คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : +Niyam' ก yluo ว^or ( รหัส....ละลายใจ )
Love
“รหัส...ละลายใ”
ผู้หินหนึ่.... ทีู่ๆแล้ว ็ไม่่าอะไรานอื่น
ผู้หินนี้...ธรรมา ... แ่วามเป็นนอเธอ ... ่าวิเศษนั ...
ผู้หินนี้ ... ผู้ที่สอนให้ผมรู้ัับำว่า
“วามรั”ที่แสนะอบอุ่น ...
ผมไม่รู้ว่าเธอ... นนั้นเ้ามาในีวิผมไ้อย่าไร แ่อนนี้
เธอ็หยิบยื่นวามรัให้ผมอย่าเพียพอแล้ว
พวุมาลอทำวามรู้ัับ “เธอ” ู็แล้วัน...
เรื่อราวอเธอ เป็นอย่าไรัน ... พวุลอมาฟัันู
10 ราม 2540
วันหนึ่ในมหาลัย ผมไ้พบับผู้หินนึโยไม่ไ้ั้ใ
ะที่ผมเินอยู่ในโรอาหารอมหาลัย เพื่อหาอาหารแ..
ึ่นแย่ั็เินวั่ไว่เ็มไปหม
เพราะเป็นเวลาเที่ยรพอี.. และ้วยวามที่ว่านเยอะมา
ทำให้ผมเินไปนไหล่เธอเ้าอย่าั...
ผมหันหน้าวับ... ไป พร้อมับพูำว่า อโทษรับผม....
เธอ็หันมามอผมเ่นัน พร้อมับบอผมว่า “อโทษนะะ ศรไม่ไ้ั้ใ่ะ”
แล้วเธอ็โบมือ พร้อมับหันหลัเินาไป เธอเป็นนสวย ผมยาว
ผิวาวผ่อ หน้าาิ้มลิ้มน่ารัน่ามอเป็นอย่ายิ่ วามน่ารัอเธอ
้อารึใผมยิ่นั... ผมรู้สึประทับใเธอยิ่นั เธอื่อว่า “ศร”
นี่เป็นรั้แร ที่ผมไ้รู้ัเธอ ผมรู้แ่ว่า เธอื่อว่า “ศร“
แ่ผม็ไม่ไ้สนใอะไร เพราะนิสัยส่วนัวผม
แทบะไม่สนใผู้หิอยู่แล้ว.... แ่ับนนี้ ผม
^_-...ปิ๊...-_^
เธอทันที ั้แ่แรเห็น แล้วผม็ิ “ เอิ๊ส์ๆๆๆ หน้าาั้น
สสัยมีแฟนแล้ว้วยแน่ๆเลยว่ะ เฮ้อ เหลวไหลว่ะผม” ...
แล้วผม็หัวเราะเบาๆ ับัวเอ....
แล้วผม็มอหาอแ่อไป......
24 ราม 2540
สอสัปาห์่อมา่อมา ผมถูอาารย์
ใ้ให้ไปนหนัสืออเบ้อเร่อที่ห้อสมุมหาลัย
ผม้อยอหนัสืออให่ึ้นไปั้นสออห้อสมุ... ผม็นๆๆไป
แ่้วยวามุ่ม่ามอผม ผมเลยทำหนัสืออให่ที่ผมยอยู่
ล้มโรมลมา ระเนระนา เ็มบันไไปหม “นายห่าเอ๊ยยย”
ผมโพล่ออมา้วยอารม์เ็สุีน พร้อมับ้มลเ็บหนัสือ...
อนผมำลั้มๆ เพื่อไล่เ็บหนัสืออยู่นั้น
ผม็ไ้ยินเสียประูห้อสมุั้นสอเปิออ
พร้อมับเสียนำลัเินลบันไมา...
ผมเลยเร่เ็บหนัสือให้เร็วึ้น เพราะถ้าผมไม่รีบ อหนัสือมันะวาบันไ
ทำให้นเินลบันไไม่ไ้. ะที่ผมำลัเ็บอยู่นั้น ผม็เหลือบไป
แล้วสิ่ที่ผมไ้เห็น็ือ.......
ผู้หินนึ ำลั้มเ็บหนัสือ้วยท่าทาอิริยาบถ ล้ายๆับที่ผมำลัทำอยู่....
เมื่อผมเหลือบึ้นไปมอหน้าผู้หินนั้น
ผม็ใ.... เธอือ.... ศร....ผู้หิที่ผมเินนเธอในโรอาหารวันนั้นนี่หว่า......
ผมนั่มอเธอ้วยอาารวย....
ประวบเหมาะ พอีเธอหันมาเห็นผมนั่มอเธอ เธอ็พูึ้นมาว่า
“รู้แล้ว่า ว่าุ้นๆหน้าน่ะ แ่อย่าเพิ่พูอะไรเลยนะะ
มา่วยันเ็บหนัสือ่อนนะะ เี๋ยวนเ้าเินึ้นล
เ้าะเินไม่ไ้ัน... รีบๆหน่อยสิะ เี๋ยวะมีนเินมานะ ”
เสียหวานๆ น่ารัอเธอสะผมะนิ่ไปเลย เธอเห็นท่าทาผมเอ๋อๆ
เธอเลยพูึ้นมาอีว่า
“แน่ะ... เหม่ออะไระ เมื่อืนนอนึเหรอ บอให้ื่มาแฟ็ไม่เื่อ ฮิ ฮิ”
เธอพู พร้อมับหัวเราะเสียเล็ๆ
น่ารัเป็นันเอ มือเธอ็หยิบๆหนัสือไป พอีผมรู้ัวว่า
ผมำลัเ็บหนัสืออยู่นี่หว่า ผม็เ็บ่อ แล้วระหว่าที่เ็บ
ผม็เลยถามเธอว่า ื่อ ศร เหรอ เธออบว่า “ใ่่ะ อ่ะ รู้ไ้ไอ่ะ”
ผม็เลยบอเธอไปว่า อนเินนันในโรอาหาร เธอพูบอผมว่า ศรอโทษ ไ
ผม็เลยรู้ื่อเธอไ้ แบบไม่ั้ใ ผมับเธอ
็เลยุยทำวามรู้ัันพอเป็นพิธี
เธอเป็นนอัธยาศัยี เป็นันเอ ทำให้ผมับเธอ
รู้สึสนิทสนมันไ้อย่าไม่ยาเย็นนั..
เมื่อพอะไ้รู้ัันบ้าแล้วผม็เลยถามเธอว่า ศระไปไหนล่ะ...
เธอเลยอบผมว่า ะไปาฟ (โรอาหาร) ไปทาน้าว ผมเลยถามเธอว่า
อ่าว... ไม่ไปทานับเพื่อนล่ะ
เธอ็บอผมว่า เธอเป็นนไม่่อยมีเพื่อน ไม่่อยไ้ยุ่ับใร
เธอไม่่อยอบ... โอ่ว... เธอนิสัยล้ายๆผมเลย ผม็ไม่อบยุ่ับใร
เธอ็บอผมอีว่าเธอเห็นผมท่าทาเ็ๆแปลๆ แู่ลี
ือเหมือนแล้เ็ ว่าั้นเหอะ
เธอ็เลยรู้สึว่าผมน่าสนใน่าทำวามรู้ั้วย
เมื่อเธอพูบแล้ว
เธอ็เลยบอผม่อว่า “ั้นเ็บหนัสือเสร็แล้ว
ไปทาน้าวเป็นเพื่อนันหน่อยนะะ” ผม็บปารับำไป
เมื่อเ็บหนัสือเสร็ ผม็เลยไปนั่ทาน้าวับเธอ
เรา็ไุ้ยันสนุสนานพอสมวร
ทำให้วามใล้ิสนิทสนมระหว่าผมและเธอ..... เพิ่มมาึ้นไปอี
และอีอย่าที่ไ้รับรู้ ระหว่าทีุ่ยับเธอที่โรอาหาร ็ือ
เธอ....ยัไม่มีแฟน...... ผมอยาะีใระโัวลอย
แ่ผม็ทำไม่ไ้ ...ศระรู้บ้ามั๊ย...
ว่าเธอำลัรินน้ำรให้้นไม้้นเียวสใสในใอผม
่อยๆอึ้นมา้าๆอย่าสวยาม......
หลัานั้นมา ผม ับ ศร ็เริ่มสนิทันึ้นเรื่อยๆ ้วยวามที่ว่า
ผมเป็นนอัธยาศัยี ส่วนเธอ็เป็นันเอมาๆ
ไปไหนมาไหน้วยันบ่อยๆ
นนัศึษานอื่นๆ เริ่มมอ และล้อเลียนว่า ผม ับศร เป็นแฟนัน...
แ่ทั้ผมและศร ็ไม่ไ้สนใอะไร.... แ่ริๆ
ผม็แอบีในะ....
.......้นรัในใอผม ำลัะลายเป็น้นล้าเียวอุ่ม
แิ่้านสาาแ็แรออมาเรื่อยๆ .........
1 ปี ผ่านไป........
........................................
10 สิหาม 2541
หนึ่ปีผ่านไป ผม ับ ศร อนนี้เป็นเพื่อนสนิทันมา
แ่วามรู้สึผม็ไม่ไ้เปลี่ยนแปลหรอนะ.....
ผมยัรัผู้หินนี้อยู่ อบั้แ่รั้แรที่เห็น.... ใ่ ผมรัศร
แล้ว 1 ปีว่าๆมาแล้ว ที่ผมไ้รู้ัเธอ.... มันถึเวลาแล้วล่ะ
ที่ผมะบอรัเธอ..... แ่ผม็ไม่รู้ ว่าผมะบอยัไี
ผม็เลยวาแผนะวน ศร มาานวันเิผม
ที่ผมัให้ัวผมเอนเียวมาลอ
วันนี้ วันที่ 10 ส. วันเิผม 25 ส. ....อี 15 วัน ใ่.....
ผมะวนเธอมา แล้วผม็ะ.....บอ...... “”ฮะๆๆๆ””...
ผมิเอหัวเราะเอเหมือนนบ้า แ่ผม็ุิอีว่า เอ่อ ....
ถ้าเธอไม่รัผมล่ะ ผม็............ “เฮ้ยยย ่าแย่ัเหอะ”
ผมะโนเสียัเพื่อับทัวเอ พร้อมับั้หน้าั้า ทำารบ้าน่อไป....
ส่วน ศร หนึ่ปีหลัผ่านมานี่ เธอป่วยบ่อยมา เ้าโรพยาบาลเือนละ 1 รั้
ร่าายทรุโทรมนูไม่สวยเหมือนเมื่อ่อน...
เธอไม่สบายเป็นว่าเล่น... พอผมถามเธอว่า เธอเป็นไร
เธอ็ะอบผมเหมือนันทุรั้ว่า
“เป็นแ่โรประำัวธรรมาน่ะ
่วนี้วูบบ่อยเยๆ ไม่มีอะไรหรอ เป็นมาั้นานแล้ว”
แ่ผม็อเป็นห่วเธอไม่ไ้ เพราะเธอูโทรมลไปมา.....
แ่ผม็ไม่ไ้อะไรมา เพราะเธอย้ำผมบ่อยมาๆ
ว่าเธอเป็นแบบนี้ประำ เป็นอาารปิอเธอ....
20 สิหาม 2541
วันที่ 20 แล้ว.... อี 5 วัน เท่านั้น ็ะถึวันเิผม....
ผมเลยัสินใบอวน ศร ไปว่า
“อี 5 วัน วันเิเรานะ ศรำไ้ป่ะ.”
เธออบผมมาว่า.
“เอ้อ ใ่ปีที่แล้วเราไม่ไ้ัานวันเิให้นี่นาเพราะิานวุ่นวายันทัู้่..
ั้น... ปีนี้ เราไปัานวันเิันสอนเนอะ ฮิฮิ
เราเพื่อนันแ่สอน.. วันที่ 25 นี้ เธออพรา ศร ไ้ 1
้อนะ... ในานะที่เป็นเพื่อนที่ีับศร มาลอศระให้พรเธอ 1 ้อ ศรสัา
ว่าศระมาานวันเิเธอให้ไ้นะ.”
....พูบเธอ็หัวเราะิัเหมือนเิม.... ผมไ้แ่มอ
แล้ว็แอบื่นมเธอในใว่า 1 ปี ผ่านมาแล้ว
ที่ไปไหนมาไหน้วยันทุวัน... เธอยัสใสเหมือนเิม
แม้ภายนอเธอะููบโทรมไปบ้า เธอ็ยัสวยน่ารัเหมือนเิม
สำหรับผม.... เฮ้อ ... แ่นายำว่าเพื่อน นี่สิ ผมไ้ยินทีไร
ใหายทุที...... แ่ผม็ไม่สนใ
ผละเป็นยัไ็่า วันที่ 25 นี้ ผมะบอรัเธอให้ไ้ แล้วผมะรอู
ว่านาฟ้าอผมนนี้ ะให้พรไ้ามที่ผมหวัไว้รึเปล่า....
“ศรรัเธอนะ” ำนี้แหละ ้อนี้แหละ
ือพรที่ผมอยาไ้านาฟ้าอผม.. แ่็ไม่รู้ ว่าผมะสมหวัมั๊ย...
21 สิหาม 2541
่วสอบ.....
ศรป่วย ลับ ทม. เ้าโรพยาบาลแ่เ้า
ผม็ิว่าเธอะลับมา่วบ่ายๆเย็นๆ เหมือนอย่าที่เย.....
แ่มันไม่ใ่..... วันนี้ เธอหายไป..... เธอเป็นอะไรรึเปล่า...
ผม็ไ้แ่ิ... และหวัว่า เธอไม่เป็นอะไร ผม็ไ้แ่ รอ รอ
รอ และ.... รอ
22 สิหาม 2541
เียบ..... ไม่มี่าวราวอะไรเลย
ผมเริ่มัวลมาึ้นเรื่อยๆแล้วสิ...... ศรหายไปไหน
โทรไปที่บ้าน ็ไม่มีนรับ.....
23 สิหาม 2541
..............
24 สิหาม 2541
................!!!!!!?? โทรไปบ้านศร นใ้รับสาย บอผมว่า
“ุหนูศร ป่วยหนั นอนอยู่โรพยาบาล่ะ ุพ่อุแม่อุหนู
็อยู่ที่นั่นันหม” ไม่ไ้แล้ว พรุ่นี้ สอบเสร็ผมะบึ่ลับ
ทม.... ทันที
25 สิหาม 2541
สอบเสร็แล้ว.. เหนื่อยมาๆ เมื่อืนไม่ไ้นอน
เพราะนอนไม่หลับ...
วันนี้วันเิผมแล้ว ศรยัไม่โผล่มาสอบ....ไม่ีแล้วล่ะ....
สอบเสร็อนบ่ายผมรีบอาบน้ำแ่ัว พ าว์อเบาวท์ู่ีพ พร้อมเทปเพล
GUN N’ ROSES ู่ีพ ึ้นรถะลุยมา ทม. รไปยัโรพยาบาลที่ ศร รัษาัวอยู่ทันที
...ผมรีบถามพยาบาลทันที ว่าศร พัอยู่ห้อไหน.... เมื่อรู้แล้ว
็็รีบวิ่แบบไม่ิีวิ รไปที่ห้อที่ศร พัอยู่ทันที.....
ห้อ 418...... ผมรีบเปิประูเ้าไปทันที ้วยวามเป็นห่ว....
.....ภาพที่ผมเห็น ทำให้ผมแทบ๊อ....... ศรนอนสวมุนไ้สีาว
มีท่ออ๊อิเน่อ เ้ามาที่ปา สายระโยระยาเ็มัวไปหม...
ีพรเ้นอ่อนรวยระริน...... พ่อแม่อศรนั่เฝ้าอยู่้าๆ
ผมรีบสวัสีพ่อแม่ศร แล้วถามถึอาารอศร...
แม่อศรน้ำาไหลพรา าแ่ำ สะอื้นให้แทบาใ
เล่าเรื่ออศร
ให้ผมฟั ส่วนพ่อศร นั่้มหน้าไม่พูไม่า
น้ำาหยเลอะเสื้อสูทเ็มไปหม... เหมือนะทำใแล้ว อยู่้าๆ
พอผมไ้ฟัเรื่อาแม่อศร ผมึไ้รู้ว่า.....
.....ศรเป็นมะเร็หลายที่ ภายในร่าาย.... เมื่อวาน็เพิ่ผ่าัมา
โอาสรอ..... น้อยเ็มที..... ............ผมแทบะบ้าาย
๊อายรนั้น...... นาฟ้า..... อผม.... นี่มัน.... อะไรันวะ....!!!!?
พอีที่ศรลืมาึ้นมา ศรึยมือผอมูบี อเธอ
เาะรอบเียเพื่อเรียพ่อแม่อเธอมา
แล้วเธอ็ระิบพูอะไรบาอย่า
ผ่านท่อออิเนมาอย่าอ่อนระโหย
ให้พ่อแม่เธอฟั........ แล้วพ่อแม่เธอ....
็พยัหน้าเรียผมเ้ามาหา
บอผมว่า ลูศรเ้าอยาะพูับเธอ.... ........ผมไม่รอ้า
รีบเินไปที่เียทันที ....
ผมหน้าเสีย ใเสียเ็มทน เหมือนใะแเป็นเสี่ยๆ...
แ่ศรับมือผมไว้
แล้วศร็ยิ้ม... ผม็ับมือศรไว้แน่นเ่นัน....
เธอระิบผ่านหลอออิเนที่รอบปาเธออยู่
ไ้ยินเป็นเสียเบาๆ ไ้ใวามว่า...
“วันนี้ วันเิเธอนะ เธอะทำหน้าาแบบนี้ ไม่ไ้นะ วันเิ
เป็นวันที่เ้าอวันเิ ้อมีรอยยิ้มให้มาๆสิ
ศรไม่เป็นไรหรอ... ไม่้อห่ว.... แฮปปี้เบิร์ธ...เย์นะ ส่วนพรที่เธอะอ
เธอ็อมาไ้เลย.... ับมือศรไว้แน่นๆ แล้วหลับาอิษาน
....้วยัน
พร้อมับศรนะ.... เอาล่ะ หลับาอิษานสิะ
พระไ้สมหวัไ..”
ผมยืนนิ่มอไปที่ศร ับมือศรไว้แน่น ศร็ยิ้มมอหน้าผม
แล้วพยัหน้าบอให้ผมหลับา อิษานพร้อมันับศร
ผม็หลับาล.......
น้ำา... เริ่มรินออมาาวาทั้สอ้าอผม......
แล้วผม็รู้สึว่า ศรเอามืออี้า ับระาษิ้นเล็ๆ
มาใส่ไว้ในมือผม แล้ว.....บอผมว่า เ็บไว้ให้ีนะ นี่เป็นอิ้นแร
และิ้นสุท้าย ที่ศระให้เธอไ้....
พอเธอพูบ เธอ็ยิ้ม.... พร้อมับที่วาทั้สออเธอ
่อยๆปิล...... มือทั้อศร ทีุ่มมืออผมไว้ ่อยลายออ
.......พร้อมับเสียั ปี๊บบบบบ ยาว าเรื่อวัีพร
ผมหันไปมอเรื่อวัีพร...... าที่วัลื่นไ้เป็นหยัๆ
อนนี้มันลายเป็นเส้นรไปแล้ว.... พ่อแม่อศร ใมา
ร้อเรียหมอเสียั ผมทำอะไรไม่ถู ยืน๊ออยู่รนั้น...
น้ำาผมไหล....ไหลออมา....ไหลไม่หยุ....
ไหลนแทบะไหลเป็นสายเลือ...... ท้อฟ้า้านอ หม่นหมอ
สายฝนเริ่มโปรยปราย ราวับท้อฟ้าไ้ร้อไห้ ับาราไปอเธอ
ัพัหมอ็เ้ามา.... แล้วบอให้ผม ับพ่อแม่ศร ออไปรอ้านอ
หมอ้อรีบปั๊มหัวใโย่วน ผม็ไ้แ่ รอ รอ ้วยวามหวัว่า
หมอะ่วยีวิศรไ้ สำเร็ .... ..... ......... ........
.......
.......
ัรู่ให่ๆ หมอ็ออมาาห้อพั พร้อมับ้มหัวส่ายหน้า....
แม่ศรร้อไห้ออมาลั่นทันที แม้แ่พ่ออศร ที่นิ่เียบมานาน
็ร้อไห้
โฮ ลั่นเ่นัน.......
หมแล้ว..... ผู้หิที่ื่อศร.... นาฟ้าอผม.....
เพื่อนี้นเียวอผม...... นที่ผมรั..... หมแล้ว.... หม.......
หม...... หม.... ... .. .ผมรู้สึเหมือนหลุไปอีโลหนึ่
น้ำาผมไหลท่วมหน้า พร้อมับนึถึศร และอิษานบอเธอว่า
”””ไม่เป็นไรนะ ศร ถ้าเธอเหนื่อยมานาน เธอ็หลับให้สบาย
เธอไม่้อเหนื่อย เธอไม่้อทนลำบาอีแล้ว... ลา่อน....”””
ผมอิษานอย่ายาเย็น เพราะทำใไม่ไ้
............. มันลำบาใยิ่ว่าอะไรๆ
ในีวิผมทั้หมที่ผมเยเอมา
....
ืนนั้นผมลับบ้านอนี4 มาพัที่บ้านผม ใน ทม.
ผมนอนนิ่้วยอาาร๊อ...แน่นิ่ แ่พอีผมนึไ้...
ผมเลยาระาษที่ศรให้ไว้ออมาู
สิ่ที่ผมไ้เห็นทำให้ผมุนยิ่นั.......
มันเป็นระาษลายาร์ูนน่ารั แบบมีเส้นบรรทั ในระาษ
เียนไว้ว่า
“ ylno ว^or” ศรออวยพรให้เธอสมหวัับทุๆเรื่อในีวิ.... า ศร...
” ylno ว^or” มันืออะไร.... นี่เหรอ พรที่ศรให้ผมมา
่อนเธอะาผมไป แบบไม่มีวันลับ
เธอทิ้ปริศนาอะไรไว้ให้ผม....?
26 ส - 2 ย. 2541
านศพอศร ถูัอย่าเียบๆ
ไม่มีนไปร่วมานมามายนั.........
บเรื่อ.... อผู้หินนึ อนาฟ้าอผมนนึ ที่ื่อศร
ไว้เพียเท่านี้...
เหลือแ่เพีย.... ระาษปริศนา ับ้อวาม “ ylno ว^or”
........................
25 ส. 2543
อี 1 ปี ผ่านไป.....ับวันที่ปริศนาัวหนัสือ “ yluo ว^or”
ไระ่า......
..........1 ปี แล้ว ผ่านไปอีแล้ว 1 ปี ับาราไปอศร....
พรที่ผมไม่ไ้พูอ.... ำอบที่ศรไม่ทันไ้อยู่พูบอ.....
ืนนึผมนั่มอระาษที่ศรให้ผมมา เมื่อ 1 ปีที่แล้ว
ผมเอาระาษแผ่นนั้น ไปใส่เลือบแล้วใส่รอบใสไว้
ผมยัีวามไม่ออ
ว่ามันืออะไร...... ผมไ้แ่นั่เศร้า
นั่รำลึถึเหุาร์ที่บาหัวใผมไม่รู้ลืม เมื่อ 1 ปี่อน...
ผมยัไปริศนาัวหนัสือมานานรบปีแล้ว.....
ัวหนัสือพวนี้ืออะไร.... ผมนั่น้ำาไหล...อยู่นเียวในห้อ
นึถึศร ถึำอิษาน... ผมหลับานั่นึถึศร
แล้วผม็อิษานว่า.....
ศร.... ำอบที่ศรให้เรามา มันืออะไรเหรอ บอเราหน่อยนะ.....
แล้วไม่รู้บัเอิ หรืออย่าไร ลม็พัเ้ามาในห้อผม วูบให่ๆ
ทำเอารอบใส่ระาษที่ศรให้ผมมา พื้น...
ระาษที่อยู่้าในรอบ.....พลิลับหัวึ้นมาอี้านนึ......
“ yluo ว^or” ....... น้ำาผม....ไหลออมาทันที...
ไม่รู้ว่าะเรียว่าีใ
หรือรู้สึอย่าไรี.... แ่.. นี่เหรอ สิ่ที่ศร้อาระบอผม
่อนเธอะาผมไป....
แ่เมื่อัวอัษรปริศนานี้ไระ่าออมาไ้
ผมึรับรู้ไ้ ว่าพรที่ผมอเธอ ที่ผมไ้อิษานร่วมับเธอ...
่อนเธอะาไป มันสัมฤทธิ์ผล..มาั้แ่อนนั้นแล้ว
แ่ผมไม่เยรู้เลย....
้อวามนั้น็ือ........
“LOVE ONLY U”::
#บทวามเรื่อนี้เป็นเรื่อที่ยาวมาและึ้มา ถ้าใรอ่านมาไ้ถึรนี้ ุเ่ริริ่ะ.(น้ำาไหลไหม?)
#เห็นว่าเรื่อนี้เนื้อหามันเยอะ เลยลเพลให้ฟั (อบไหม?) : )
#อ่านแล้วเม้นสันิให้เป็นำลัใ อบุ่ะ☺
☺ฝาไอี้วย่ะ http://my.dek-d.com/chompoomameiw/
*แ้ไ 06.12.2011
ความคิดเห็น