คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ☁ CHAPTER 5 ☁
5
Kris : "พี่โกรธตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้จื่อเทาโดนรังแก"
“เฮ้อออออ”น้องชายหน้ามึนเงยหน้าขึ้นจากหนังสือในมือแล้วหันไปมองพี่ชายโอโม่ที่ถอนหายใจเป็นรอบที่ล้านของวัน เห็นจุนมยอนทำหน้าเครียดๆเลยเอ่ยตามประสาน้องชายผู้หวังดี(เรอะ?)
“ถอนหายใจมากๆเดี๋ยวก็อายุสั้นหรอก ยิ่งแก่ๆแล้วด้วย=_=”คนที่ถูกหาว่า ‘แก่’ หันขวับมามองน้องชายตาเขียวปั๊ด
ที่ฉันต้องเครียดก็เพราะแกนั่นแหละ!
การเป็นบอร์ดี้การ์ดของคุณหนูซันนี่ไม่ใช่อาชีพประจำของจุนมยอน จุนมยอนไม่มีงานประจำ มีแค่งานพิเศษทั่วๆไป ซึ่งเป็นบอร์ดี้การ์ดก็เป็นหนึ่งในนั้น จุนมยอนทำงานพิเศษมากกว่าสิบที่ เพื่อเอาเงินไปส่งน้องชายเรียน แต่ดูมันพูดกับพี่ผู้มีพระคุณสิ!
มันน่าเตะตกคอนโดนัก= =*
“ไอ้เซฮุน ระวังปากหน่อย แกพูดกับพี่ผู้มีพระคุณอย่างนี้ได้ไง”เซฮุนเลิกคิ้วประมาณว่า ‘เนี่ยนะ ผู้มีพระคุณ’
ความจริงแล้วเซฮุนนั้นไม่ใช่พี่น้องแท้ๆของจุนมยอน ครอบครัวของเขากับครอบครัวของเซฮุนนั้นเป็นเพื่อนสนิททางธุรกิจกันมานาน พ่อแม่ของเขากับพ่อแม่ของเซฮุนไปเที่ยวพักร้อยด้วยกัน แล้วเกิดประสบอุบัติเหตุระหว่างการเดินทาง ครอบครัวของเขากับเซฮุนพังทลาย เขาสนิทกับเซฮุนตั้งแต่เด็กๆจึงเอาเซฮุนมาอยู่ด้วย ดังนั้น มันจึงเป็นน้องชายของเขาไปโดยปริยาย
“คร้าบบบบ”
“ดีมาก”จุนมยอนยิ้มแล้วลูบหัวน้องชายเบาๆ เซฮุนหน้าเบ้เมื่อเห็นอีกคนทำอย่างกับเขาเป็นเด็กๆ
“ว่าแต่ฮยองไม่ไปทำงานที่ร้านมินิมาร์ทเหรอ จะหกโมงแล้วนะ”
“จริงด้วย! ฮยองลืมสนิท ฮยองไปก่อนนะ เฝ้าห้องดีๆล่ะ”เซฮุนมองพี่ชายขี้ลืมสั่งรัวลิ้นแทบพันกันก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องทั้งๆที่ยังใส่รองเท้าไม่เสร็จ หน้ามึนๆที่เห็นได้ทั่วไปปรากฏรอยยิ้มอ่อนโยนที่มุมปากไล่หลังพี่ชายตัวเล็กไป รอยยิ้มที่ไม่เคยมีใครได้เห็น…
เทานั่งดูโทรทัศน์เป็นเวลาสักพักหลังจากที่อี้ชิงออกไปซื้อของ แม้ตาจะมองหมีแพนด้าตัวน้อยที่เดินส่ายก้นดุ๊กดิ๊กๆไปมา แต่ในหัวของเขากลับคิดถึงเรื่องที่ชานยอลบอก กับที่เจสสิก้าบอก มันตีกันในหัวให้วุ่น
‘พอเขาเบื่อนายเขาก็คงเขี่ยนายทิ้งอย่างไม่ใยดี!’
นั่นสินะ เดือนมหาลัยอย่างอู๋อี้ฟานจะมาสนใจเด็กเนิร์ดอย่างเขาน่ะเหรอ..
‘อย่าไปสนใจที่เจสสิก้าพูดเลยนะ คริสมันไม่ได้คิดจะทำแบบนั้นกับนายแน่ๆ ไม่มีวัน’
เราจะเชื่อคำพูดของรุ่นพี่ชานยอลได้มากแค่ไหนนะ..
เป็นเช้าที่ไม่สดใสเอาซะเลย..
ฟ้าก็ครึ้ม ฝนก็ตก แถมเมื่อคืนเขาก็มัวแต่คิดมากจนนอนไม่หลับ สภาพตอนนี้โทรม ตาก็คล้ำยิ่งเหมือนแพนด้ากว่าปกติ
‘เทาอ่า พี่ขอออกไปข้างนอกสักพักนะ อาหารเช้าพี่หาทานเอง จะกลับเย็นหน่อย แต่ไม่ต้องห่วงนะ^^’
กระดาษโพสอิทสีเหลืองที่แปะอยู่ตรงตู้เย็นยิ่งทำให้จื่อเทาเซ็งหนัก เขาต้องอยู่บ้านคนเดียวเหรอเนี่ย=3=
ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ร่างโปร่งเดินไปเปิดประตู แขกผู้มาเยือนที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้ารั้วนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน คือตัวปัญหาที่ทำให้เขานอนไม่หลับทั้งคืน อู่อี้ฟาน..
“อรุณสวัสดิ์ครับจื่อเทา^++^”
“อ่า ครับ”เพราะคำพูดของเจสสิก้าเมื่อวานทำให้จื่อเทาไม่ค่อยกล้าสู้หน้าร่างสูงเท่าไหร่นัก แต่เมื่อเห็นคริสยิ้มอย่างเป็นมิตร จื่อเทาก็รู้สึกยิ้มออกขึ้นมาบ้าง
“วันนี้จื่อเทาว่างไหม”
“อ่า ว่างครับ”
“เราไปเที่ยวกัน!!”
ห๊ะ?
ผู้ชายสองคนมาเดินเที่ยวสวนสาธารณะสองต่อสองมันออกจะแปลกในสายตาของคนรอบข้างไปนิด แต่ในตอนนี้ทั้งสองไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพราะว่าความดีใจที่แทบจะล้นออกมาจากอกเนี่ยสิ
คุณคงคิดว่าคนที่ดีใจมากคงจะเป็นคริสล่ะสิ แต่ผิดเลย คนที่ดีใจกว่าใครคือจื่อเทาต่างหาก!
‘ก็จื่อเทาไม่เคยออกไปเที่ยวกับเพื่อนเลยสักครั้ง’
จื่อเทาว่าไว้ เขาจะดีใจดีไหมที่ได้ไปเที่ยวกับจื่อเทาเป็นคนแรกT^T
“พี่อี้ฟานฮะ จื่อเทาขอไปซื้อไอติมนะฮะ*O*”
ฮอลลลลลลลลลลลลลล!!!!!!!!!!
รู้ตัวไหมว่าน่ารัก! ตาปิ๊งๆนั่นน่ะ ไอ้หน้าแบ๊วๆนั่นอีก ไหนจะมือเล็กที่กระตุกชายเสื้ออีก!
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! อู๋อี้ฟานจะไม่ทน!
ฮวางจื่อเทาเป็นผู้ชายที่อันตรายที่สุดในโลก แถมยังโมเอร้ที่สุดในโลก!!
ฮืออออ อยากเก็บคนนี้เอาไว้ดูคนเดียว หวงอ่ะ!
คนหนึ่งก็ดีใจแบบฝุดๆ
อีกคนก็ฟินจนตัวจะระเบิดอยู่รอมร่อ
การไปเที่ยวครั้งนี้จะจบลงอย่างไร…โปรดติดตามตอนต่อไป(#โดนยัน)
“จะบอกมาได้หรือยัง ว่านายตามฉันมาทำไม?”
เลย์เอ่ยเสียงเรียบ แต่ในใจแอบกลั้นขำกับท่าทางของอีกคนที่ลนลานเหมือนเด็กโดนจับได้ว่าทำผิดมาอย่างไรอย่างนั้น
“อะ เอ่อ..”
หลังจากที่ถูกจับได้ว่าจุนมยอนแอบตามอี้ชิงไป อีกฝ่ายก็ปล่อยเขาไปแต่เอาเบอร์มือถือของเขาไว้ติดต่อ เขากลับไปนั่งคิดนอนคิดหาเหตุผลที่จะไปอ้างร่างสูงไม่ได้ จึงโทรไปถามคุณหนูซันนี่ แล้วก็ได้ข้อแก้ตัวดีๆมา แต่จะให้เขาพูดงั้นเหรอ ในเมื่อมัน…
น่าอาย=////////////////////////////=
“ว่ามา ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องเรียกตำรวจ..”
“ไม่นะ! ผม ผมแค่ แอบชอบคุณ=////=”คำว่าตำรวจทำให้เขากลัวจนเผลอหลุดปากบอกออกไป
นี่แหละคำแนะนำของซันนี่..
พอรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกไป มือขาวสองข้างก็รีบตระครุบปิดทันที แต่ถ้าเดาจากสีหน้าอึ้งๆของอีกฝ่าย จุนมยอนก็รู้ว่าไม่ทัน
“…”
“เอ่อ ละ ลืมมันไปเถอะนะครับ คะ คิดซะว่าผมไม่ได้พูดอะไร”
จุนมยอนรีบลุกเตรียมตัวหนี ถ้าไม่ติดว่ามือของเลย์ได้คว้ารั้งเขาเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยวก่อนสิ..”
“นายชอบฉันไม่ใช่เหรอ งั้นลองพยายามจีบฉันให้ติดสิ”
“ห๊ะ!? อะ เอ่อ..”
“ว่าไงล่ะJ”ฮือ…แล้วจะยิ้มทำไมล่ะครับ รู้ไหมว่ามันหล่อT///////////T
“ตะ ตกลง!”
บางทีการตามจีบตามตื้อหมอนี่มากๆอาจทำให้รู้ข้อมูลลับๆของหมอนี่ก็ได้
ยังไงเขาก็เป็นผู้ชายอยู่แล้ว คงไม่เป็นไรหรอก..มั้ง
“วันนี้สนุกมาก ขอบคุณที่พาไปเที่ยวนะฮะ พี่อี้ฟาน^______^”
“คะ ครับ!^^”จื่อเทายิ้มกว้างยกมือขึ้นโบกให้ร่างสูงแล้วเดินเข้าบ้านไป
ช็อคค้าง..
ฮือออออ จื่อเทาน่ารักเฟ่อTwT ตะกี้โบกมือให้เขาด้วยอ้ะ!
น่ารักเกินไปแล้ว โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกT__________________________T
อู๋อี้ฟานดีใจมาก แต่เขาไม่รู้เลยว่าภายใต้รอยยิ้มของอีกคนนั้นมีความหม่นหมองฉายอยู่ในแววตาอย่างชัดเจน จื่อเทายืนพิงประตูนานสองนาน ตาเหลือบมองนอกกระจกเห็นร่างสูงที่กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขแล้วก็แอบหลุดขำ
“ทำอะไรน่ะ เทาอ่า?”จื่อเทาสะดุ้งโหยง ท่าทางลนลานเหมือนเด็กโดนจับได้ว่าทำความผิดนั้นทำเอาเลย์ที่เคยขุ่นเคืองเรื่องคริสนั้นลืมที่โกรธไปเสียหมด
“เลย์ฮยอง วันนี้ไปไหนแต่เช้าฮะ?”เฉไฉเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย เลย์หรี่ตามองอย่างจับผิด
“ธุระนิดหน่อยน่ะJ”จื่อเทาตาเบิกกว้างอย่างตกใจ พยายามขยี้ตาหลายรอบแต่ก็เห็นเหมือนเดิม
เขาเห็นเลย์ฮยองยิ้มแหละ! ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ด้วย!
ปกติเลย์ฮยองเป็นคนสุภาพอ่อนโยน จะยิ้มก็ยิ้มแบบอ่อนโยนละลายใจมาให้เท่านั้น แต่ยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนี้มีแผนการสาบานได้เลยว่าตั้งแต่เกิดมาสิบกว่าปีเขาเพิ่งเคยเห็นครั้งนี้ครั้งแรก!
ผีเข้าเลย์ฮยองแน่=_____________=;
“หึๆJ”
=______________________=
=//////////////////////////////////////=
โอเซฮุนหรี่ตามองคนตัวขาวที่มีท่าทางแปลกๆมาตั้งแต่กลับมา หน้าขาวๆนั่นครุ่นคิดอะไรบางอย่าง สักพักหน้าก็แดงขึ้น ต่อด้วยการสะบัดหัวแรงๆหลายทีแล้วก็กลับไปครุ่นคิดเป็นแบบนี้วนไปวนมาเป็นเวลาหลายชั่วโมง
บางทีผมคงต้องมาฮยองตัวน้อยไปเช็คสมองบ้างแล้ว=___________________=;
“ฮื้อT////////////////////////T”
“หา? นายบอกอย่างนั้นไปจริงๆเหรอ!?”พ่อบ้านคิมหันมองคุณหนูที่ทำเสียงหลงเสียดังลั่น แล้วถอนหายใจ ..จุนมยอนล่ะสิ
“แล้วหมอนั่นตอบว่ายังไง?”แม้จะเสียมารยาทแต่ไคก็ยอมรับว่าตัวเองแอบฟังและลุ้นไปกับคำตอบของคนตัวขาวด้วย แต่ดูเหมือนว่าปลายสายจะไม่ตอบอะไร ยิ่งเห็นท่าทางหงุดหงิดของคุณหนูซันนี่ยิ่งรู้ชัด
“จะเงียบทำไมเล่า บอกมานะ นี่คือคำสั่ง!”
ปลายสายตอบเสียงอู้อี้จนไคฟังไม่รู้เรื่อง ซันนี่ยิ้มพราย ตาประกายวิบวับอีกครั้ง เดาได้เลยว่าคงจะเป็นคำตอบที่น่าพอใจใช่ย่อย
“โฮ่ อย่างนั้นเหรอ ก็ดีแล้วนี่J”
“นายไม่ต้องทำอะไรมาก แค่ตีเนียนว่าชอบแล้วไปจีบเขาซะ พอได้ข้อมูลมาแล้วนายจะหยุดความสัมพันธ์หรือจะคบจริงๆก็แล้วแต่นายเถอะ^_________^”
ปากก็พูดอย่างนั้นแต่ดูจากหน้าก็รู้เลยว่าอยากให้เลือกคำตอบหลังชัดๆ
“นี่ ไค”หลังจากวางสายบอร์ดี้การ์ดหน้าสวยไปแล้ว ร่างเล็กก็หันมาถามพ่อบ้านที่ยืนฟังได้สักพัก
“ครับ คุณหนู”
“นายคิดว่าคู่นี้จะลงเอยกันไหม?”
“แล้วคุณหนูคิดว่ายังไงล่ะครับ?”
ซันนี่ขมวดคิ้วแน่น หมอนี่ย้อนชัดๆ..
“แน่นอนสิJ”
“งั้นก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละครับ”
ที่ไคตอบอย่างนั้นไม่ใช่เพราะตามซันนี่แต่อย่างใด แต่เขารู้อยู่แล้วว่าถ้าถึงมือซันนี่ ยังไงก็ต้องสำเร็จตามที่ตั้งใจ
ก็เขาน่ะรู้จักคุณหนูคนนี้ดีกว่าใครนี่นาJ
แต่ใครจะรู้ว่าแผนในครั้งนี้มันไม่ได้ง่ายดายอย่างนั้น..
ในเมื่อยังมีใครคนหนึ่งที่ครอบครองคนตัวขาวโดยที่ไม่มีใครรู้อยู่
“ตั้งใจเรียนนะจื่อเทา แล้วหลังเลิกเรียนเจอกันนะ^^”
“ฮะ!”เลย์ยิ้มรับแล้วขับรถออกไป ดูเหมือนว่าจะจงใจเมื่อเลย์ขับรถออกไป อู๋อี้ฟานก็โผล่หน้าหล่อๆมาพอดี
“อรุณสวัสดิ์นะจื่อเทา^____________^”
“อ๊ะ! อะ อรุณสวัสดิ์ฮะ”
น่ารวั๊กโฮกฮากกกกกกกกกกT///////////////////////T
อี้ฟานอยากจะชวนคนผมดำคุยแล้วพาไปหาอะไรกินก่อน แต่ในตอนนี้มีเรื่องที่สำคัญกว่านั้น
“จื่อเทามากับพี่หน่อยได้ไหม พี่มีเรื่องจะต้องคุย”
“ได้ฮะ”หน้าตาที่จริงจังที่เห็นได้ยากของร่างสูงทำให้จื่อเทาต้องตอบตกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้
อี้ฟานเดินนำจื่อเทามาที่ห้องน้ำหลังคณะเศรษฐศาสตร์ บรรยากาศวังเวงบวกกับข่าวลือน่ากลัวๆทำให้จื่อเทาต้องเกาะชายเสื้ออีกคนแน่นแล้วเดินตามต้อยๆเหมือนเด็ก เมื่ออี้ฟานหยุดเดิน หัวกลมๆของจื่อเทาก็ไปชนกับแผ่นหลังกว้างอย่างช่วยไม่ได้
“โอ๊ย! ฮื่อT^T”
“ขอโทษครับ จื่อเทา เจ็บมากไหม?”คริสลนลานเมื่อเห็นหน้าผากขาวๆเป็นรอยแดงระเรื่อ จื่อเทาเงยหน้ามองร่างสูงตาแป๋ว
พี่อี้ฟานก็ยังเป็นพี่อี้ฟานคนเดิมที่คอยห่วงใยเขาเสมอ
แต่ถ้าในวันหนึ่งเขาไม่ไยดีเราแบบนี้ล่ะ แค่คิดก็ปวดใจแล้ว อ่อนแอจริงๆเลย..ฮวางจื่อเทา
“ไม่เป็นไรครับT_T พี่อี้ฟานพูดธุระเถอะครับ”
“เอ่อ..ก็ได้ คือ พี่ได้ยินว่าเจสสิก้ามาหาเรื่องจื่อเทาเหรอ?”แววตาที่สงสัยของจื่อเทาฉายแววความเจ็บปวดเพียงแวบเดียว จื่อเทาก็บังมันด้วยการก้มหน้าหนี
“ปละ เปล่านี่ฮะ เขาแค่มาทักทายผมเฉยๆ”
“พูดความจริงมานะจื่อเทา เจสสิก้ารังแกนายใช่ไหม”
“มะ ไม่ ฮะ”ไม่ว่ายังไงร่างเล็กก็ไม่ยอมบอกความจริง อี้ฟานหงุดหงิดใจอย่างที่ไม่เคยเป็น เขาไม่ได้หงุดหงิดที่จื่อเทาไม่ยอมบอกความจริง
แต่เขาหงุดหงิดที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย ไม่สามารถช่วยอะไรจื่อเทาได้เลย…
“จื่อเทาอย่าทำให้พี่โกรธไปมากกว่านี้อีกเลย”จื่อเทามองหน้าคริสอย่างตกใจ
พี่อี้ฟานโกรธเขา งั้นเหรอ?
หึ นั่นสินะ คนอย่างจื่อเทามันน่าสมควรโกรธ..
“แต่พี่ไม่ได้โกรธจื่อเทาหรอกนะ”จื่อเทาเริ่มสั่นเพราะความอ่อนแอที่กัดกินหัวใจ..เขากำลังร้องไห้
คริสอดจะคว้าร่างนั้นมากอดเพื่อปลอบไม่ได้ มือเรียวลูบกลุ่มผมนุ่มนิ่มสีดำสนิท แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและจริงจัง
“แต่พี่โกรธตัวเอง ที่เป็นต้นเหตุให้จื่อเทาต้องโดนรังแก แต่พี่กลับช่วยอะไรจื่อเทาไม่ได้เลย”
จื่อเทาปล่อยโฮแล้วโผกอดคริสแน่น หัวส่ายดุ๊กดิ๊กอยู่แล้วพยายามเปล่งเสียงออกมาอยู่หลายครั้งว่า ‘พี่อย่าโกรธตัวเองนะ อย่าโกรธ’
นี่แหละ จื่อเทาที่เขารัก..
ไม่ใช่แค่น่ารัก แต่เป็นคนที่ห่วงความรู้สึกของคนทุกคน…
แล้วจะไม่ให้เขาหลงรักได้ยังไงJ
“จื่อเทาเล่าเรื่องให้พี่ฟังเถอะ พี่ไม่โกรธใครแน่ พี่สัญญา”จื่อเทาผละออกจากอกของคริสแต่ยังคงอยู่ในอ้อมแขน ร่างโปร่งเล่าทุกอย่างให้คริสฟัง คริสพยักหน้าอย่างเข้าใจ
เขาคงจะต้องผิดสัญญากับจื่อเทาแล้วล่ะ..
มาทำกับจื่อเทาแบบนี้ เราได้เห็นดีกันแน่ เจสสิก้าจอง!
“ไม่เป็นไรนะครับ พี่จะอยู่ข้างๆจื่อเทาเสมอ จะไม่ทำให้จื่อเทาเสียใจ สัญญา ไม่สิ สาบานเลยดีกว่า!”
คริสชูสามนิ้วขึ้นเหมือนกับลูกเสือกล่าวคำปฏิญาณตน จื่อเทาไม่รู้ว่าคำพูดนั้นเชื่อถือได้เท่าไหร่ ไม่รู้ว่าคริสจะโกหกเขาไหม?
แต่ในตอนนี้ จื่อเทาต้องการฟังคำนี้จากปากของคริสมากที่สุด และเขาก็เชื่อมัน
“ถ้าทำให้ผมเสียใจผมจะฟ้องพี่เลย์”พึมพำแก้เขิน
คริสหน้าเสียเมื่อเห็นภาพพี่เขยจอมโหดรวมทั้งวีรกรรมที่ว่าที่พี่เขยได้ก่อเอาไว้
ไม่เป็นไรหรอกมั้ง นะ ในเมื่อเขาจะไม่ทำให้จื่อเทาต้องเสียใจอยู่แล้วนี่^___________^;
แต่อู๋อี้ฟานคงจะลืมไปว่าพี่เขยสุดโหดอย่างเลย์น่ะพร้อมที่จะแกล้ง(?)เขาได้ทุกเมื่อยู่แล้ว
“ไม่ต้องห่วงครับ สัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือเก่าได้เลย^^v”
ว่าแล้วก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นเพื่อจะส่งความรู้สึกให้อีกฝ่ายรู้ และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้จึงได้กอดตอบเขา
ไม่ว่าอุปสรรคจะมากมายแค่ไหน ขอแค่มีจื่อเทายืนรออยู่ที่ปลายทางเขาก็พร้อมจะฝ่าฟันมันไปเสมอ…
.
.
หล่อไหมล่ะ^^?
TBC.
ความคิดเห็น