คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันวุ่นวาย
“ส่งแค่นี้แหละฮ่ะ ขอบคุณมาก”ผมเอ่ยขึ้นแล้วเปิดประตูรถคันหรู
“เดี๋ยว”
“อะไรฮ่ะ”ผมหันกลับไปหารุ่นพี่ที่อุส่าห์ใจดีมาส่งผมถึงบ้าน
“ฉันยังไม่เห็นบ้านนายเลย”เข้าเอ่ยเรียบๆแล้วเปิดไฟสูงส่องเข้าไปในตรอกเล็กๆ
“บ้านผมอยู่ในนั้น ลึกมาก”ผมตอบแล้วก้าวลงจากรถ
“ฉันจะไปส่ง”เค้าพูดแล้วดับเครื่อง
“มะ...”
“ฉันเป็นพี่รหัสนายนะ ทำตามที่ฉันบอก”ร่างสูงเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ
“แต่พี่ไม่ใช่เจ้าชีวิตผม”ผมบ่นอุบอิบ ความจริงก็ไม่อยากจะเกรงใจเท่าไหร่หรอก ถ้าพ่อเค้าไม่ใช่อธิการบดีคณะผม อีกอย่างผมเป้นเด็กทุนนะคับ-*-
“เร็วๆสิ”เค้าเร่งให้ผมเดินนำไป จะบ้าตายเค้ามาวุ่นวายอะไรกับชีวิตผมเนี่ย
ผมเดินนำหน้าไปอย่างเสียไม่ได้ ถ้าปีนี้ผมไม่ได้ทุนก็คงไม่พ้นผู้ชายเอาแต่ใจคนนี้หาเรื่องผมแล้วล่ะ-*-
“บ้านนายลึกจัง ทางเข้าก็กันดาร เหม็น มืด อับ บลาๆๆๆๆๆ”คนที่เดินตามผมมาบ่นไม่หยุด ผมอยากจะหันไปบอกว่า’แล้วตามมาทำไมล่ะ’แต่ผมก็กลัวอดทุนอยู่เหมือนกัน
“ถึงและ”ผมหยุดอยู่ตรงรั่วบ้าน ร่างสูงๆหยุดตาม สายตาเค้าไล่มองบ้านผมจนถ้ามันทะลุได้คงทะลุไปแล้วล่ะ
“นายอยู่ที่นี่เนี่ยนะ”เค้าถามผม
“ใช่”ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ถึงบ้านผมแล้ว หวัดดีฮ่ะ”ผมไขประตูเข้าไปแล้วรีบล็อกประตูเพื่อเป็นการไล่จอมเผด็จการอ้อมๆ
“ไล่กันขนาดนี้...”เค้าปรายตามองผม “ฉันกลับล่ะ”เค้าว่าแล้วเดินกลับออกไปทางซอยเปลี่ยวๆที่เพิ่งเดินเข้ามา
ผมยืนมองแผ่นหลังกว้างๆนั่นจนลับสายตาไปแล้วจึงเข้าบ้าน เหนื่อยเหลือเกินสำหรับวันๆหนึ่ง
-------------------------------------
ขอขอบคุณสำหรับ2คอมเม้นแรกที่ให้กำลังใจและบิวท์ฟิค
ตอนนี้ริทเปิดเทอมแล้ว ก็เลยจะแต่งฟิคไว้ให้อ่านเวลาคิดถึง
รักริท รอริท ตลอดไป...
ความคิดเห็น