คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ผู้บุกรุกยามวิกาล
ใครมันกดกริ๊งหน้าบ้านได้ไร้มารยาทขนาดนี้เนี่ย!!!!!
ผมด่าในใจแล้วลุกขึ้นจากเตียงนอนอันแสนสบาย แล้ววิ่งลงไปเปิดประตูบ้าน
“กว่าจะเปิดได้”คนไร้มารยาทยืนหน้าตาย “เร็วเข้าสิ”
“มาทำไม”ผมถามไปเรียบๆแล้วปั้นหน้าดุ
“มา...เปิดประตูให้ก่อน แล้วจะบอก”พี่โน่พูดอย่างคนเจ้าเล่ห์
“ไม่มีทาง”ผมบอกแล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน อย่ามาใช้มุกนี้กะคนอย่างริทเลย
กุกกักๆๆๆๆ
“ประตูรั้วสูงเกินไปหรือเปล่าเนี่ย”คนตัวสูงที่กระโดดข้ามประตูรั้วเรามาอย่างหน้าตาเฉยเอ่ย
“เข้ามาทำไมเนี่ย ออกไปเลย คนเค้าไม่ต้อนรับแล้วยังจะหน้าด้านเข้ามาอีก”ผมแหวใส่
“หาวววว~ ง่วงแบบนี้คงขับรถกลับบ้านไม่ไหวแน่ๆเลยเรา”พี่โตโน่พูดเหมือนไม่ได้ยินที่ผมด่า แถมยังเดินเข้าไปในบ้านอีก
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”ผมวิ่งไปขวางประตูแต่พี่โน่ก็ดันหัวผมออกไปให้พ้นทาง
“ถ้าได้กาแฟสักแก้วคงจะดีไม่ใช่น้อยเลยนะ”ว่าพลางนั่งลงบนโซฟาอย่างสบายใจ
“มันจะมากไปแล้วนะ!!!”
“แค่แก้วเดียวเอง”เค้าพูดเบาๆราวกับพูดกับตัวเอง แต่กลับหันมายักคิ้วให้ผม
“หึ่ย!!!”ผมสะบัดหน้าหนีไอ้ผู้ชายไร้ยางอายตรงหน้า คิดจะมาเล่นสงครามประสาทกันหรือยังไงนะ!!
อยากกินกาแฟก็ไปกินทีอื่นไป บ้านผมไม่ใช่โรงเตี๊ยมนะเว๊ย!!!
ปึงๆๆๆๆ
ผมกระแทกส้นเท้าแล้วขึ้นบันไดไปเลย หวังว่าพรุ่งนี้คงจะไม่อยู่ที่บ้านให้รกรำคาญสายตาแล้วนะ
TONO
กริ๊ก!!
ไม่ได้ล็อกห้อง...
ทำไมถึงได้ประมาทอย่างนี้นะ...
ผมเดินเข้าไปในห้องนอนเล็กๆที่อัดแน่นไปด้วยสัมภาระมากมาย ร่างเล็กๆนอนคุดคู้อยู่บนเตียง ในอ้อมกอดมีตุ๊กตาตัวใหญ่ เปลือกตาบางและขนตามเรียงเป็นแพ รอยยิ้มที่มุมปากบบเด็กที่กำลังฝันหวาน ทำไมผมถึงรุ้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างให้ผมเข้าไปใกล้เค้านะ...
...ฝันดีนะตัวเล็ก...
--------------------------------------
มาปล่อยความรักแบบหวานอมเปรี้ยวให้รุ้สึกกะรชุ่มกระชวยกันแล้วนะจ๊ะ
อย่าลืมเม้นด้วยนะ!!!
ความคิดเห็น