำอ้าวเดินตามหลังหญิงผู้เป็นแม่ไปด้วยอาการตื่นเต้นปนกังวลนิดๆ แบคฮยอนจะทักทายชานยอลพี่ชายสุดที่รักคำแรกว่ายังไงดี แบคฮยอนควรจะเดินเข้าไปหาชานยอลก่อนหรือรออยู่ห่างๆ เขาควรทำตัวแบบไหนให้พี่ชายคนนี้ประทับใจในการพบกันครั้งใหม่นี้ดี แบคฮยอนไม่อยากทำให้ชานยอลรู้สึกว่าเขาเป็นเด็กอายุเจ็ดขวบที่น่ารำคาญหลอกนะ
.
.
.
ระหว่างที่รอพี่ชายลงจากเครื่อง แบคฮยอนควักกระเป๋าตังค์ของเจ้าตัวออกมา และมองไปยังรูปถ่ายใบเล็กที่อยู่ในกระเป๋านั่น ในรูปมีเด็กชายสองคนที่ยืนถ่ายรูปคู่กัน เด็กชายคนแรกบยอนแบคฮยอนที่ยืนยิ้มหน้าบาน พร้อมกับแววตาที่เป็นประกาย ผิดกับเจ้าเด็กอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาปาร์คชานยอล บนใบหน้านั้นรอยยิ้มแทบไม่มีให้เห็นในมุมนี้ สีหน้าเรียบตึงไม่แสดงอาการใดๆออกมา แต่สายตาของชานยอลกลับบ่งบอกความรู้สึกได้เป็นอย่างดีว่าเขาเบื่อมากแค่ไหนกับการถ่ายรูปคู่กับคนที่ไม่แม้แต่คิดจะนับญาติ มันช่างเป็นรูปถ่ายที่ไม่น่าจะเก็บมาเป็นความทรงจำเอาเสียเลย แต่สำหรับแบคฮยอนแล้วรูปใบนี้มีค่ามากกว่าสิ่งอื่นใด ก็อย่างว่าชานยอลกับแบคฮยอนเข้าหน้ากันไม่เคยติด และนี่เป็นสิ่งเดียวที่เป็นความทรงจำระหว่างแบคฮยอนกับชานยอลพี่ชายของเขา
การกลับมาพบกันครั้งใหม่นี้ แบคฮยอนกับชานยอลจะสนิทกันเหมือนพี่น้องบ้านอื่นได้ไหมนะ ชานยอลจะยอมรับแบคฮยอนคนนี้เป็นน้องชายหรือเปล่า...
"แบคฮยอน พี่ชานยอลมาถึงแล้วลูก" เสียงเรียกของบยอนยูนาทำให้เจ้าของชื่อที่กำลังนั่งคิดถึงเรื่องในวันวาน ลุกขึ้นยืน ก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ
พี่ชายสุดที่รักของแบคฮยอนอยู่ไหนกันนะ?
ผู้คนเยอะแยะมากมายซะจนแบคฮยอนมองไม่ถนัดตา เจ้าของร่างเล็กต้องเขย้งปลายเท้าของเขาขึ้นเพื่อเพิ่มส่วนสูงให้กับตัวเอง แบคฮยอนชะเง้อมองไปยังตำแหน่งประตูที่ผู้โดยสารขาเข้าจะเดินออกมา สายตาของแบคฮยอนกวาดมองไปทั่วบริเวณสนามบิน แต่ก็ไร้วี่แววของชานยอลพี่ชายของเขา
แม่คงจะไม่ได้หลอกให้แบคฮยอนดีใจเล่นหร่อกใช่ไหม....
"เหอะ~" แบคฮยอนสะดุ้งตัวเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงทุ้มๆของใครบางคน
เสียงนี่มันคุ้นจังแฮะ~
แบคฮยอนหันซ้ายแลขวามองหาที่มาของน้ำเสียงเมื่อครู่แต่ก็ไร้วี่แววเจ้าของน้ำเสียงนั่น จนกระทั่งแผ่นหลังเล็กของแบคฮยอนชนเข้ากับแผ่นอกของใครบางคนที่ยืนซ้อนหลังเขาอยู่ ชายร่างสูงโปร่งราวร้อยเก้าสิบเซนกว่าๆ ยืนจ้องแบคฮยอนด้วยสายตาไม่พึงพอใจสักเท่าไหร่นัก เมื่อเห็นท่าทางตกใจของชายตรงหน้า เจ้าตัวก็เสมองไปทางอื่นแทน
เจ้าของผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตแบบนี้ หูกางๆแบบนี้ ท่าทางการยืนแบบนี้ และสายตาที่เย็นชาแบบนี้ แบคฮยอนไม่เคยลืมมัน...
"พี่ชานยอล.."
แบคฮยอนพูดชื่อของชายตรงหน้าออกมา มันเบาและริบหรี่คล้ายกับลมหายใจที่พ่นออกมาไม่มีผิด
แววตาของแบคฮยอนที่มองชานยอลแฝงไปด้วยความรู้สึกหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นพร้อมๆกันอย่างฉับพลัน ทั้งตกใจ ดีใจ สงสัย และกังวล เขาควรจะทำยังไงกับสถานการณ์ตอนนี้ดี ?
"ทักทายพี่ชานยอลสิจ๊ะแบคฮยอน"
"สวัสดีฮะ พี่ชานยอล..." แบคฮยอนไม่รอช้าทำตามคำสั่งของหญิงผู้เป็นแม่อย่างรู้งาน ต้องขอบคุณหล่อนที่ช่วยเรียกสติของแบคฮยอนกลับคืนมา
ถ้อยคำทักทายของแบคฮยอนดูเหมือนจะไม่ได้เข้าหูชานยอลสักเท่าไหร่ เจ้าของร่างสูงหันหลังเดินตรงไปยังที่จอดรถหน้าสนามบิน โดยไม่หันแลมองแบคฮยอนที่ตั้งหน้าตั้งตารอการกลับมาของเขาเลยแม้แต่นิด
"พี่ชานยอลฮะ" แบคฮยอนไม่ยอมแพ้ ก่อนจะวิ่งตามหลังชานยอลพี่ชายของเขามา พลางเกาะไปที่ลำแขนของชานยอล "ให้แบคฮยอนช่วยถือของนะฮะ"
ชานยอลไม่เอ่ยตอบแบคฮยอนสักคำ ซ้ำยังสะบัดการเกาะจับของแบคฮยอนอย่างรำคาญ
"พี่ชานยอล!"
"ฉันไม่เคยมีน้องชาย"
ชานยอลเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเรียบตึง น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกและถ้อยคำเย็นชาพวกนั้นมันทำให้คนที่ได้ฟังรู้สึกเสียใจมิใช่น้อย รอยยิ้มที่เคยปรากฎขึ้นบนใบหน้าหวานของแบคฮยอน บัดนี้เหลือเพียงแต่สีหน้าที่ด้านชา
ให้ตายเถอะสายตาที่ดูเย็นชาแบบนั้นแบคฮยอนไม่ชอบมันเอาซะเลย ผิดกับชานยอลที่ชอบส่งสายตาเย็นชาแบบนั้นมาให้กับเขา สายตาที่ไม่เคยมีแม้กระทั่งความรู้สึกดีๆให้กับแบคฮยอน สายตาที่มีแต่ความเกลียดชัง..ต่อให้ชานยอลไม่ทำร้ายหรือกลั้นแกล้งอะไรแบคฮยอน แต่ทุกอย่างมันก็ฟ้องออกมาในทุกครั้งที่ชานยอลมองแบคฮยอน
ถึงพี่จะเกลียดแบคฮยอนมากแค่ไหน...ความรู้สึกของแบคฮยอนก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม
.
.
.
.
ทักทาย... >3<
สวัสดีเพื่อนๆชาวเด็กดีทุกคนจย้า ฟิคชานแบคเรื่องนี้เป็นแนวออกดราม่านิดๆ เรื่องแรกของไรท์เลย
ถ้ายังแต่งออกมาไม่ค่อยดี หรือยังเรียบเรียงคำพูดไม่สละสลวยพอ ก็ขออภัยไว้ด้วยน้า T.T
ขอฝาก "ฟิคร้ายรัก Hunny Bad" ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะง้าบบบ >3<
อย่าลืม #ฟิคร้ายรัก
Chanom . . . ^_^
ความคิดเห็น